This is our last goodbye

Αυτό είναι το τελευταίο και αποχαιρετιστήριο ποστ σε αυτό το blog. Δεν θα το κλείσω. Απλώς δεν θα το ανανεώσω ξανά. Για πολλούς λόγους. Πρώτον, έχασε την ανωνυμία του. Υπερβολικά πολλοί άνθρωποι έμαθαν την ταυτότητα μου και δεν υπάρχει λόγος πλέον να γράφω αυτά που θέλω αν χρειάζεται να σκέφτομαι ποιος θα τα διαβάσει. 'Εχω να γράψω τόσα πολλά και δεν μπορώ γιατί ξέρω ότι θα εκθέτω πλέον τον εαυτό μου. Εξάλλου κατέληξα ότι τα ημερολόγια είναι προσωπικά. Αφετέρου άλλαξαν οι καταστασεις μέσα στις οποίες δημιουργήθηκε. Τρίτον, τη δημιουργική μου διάθεση θα τη διοχετεύσω πλέον σε άλλου τύπου γράψιμο. Τέταρτον, δεν χρειάζομαι πλέον ασχολίες που να με παραπλανούν από το να σκεφτώ τη ζωή μου και το αν μου αρέσει. Γι'αυτό και έκοψα τις σειρές μαχαίρι. Ξανάρχισα να ακούω μουσική. Κοιμάμαι λίγο και έχω απίστευτη ενέργεια. Βλέπω ταινίες. Τακτοποιώ το σπίτι μου. Και δεν χρειάζομαι πια αυτο το blog. Η ζωή είναι έξω και θα βγω να τη ζήσω. Το κατάλαβα και χτες στου AC/DC αυτό. Πως η ζωή είναι γεμάτη μεγαλειώδη πράγματα και συναισθήματα που δεν μπορούν να αποτυπωθούν σε ένα blog. Έτσι, κάπου εδώ σας χαιρετώ και ευχαριστώ όσους έκαναν τον κόπο να διαβάσουν έστω και ένα ποστ. See you in the real world.

AC/DC

Είχα δεν είχα αγόρασα εισιτήριο ACDC. Τι να κάνεις. Μισθός μιάμισης ημέρας. Αλλά προβλέπω πως θαναι και γαμώ. Και ούτε θα αναβληθεί, ούτε θα ακυρωθεί, ούτε τίποτα. Άσε που έχω μια σούπερ διάθεση ξαφνικά. Ξαφνικά άλλαξε όλος μου ο κόσμος, οι άνθρωποι που συναναστρέφομαι, άλλαξαν τα πάντα. Changes που λέει και ο Bowie. Καλά τα λέει. Άνοιξη. Έρχεται καλοκαίρι. Ώρα να κατηφορίζουμε προς θάλασσες, προς νότο. Να περπατήσουμε νύχτα στην παραλία. Να αρχίσει να κολλάει λίγο το δέρμα από την υγρασία της θάλασσας. Αλλά να ξεκολλάει το μυαλό μας. It's time to walk along the beach. And yes, we're about to rock! Ι'm about to rock..and roll!

Starry sky

Κατά πόσο αποφασίζουμε εμείς τι θα γίνει στη ζωή μας; Αληθεύει ότι τα αστέρια επηρεάζουν τις ζωές των ανθρώπων; Οι πράξεις μας είναι αποτέλεσμα σκέψης και απόφασης ή είναι καθοδηγούμενες από κάτι άλλο και απλά έχουμε την ψευδαίσθηση του ελέγχου; Who knows..

Matisse

Όταν είχε βγει πριν δύο καλοκαίρια το Toys Up είχα ξετρελαθεί. Ήταν ένας φανταστικός pop δίσκος και πραγματικά απορώ γιατί έφαγε κάποιο άλφα κράξιμο και ποτέ δεν πήρε τα credits που του άξιζαν. Ίσως γιατί συνοδευόταν από όχι και τόσο καλά live αλλά αυτό δεν έχει να κάνει με τον δίσκο. Είχε μέσα το υπερφανταστικό Call me, Call me, που έγινε το πρώτο προσωπικό μου anthem για εκείνο το καλοκαίρι, είχε το εθιστικό 5 Seconds, το Gas με τη Γαλάνη, τη διασκευή στη Cindy Lauper, γαμώ γενικώς. Τους είχα δει live στη γιορτή της μουσικής. Είχαν φανατικούς μπροστά. Εγώ πιο πίσω, και ομολογώ πως δεν ήταν καλό live, αλλά περνούσα πολύ ωραία. Είχα μια αίσθηση ανάτασης. Ψυχικής. Από τότε βέβαια άλλαξαν πολλά. Οι Matisse άλλαξαν τραγουδιστή, εγώ βίωσα όλα τα συναισθήματα που υπάρχουν και έκανα ένα σωρό πράγματα-δυο χρόνια είναι θα μου πείτε, τα πάντα συμβαίνουν αλλά εγώ έκανα περισσότερα απ'όσα κάνει ο μέσος άνθρωπος μέσα σε δύο χρόνια-, τους είδα κι άλλες φορές live, τώρα κυκλοφορούν το Rock n Roll Mafia. Κι αυτό που κατάλαβα είναι ότι ο καιρός περνάει και δεν το σκέφτεσαι καθόλου όσο συμβαίνει. Και όταν βγαίνει π.χ το νέο άλμπουμ των Matisse σκέφτεσαι ξαφνικά "καλά, πέρασαν δύο χρόνια απ'το προηγούμενο;" Ω, ναι. Ο χρόνος είναι ανελέητος και ύπουλος. Καταστρέφει τα πάντα στο πέρασμά του χωρίς καν να το καταλάβεις.

Αγαπητέ Alexander

Ξετρελάθηκα με το τραγούδι σου αλλά και με την performance σου. Είσαι πολύ ταλαντούχος και πολύ όμορφος. Jesus, you are gorgeous! Που λες, επειδή είμαι σε ένα κάποιο λούκι σκέφτηκα να σου γράψω αυτό το γράμμα μήπως και σε βρει σύμφωνο. Σκεφτόμουν λοιπόν μήπως θα ήθελες να τα φτιάξουμε και να ζήσουμε μαζί έξω απ'το Όσλο. Θα μετακόμιζα αύριο. Άντε, μεθαύριο για να προλάβω να τους χαιρετήσω όλους. Που λες...θα τα φτιάχναμε, θα μέναμε σε ένα τέλειο, ήσυχο σπίτι, τριόροφο i guess για να'χουμε χώρο για καλλιτεχνική έκφραση, και θα είχαμε πολλούς φίλους. Τα βράδια θα βγαίναμε νωρίς για φαγητό και θα πηγαίναμε στα alternative μπαρ. Καμιά φορά θα πηγαίναμε και στα μπλακμεταλάδικα. για καφριλες. Θα ακούγαμε Madrugada, Apoptygma, Lindstrom, Turbonegro, A-ha και Royksopp. Θα πηγαίναμε περιπάτους στα Φιόρδ και στα δάση. Θα κάναμε σκι το χειμώνα. Θα σου μαγείρευα lapskaus και torsk. Το χειμώνα δεν θα παθαίναμε κατάθλιψη απ'το σκοτάδι γιατί θα ήμασταν μαζί και το καλοκαίρι θα χαιρόμασταν τη μέρα. Άσε που αν πήγαινε σοβαρά το πράγμα τα παιδιά μας θα είχαν την καλύτερη εκπαίδευση στην Ευρώπη.
Αυτά έχω να προσφέρω. Να προσθέσω ότι είμαι Ελληνίδα, ζω στην Αθήνα, είμαι μελαχρινή και κοντούλα, λίγο μεγαλύτερη από σένα, μαγειρεύω καταπληκτικά, και θέλω κάποιον να με πάρει μακριά.
Φιλία από τη ζεστή Αθήνα, στο δροσερό (ή και κρύο) Όσλο.

Fairytale

Καταπληκτικό το κομμάτι της Νορβηγίας. Συγκινητικό και feelgood ταυτόχρονα. Και ο Νορβηγός κουκλί και αξιολάτρευτο. Φανταστικό fairytale. Επίσης η Patricia Kaas ήταν θεά, απίστευτα συγκινητική, αλλά και η Εσθονία ήταν πολύ-πολύ καλή. Μόνο ο Σάκης ήταν σκατά. Παλιομοδίτικο eurodance του κώλου με ένα touch από γυφτιά. Τι να λέμε τώρα. Ας ξοδεύουμε λεφτά να κάνουμε το χρέος μας διπλάσιο. Και να πληρώνουμε εμείς οι μαλάκες τις γυφτιές. Σκέφτομαι αν θα μπορούσαμε ποτέ να στείλουμε ένα κομμάτι σαν το περσινό της Τουρκίας. Αλλά όταν για εκείνο το κομμάτι που ήταν σαν Muse λέγανε οι "γνώστες" ότι ήταν σαν Onirama τι να περιμένει κανείς..Το πολύ-πολύ τους Onirama.
Λίγο fairytale να ξεχαστούμε απ'όλα αν και οι στίχοι δε βοηθάνε. Γεια σου ρε κουκλάκι!

Faulty

Που λες..Το ξέρω ότι ασχολούμαι συνέχεια μ'αυτά...αλλά τι να κάνω. Κορίτσι είμαι κι εγώ. Σκεφτόμουν ότι και μέσα και έξω είμαι γεμάτη faults. 'Ντάξει, τη μόστρα μου δε τη λες χάλια αλλά τα από κάτω είναι χάλι μαύρο. Βέβαια, δε με λες χοντρή. Αλλά ούτε λεπτή. Έχω μεγάλη περιφέρεια, μεγάλο κώλο, παχουλά πόδια. Αλλά έτσι ήμουν πάντα. Ακόμα κι όταν πήγαινα γυμναστήριο τρακόσες φορές την ημέρα-ναι, υπήρχε και τέτοια περίοδος στη ζωή μου. Άρα με λες παχουλή. Αλλά για κάποιο λόγο τα βρακιά και τα καλσόν που αγοράζω είναι νούμερο 1-δεν ξέρω πώς γίνεται αυτό, ίσως επειδή είμαι κοντή. Αυτό ήθελα να πω. Επίσης, όσον αφορά τα μέσα, είμαι εγωκεντρική-προσωπικότητα ήλιος γαρ-, απότομη, νευρική, κυκλοθυμική, φωνακλού, ακατάστατη, αθυρόστομη, βάναυση, δεν έχω συναίσθηση του τι κάνω όταν νευριάζω, εριστική, φαρμακόγλωσση, καταστροφική, αυτοκαταστροφική, επικριτική, αυστηρή και πολλά άλλα. Αλλά έχω ένα καλό. Αγαπάω πραγματικά. Είτε φίλους είτε γκόμενους. Και για όσο κρατήσει. Αλλά είναι πραγματικό και τελείως ανιδιοτελές. Οπότε ίσως πρέπει να πάω σε έναν γιατρό να διορθώσει και τα υπόλοιπα μπας και προκόψω ποτέ. Α, και σε έναν διαιτολόγο.

title-less

Κι ένα κομμάτι της πόλης νυχτώνει. Καληνύχτα.

Tits on fat back (didn't find)

Αναρωτιέμαι...γιατί να τονίζει κανείς τα άσχημα σημεία του; Είναι έλλειψη αυτογνωσίας ή σταρχιδισμός; Δηλαδή, να πάω εγώ να φορέσω άσπρο κολάν που από άποψη περιφέρειας είμαι μεγαλύτερη από τη Β' Αθηνών; Ε, δεν είμαστε καλα! Χτες όμως, στο Μοναστηράκι, είδα κάτι αντίστοιχο με αυτό στη φωτογραφία και έφριξα. Η μπλούζα ήταν κλειστή από παντού και είχε μόνο άνοιγμα στην πλάτη, απ' όπου φαινόταν ένα ημιβρώμικο σουτιέν και οι πατσές (έστω, περισσευούμενο τσιτσί βρε αδερφέ) της πλάτης της κοπέλας...Δεν είπα να είναι όλοι λεπτοί και κορμάρες. Κανείς δεν είναι. Αλλά γιατί να βγάλεις το χειρότερο σημείο σου στη φόρα; Βέβαια, ένας φίλος μου, μου είπε πως αυτό δεν είναι τίποτα. Είδε προχτές, λέει, μια κοπέλα ευτραφή που την πάταγε τόσο πολύ το σουτιέν και το στενό μπλουζάκι της που ήταν σα να έχει βυζιά στην πλάτη. Δυστυχώς η αναζήτησή μου στις γκουγκλοεικόνες "tits on fat back" δεν απέδωσε καρπούς οπότε συμβιβάστηκα με αυτήν την πλατούλα. Ε, ρε, τι έχουμε να δούμε τώρα που έρχεται καλοκαίρι!

Tonight Tonight

Σουρεάλ

Ξύπνησα άρρωστη στις 8. Από τη χθεσινή ταλαιπωρία. Σα να με είχε σπάσει κάποιος στο ξύλο. Το κεφάλι μου καζάνι. Σύρθηκα ως τη δουλειά και μετά από τρεις ώρες έφυγα. Πήγα σπίτι. Άνοιξα τηλεόραση. Πρωινός καφές. Καγιά με ωραίο βάψιμο να σχολιάζει τη συναυλία των Depeche Mode. Ανάθεμα κι αν ήξερε τίποτα. Μα τι σουρεάλ είναι αυτά; DM στον πρωινό καφέ; Και αφού τελείωσε αυτά που έλεγε, άλλαξε θέμα λέγοντας «πες μας τώρα για τις κατσικούλες που μας έλεγες». Σουρεάλ.

Depeche Failure

Ωραία τα κατάφεραν κι αυτή τη φορά στη Didi Music. Αφού παρκάραμε στου διαόλου πάνω στην εθνική γιατί δεν υπήρχε θέση για δείγμα και στριμωχτήκαμε ανάμεσα σε άπειρο κόσμο για να δούμε τους DM από κοντά, βγήκε η Μαντζούκα με τον μάνατζερ και μας ανακοίνωσε πως το live δεν θα γίνει γιατί ο Gahan αρρώστησε. Στην αρχή νομίσαμε ότι αστειεύεται. Όταν όμως ο κόσμος άρχισε να φεύγει, ε, έπρεπε να το παρουμε απόφαση ότι η υπόθεση είχε τελειώσει. Ίσως αύριο, λέει. Μικρή σημασία έχει. Άπειρος κόσμος δεν θα πάει. Εγώ σίγουρα δεν θα είμαι εκεί. Anyway, αφού περπατάγαμε πολλή ώρα προς το αυτοκίνητο συνειδητοποιήσαμε ότι ο καλύτερος τρόπος να φτάσουμε γρήγορα-γιατί η λαοθάλασσα ήταν απάλευτη-θα ήταν να σκαρφαλώναμε τις πλαγιές, όπως έκανε τόσος κόσμος. Ανηφόρα, φυτά, χώμα, γλίστρες, εθνική, περπάτημα, αμάξι, να'σου κι ένα χαρτάκι πάνω στο αμάξι, ξέρετε από εκείνα τα ωραία τα ροζ, κίνηση, κούραση, στεναχώρια για πολλούς λόγους, σουβλάκι με αγενέστατη ρωσίδα σερβιτόρα. Κι αύριο δουλειά. Το απόλυτο τίποτα ήταν η σημερινή μερα και τελικά μάλλον δεν είναι γραφτό να τους δω τους Depeche. Ψυχραιμία...

Tonight

The whole truth about men

Καταρχήν, τι να περιμένει κανείς από ανθρώπους που ασχολούνται σοβαρά με το ποδόσφαιρο; Ας μου εξηγήσει κάποιος: Έστω ότι κερδίζει ο Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός, ΑΕΚ κ.ο.κ. που υποτιθέστω είναι η ομάδα σου, εσύ τι κερδίζεις; Πώς βελτιώνεται η ζωή σου; Και η λογική του "ασχολείται ο μισός πλανήτης" δεν μου λέει κάτι. Είναι...μπαλική λογική.*
Πάντα έχετε δίκιο. Μα πάντα. Ό,τι μαλακία κι αν κάνετε έχετε δίκιο. Στο τέλος βέβαια παραδέχεστε ότι έχουμε εμείς, αλλά το λαδάκι μάς το 'χετε βγάλει*Δεν πάρχει τέλειος άντρας. Δεν υπάρχει όμως!*Όπως και να είστε αν σας γουστάρουμε σας γουστάρουμε. Οπότε δεν υπάρχει λόγος για κόμπλεξ και ανασφάλειες. Αν δεν σας γουστάραμε δεν θα ήμασταν μαζί σας.*Όσες από εμάς δεν είμαστε πόρνες του ελέους να γουστάρουμε αμάξια και τραπεζώματα ώστε να γίνει ο κώλος μας ακόμα πιο τούρλα απ'ό,τι είναι, απ'το καθισιό και το φαί, θέλουμε απλώς ΦΑΚΣ: Φροντίδα, Αγάπη, Κατανόηση, Σεβασμό. Τόσο δύσκολο είναι πια να τα δώσετε;*Είναι σπάνιο να βρείτε κοπέλα με τα ίδια ενδιαφέροντα (μουσικές, διαβάσματα, ταινίες). Μην την παίρνετε ως δεδομένη.*Υπάρχουν πολλά ηλίθια πλάσματα που εκπροσωπούν το φύλο μας. Αλλά αν μια γυναίκα είναι έξυπνη δεν υπάρχει λόγος να μην το παραδεχτείς.*Για ποιο λόγο θέλετε να είστε πιο πλούσιοι, πιο πετυχημένοι, πιο διάσημοι; Τι σας τρώει;*Είστε καθυστερήμενα (politicaly incorrect alert!) και ρωτάτε με πόσους έχουμε πάει; Αφού το μόνο που θέλετε να ακούσετε είναι : "2, με τον εφηβικό μου έρωτα και έναν καθηγητή στο πανεπίστημιο, ε, και τώρα με εσένα, αγάπη μου." Ακόμα πιο χαζό βέβαια, είναι ότι το πιστεύετε.*Έχετε δίκιο ότι δε οδηγούμε καλά.*Τι πειράζει που σας διορθώνουμε την ορθογραφία σας;*Εκμεταλλεύεστε τον ενθουσιασμό μας και είστε βλάκες γι'αυτό.*'Ντάξει, είναι μαλακία που συνέχεια θέλουμε compliments, αλλά, κι εσείς...τσάμπα είναι!*Κατατάσσεστε σε δύο κατηγορίες: αγοράκια και εφήβους. Either one is cute αλλά πολύ ζόρικα και τα δύο!*Το μόνο που δεν σας καταλογίζω είναι ότι όταν αρρωσταίνετε γκρινιάζετε, γιατί κι εγώ γκρινιάζω ακόμα και πριν αρρωστήσω.
All that said, όταν θέλετε είστε αξιολάτρευτοι και δεν θέλουμε να σας χάνουμε χώρις λόγο.

Είναι αλήθεια ότι...

-Δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον εαυτό μας;
Τότε γιατί γινόμαστε χειρότεροι όσο μεγαλώνουμε;
-Δεν πρέπει να αλλάζουμε τους άλλους;
Τότε γιατί δεν ανεχόμαστε τα ελαττώματά τους;
-Υπάρχουν τέλειοι έρωτες;
Τότε πού είναι;
-Όσο πιο πολλά δίνεις τόσο σε πατάνε;
Τότε γιατί δεν τους δίνεις και ένα τανκ να κάνουν τη δουλειά τους καλύτερα;
-Ο ανανάς αδυνατίζει;
Τότε γιατί είμαι ακόμα τρακόσα κιλά;
-Κανείς δεν τα 'χει όλα;
Τότε γιατί υπάρχουν ψηλοί, αδύνατοι, πλούσιοι, πετυχημένοι, έξυπνοι σε συσκευασία ενός;
-Μένουμε για πάντα παιδιά;
Τότε γιατί η ζωή δεν είναι λούνα παρκ; (ίσως γιατί τα λούνα πάρκ είναι από τα πιο θλιβερά πράγματα στον κόσμο)

Job Description

Σήμερα παίζουν οι Flakes στο bios αλλά δεν νομίζω να πάρω τα πόδια μου να πάω. Γιατί όσο παράξενο κι αν φαίνεται ακόμα κι όταν δεν δουλεύεις κουράζεσαι. Σήμερα σκεφτόμουν τις δουλειές. Υπάρχουν π.χ. δουλειές σαν τη δική μου που είναι ευχάριστες, σε ευχάριστο περιβάλλον, όχι πολύ κουραστικές, και γενικά χαλαρές. Και έχουν και μερικά προνόμια. Υπάρχουν δουλειές κουραστικές αλλά "μουράτες". Υπάρχουν δουλειές βαρετές που δεν έχουν καμία σχέση με το ποιος είσαι και το τι κάνεις στη ζωή σου. Υπάρχουν δουλειές καλοπληρωμένες, μέτρια πληρωμένες, επαρκώς πληρωμένες. Όπως και να'χει, είναι προνόμιο να έχεις δουλειά τέτοια εποχή. Ακόμα κι όταν διαμαρτύρεσαι το κάνεις από συνήθεια. Ή από ανθρώπινη δυσανεξία στη δουλειά :). Εκτός κι αν έχεις την εξής δουλειά: Σήμερα στην έκθεση βιβλίου στο Ζάππειο, είδα έναν γέρο, καμιά εβδομηνταριά θα ήταν, που έσπρωχνε ένα καροτσάκι με φιστίκια και κάστανα. Ένας φίλος μου πήρε. Έπρεπε να πάρω κι εγώ. Κι ένιωσα τόσο άσχημα που δεν πήρα που μου ΄ρθε να βάλω τα κλάματα. Αλλά περισσότερο ήθελα να κλάψω επειδή μου φαίνεται αδιανόητο ένας άνθρωπος τόσο γέρος, που με το ζόρι περπατάει, να πρέπει κάθε μέρα να σηκωθεί, να βγει απ'το πιθανόν άθλιο σπιτάκι του και να σπρώχνει σε όλη την πόλη αυτό το καροτσάκι. Και να πουλαέι πράγματα προς ένα και δύο ευρώ. Η ζωή είναι άδικη. Όχι ότι δεν το ήξερα. Απλά το είχα ξεχάσει.

Phil Shoenfelt

Δεν είναι videoclip. Δεν υπάρχουν. Το κομμάτι είναι απλά ένα αριστούργημα. Με αφορμή τον ερχομό του σε διάφορες πόλεις της Ελλάδα..

7/5 Κατερίνη
8+9/5 Θεσσαλονίκη
10/5 Tiki, Αθήνα

Dying slowly

Μοιάζει λίγο με το Lovesong των Abbie Gale..

Τραγούδια από χθες το βράδυ

Τα δύο είναι βιντεάκια. Τα δύο είναι από αυτά τα καμένα του γιουτούμπ με τις εικόνες-τουλάχιστον μπορείς να ακούσεις τα τραγούδια. Τα 4 τραγούδια που ακούω όταν θέλω να ηρεμήσω. Καλά, το τελευταίο δε με ηρεμεί αλλά μ'αρέσει τρελά..

Τα 30 Πιο Όμορφα Πραγματα Του Κόσμου

1. Να ξυπνάς Κυριακή πρωί και να είναι χιονισμένα.
2. Ο αέρας που σε κάνει να ανατριχιάζεις, όταν βρεγμένος ξαπλώνεις μπρούμυτα στην παραλία.
3. Παγωτό βανίλια μεσημερί Αυγούστου.
4. Ένα άρωμα που κάτι σου θυμίζει αλλά δεν μπορείς να θυμηθείς ή που σου θυμίζει ένα σωρό πράγματα που θυμάσαι.
5. Γυμνά πόδια στο παρκέ.
6. Ένα βλέμμα με νόημα με τον πιο παλιό σου φίλο/παλια σου φίλη που μεταφράζεται σε "δεν μπορείς να μου κρυφτείς".
7. Η πρώτη μέρα που παίρνεις το μισθό σου έστω κι αν αγχώνεσαι μη σου κλέψουν την τσάντα.
8. Τα πρώτα φιλιά. Δεν υπάρχει πιο ωραίο φιλί από το πρώτο.
9. Το ότι δε θυμάται ποτέ κανείς τα τελευταία φιλιά.
10. Το μαξιλάρι σου στην αγκαλιά σου το πρωί.
11. Να σου χαϊδεύουν τα μαλλιά-όλες τις ώρες.
12. Να ακούς ένα τραγούδι που δεν το περιμένεις στο ραδιόφωνο ιδίως όταν έχεις τις μαύρες σου.
13. Η πρώτη γουλιά του ποτού σου.
14. Η πρώτη τζούρα του τσιγάρου σου.
15. Η Ακρόπολη.
16. Τα ταξίδια με αυτοκίνητο.
17. Οι συναυλίες.
18. Τα μακριά μαλλιά που μυρίζουν φρεσκολουσμένα.
19. Σακούλες γεμάτες δώρα και ψώνια τις γιορτές έστω κι αν είναι καπιταλιστικό έθιμο.
20. Το ακατάσχετο γέλιο.
21. Τα όνειρα απ'τα οποία δεν θέλεις να ξυπνήσεις.
22. Η θάλασσα.
23. Οι ιστορίες και τα παραμύθια που σου αφηγούνται οι γονείς σου.
24. Τα μικροδωράκια των μαμάδων.
25. Τα παρατσούκλια που βγάζεις με τους φίλους σου(για άλλους φίλους σου) και μένουν για πάντα:)
26. Να γυρνάς σπίτι μεθυσμένος και να μη μπορείς να σταματήσεις να γελάς.
27. Ένα πιάτο μακαρόνια με κιμά και τυρί.
28. Οι γάτες.
29. Η φωνή του special someone που την αναγνωρίζεις ανάμεσα σε χιλιάδες.
30. Η μουσική!

5 goals

Τα 90s ήταν η εποχή των do's και don'ts. Ο Κωστόπουλος καθιέρωσε κάτι χαζές λίστες του στυλ "πράγματα που πρέπει να έχεις κάνει μέχρι συγκεκριμένη ηλικία (τύπου, αν είσαι άντρας, να έχεις πάει με 30 γυναίκες, να έχεις πάρει μέρος σε παρτούζα και άλλα τέτοια καλόγουστα)". Σκεφτόμουν, λοιπόν, τη χρησιμότητα τέτοιων λιστών και κατέληξα πως σκοπός τους είναι να σε κάνουν να βάλεις στόχους και να δουλέψεις για την πραγματοποίησή τους (αφήστε το παράδειγμα στην άκρη, μιλάμε για κανονικές λίστες). Οπότε αποφάσισα να βάλω πέντε στόχους που θέλω να έχω πραγματοποιήσει ως τα 35.

1)Να αποκτήσω δικό μου σπίτι, αν όχι στο κέντρο, κάπου που να βλέπει θάλασσα (έστω κι αν χρειάζεται να σηκωθείς στις μύτες).
2)Να ταξιδέψω στην Αμερική.
3)Να διατηρήσω σταθερή και ανοδική επαγγελματική πορεία.
4)Να αποκτήσω κάτι που να έχει σμαράγδι μέσα του (έχω θέμα με τα πράσινα!).
5)Να γίνω καταπληκτική οδηγός.
Πεζοί στόχοι. Αλλά οι άλλοι, οι πιο σοβαροί και ποιητικοί, είναι για μένα και μόνο για μένα.

Los Tromos (not the band, the real fear)

Κάπως το 'χει χάσει η Αθήνα. Τα μαγάζια της δεν έχουν πια τίποτα να πουν, τα ποτά είναι παντού χάλια, ο κόσμος ο ίδιος κι ο ίδιος, η μουσική επιτηδευμένη. Θα το κόψω το έξω μου φαίνεται.
Σήμερα είχα νεύρα. Αναλαμβάνω περισσότερα πράγματα από αυτά που μπορώ να κάνω. Ως συνήθως. Και αγχώνομαι και γίνομαι τσαντίλω.
Ωστόσο συνέβησαν ωραία πράγματα σήμερα. Αγόρασα Lovecraft από τον Ιανό. Πρέπει τώρα να βρω χρόνο να διαβάσω. Ήπια καφέ στο κέντρο και γνώρισα μια blogfriend, τη lopi.
Γυρίζοντας στο σπίτι, δυστυχώς πήραμε τη Σοφοκλέους. Εκεί που την κατεβαίναμε, τρεις πακιστανοί (ίσως και άλλης εθνικότητας) άρχισαν να κηνυγάνε το αμάξι μπροστά μας και να προσπαθούν να του ανοίξουν τις πόρτες. Μέσα ήταν μια κοπέλα κι ένα αγόρι. Τρόμαξαν. Και τρόμαξα κι εγώ. Τρομος στην καρδιά της πόλης ρε γαμώτο;Και μετά σκέφτηκα αυτό που έχω ακούσει και διαβάσει. Ότι επίτηδες αφήνουν αυτό το σημείο να είναι επίγεια κόλαση, για να πέσουν οι αξίες, να αγοράσουν κτίρια ολόκληρα οι μεγαλοκαρχαρίες και μετά να κάνουν επιχείρηση-σκούπα, να διώξουν όλη τη βρωμιά και να γίνει η περιοχή που-σημειωτέον βρίσκεται ακριβώς πίσω από το Δημαρχείο- ένα νέο Γκάζι. Η πραγματική όμως βρωμιά δε θα φύγει ποτέ. To Guru πάντως έκλεισε. Τι έχει σειρά; Το Soul ή ίσως ο Τέλης;

ps. Η φωτό είναι από το μπλογκ του Αθηναίου. Ευχαριστώ, είναι ακριβώς to the point.

May in 6 parts

Part 1: The Darling Buds Of May
Here we are. Μπαίνει Μάιος. Όταν ήμουν μικρή ο Μάιος κάτι μου έκανε, μάλλον επειδή διάβαζα Κάντυ-Κάντυ (κόμιξ παρακαλώ, πριν τη σειρά, πολύ προχώ) και η Κάντυ και η Άννυ είχαν τα γενέθλιά τους Μάιο (παρόλο που ήταν ορφανές, τις είχαν βρει Μάιο και έτσι προέκυψαν νομίζω οι ημερομηνίες). Επίσης Μάιο έχει γενέθλια μέλος της οικογένειάς μου, plus ο πρώτος μου γκόμενος. Και ο δεύτερος. Anyway, μ'αρέσει ο Μάιος. Μου φέρνει στο νου παπαρούνες, τριαντάφυλλα, φως, αέρα που μυρίζει χορτάρι και δροσιά, το σώμα ξυπνάει, βγαίνει από τα σκατόρουχα του χειμώνα. Απ'την άλλη αρχίζεις να ιδρώνεις-δυστυχώς ιδρώνω στα μαλλιά και η μακριά μου κόμμη γίνεται κώλος-, να θες λεφτά για να πας ταξίδια, να πάρεις βαθιές ανάσες και να εισπνεύσεις τη ζωή, να την επεξεργαστείς μέσα σου, για να εκπνεύσεις και να αφήσεις αστερόσκονη στον αέρα γύρω σου. Μ'έπιασε το ποιητικό μου. Μάιος αύριο, βλέπετε. Πάμε σε πιο πεζά πράγματα.
Part 2: Hungry Like The Wolf
Σκεφτόμουν διάφορα φαγάδικα όπου πηγαίνω κατά καιρούς και αποφάσισα να τα αξιολογήσω. Το Φασόλι δε συζητώ πόσο μούφα είναι, τα 'χουμε ξαναπεί. Στο Pasta la Vista στο Γκάζι ενώ έχει ωραίο φαί (χάλια διαφημίσεις) για μουσική έχουν ραδιόφωνο, όσο τρως όλο το προσωπικό (1 κοπέλα) είναν εξαφανισμένο, και μας έφερε τα φαγητά μας χωρίς πιρούνια. Στο Applebees σου μιλάνε στον ενικό. Ντάξει, για πόσο με περνάνε; Και τι σημασία έχει; Στο Λονδίνο κλπ σε σκλαβώνουν με τα sir και τα madame. Για βιολογικές μαλακίες χωρίς κόκα κόλα τα 'χουμε πει. Στο Butcher's σερβίρουν τα κρέατα χωρίς πατάτες, με μια ψητή ντοματάρα κομμένη στη μέση. Νταξει, θα πάρουμε έξτρα πατάτες, μην κάνετε έτσι. Αυτά με τα φαγάδικα.
Part 3: Shit Happens
Δεν έχω χειρότερο πράγμα σ'αυτή τη ζωή απ'το να πρέπει να διαλέγω. Και δεν ξέρω πώς γίνεται, a cruel twist of fate ένα πράγμα, και αναγκάζομαι να πρέπει να επιλέξω από δύο πράγματα που θέλω εξίσου. Στο διάλο με τις επιλογές.
Part 4: And....Action!
Ήρθε η ώρα. Να κάνω αυτό που πρέπει να κάνω. Κυλάει μέσα μου και ήρθε η ώρα του να βγει έξω. Βγαίνει. Όπου να΄ναι. Το νιώθω. Και θα σαρώσει τα πάντα μέσα μου.
Part 5: Flowers In The Window
Η διαφήμιση που λεει "Κάντε την Αθήνα πράσινη, βάλτε λουλούδια στα μπαλκόνια και στις ταράτσες" είναι γελοία γιατί ο κυρ-Νικήτας βαρέθηκε να χουφτώνει και αποφάσισε να γαμήσει κιόλας ό,τι βρει μπροστά του και μετά να ρίξει σε εμάς τα γαμησιάτικα, αλλά εγώ ψήθηκα να πάρω λουλουδάκια. Αφού ζωάκι δεν έχω, θα γεμίσω το μικρό μου μπαλκονάκι με γλάστρες, και, που ξέρεις, ίσως καταφέρω να γίνω όσο υπεύθυνη χρειάζεται για να φροντίσω ένα φυτό.
Part 6: 10 Albums For The Weekend (ή αλλιώς, που θα πάει, θα πιεστώ και θα ξαναρχίσω να ακούω μουσική ξεκινώντας με μια μείξη παλιού και καινούριου )

The Horrors-Primary Colours (ιδίως το New Ice Age τα σπάει!)
Depeche Mode-Sounds of the Universe
Lady Gaga-The Fame
Prince-Diamonds and Pearls
Jarvis Cocker-Further Complications
Raveonettes-Pretty In Black
South of no North-Lacrimae Christi
Silver Jews-Lookout Mountain, Lookout Sea
Sugar-Copper Blue
Jeremy Jay-Slow Dance

CUL8R που λέει και η νεολαία :)

Summer Coming

*Να ποστάρεις για να ποστάρεις; Δεν έχω να πω και τίποτα φοβερό.
*Κάθομαι τυλιγμένη με μεμβράνη κουζίνας και κουβέρτα μπας και χάσω κανα γραμμάριο. Lame; Έρχεται το καλοκαίρι και έχω φρικάρει. Βάζω κρέμες κάθε βράδυ και παίρνω χάπια με τσάι και διάφορα άλλα που χτυπάνε, λέει, το λίπος.
*Βέβαια, απ'την άλλη ο κόσμος είναι έξω, στο δρόμο κι αυτό είναι πολύ ωραίο από μόνο του. Θα μου πεις, κι εσύ έξω είσαι; Δεν είσαι σε ένα γραφείο; Ε, και μόνο που ξέρεις ότι η ζωή συνεχίζεται κάπου έξω καλά είναι.
*Θέλω να ακούσω έναν δίσκο που να με συγκλονίσει. Τι γίνεται; Θα 'χουμε τίποτα το 09; Ή δε συγκλονίζομαι πια λόγω ηλικίας; Πριν δυο καλοκαίρια είχα πάθει πλάκα με το Silent Disco. Πέρυσι άκουγα -ετεροχρονισμένα- Amy Macdonald. Φέτος;
*Yoga(ς) συνέχεια: Αφήστε την ανάσα σας να χύσει όλη την αίθουσα. Μάλιστα.
*Ζώα συνεχίζουν να στοιβάζονται στα αριστέρα στις κοιλιόμενες του μετρό.
*Μπάτσοι πουλάνε τσαμπουκά σε οδηγούς λεωφορείων.
*Μιας που λέμε για καλοκαίρι, πρέπει να σας πω ότι έχω προσωπικότητα ήλιο. Οι άνθρωποι που την έχουν νομίζουν ότι όλα περιστρέφονται γύρω τους, δεν ενδιαφέρονται για το timing των καταστάσεων και για την οπτική του άλλου. Εγώ φταιώ για όλα, πάντα; I want to be somebody else or I'll explode.
*Κατανάλωση στοπ. 50 ζευγάρια παπούτσια στο τελευταίο μέτρημα. Μόνο πεδιλάκια θα πάρω ένεκα καλοκαιριού. Ακους εκεί 50 ζευγάρια.
*Δυστυχώς όμως όχι 50 κιλά. Damn. Αυτή η μεμβράνη σαν να μ'έχει σφίξει πολύ.

Καλύβα yoga

Πάντα ήθελα να ξεκινήσω μια πρόταση με τη φράση "My therapist says". Επειδή όμως την ψυχοθεραπεία τη γλίτωσα, θα πρέπει να βρω μια εναλλακτική φράση. My yoga instructor, λοιπόν, says σε κάποια φάση: "Φανταστείτε ότι στους γλουτούς σας έχετε δύο τεράστια ρουθούνια και ότι από εκεί περνάει όλος ο αέρας στο κορμί σας". Όχι. Να μου λείπει. Τι new age αηδίες είναι αυτές; Αφήστε που έλεγε "νιώστε τη κοιλιά και το κόκυγα". Το «ν» τι απέγινε; Γι’αυτό άλλαξα instructor και πήγα σε μία καινούρια, που λέει: "Καμιά φορά χρειαζόμαστε χαλάρωση. Δεν καλυβόμαστε αλλιώς. Η διαφθορά στην εκκλησία με στιγματίζει ενοχλητικά. Αφήστε την ενέργειά σας να γίνει ένα με την ενέργεια της γης". Αχ, τα σιχαίνομαι αυτά. Κι εκεί που μας σκεπάζει με μια κουβέρτα θέλω να σηκωθώ και να φύγω, ως ένδειξη διαμαρτυριάς για τον χαμένο χρόνο. Γιατί εγώ είμαι εκεί μόνο για να σφίξω γλουτούς, μηρούς και κοιλιακούς, όχι για να γίνω ένα με το σύμπαν. Άσε που στο τέλος μας ευχαριστεί που ενώσαμε τις ενέργειές μας μες στην αίθουσα. Με ρώτησες κυρία μου αν θέλω να ενώσω την ενέργεια μου με την κυρία Πλατίνα, με την κυριά Βρωμόκαλτση και με την κυρία Οι-Παπάδες-Είναι-Καλοί; Μέχρι να εφευρεθεί μια μέθοδος που θα σου επιτρέπει να φτιάχνεις λίγο το σώμα σου μόνη σου, τζάμπα, και στο σπίτι σου, και με ό,τι μουσική γουστάρεις και χωρίς κούραση, ιδρώτα, συμπαντικά μηνύματα, αλληλεπίδραση ενέργειας και βιασμό της ελληνικής γλώσσας, δυστυχώς θα πρέπει να συμβιβαζόμαστε με όλες αυτές τις μαλακίες. Και γιατί; Για να φτιάξουμε αυτά τα κακοφορμισμένα, πλαδαρά κορμιά που είμαστε καταδικασμένες να κουβαλάμε μια ζωή επειδή guess what είμαστε ελληνίδες. Χμπφ! Δε με καλύβει που θα έλεγε και η yoga instructor μου.

Ζεν

Ζεν. Μετά από τόσες μέρες αποχής απ' όλα είμαι ζεν. Ευτυχώς δεν έφαγα πααααάρα πολύ, είδα όμως πολύ Lost, Gossip Girl, Grey's Anatomy, Desperate Housewives, διάβασα λιγάκι, έκανα βόλτα στη θάλασσα και στο δάσος, κοιμήθηκα αρκετά, έκανα πάμφτηνο mani-pedi και άλλα αισθητικά, αλλά μας διαβάζουν και κύριοι και θα βαρεθούν. Δεν καταλαβαίνω γιατί στην Αθήνα αυτές οι υπηρεσίες είναι τόσο πιο ακριβές. Anyway, στην επιστροφή, χαμός στα διόδια Ελευσίνας, ψιλοατυχήματα. Και τελικά εδώ. Αύριο πρωινό ξύπνημα για τη δουλειά, σπάσιμο νεύρων, υποχρεώσεις, αλλά δεν πτοούμαι, γαμώτο. Είμαι ζεν.
Τo soundtrack του Πάσχα (τελείως τυχαίο, ό,τι είχα στο mp3): Albums:The Gutter Twins-Saturnalia, Mark Lanegan&Isobel Campbell-Sunday at Devil Dirt, The Bookhouse Boys-The Bookhouse Boys, Κόρε.Ύδρο-Αν Όλα τελείωναν εδώ. Songs: Boy-Γιατί Δε Χορεύετε Ρε;, Mor Ve Otesi-Deli (Ναι, το περσινό τούρκικο στη Eurovision), Fleet Foxes-Mykonos, Nick Cave and the Bad Seeds-Lie Down Here, Mary and the Boy-Fuck Me.

I love Asia

Χθες πέτυχα στην τηλεόραση μια ταινία με την Asia Argento. Έχω θέμα με την Argento. Είχα δει παλιά στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το Scarlet Diva, ταινία που είχε σκηνοθετήσει και πρωταγωνιστούσε, και έκτοτε είχα ενθουσιαστεί. Σέξι, αδύνατη, άγρια, με απίστευτο τατουάζ σε απίστευτο σημείο, με rock attitude, με φανταστικά μαύρα μαλλιά, όμορφο πρόσωπο. Στην ταινία φιλάει αγόρια και κορίτσια, ερωτεύεται rock stars, παλεύει με τους δαίμονες της (cheesy- αλλά αυτό κάνει). Πήρα την αφίσα της ταινίας και την έβαλα στο δωμάτιο μου. Και ερωτεύτηκα τα τατουάζ. Ύστερα έμαθα ότι είναι κόρη του Dario Argento (το προφανές) και της γυναίκας του που λέγεται Daria (!) και ότι έχει παίξει στη Βασιλίσσα Μαργκό. Όταν είδα σε dvd το Scarlet Diva είδα τη συνέντευξη της. Έχει, λέει, πολλές σκηνές-θέματα στο έργο που την έχουν στοιχειώσει και τα παρουσίασε στην ταινία για να γλιτώσει από αυτά, να τα ξορκίσει. Όπως μια ιστορία που περιλαμβάνει μια κυρία, έναν σκύλο και σεξ-δεν θυμάμαι το συνδυασμό δυστυχώς ή ευτυχώς. Λίγο αργότερα, την είδα σε διαφημίσεις της Miss Sixty. Δοκίμασα το τζην που διαφήμιζε αλλά στην Asia που είναι hyper super λεπτούλα ταίριαζε καλύτερα.
Με αφορμή την ταινία που είδα χτες, διάβασα στο ίντερνετ ότι είναι 34 σήμερα, ότι έχει 2 παιδιά, ένα στα 26 από τον Marco Castoldi, που έχει τη μπάντα Bluvertigo, και ένα από τον τωρινό της άντρα, Michele Civetta, σκηνοθέτη (που, σημειωτέον έχει σκηνοθετήσει videos για Lou Reed και Sparklehorse). Επίσης έχει βγάλει ένα βιβίο, το I Love You Kirk, και ξέρει αγγλικά, ρώσικα, και γαλλικά (πέρα από ιταλικά:P).
Επειδή είναι καλλιτέχνις, επειδή ελκύεται από καλλιτέχνες, επειδή οι καλλιτεχνικές της ανησυχίες είναι πολλές και ποικιλόμορφες, επειδή είναι όμορφη, σέξι, rock και ανεπιτήδευτη, επειδή ήταν παντρεμένη με τον Vincent Gallo, επειδή δεν δίστασε να κάνει ένα παιδί στα 26 γιατί προφανώς έτσι το ένιωσε και όχι γιατί "έπρεπε", επειδή φαίνεται πανέξυπνη, επειδή χιλιάδες σκέψεις στοιχειώνουν το μυαλό της, I love Asia Argento!
Υ.Γ Απλώς τη θέλω πίσω με τον Gallo!

100

Εκατοστή ανάρτηση, καμία διάθεση για πάρτι όμως. Νιώθω ότι έχω χάσει το νόημα. Απ'όλα. Δεν ξέρω τι κάνω, τι θέλω, τι άνθρωπος είμαι πια. Σήμερα στο μετρό το τείχος των ανθρώπων που περιμενε να μπει στο μετρό ήταν πολύ ισχυρό. Περνώντας ανάμεσά τους πήρα παραμαζωμα μια μικρή ελληνική σημαιούλα που κρατούσε ένας ηλίθιος. Όταν την αντιλήφθηκα στη ζακέτα μου, την πέταξα κάτω με αηδία. Χτύπησα το χέρι μου σήμερα. Έξω τα ίδια και τα ίδια και τα ίδια. Μέσα επίσης. Και μέσα μου. Πώς λέμε η θάλασσα μέσα μου; Κάπως έτσι. Αναρωτιέμαι τι ορίζει την κατάθλιψη.

Tired Thoughts

• Είμαι πολύ κουρασμένη.
• Ταλιατέλες με ντομάτα και λίγο τυρί.
• Τι σιχαμένα που παίζει η Κατερίνα Παπουτσάκη στο σήριαλ για τη Βουγιουκλάκη.
• Πονάει η μέση μου.
• Πονάει το μέσα μου.
• Σήμερα 9-5 δουλειά non-stop.
• Η νέα τρέλα των κοριτσιών ακούει στο όνομα Robert Pattinson. He's hot, he's sexy, he's undead γράφει το GQ! Χαχαχα!
  
• Μια φίλη μου λέει "αξίζει να ζεις στην Αθήνα για να μυρίσεις έστω και μια φορά το μοναδικό άρωμα της Άνοιξης που έχει". Είναι όλες αυτές οι πορτοκαλιές, νεραντζιές, πασχαλιές, αμυγδαλιές. Είναι το άρωμα της ζωής που κάνει κύκλους.
• Διαφημίζουν κρέμες για την κυτταρίτιδα. Έρχεται το καλοκαίρι. Άντε, θέλω λίγο χρώμα υγείας πάνω μου.
• Βάζω τον Pattinson στη φωτό γιατί σήμερα είδα τέρμα μιζέρια στην Αθήνα και είπα να αλλάξω λίγο παραστάσεις.
• Είναι, άραγε, όλα αδιέξοδα; Τι θα γίνει;
  

No work and all play makes Jill a dull girl

Σήμερα ξύπνησα με τρομερό πονοκέφαλο και δεν πήγα στη δουλειά. Κατα τις 12 βέβαια είχα ήδη συνέλθει αλλά δε βαριέσαι είχα ήδη χάσει 3 ώρες δουλειάς. Είναι παράξενο πόσα πράγματα μπορείς να κάνεις τόσες ώρες στο σπίτι όταν δεν είναι Σαββατοκύριακο. Γιατί το Σαββατοκύριακο έχεις να βάλεις μπουγάδες, να φτιάξεις τα μαλλιά σου, τα νύχια σου, να καθαρίσεις το σπίτι (πριν τα νύχια), να μαγειρέψεις και άλλες οικιακές εργασίες. Αλλά σήμερα ήταν όλα έτοιμα. Έκανα βόλτες πάνω κάτω, καπνίζοντας, με ένα φραπέ στο χέρι και ακούγοντας μουσική. Σήμερα το S είχε την τιμητική του. Άκουσα Smiths. Υπάρχει μια θεωρία που λέει ότι όποιος αγαπαει τους Smiths δεν μπορεί να είναι κακός άνθρωπος. Καλά, εντάξει, το παραδέχομαι, δική μου θεωρία είναι. Αλλά ισχύει σε ένα βαθμό. Ύστερα άκουσα Saint Etienne. Ύστερα άκουσα Shadows. Ύστερα βαρέθηκα και βγήκα μια βόλτα. Πήρα το λεωφορείο και κατέβηκα στο κέντρο. Καλά στο κέντρο μένω αλλά κατέβηκα πιο κέντρο. Και είδα πάλι τα ίδια. Κόσμο να ζητιανεύει. Κόσμο να σε κοιτάζει περίεργα. Γκρίζους ανθρώπους, γκρίζα κτίρια, γκρίζα λάστιχα λεωφορείων, γκρίζους καπνούς. Η ζωή είναι διαρκώς γκρίζα. Γι' αυτό ήθελα λίγο γαλάζιο. Τελικά γύρισα σπίτι νωρίς το απόγευμα με ένα γαλάζιο μπλουζάκι. Ελλείψει θάλασσας...Την άλλη φορά θα πάρω λεωφορείο που πάει νότια, εκεί προς Καβούρι, Βούλα, δεν τα ξέρω κιόλας καλά, αλλά κάπου όπου το κυρίαρχο χρώμα είναι το γαλάζιο. Το απόγευμα είπα να διαβάσω λίγο αλλά δεν είχα διάθεση. Είπα να ξεσκονίσω αλλά πάλι δεν είχα διάθεση. Και τι έκανα τελικά; Κοιμήθηκα. Θυμάμαι όταν ήμουν teenager ή φοιτήτρια δε μου έφτανε η μέρα και τώρα δεν έχω πώς να τη γεμίσω. Γιατί, ρε γαμώτο συνέβη αυτό; Πάντως πήρα μια απόφαση. Πονοκέφαλος-ξεπονοκέφαλος στη δουλειά θα πηγαίνω κάθε μέρα.
Υ.Γ. Μήπως να έπαιρνα ένα κατοικίδιο;

Greek is who jealous does

Πολύς λόγος ρε παιδί μου για την ελληνική indie σκηνή. Ξυσταρχίδια σου λέω εγώ. 50 άτομα που ασχολούνται μαζί τους 50 φίλοι τους και 20 δημοσιογράφοι. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν αξιόλογα πράγματα-κάθε άλλο. Βγαίνουν τρομερά πράγματα. Υπάρχει μάλλον όμως τρομερή κακία, κομπλεξισμός και σταριλίκι. Υπάρχει μια μπάντα π.χ. που παίζει electro pop και βρίζει τους πάντες. Από Marsheaux και Matisse μέχρι Ρόδες. Και τους άκουσα τυχαία σε ένα live. Ή υπάρχουν άλλοι -ες που τρώνε άπειρο σπρώξιμο από τα μέσα (και φαίνεται, βγάζει μάτι) και που αμέσως νομίζουν ότι έγιναν οι Rolling Stones. Ή προχτές με τράβηξε μια φίλη μου σε ένα τριπλό live με τους Wild Honey, Le Page και His Majesty The King Of Spain. Φτάσαμε λίγο πριν τελειώσει ο Majesty. Η φίλη μου είχε ένα γκομενοκονέ να κάνει και πέρασα όλη την ώρα μόνη μου, έτσι άκουγα τα σχόλια γύρω μου. Αναγνώρισα πίσω μου κάτι τυπάδες από γνωστές μπάντες που τους έχω δει support σε διάφορα lives και που τον έκραζαν τον καημενούλη. Ο οποίος ήταν πολύ καλός. Συμπαθητική φυσιογνωμία και μαζεμένος. Ντάξει, είχε τρακ κι έλεγε λίγα χαζά. Αλλά είχε και φωνάρα. Μετά βγήκαν οι Wild Honey και η τύπισσα ήταν ωραία με εύθραυστη φωνούλα και όμορφη. Πάλι λέγανε πράγματα οι πίσω μου-σεξιστικά αυτή τη φορά. Και μετά βγήκανε οι Le Page αλλά εκεί δεν μίλησε κανένας-δεν ξέρω πώς το'παθαν. Και να'σου μπαίνω εδώ και βλέπω ότι βρήκαν τρόπο να κράξουν.
Ως άνθρωπος που ακούει μουσική και ενημερώνεται όσο μπορεί και έχει γνωρίσει κατά καιρούς μουσικούς έχω να πω ότι είναι αίσχος άτομα που ανήκουν σε μια σκηνή να μην αλληλοβοηθιούνται και να κράζονται, τόσο στα live, όσο και σε blogs ή κατ'ιδίαν. Δεν είπα ότι σε όλους πρέπει να αρέσουν όλα αλλά το να έχεις καλή διάθεση είναι κάτι που νομίζω θα'πρεπε να υπάρχει. Αλλά όχι. Μόνο να κράξουμε. Από φίλους, βέβαια, ηθοποιούς, δημοσιογράφους κλπ μαθαίνω ότι το ίδιο συμβαίνει σε όλους αυτούς τους καλλιτεχνικούς και παρακαλλιτεχνικούς χώρους-και δεν εκπλήσσομαι. Απλά είναι κρίμα να συνεχίζουμε ό,τι έκαναν όλες οι γενιές πριν από μας. Να πάμε να πνίξουμε ό,τι είναι καλό. Αλλά Έλληνες δεν είμαστε;

In the beginning, when we were winning, when our smiles were genuine..

Marianne Faithfull-Κυρία Κωνσταντίνα

Αυτή (επάνω) ήταν η Marianne Faithfull πριν πολλές δεκαετίες.

Κι αυτή (κάτω) ειναι η Marianne Faitfull σήμερα. Όχι. Σύμφωνα με κανάλι που διαφημίζει τσοντοτηλέφωνα και ζωδιοτηλέφωνα αυτή ακριβώς η φωτογραφιά αντιστοιχεί στην κυρία Κωνσταντίνα που μπορεί να μας δώσει απαντήσεις στα προβλήματα που μας απασχολούν και να προβλέψει με ακρίβεια το μέλλον. Γεια σου ρε κυρία Κωνταντίνα που έχεις πηδήξει μέχρι και τον Jagger!

Είναι άνοιξη-γιατί δε χορεύετε ρε;

Ένα ολόκληρο σαββατοκύριακο το πέρασα άρρωστη. Πολλά βιβλία, πολλές ταινίες, αρκετή μουσική. Είδα το The way we were, έκανε λίγη κοιλιά αλλά φανταστικό τέλος. Είδα το Twilight στο οποίο θα επανέλθω αργότερα, σε άλλο post. Άκουσα βασανιστικά στο repeat το Γιατί Δε Χορευέτε Ρε του Boy. Τρελάθηκα. Τι κομμάτι είναι αυτό! Σαν να προιωνίζεται το τέλος. Και την αρχή. Και όλα. Απίστευτο. Ξέρετε πότε αρρώστησα; Την Πέμπτη που πέρασα από την Ερμού και οι μπάτσοι πέταγαν χημικά στους πυροσβέστες. Και μετά τους έριξαν νερά με τις μάνικες, λέει. Τι ωραία. Και αρρώστησα λοιπόν από τα χημικά. Σε μπλε σακούλα ψιλικατζίδικου μου φέρανε χυμούς, σοκολάτες, Glamour και το Ποπ+Ροκ με το cd της Λένας Πλάτωνος. Τι φανταστικό cd. Θα λατρεύω τη Λένα για πάντα και στο Ηρώδειο το καλοκαίρι σχεδόν έκλαψα. Και φυσικά, όντας άρρωστη, σκεφτόμουν πολύ. Σκεφτόμουν τι ωραία που θα ήταν να ήμουν skinny μόνο για μια μέρα. Αλλά τρελά skinny. Πόδια καλαμάκια. Αχ, στην άλλη ζωή. Σκεφτόμουν πότε θα αποκτήσω δικό μου σπίτι. Ας όψεται η lopi και το apartment therapy. Σκεφτόμουν πως ήρθε η άνοιξε. Πως η Αθήνα μυρίζει λουλούδια και τα μύριζα μόνο όταν ερχόμουν ως τουρίστρια εξ επαρχίας-μέχρι σήμερα. Πως την άνοιξη με πιάνει να κάνω τατουάζ και μετά μ'αφήνει. Πως υπάρχει λόγος που έχει δημιουργηθεί το ισιωτικό ψαλίδι και το'βγαλα από το ντουλάπι. Πως πρέπει να σηκώσω τα χαλιά και να πάρω κανένα λουλούδι για το μπαλκόνι. Πως πρέπει να αρχίσω να χορεύω έξω κι ας χορεύω σαν χαζή. Τόσο πολύ με επηρέασε ο Boy.

Ουφφφφ

Μετρό Ακρόπολη: Παιδάκι: «Ακόπολη». Μαμά: Μπράβο. Η Ακρόπολη ήταν ένα κάστρο όπου έμεναν βασιλιάδες και βασίλισσες και μετά πέθαναν.
Ελπίζω η αίσθηση που είχα ότι η κυρία ήταν αλλοδαπή να αληθεύει..

Λεωφορείο: Εγώ: Θέλεις εισιτήριο; Η άλλη: Όχι δεν θέλω.
Nice..

Να δω πότε θα αποφασίσω να πάω στο San Francisco να δουλεύω ταμίας σε σούπερ μάρκετ, να γυρίζω σπίτι, να χώνομαι στην αγκαλιά του αγαπημένου μου και να μη με απασχολεί τίποτα. Τίποτα από αυτό τον άθλιο κόσμο που μας έχει περικυκλώσει. Και δε μιλάω μόνο για αυτούς στα ΜΜ…Μ.

21 Μαρτίου: Παγκόσμια Μέρα Ποίησης

ΑΓΑΠΗ
Κι ήμουν στο σκοτάδι. Κι ήμουν το σκοτάδι. Και με είδε μια αχτίδα.

Δροσούλα το ιλαρό το πρόσωπό της
κι εγώ ήμουν το κατάξερο ασφοδίλι.
Πώς μ'έσεισε το ξύπνημα μιας νιότης,
πώς εγελάσαν τα πικρά μου χείλη!

Σάμπως τα μάτια της να μου είπαν ότι
δεν είμαι πλέον ο ναυαγός κι ο μόνος,
κι ελύγισα σαν από τρυφερότη,
εγώ που μ'είχε πέτρα κάνει ο πόνος.

Κ.Γ Καρυωτάκης

Ας είναι καλά ο inverted_a που μου θύμισε τι είναι σημαντικό σήμερα. Πέρυσι είχε στο μετρό παντού αφίσες με στίχους του Εμπειρίκου (αν θυμάμαι καλά..). Φέτος ξεχάσαμε κι αυτό. Καρυωτάκης. Ο αγαπημένος μου έλληνας ποιητής. Το αγαπημένο μου ποίημα.

Πλυμένα Ρούχα (Ropa Lavada)

Είναι ένα μαγαζί στη Σόλωνος το Ropa Lavada. Και έχει πολυυυυυύ ωραία ρούχα. Έχω πάρει μια πράσινη φουστίτσα Fornarina με φιόγκο, τελείως ‘60s. Έχει βέβαια και κάτι άκυρα, υπερτιμημένα δαχτυλίδια φτιαγμένα από καπάκια αναψυκτικών και τα πλασάρει ως design-αλλά άμα δεν τα θες δεν τα παίρνεις. Κάποτε δοκίμαζα ένα φανταστικό φόρεμα, κοραλί γυαλιστερό πάνω, τζην κάτω, αλλά ήταν πολύ ακριβό. Τέσπα, το θέμα είναι ότι το Ropa Lavada κάνει καταπληκτικές βιτρίνες. Μανιτάρια-πέη, κηδείες και άλλες διάφορες θεματικές βιτρίνες που τώρα δεν θυμάμαι-όλες προκλητικές φυσικά. Ψάχνοντας να βρω κάνα info για το μαγαζί στο ίντερνετ να χαζέψω κάνα ρουχάκι, έπεσα πάνω σε αυτό.
Και όσο το διάβαζα μου έρχονταν στο μυαλό ό,τι έγινε στη Λυρική. Παρεμβολή στο έργο γιατί είχε ένα gay φιλί. Παρεμβολή στη βιτρίνα γιατί προσβάλει τα παπαδαριά. Σε λίγο θα κατεβάζουμε έργα που κάνουν κριτική, θα καίμε βιβλία που λένε κακιά κουβέντα για οποιαδήποτε αρχή αυτής της άθλιας χώρας και «προσβάλει» τα χρηστά ήθη. Ίσως θα έπρεπε να σκεφτούν πρώτα όλοι αυτοί που φωνάζουν για μια βιτρίνα σε πόσο τραγικό σημείο έχει φτάσει ο Κλήρος στη χώρα μας(ασυδοσία, υποκρισία, κλοπή και ένα κάρο άλλα αμαρτήματα που ο όποιος Θεός δεν θα ενέκρινε και πολύ) ώστε να διακωμωδείται. Αλλά και πάλι, η διακωμώδηση είναι κάτι που συμβαίνει από αρχαιοτάτων χρόνων και είναι όχι απλώς δικαίωμα (αν είστε της θεωρίας τους αισθητισμού που δηλώνει «η τέχνη για την τέχνη») αλλά και υποχρέωση (αν είστε υπέρ της στρατευμένης τέχνης) να κρίνουν με τον τρόπο τους τα κακώς κείμενα. Η καλλιτεχνική έκφραση είναι αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε ανθρώπου όπως και η ελευθερία έκφρασης. Γιατί αν καταστρατηγηθεί και αυτό το δικαίωμα, τότε θα φτάσουμε σε εποχές 60s. Και δεν εννοώ χίπιδες, βρετανική pop, και a-line φουστίτσες σαν αυτή που αγόρασα πριν το live των Franz Ferdinand από το Ropa Lavada. Εννοώ ‘60s στην Ελλάδα. Και εκείνη η δεκαετία, από το ‘67 και μετά, ήταν από τα χειρότερα πράγματα που συνέβησαν στην Ελλάδα.

Mellon Collie

*Σήμερα ήμουν κουκουλοφόρος. Φόραγα ένα μπλουζάκι με κουκούλα. Ακόμα κι αυτό ανέκδοτο θα γίνει-είναι άλλωστε τόσο γελοίο. Επίσημα ρουφιανιλίκια θα έχουμε από εδώ και μπρος. Λες και δεν έφταναν οι ρουφιάνοι που λέγονται ελεγκτές σε ΜΜΜ ή οι ρουφιάνοι στον εργασιακό χώρο. Βέβαια στις δουλειές δεν ξέρω τι είναι χειρότερο. Συνάδελφοι που δεν σε στηρίζουν, που έχεις αντιζηλίες μαζί τους, ή μήπως εκείνοι που στο παίζουν φίλοι για να σε ρουφιανεύουν; Δεν ξέρω. Ξέρω όμως ότι είμαστε χώρα ρουφιάνων.
*Κατέβασα να δω το Less Than Zero. Το 'χω ξαναδεί. Είναι η κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου του Ellis και έχει στο σάουντρακ το Hazy Shade Of Winter. Λατρεύω τον Ellis.
*Έχω τρομερό πρόβλημα μπλογκοέμπνευσης. Δεν μπορώ να συγκεντρώσω τις σκέψεις μου για πάνω από δύο προτάσεις.
*Πολλή τηλεόραση. Πολλή=4-5 ώρες την εβδομάδα που για τα δικά μου δεδομένα είναι πολύ. Έχω φάει κόλλημα με το MTV. Βλέπω America's Next Top Model στο ΣΚΑΙ. Βλέπω Gossip Girl και άμα πετύχω καμιά επανάληψη Δέκατη Εντολή ή Κόκκινο Κύκλο. Βλέπω φακέλους, Θεοδωράκη και Τσίμα. Τηλεόραση=μελαγχολία. Περιττά κιλά=μελαγχολία. Κατάλυση της δημοκρατίας=μελαγχολία. Η άθλια χώρα στην οποία ζούμε=μελαγχολία. Άνθρωποι που προσπαθούν να αλλάξουν και δεν τα καταφέρνουν=μελαγχολία. Άνθρωποι που αποφασίζουν να δεσμευτούν για μια ζωή=μελαγχολία.

Τρόποι αντιμετώπισης της μελαγχολίας; Η Αθήνα σε λίγο θα'ναι ανοιξιάτικη. Άραγε η Άνοιξη θα νικήσει τη μελαγχολία;

DEAD END ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΤΡΕΛΑ ΜΟΥ, ΞΥΠΝΑΤΕ!

ΡΕ ΓΑΜΩ ΤΟ ΣΤΑΝΙΟ ΜΟΥ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΛΑ? ΜΠΑΤΣΟΙ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ? ΝΑ ΜΗΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΠΕΡΠΑΤΗΣΕΙΣ? ΚΑΙ ΑΝ ΤΟΥ ΑΝΤΙΜΙΛΙΣΕΙΣ ΦΥΛΑΚΗ? ΚΑΙ ΜΕ ΚΛΟΜΠ, ΟΠΛΟ, ΧΗΜΙΚΑ Κ ΔΑΚΡΥΓΟΝΑ ΓΙΑ ΟΠΛΙΣΜΟ? ΚΙ ΑΜΑ ΔΗΛΑΔΗ ΜΟΥ ΠΕΙ ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΜΟΥΝΑΚΙ ΟΠΩΣ ΚΑΝΟΥΝ ΣΥΧΝΑ ΠΥΚΝΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΩ ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΓΑΜΗΣΟΥ, ΘΑ ΜΟΥ ΤΗΝ ΑΝΑΨΕΙ?ΚΙ ΑΝ ΟΔΗΓΕΙΣ ΜΗΧΑΝΗ ΚΑΙ ΦΟΡΑΣ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΚΟΥΚΟΥΛΑ ΠΟΥ ΣΕ ΖΕΣΤΑΙΝΕΙ; ΚΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΤΡΕΛΟΙ; ΑΣ ΕΡΘΕΙ Η ΣΚΟΤΛΑΝΤ ΓΙΑΡΝΤ ΚΙ ΑΣ ΜΑΖΕΨΕΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΖΩΑ. ΤΑ ΖΩΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΥΒΕΡΝΑΝΕ. Α, ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΙΟΜΑΣΤΕ, Ο ΛΑΟΣ ΔΕΝ ΞΕΧΝΑ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΔΕΞΙΑ. ΤΟ ΞΕΧΑΣΕ ΓΙΑ ΛΙΓΟ. ΤΩΡΑ ΘΑ ΤΟ ΘΥΜΑΤΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ. ΡΕ, ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΕΙ, ΡΕ?

Πο πο γενικώς!

*Α ρε Μονικάκι πάλι χαμός γίνεται για την πάρτη σου. Της γάμησες της μουσικής βιομηχανίας λένε. Ίδρωσε το αυτί της. Ο καψερός ο Μαραβέγιας τι σου ΄φταιγε το παλικάρι; Για τη Γαλάνη δεν ξέρω πώς χώνει τη μουσούδα της στα πράγματα, πάντως γενικώς ενδιαφέρεται για νέους μουσικούς. Τώρα ίσως είναι και επιφάνεια, δεν έχω ιδέα. Τελικώς, μετά από πολλή σκέψη κατέληξα στό ότι στα @@ μου ποιον σέβεται και ποιον όχι, για τη Μόνικα λέω. Το θέμα είναι το έργο της. Η μουσική της είναι καλή-οι στίχοι της απαίσιοι, that's all for me. Το μόνο μου σχόλιο έχει να κάνει με τη φράση του "ανώνυμου" ότι ενδιαφέρεται για τα πράγματα που συμβαίνουν γύρω της. Την έχω ακούσει την κοπελίτσα να λέει σε ραδιοφωνική συνέντευξη ότι δεν θα 'γραφε στίχους για τη φτώχια γιατί δεν έχει ιδέα τι σημαίνει φτώχια. Τράβα μια βόλτα στην Ομόνοια κορίτσι μου, βοήθα κανά φτωχό άνθρωπο που μου γυρνάς με το μίνι κούπερ και δεν ξέρεις τι σημαίνει φτώχια. Ένα πράγμα χρειάζεται να κάνεις για να μάθεις. Να κατεβάσεις το παράθυρο του αυτοκινήτου σου και να κοιτάξεις έξω.

*Αρκετά με τη Μόνικα. Υπάρχουν και εξίσου ταλαντούχοι μουσικοί. Πάρτε για παράδειγμα τον His Majesty The King Of Spain και τους Le Page που από κάποιο cruel twist of fate θα παίξουν στο Soundwave για να αναδειχτεί ένας τους νικητής της βραδιάς (ανά δύο παίζουν-ο ένας κερδίζει). Προσωπικά μου αρέσει ο King γιατί τα δύο κομμάτάκια του είναι πολύ ωραία και η διασκευή στο Gouge Away τσακίζει κόκαλα, γόνατα, ό,τι έχετε τέλος πάντων που δεν έχει διαλυθεί ακόμα από τα βάσανα (hah) ή από τις πολλές μουσικές. Plus, φοβερή φωνή. Και οι Le Page βέβαια είναι εξίσου συμπαθείς και πολύ poppy και με περισσότερη εμπειρία. Μαλακία παίχτηκε. I wanted both.

*Ταβερνάκι το Όνειρο (νομίζω) στα Άνω Πετράλωνα με απίστευτο φαί και Π-Α-Μ-Φ-Τ-Η-Ν-Ο!

*Δεν θυμάμαι αν το χω ξαναποστάρει, αλλά υπάρχει μια κοπελίτσα που για να μην της φαν τα αυτιά στην εφημερίδα που δουλεύει γιατί η εφημερίδα αυτή βγάζει και ένα ψευτογυναικείο περιοδικό κάθε μήνα, γράφει με ψευδώνυμο σε κανονικό γυναικείο περιοδικό. Χμ. Αν οι μισθοί ήταν αυτοί που πρέπει θα το έκανε; Μάλλον όχι.

*Ευτυχώς το χώρο των media και της μουσικής τον βλέπω από πολύ-πολύ-πολύ κοντά αλλά όχι από μέσα. Thank god.

Saturday Night Thoughts

*Πουτάνα όλα στη Σκουφά. Μόνο τον εαυτό μας έχουμε να στηριχτούμε πια.
*Καμια φορά ούτε τον εαυτό μας.
*Είμαι τόσο κουρασμένη που δεν μπορώ να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά.
*Θέλω να'ρθει το καλοκαίρι.
*Έχω απογοητευτεί. Δεν ξέρω πως θα γίνει να γοητευτώ ξανά.
*"Καλά μωρή, έδωσε 200 ευρώ για 3 boxer shorts;" γκέι τυπάς δίπλα μου σε παγκάκι στο Σύνταγμα.
*Προχτές βγήκα και ήπια τρια ποτά. Ωραία που ήταν! Κακώς το χο κόψει!
*Χρειάζομαι μια μεγάλη μεγάλη βιβλιοθήκη. Δεν χωράει τίποτα πια.
*Είμαι σαν χαμένο σκυλί. Δεν ξέρω που να πάω και τι να κάνω και απλά κοιτάζω γύρω μου.
*Κοιτάζω και εισπνέω τον αέρα. Και συνειδητοποιώ ότι η ζωή είναι ωραία και καλά θα κάνω να μην αφήνω μέρα να πηγαίνει χαμένη.
*Ύστερα θυμάμαι ότι η ζωή είναι μια πληγή που δεν κλείνει. Εκεί που νομίζεις πως έκλεισε, πέφτει πάνω της καυτό νερό και την ξανανοίγει.
*My heart is like an open highway (i just love this lyric).
*Αγαπώ τα ψηλοτάκουνα μποτάκια μου! Και είχα να τα βάλω τόσο πολύ καιρό!
*Δεν αγαπώ τα παιδιά. Και ό,τι κι αν κάνω δεν τα μπορώ. Θέλω να τα κοπανήσω. Αν κάνω δικό μου ίσως τα αγαπάω. Αν είναι έξυπνο θα το αγαπάω σίγουρα.
*Μια ζωγράφος στη λάιφο έλεγε πως οι πολυκατοικίες είναι δέντρα και τα αυτοκίνητα θάλασσα. Από τότε που το διάβασα αυτό βλέπω.
*Ο τρελοθειός μου στέλνει το κοριτσάκι του σε κολλέγιο στην Αμερική και η μάνα μου κλαίει. Τι μαλάκας κόσμος.

Spidy

Πάλι αράχνη..Τι να πω..

Choice

Προέρχομαι από μια μεσοαστική οικογένεια. Μαμά φαρμακοποιός, μπαμπάς καθηγητής, επαρχιακή πόλη, μεσαίου μεγέθους διαμέρισμα, καθόλου δημοφιλής στο σχολείο, επιμελής μαθήτρια, χωρίς καμιά ιδιαίτερη εμφάνιση ωστόσο δημοφιλής στα αγόρια από το Λύκειο και μετά. Οι γονείς μου με μεγάλωσαν με πολλές αρχές. Να αγαπάω τα αδέρφια μου, τους φίλους μου, τα ζώα. Να κάνω πάντα αυτό που θέλω. Να υπερασπίζομαι με πάθος το δίκιο μου και των άλλων. Να είμαι τίμια. Να μη φοβάμαι την πολλή δουλειά. Να αποκτώ κάτι με την αξία μου. Ποτέ δεν πήρα καλό βαθμό ως παιδί καθηγητή γιατί με έστειλε σε διαφορετικό σχολείο από αυτό που δούλευε. Ήταν γενικώς φρι άνθρωποι οι γονείς μου-και είναι ακόμα παρότι έχουν γεράσει. Όταν άρχισα να βγαίνω έξω για βράδυ-λίγο αφότου ξεκίνησα το Λύκειο, μου είχαν βάλει ωράριο 01.30. Στη δευτέρα Λυκείου μου το έκανα 03.00. Στην τρίτη Λυκείου δε μου βάλανε καθόλου ωράριο. Είπε ο μπαμπάς μου: Αν θες να κάνεις κάτι δεν χρειάζεται να είναι ξημερώματα, το κάνεις και μέρα μεσημέρι. Σοφή κουβέντα. Έχω κάνει μέρα μεσημέρι ένα σωρό ζαβολιές αλλά δεν αφορούν ούτε τον μπαμπά μου ούτε κανέναν. Το ποιντ μου είναι ότι με είχαν τελείως ελεύθερη. Και το παινεύονταν. Πάντα έλεγαν, τα παιδιά μας είναι απολύτως ελεύθερα να κάνουν ό,τι γουστάρουν. Μα γιατί; τους ρωτούσαν οι άλλοι. Γιατί τα έχουμε μεγαλώσει έτσι που πιστεύουμε ότι ξέρουν τι είναι λάθος και τι είναι σωστό, και που κάτι λάθος έχει όρια. Έτσι, έκανα γκομενικές βλακείες αλλά τις έκοψα εκεί που κατάλαβα ότι παίρνω την κατρακύλα, δοκίμασα διάφορα, χμ, πράγματα, επίσης τα έκοψα, υπήρξε μια εποχή που έπινα αρκετά, το έκοψα κι αυτό-οκ το τσιγάρο δεν μπορώ να το κόψω, θέλω να πως δηλαδή πως τα όρια τα ξερω, και είναι όρια που μου υπαγορεύει η συνείδηση μου και ο αυτοσεβασμός μου.
Μεγάλωσα πιστεύοντας ότι ο έρωτας, η φιλιά, η αγάπη για αυτό που κάνεις, η δικαιοσύνη και τα σταράτα λόγια είναι τα υψηλότερα ιδανικά. Μεγάλωσα θεωρώντας πως κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να κάνει ό,τι θέλει χωρίς να τον κρίνει η κοινωνία. Δυστυχώς μάλλον είχα άλλες κοινωνίες στο μυαλό μου, όχι τη δικιά μας που παραπέμπει περισσότερο στην κοινωνία της μέσης ανατολής. Σέβομαι τις επιλογές των γκέι ανθρώπων και λυπάμαι που δεν μπορούν να εκδηλωθούν δημοσίως όπως οι στρέιτ. Σέβομαι τις επιλογές των στρέιτ αντρών να πάνε με όποια γυναίκα θέλουν, σε ό,τι συνδυασμό θέλουν, και για όσες φορές θέλουν. Και τέλος, για να φτάσω και στο θέμα μου επιτέλους, σέβομαι την επιλογή των γυναικών να κάνουν ακριβώς το ίδιο. Γιατί είναι ένα ζήτημα επιλογών και προσωπικής ελευθερίας που πρέπει να είναι αναφαίρετο και ανεπηρέαστο από την όποια κοινωνική αποδοχή έχει αυτό. Σε τελική ανάλυση, που είναι το κακό να σου αρέσουν τα αγόρια, όταν τη φορά που θα ερωτευτείς πραγματικά είσαι εκεί ψυχή τε και σώματι, με μάτια μόνο για εκείνον;
Αυτή είναι μόνο μία από τις δεκάδες βασανιστικές σκέψεις που τριβελίζουν το μυαλό μου και δεν με αφήνουν να κοιμηθώ. Ευτυχώς αύριο έχω άδεια και θα κοιμηθώ ως αργά.
Ps. Οι βάτες της Dusty σκοτώνουν
Ps2. Χθες βράδυ έκανα μια βόλτα στην Αθήνα και την είδα με τα μάτια που την έβλεπα παλιά, όταν ερχόμουν τουριστάκι. Τα κτίρια στη Β. Σοφίας, οι ψευδοφοίνικες, οι λεωφόροι. Τι ωραία πόλη ρε πούστη μου!
Ps3. Καληνύχτα golden!

Run

Στον ύπνο μου είδα αράχνες. Το ήξερα ότι δεν μπορεί να ήταν για καλό.

Φράσεις, Ξενέρες και Μαλακίες

ΜΕΡΙΚΕΣ ΦΡΑΣΕΙΣ ΠΟΥ ΜΟΥ ΤΗ ΣΠΑΝΕ VOL1
(και δεν θέλω να ξανακούσω)
Εύχομαι ό,τι το καλύτερο. (διάφοροι)
Κλείσε, κλείσε, θα σε πάρω πίσω. (I'll call you back α λα ελληνικά????και το λένε και μορφωμένοι)
Έβαλε κρύο. (όπως ας πούμε έβαλε ήλιο???)
Περάστε, κυρία.(σε σειρά σούπερ μάρκετ)
Κύριε Γιώργο ένα κλαμπ σάντουιτς. (Στα Γκούντις)
Κωλοπιλάλα σ'έπιασε. (διάφοροι)
Μην τρελαίνεσαι. (διάφοροι)
Καλημέρα. (σε ελληνικές σειρές ανάμεσα σε ζευγάρια που τρώνε πρωινό στο κρεβάτι)
Γεια σου. (από πωλήτριες που τους μιλάς στον πληθυντικό)
Καλά, δεν το πιστεύω. (χαζογκόμενες)
Παρεάκι, ταινιάκι. (από χίπιδες φοιτητές)
Πάμε για ρακές. (από χίπιδες φοιτητές)
Τι ακούς; Απ' όλα. (άσχετοι)
Τι ακούς; Μέταλ και ροκ μπαλάντες. (άσχετοι στο τετράγωνο)
Τι ακούς; Ροκάκια. (άσχετοι που να πέσει φωτιά να τους κάψει)
Σινεμά πηγαίνετε; (αυτοί που πουλάνε κουπόνια για σινεμά)
Η Αθήνα είναι χαβούζα. (από Θεσσαλονικείς πάντα)
Σκληρό Ροκ. (στα δελτία)
Καυτή Πατάτα. (στα δελτία)
Το Κίτρινο Υποβρύχιο. (για μια ομάδα, δεν θυμάμαι ποια)
Καρναβαλιστές. (οι μαλάκες που γυρνάνε με ρόπαλα, σφυρίχτρες κλπ και σε ενοχλούν)
Κούλουμα. (what the fuck?)
Μήπως έχεις...(σε djs)
Ο Έλληνας και θα φάει και θα πιει και λεφτά να μην έχει θα πάει στα μπουζούκια. (σε ρεπορτάζ, σ.σ. ΜΠΡΑΒΟ!)
BONUS1
+3 Πράγματα που μου την έσπασαν σήμερα
Ο σεκιουριτάς στο Bershka Ερμού σταμάτησε τρεις ρομά με το που μπήκαν στο μαγαζί για να είμαι politically correct, και τους ρώτησε τι θέλουν μες στο Bershka. Ε, μα βέβαια, έπρεπε να πάνε στου Louis Vuitton να ψωνίσουν. Αυτό το πράγμα σε αυτή τη χώρα δεν θα το καταλάβω. Να σε κρίνουν από την εμφάνιση σου για τα πάντα.
Μια γριά στο σούπερ μάρκετ μου έφαγε τη σειρά μπαίνοντας στην ουρά από το πλάι. Είχε 3 πράγματα και αν ήταν πίσω μου θα την άφηνα να περάσει αλλά η αυθαιρεσία μου τη δίνει κι έτσι τη στραβοκοίταξα όταν αυτή πρώτη στραβοκοίταξε τα ρούχα μου.
Ένας μεσήλιξ στη στάση τσέκαρε όλες τις κοπέλες από πάνω μέχρι κάτω. Άλλαξα σποτ και ήρθε από κει, ξανάλλαξα, ξανάρθε. Ευτυχώς μετά τον έχασα μες στο λεωφορείο.

BONUS2
+3 μαλακίες
Σε δωμάτια στην ελληνική ύπαιθρο -που προσωπικά σιχαίνομαι- διαφημίζουν ότι παρέχουν πρωινό. Δεν ήταν άλλο από ένα ντουλάπι με ένα κουτί φρυγανιές και μερικές μαρμελαδίτσες. Έτυχε σε γνωστούς.
Έμαθα ότι όλο το team διανομής της γνωστής εφημερίδας που σας έλεγα δεν δουλεύει πια. Δεν ξέρω αν απολύθηκε ή παραιτήθηκε τελικώς.
Διαβάζοντας το blog του συμπαθούς blogfriend thod., διαπίστωσα για άλλη μια φορά πως στην Ελλάδα κανείς δεν μπορεί να δεχτεί ότι κάτι που κάνει μπορεί να μην αρέσει σε κάποιον άλλον.

Πόσο διαρκεί η ζωή του ανθρώπου

Όταν ο Θεός έφτιαξε τον κόσμο ήρθε η ώρα να αποφασίσει πόσο θα ζήσει κάθε πλάσμα πάνω στη γη. Τότε παρουσιαστηκε μπροστά του το μουλάρι και τον ρώτησε πόσο θα ζήσει. Εκείνος απάντησε "30 χρόνια". Έντρομο το μουλάρι διαμαρτυρήθηκε: "Αχ, Θεε μου, είναι πολύ λίγος καιρός. Να κουβαλάω νύχτα μέρα για να τρώνε οι άλλοι και για ενθάρρυνση να μου δίνουνε κλοτσιές και χτύπηματα; Κάνε με να ζω λιγότερο." Έτσι ο Θεός το λυπήθηκε και του 'κοψε 18 χρόνια. Ύστερα ήρθε ο σκύλος. "Θέλεις να ζήσεις 30 χρόνια;" τον ρώτησε ο Θεός. "Όχι Θεέ μου", απάντησε εκείνο. "Τα πόδια μου δεν θα αντέξουν τόση ταλαιπώρια για τόσο πολύ καιρό. Δεν θα μπορώ ούτε να γαβγίσω γιατί θα έχω χάσει τη φωνή μου, θα μου πέσουν τα δόντια και δεν θα μπορώ να δαγκώσω. Το μόνο που θα μπορώ να κάνω είναι να λουφάζω και να σέρνομαι μες στη θλίψη". Έτσι ο Θεός το λυπήθηκε και του 'κοψε 12 χρόνια ζωής. Ύστερα ήρθε η Μαϊμού. Ο Θεός ήταν σίγουρος πως η χαρωπή μαϊμού θα ήθελε να ζει πολλά χρόνια. Εκείνη όμως του είπε:"Πίσω από το κέφι μου κρύβεται η στεναχώρια μου. Μπορεί να κάνω γκριμάτσες και καμώματα για να γελάνε οι άλλοι μέσα μου όμως είμαι θλιμμένη και δεν θα αντέξω τόσα χρόνια". Έτσι, ο Θεός τη σπλαχνίστηκε και της έκοψε 10 χρόνια. Κι ύστερα ήρθε ο άνθρωπος. "Θα ζήσεις 30 χρόνια", του είπε ο Θεός. "Τι; Είναι πολύ λίγο. Στα 30 θα χω χτίσει το σπίτι μου, θα φλέγομαι από επιθυμία να κάνω πράγματα, θα ετοιμάζομαι να ευχαριστηθώ τη ζωή μου και θα πεθάνω; Θέλω κι άλλο χρόνο!" "Ωραία λοιπόν", απάντησε ο Θεός, "Θα σου δώσω τα 18 χρόνια που αφαίρεσα από το μουλάρι" . "Δε μου φτάνουν," είπε ο άνθρωπος. "Θα σου δώσω και τα 12 χρόνια που πήρα από τον σκύλο." "Πάλι λίγα είναι," παραπονέθηκε ο άνθρωπος. "Εντάξει λοιπόν, θα σου δώσω και τα δέκα χρόνια της μαϊμούς κι ως εδώ ήταν." Ο άνθρωπος έφυγε και πάλι δεν ήταν ευχαριστημένος.
Από τότε ο άνθρωπος ζει περίπου 70 χρόνια. Τα πρώτα 30, τα ανθρώπινα, περνάνε γρήγορα, με υγεία, κέφι και αγάπη, δουλεύει με ευχαρίστηση, χαίρεται τη ζωή. Ύστερα έρχονται τα 18 χρόνια του μουλαριού. Κουβαλάει το ένα φορτίο μετά το άλλο στην πλάτη του. Θρέφει τους άλλους, και δέχεται χτυπήματα ως ανταμοιβή για τις πιστές του υπηρεσίες. Έπειτα έρχονται τα 12 χρόνια του σκύλου. Είναι στην άκρη και γρυλίζει και δεν έχει δόντια να δαγκώσει. Και στο τέλος έρχονται τα 10 χρόνια της μαϊμούς. Ο άνθρωπος σ'αυτά τα χρόνια χάνει το μυαλό του, η σκέψη του αδυνατίζει, κάνει χαζά κι ανόητα πράγματα και γίνεται περίεγελος των παιδιών.

Ελεύθερη απόδοση του "Πόσο διαρκεί η ζωή του ανθρώπου" (Γερμανικό παραμύθι, από το βιβλίο του Δ.Προύσαλη, Παραμύθια του Κάτω Κόσμου, εκδόσεις Απόπειρα).

Darth Vader

Μη λέμε κι ό,τι θέλουμε. Ο Darth βασανίστηκε ανάμεσα στο καλό και στο κακό ενώ ο τυπάς εδώ είναι pure evil. Δεν έχει καν τα @@ να φορέσει τη στολή του Darth ούτε εδώ ούτε και στο star wars για ps3.
Αιόλου

A lovely dress and two parrots

*Κάτι ωραία φουστάνια στα Όσκαρ...Ιδίως αυτό της Marion Cotillard. Και πολύ χάρηκα με τα αποτελέσματα. Slumdog Millionaire-τι ταινία, και Sean Penn στο Milk όλα τα λεφτά.
*Πόσο μα πόσο μα πόσο σπάζομαι που τον ΜΠΡΑΝΤ Πιτ τον λένε στην Ελλάδα ΜΠΡΑΝ ΠΙΤ. Ότι τι???
*Έβλεπα στο youtube βιντεάκια από τους mazoo and the zoο. Παπαγάλος, κατσίκα, ελέφαντες,-ροκ, σκυλοπόπ, ποπ αντίστοιχα- του χειρίστου είδους βέβαια το καθένα (το σκυλοποπ είναι απο μόνο του αίσχος). Κι όσο σκέφτομαι έναν άλλον παπαγάλο. Αυτόν που ζούσε στη Λιλιπούπολη..Αν κάνω ποτέ παιδιά, θα κάνω ό,τι μπορώ για να τα προφυλάξω από τον σύγχρονο πολιτισμό.
*Από πότε κύριοι δημοσιογράφοι λέμε ΔΡΑΠΕΤΕΥΣΗ και όχι ΑΠΟΔΡΑΣΗ?
*Θέλω να χιονίσει..να καθαρίσουν όλα.

Stuff

*Παίζαν οι Bokomolech σήμερα στο Trova και γινόταν της καριόλας. Δεν μπορούσες να μπεις. Δηλαδή, honestly, όοοοοολοι αυτοί πεθαίνουν για Bokomolech; Ποτέ δεν τρελάθηκαι και (πάλι) honestly, η μουσική τους ακούγεται τέρμα παρωχημένη. Τι να κάνουμε. Παίξανε οι Last Drive πριν 2 χρονια και ακουγόταν όπως θα ακούγεται πάντα το rock n roll. Παίξανε οι Bokomolech και ήταν όπως ακουγόταν το alternative πριν δέκα χρόνια, πριν εξελιχθεί σ'αυτό που είναι σήμερα. No big deal.
*Τυπάς στο Θησείο μίλαγε στο κινητό. "Στο Καστράκι; Μένω και στο Πουστράκι, δε με νοιάζει. Στ'αρχίδια μου αν δεν έχει θέρμανση. Ένα μήνα εκεί που κοιμάμαι το παράθυρο είναι ξηλωμένο. Πρέπει να κοιμηθώ κάπου...". Δυστυχία πέρα από τη σφαίρα της κατανόησής μας. Βέβαια, μου κανε εντύπωση που είχε κινητό.
*Στο ΣΚΑΙ δείχνει εκπομπή από αυτές με το Χ για μια dominatrix και τη σκλάβα της τη Ντάφνι που είναι άντρας. Ελπίζω να μη μας κάνει τελείως ντεκαβλέ στο τέλος.
*Νιγηριανή μαφία λέει στις ειδήσεις. Μάλλον μόνο εγώ δεν το ήξερα. Απειλούν τις πουτάνες με βουντού. 15.000 μαύρες πουτάνες στην Αθήνα. Συνολικά πόσες;
*Χθες αγόρασα φράουλες και μανταρίνια στο Μοναστηράκι. Μου φάνηκε σαν από άλλη εποχή. Έχω συνηθίσει να τα παίρνω από σούπερ μάρκετ.
*Έχει κρύο. Όχι σαν τα κρύα που είχα συνηθίσει αλλά κρύο. Το κρύο που σε κάνει να θες να μείνεις σπίτι και να αράζεις με πιτζάμες και χνουδωτές ροζ κάλτσες.
*Χθες αγόρασα σαγιονάρες απο το Αccessorize. Μαύρες με χρυσό. Ναι, σαγιονάρες μες στην παγωνία. Είμαι σε summer mood γαμώτο. Αρκεί να χάσω και κανά κιλό για να μπω και σε summer body. Όσο περνάν τα χρόνια τον μεταβολισμό τον τραβάς και δεν λέει να κουνήσει.
*When Last I Spoke To Carol, που η Carol γεννήθηκε το 1975 και ένα χαριτωμένο στόρι στο καλύτερο φετινό τραγούδι του Morrissey.
*Περιμένω ακόμα τις σούπερ μουσικές για φέτος.
*Έχω λιώσει στο MTV. Μ'αρέσουν όλα. Οι χαζοεκμπομπές (date my mom κλπ), το Fur Tv, τα Clips, τα σήματα. 90s freak.
*Ζεστό μπάνιο, ρομαντική κομεντί και ύπνος.
ΧΧΧ

Διαπιστώσεις

Σήμερα διαπίστωσα τα εξής:
α) ότι στη Βαρβάρα πέντε η ώρα δεν έχει μείνει τίποτα και ότι έχουν τρελή εμμονή με τα γλυκόξινα
β)ότι στο Φασόλι (που αμφιβάλω αν θα ξαναπατήσω) ήθελαν σώνει και καλά να στριμώξουν 3 άτομα σε ένα τραπεζάκι μια σταλιά για να καβατζώσουν και το δίπλα μην τυχόν χάσουν κανένα 20ευρω. Και επίσης δεν είχε φαγητά
γ)ότι στο Ριφιφί "δεν σερβίρουν μαύρα αναψυκτικά"
δ)ότι στο Γιάντες "σερβίρουν μόνο βιολογικά αναψυκτικά". Ότι η πορτοκαλάδα είναι πιο υγιεινή από την κοκα κόλα επειδή περιέχει 0,000001% χυμό πορτοκαλιού
ε)ότι στη Ροζαλία τρως φαί του σκασμού με 15 ευρώ each το πολύ, σερβίρουν κόκα κόλα, και σου φέρνουν και γλυκάκι στο τέλος
στ)ότι στη στοά του Hondos Center απαγορεύεται να αφήσεις το ποδήλατο σου μήπως θέλει να ακουμπήσει καμία γιαγιά που θα ψωνίζει. Ωραία ποδηλατική συνείδηση ο σεκιουριτάς
ζ)ότι ζουν ένα σωρό άθλιοι και έχει πεθάνει ο Jeff Buckley (άσχετο αλλά ήθελα να το πω)
η)ότι τα ταμεία σου κρατάνε ένα σωρό λεφτά λες και θα ζήσει ποτέ κανείς με τη σύνταξή του
θ)ότι αύριο πρέπει πάλι να πάω στη δουλειά
ι)ότι θαρθει η άνοιξη...που θα πάει..

Indian Vibes

Long time no post. Ας όψονται τα προσωπικά ντράβαλα που με ανάγκασαν να πάρω μέχρι και τριήμερη άδεια από τη δουλειά. Μάζεψα όμως υλικό. Καταρχήν είδα το Slumdog Millionaire. Εκπληκτικό. Μεγάλη ταινία έφτιαξε ο Danny Boyle (που εδώ μου θυμίζει λίγο μεταλλαγμένο Morrissey). Ως teenager λάτρεψα το Shallow Grave και το Trainspotting και χάρηκα τρελά που είδα αυτό το φιλμ τώρα. Με έβαλε σε σκέψεις και σε αναζητήσεις για την Ινδία. Για τη σύζυγο που καιγόταν μαζί με τον άντρα της. Λεγόταν sati και σταμάτησε να ισχύει το 1829. Η γυναίκα καιγόταν για να μην πέσει στα χέρια των νεκρών, εφόσον ο άντρας της είχε σκοτωθεί στη μάχη, αλλά αργότερα έγινε σημάδι συζυγικής αφοσίωσης. Για το «γραφτό», για τη μοίρα και το πεπρωμένο. Τελικά τι συμβαίνει; Νομίζουμε ότι κάνουμε επιλογές αλλά στην ουσία μας κινεί ένα άλλο χέρι; Υπάρχουν άνθρωποι που είναι το πεπρωμένο μας ή απλά άνθρωποι που αγαπάμε; Είναι η έννοια του πεπρωμένου μια σιδερένια μπάλα στο πόδι μας; Είναι η Ομόνοια η νέα Βομβάη (ή Μουμπάη);

Διάβασα τι έγραφε ο Τσιτσόπουλος στην Athens Voice. Είχα περάσει από τη Θεσσαλονίκη για λίγο καιρό, πριν πάρω μεταγραφή για Αθήνα, ως φοιτήτρια. Πάντα μου φαίνονται τρομερές μαλακίες αυτά που γράφει. Άσε που συνέχει μιλάει για τους φίλους του. Αλλά το θέμα μου τώρα είναι ότι περιγράφει μια Θεσσαλονίκη που δεν υπάρχει. Μαγικό το ένα, μαγικό το άλλο, αρχίδια, η Θεσσαλονίκη πνίγεται στο (γαλάζιο) αίμα της. Απλά τα πράγματα. Κι ο ίδιος φάσκει και αντιφάσκει. Τελικά είναι αχανές σκυλάδικο ή άντρο skate κουλτούρας; Όταν αποφασίσει ας μας πει γιατί είχα μια φαγούρα.

Πήγα στο Bios πριν λίγες μέρες. Δεν ξέρω, ή εγώ μεγάλωσα ή το δήθεν μεγάλωσε. Όλοι μεγαλοπιάνονται, σου μιλάνε με μισό στόμα και τη βλέπουν κάπως επειδή αυτά που ακούνε δεν έχουν μουσική ακολουθία (δεν ξέρω και καλά τους όρους). Ήχος πάνω στον ήχο και φασαρία, ψαγμένο ρε φίλε, γαμάτο. Κι όσο σκέφτομαι το CBGB όπου οι Ramones έκαναν μαθήματα απλότητας της μουσικής. Μαλάκες ήταν οι Ramones γαμώ;

Πάει κι ο Lux. Ζωή σε εμάς.

Και επανέρχομαι στην Ινδία. Τι μυστηριακή χώρα. Πόσες θρησκείες. Τι δεισιδαιμονίες. Χρειάζομαι ένα βιβλίο για την Ινδία επειγόντως. Την είδα ινδουίστρια-αν και όπως με κόβω θα πήγαινα στον Γάγγη με σαιζ-λόνγκ, γυαλί ηλίου και πίνα κολάδα.

Το vinyl microstore κάνει εκδρομή στην Πόλη (την παλιά πόλη ντε, που πάλι με χρόνια κλπ κλπ). Ωραία ιδέα. Καλύτερη από τη μαγειρική. 6 θέσεις έμειναν. Κι έχει και μια ξενοδοχειάρα. Μπορεί να μην είναι κοντά στον Γάγγη αλλά ωραία θα είναι.

Ήταν κάποτε το κορίτσι του έρωτα

Ήταν κάποτε ένα κορίτσι που ήθελε να ερωτευτεί. Ο μπαμπάς της την έλεγε το κορίτσι του έρωτα-γιατί ήταν πολύ ερωτευμένος με τη μαμά της όταν την έκαναν. Αλλά εκείνη το είχε πάρει αλλιώς. Έβλεπε τον έρωτα στο Όσα παίρνει ο άνεμος και ψηνόταν πολύ άσχημα να της συμβεί και της ίδιας. Και τα κατάφερε, ερωτεύτηκε. Νόμιζε πως ο έρωτας είναι το καλύτερο πράγμα που μπορούσε να της τύχει. Και όσα στραβά κι αν τύχαιναν αυτή επέμενε ότι ήταν κάτι καταπληκτικό. Και μου άρεσε αυτή η αισιοδοξία της. Τη συνάντησα πριν λίγο καιρό. Δεν τη γνώρισα, παρόλο που τα χαρακτηριστικά της δεν είχαν αλλάξει. Από τότε που ερωτεύτηκε για πρώτη φορά είχαν περάσει 15 χρόνια. Και πάλι ήταν ερωτευμένη. Αλλά τώρα κάτι είχε αλλάξει. Είχε συνειδητοποιήσει ότι ο έρωτας είναι καταστροφή. Ότι ο άνθρωπος χάνει τον εαυτό του όταν αποφασίζει να δώσει τα πάντα σε κάποιον άλλον. Ότι υπάρχουν άνθρωποι που όσο κι αν προσπαθούν, όσο κι αν θέλουν, δεν ταιριάζουν. Ότι πάντα θα πληγώνει και θα πληγώνεται. Ότι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν έστω κι αν το θέλουν. Ότι σε κανέναν δεν αρέσει η μοναξιά. Ότι είσαι ο εαυτός σου μόνο όταν είσαι μόνος. Ότι δεν μπορείς χωρίς τον άλλον από ένα σημείο και μετά. Παρόλα αυτά τα δεινά, όμως, αυτή παρέμενε ερωτευμένη. Δεν ήταν άλλη, αυτή ήταν, αυτή που ήξερα. Το ίδιο κορίτσι. Αν και... όταν κλείνω τα μάτια μου πάντα τη βλέπω διαφορετική. Σε ένα πάρτυ, με πολύ κόσμο, να μιλάει με όλους, να έχει ένα σώρο γνωστούς, να πίνει κοκτέιλ, να γελάει, να λέει αστεία, με μια πράσινη κοντή φούστα και μαύρες γυαλιστερές μπότες. Να δοκιμάζει ό,τι μαλακία έχει να προσφέρει η ζωή και να χαίρεται, να είναι γεμάτη. Αλλά στο τέλος να υποκύπτει σ' αυτό που γεννήθηκε να κάνει και χωρίς το οποίο δεν είναι ποτέ αληθινά γεμάτη. Να αγαπάει. Και να είναι αιώνια καταδικασμένη να έρχεται κοντά με ανθρώπους μόνο και μόνο για να ζήσει τον απίστευτο πόνο του να απομακρύνεσαι από κάποιον, να τον παίρνουν μακριά σου με τη βία, σαν ένα πρόωρο μωρό που δεν ήθελες να γεννήσεις εκείνη τη στιμή.

Rock On The Moon

Ξημερώματα. Η καρδιά του ζορίζεται. Εκείνος τρομάζει. Όχι και τόσο βέβαια. Εξάλλου τα χει δει και τα χει κάνει όλα. Η καρδιά του Lux Interior αποφασίζει να σταματήσει να δουλεύει στα 62 του. Ο,τι και να πω περιττό. Ο θεός του psychobilly, ο αιώνιος έρωτας της Poison Ivy (τι σκατά θα κάνει αυτή μετά από 35 χρόνια μαζί του;), ο teenage warewolf, ο τύπος που τον έπαιζε επί σκηνής και κυλιόταν με το σώβρακο πάλι επί σκηνής. Τι να πω τώρα; Ιστορίες για το Sacramento όπου ψώνισε την Poison ως hitch hyker; Για το CBGB; Για το live στο ψυχιατρείο; Για την υπέρτατη σεξουαλικότητα στη φωνή του; Για τη μουσική που σε κάνει να σεληνιάζεσαι;Αυτά είναι γνωστά. Τώρα θέλω μόνο να φωνάξω επειδή δεν τους έχω δει live. Και πάντα πίστευα ότι θα τους δω. Γιατί το γαμημένο το 97 ή το 98 (δε θυμάμαι) ήμουν μικρή και ενώ είχαν πάει όλοι εμένα δεν με είχαν αφήσει.Γιατί είχα ένα χρυσόψαρο που το είχα ονομάσει Lux. Γιατί φοράω sunglasses after dark. Rock on the moon, Lux..

Bye bye mp3

Πριν καμια βδομάδα γύρισα το μεσημέρι φορτωμένη από τη δουλειά. Κουβάλαγα ντοσιέ, βιβλία, την τσάντα μου, μια χάρτινη σακούλα με ό,τι είχε απομείνει από το brunch που τρώω στη δουλειά. Πέρασα κι από το σούπερ μάρκετ, και από το φούρνο και φόρτωσα τα αδύναμα χεράκια μου με σακουλάρες. Το mp3 έπαιζε, κρεμασμένο γύρω από τα αυτιά μου, μπλέχτηκε στα σκουλαρίκια μου, εκνευρίστικα, το έβγαλα, το πέταξα μέσα στη χάρτινη σακούλα με το μισογεμάτο τάπερ. Έφτασα τελικά σπίτι, έφαγα, άραξα, δεν έχει σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι σήμερα, αναζήτησα το mp3 μου. Αφού έπαιξα στις 3 διαφορετικές τσάντες που χρησιμοποιώ για τη δουλειά, σε τσέπες παλτών, σε συρτάρια, σε ντουλάπια, κάτω από ένα κάρο εφημερίδες και περιοδικά, έκανα τη θλιβερή διαπίστωση ότι το είχα πετάξει. Το άφησα μέσα στην χαρτοσακούλα και όταν τη χρησιμοποίησα για σακούλα σκουπιδιών ξέχασα να βγάλω το mp3 μου. Σαν να πέταξα 40 ευρώ στα σκουπίδα. Τι να κάνεις...So long, λοιπόν, ποτέ δεν με βόλεψες κι ας είχες μέσα ωραίες μουσικές. Black Mountain και Antony, Gogol Bordello και Sebastien Tellier. Δεν βαριέσαι, θα πάρω άλλο και θα βάλω ακόμα καλύτερες μουσικές μέσα μπας και μου φύγει το μουσικό κοκομπλόκο. Ναι, το έπαθα κι αυτό, δεν ακούω πια μουσική. Δεν μπορώ. Δεν ξέρω. Μάλλον θα περάσει. Όταν πάρω καινούριο mp3.

Random Thoughts

Σάπιο Σάββατο. Βροχή που γαμάει τη σαββατιάτικη βόλτα. Στο φασόλι το φαί έχει χαλάσει. Το κρύο διαπέρασε τα all star μου. Ως teenager έβγαινα πολύ light ντυμένη και δεν καταλάβαινα τίποτα. Ως φοιτήτρια δεν κρύωνα κι ας φόραγα σταράκια. Τώρα κρυώνω. Και δεν έχω όρεξη γενικώς για έξω. Μεγάλωσα; Δεν χάνω εύκολα κιλά πια. Λες; Καπνίζω άπειρα τελευταία. Μου τη σπάνε οι δήθεν. Είδα τυπά σε δισκάδικο που τον ρώτησε ο υπάλληλος τι κάνει και απάντησε "Συστολή, φίλε". Δηλαδή; Εγώ την άλλη φορά θα πω "έρεβος". Άντε πια. με τις μαλακίες. Ο ηλεκτρικός κλειστός από Ομόνοια και κάτω. Μας πήδηξαν. Σήμερα έκλεισαν την Αθηνάς με το έτσι θέλω. Ό,τι νάναι. Μια θεία έβριζε ένα λεωφορείο που σταμάτησε πιο μακριά από τη στάση. "Πούστη, αρχίδι". Γεια σου ρε θεια. Μια κοπέλα έβρισε έναν οδηγό που πέρασε με κόκκινο. Διερχόμενος τυπάς της είπε "Δωωωώσε". Θέατρο παραλόγου παντού. Στο Free έλεγε πως 750 ευρώ φτάνουν για 16 μέρες. Όχι κι έτσι, εμένα τα 700 μου φτάνουν για 17. Νομίζω έχω νέα κατανόηση για τους γέρους που είναι απεριποίητοι και άπλυτοι. Έχω βαρεθεί τόσα χρόνια, φτιάξε μαλλιά, νύχια, κάνε αποτρίχωση, βάψου-ξεβάψου, κάθε μέρα μπάνιο, το καλοκαίρι δύο φορές τη μέρα. Άσε που οι πάγοι λιώνουν, πρέπει να εφεύρουν γρήγορα ένα σωμακλιματιστικό, δεν το βλέπω καλά το καλοκαίρι. Θα σταματήσω να επενδύω σε μπότες (σιγά την επένδυση, 70 ευρώ pull n bear και μπάζουν νερό). Θα επενδύω σε σαγιονάρες. Κοιμήσου, ξύπνα, πήγαινε στη δουλειά, γύρνα, ξεκουράσου, φάε, κοιμήσου, ξαναξύπνα. Για πόσο; Σήμερα ξαπλωμένη στον καναπέ, ένιωσα για λίγο ότι ήμουν 16. Στο mad έπαιζε Cornershop, Fool's Garden, White Town-one hit wonders των '90s. Τι ωραία στα 16. Μόνο στα αγγλικά είχα να πάω. Άκουγα μουσική, είχα αρχίσει να βγαίνω έξω, όλα ήταν καινούρια, ολοκαίνουρια και γυαλιστερά για μένα. Τώρα είναι όλα παλιά. Και ίδια. If only i could turn back time...

Περιοδικά et al.

Εχει λίγο καιρό που αποφάσισα να μην ασχολούμαι με το τι γράφει ποιος σε μουσικά περιοδικά, sites και τα λοιπά γιατί είναι ηλίθιο και ανούσιο φανιλίκι-hateιλίκι και οι άνθρωποι τείνουν να σε απογοητεύουν κάποια στιγμή. Δε σταμάτησα όμως να ασχολούμαι γενικώς με τα έντυπα (ή όχι έντυπα), μουσικά και μη. Και τα περιοδικάκια μου αγοράζω, και τα sites μου επισκέπτομαι ανελλιπώς, και τα blogs μου φυσικά διαβάζω!
Το προήγουμενο Σαββατοκύριακο αγόρασα το δεύτερο τεύχος του Pop+Rock. Το πρώτο μου είχε αρέσει αρκετά, βρήκα αρκετά flaws, αλλά δεν ήθελα να το κρίνω από το πρώτο. Το δεύτερο ήταν πολύ καλύτερο. Γράφουν γνωστοί-άγνωστοι, άγνωστοι, καινούριοι, παλιοί, πολύς κόσμος γενικά. Έχει ωραίες ιδέες, χρώματα,θέματα κλπ κλπ, αλλά αυτό που μου άρεσε και μου είχε λείψει ήταν ότι θυμίζει περιοδικό. Το ξεφυλλίζεις κανονικά, επιστρέφεις να ξαναδείς κάτι, ωραίο feeling. Είχε βέβαια και κάτι κουλά, συνέντευξη σε μια τύπισσα που είχε βγει στα Υπέροχα Πλάσματα και OK, κάτι Μiles davis κλπ που δεν με απασχολούν προσωπικά-σε άλλους μπορεί να λένε-, αλλά μου κράτησε παρέα ένα σ.κ. Παρεμπιπτόντως και το Sonik δίνει ωραία δισκάκια τελευταία, γενικώς μια χαρά κάθονται τα περιοδικά εσχάτως. Στεναχωρήθηκα μόνο που στο δεύτερο τεύχος του Pop+Rock έλειπε η στήλη του Σπήλιου Λαμπρόπουλου (luv Spilios), ελπίζω να επιστρέψει στο επόμενο γιατί έχει κάτι από το παλιό καλό Pop+Rock που διάβαζα στα early-mid nineties. Επίσης, σόρι για την αναφορά στο Σπήλιο -είπαμε, δεν ασχολούμαι πια με πρόσωπα- αλλά Σπήλιο we luv, οπότε ας συγχωρεθεί αυτή η αδυναμία.
Η Athens Voice συνεχίζει να μη μου αρέσει, την προηγούμενη εβδομάδα ασχολούνταν με τα συγκλονιστικά τεκταινόμενα στον Άγιο Παντελεήμονα, αφήστε που γράφουν όλο κάτι γκόμενες τελείως ντεκαυλέ κείμενα.
Lifo μια χαρά. Απίθανο το τεύχος τότε με τα "Δεκεμβριανά". Α ναι, και από το πρόσφατο, μια χαρά ο Μουζουράκης με το αφροκαλυμμένο του πουλί. Βέβαια, δεν φαινόταν, οπότε δεν έχω άποψη, η φωνή του όμως είναι καύλα, απίθανη, και το Έλα, με τη Ζουγανέλη το ερωτικό (ελληνικό) κομμάτι της χρονιάς. Έγραψε η Sunny.
To Free με κουράζει, βαρέθηκα djs, graffitάδες, σχεδιαστές μόδας. Trendiά και δηθενιά. Parties με τους ίδιους εξαντρίκ τύπους (αν ήταν στη Νίκαια, όχι εξαντρίκ, ούτε ζουρλούς δεν θα τους έλεγαν), νέοι φερέλπιδες ηθοποιοί, τιπς για να την πέφτεις σωστά, τέτοια πράγματα.
Ε ναι, τι θέλετε, είμαι με πυρετό από το Σαββατοκύριακο και έχω λιώσει στο περιοδικό!Ακόμα και περιοδικό με έπιπλα πήρα!Περαστικά μου!

The coolest couple alive

Πω πω, τι γαμάτα πρέπει να είναι να είσαι ο Devendra ή η Natalie Portman. Τους φαντάζομαι αραχτούς στο σπίτι της Natalie στην Καλιφόρνια, να την πίνουν όλη μέρα, να βολτάρουν με έναν καφέ στο χέρι, αφού φυσικά έχουν ξυπνήσει ότι ώρα θέλουν, να πηγαίνουν για ψώνια σε σούπερ μαγαζιά αλλά να μην τους κοιτάζουν σαν να' ναι τίποτα λέσια, αλλά σαν καλλιτέχνες, να ακούνε τις αρρώστιες του Devendra και να βλέπουν συνέχεια Star Wars. Όταν η Natalie θα πηγαίνει για γύρισμα ο Devendra θα γυρνάει στον κήπο ξυπόλητος και θα εμπνέεται μουσικές και φυσικά θα την πίνει δίπλα στην πισίνα. Το βράδυ θα βλέπουν SNL και θα την πίνουν και μετά σεξάκι όπου θα της λέει κανά ισπανικό και ύπνο. Και να φανταστείς ότι όλα ξεκίνησαν στα γυρίσματα του Carmensita. Αχ, για αυτούς είναι η ζωή.

No News from Nowhere

Καιρό έχω να ποστάρω. Αφενός πολύ δουλειά αφετέρου ελάχιστα ερεθίσματα. Όχι, οι πορείες δεν είναι ερέθισμα. Όχι όταν γίνονται κάθε μέρα. Το ότι σπάσανε το bios είναι. Δεν το σχολιάζω. Δεν ξέρω πια ποιος έχει δίκιο. Δε με νοιάζει. Αυτή τη στιγμή είμαι απορροφημένη στον δικο μου μικρόκοσμο και δεν νιώθω τύψεις γιατί γενικά με θεωρώ ευσυνείδητο άτομο. Κάνω ανακύκλωση, κατεβάζω φαγητά που περίσσεψαν στα ζωά, δίνω λεφτά στους ζητιάνους και φυσικά αφήνω το εισιτήριο μου όταν κατέβω από το μετρό. Οπότε αυτές τις μέρες ασχολούμαι λίγο και με εμένα. Και οποιος ασχολείται μαθαίνει πολλά. Να έμαθα ότι το μυαλό του ανθρώπου θέλει ένα κλικ για να σαλέψει. Ότι ο άνθρωπος είναι ικανός για τα χειρότερα και τα καλύτερα πράγματα. Ότι η ηρεμία είναι το παν. Ότι αν βάφεις τα νύχια σου κόκκινα και πίνεις κοκα κόλα λάιτ δεν μπορείς να χεις άποψη. Καλό κι αυτό. Ότι η Ελένη Βλάχου είχε την ποίηση της ζωής στα μάτια της. Ότι οι "μεγάλοι" θεωρούν τη μουσική πράγμα για παιδιά. Δεν εξηγείται αλλιώς η στάση της δημοσιογράφου που ρώτησε τον Boy αν διέλυσε τη μπάντα του επειδή μεγάλωσε. Ότι η Vashti Bunyan, σύμφωνα με τον indie παρουσιαστή του Mad, είναι άντρας καλλιτέχνης-όχι πχ αγγλίδα folk τραγουδοποιός με κομμάτι γραμμένο από δύο Stones. Τι άλλο έμαθα...Ότι ορθώς ψωνίζει κανείς 9 η ώρα την πρώτη μέρα των εκπτώσεων, ότι περνάς τη μέρα σου κάνοντας μια δουλειά που ελάχιστη σχέση έχει μ' αυτά που σε ενδιαφέρουν και ότι όμως είμαι πολύ τυχερή που έχω δουλειά. Πότε όμως θα μάθω να θυμάμαι αυτά που μαθαίνω; Α ρε, Vashti, some things just stick in your mind. Όχι όλα όμως.

Lovesong by Abbie Gale

Το πέτυχα αργά χτες το βράδυ στο Mad. Δεν αντέχω άλλο τα λυπητερά videoclips ρε γμτ.