100

Εκατοστή ανάρτηση, καμία διάθεση για πάρτι όμως. Νιώθω ότι έχω χάσει το νόημα. Απ'όλα. Δεν ξέρω τι κάνω, τι θέλω, τι άνθρωπος είμαι πια. Σήμερα στο μετρό το τείχος των ανθρώπων που περιμενε να μπει στο μετρό ήταν πολύ ισχυρό. Περνώντας ανάμεσά τους πήρα παραμαζωμα μια μικρή ελληνική σημαιούλα που κρατούσε ένας ηλίθιος. Όταν την αντιλήφθηκα στη ζακέτα μου, την πέταξα κάτω με αηδία. Χτύπησα το χέρι μου σήμερα. Έξω τα ίδια και τα ίδια και τα ίδια. Μέσα επίσης. Και μέσα μου. Πώς λέμε η θάλασσα μέσα μου; Κάπως έτσι. Αναρωτιέμαι τι ορίζει την κατάθλιψη.

No work and all play makes Jill a dull girl

Σήμερα ξύπνησα με τρομερό πονοκέφαλο και δεν πήγα στη δουλειά. Κατα τις 12 βέβαια είχα ήδη συνέλθει αλλά δε βαριέσαι είχα ήδη χάσει 3 ώρες δουλειάς. Είναι παράξενο πόσα πράγματα μπορείς να κάνεις τόσες ώρες στο σπίτι όταν δεν είναι Σαββατοκύριακο. Γιατί το Σαββατοκύριακο έχεις να βάλεις μπουγάδες, να φτιάξεις τα μαλλιά σου, τα νύχια σου, να καθαρίσεις το σπίτι (πριν τα νύχια), να μαγειρέψεις και άλλες οικιακές εργασίες. Αλλά σήμερα ήταν όλα έτοιμα. Έκανα βόλτες πάνω κάτω, καπνίζοντας, με ένα φραπέ στο χέρι και ακούγοντας μουσική. Σήμερα το S είχε την τιμητική του. Άκουσα Smiths. Υπάρχει μια θεωρία που λέει ότι όποιος αγαπαει τους Smiths δεν μπορεί να είναι κακός άνθρωπος. Καλά, εντάξει, το παραδέχομαι, δική μου θεωρία είναι. Αλλά ισχύει σε ένα βαθμό. Ύστερα άκουσα Saint Etienne. Ύστερα άκουσα Shadows. Ύστερα βαρέθηκα και βγήκα μια βόλτα. Πήρα το λεωφορείο και κατέβηκα στο κέντρο. Καλά στο κέντρο μένω αλλά κατέβηκα πιο κέντρο. Και είδα πάλι τα ίδια. Κόσμο να ζητιανεύει. Κόσμο να σε κοιτάζει περίεργα. Γκρίζους ανθρώπους, γκρίζα κτίρια, γκρίζα λάστιχα λεωφορείων, γκρίζους καπνούς. Η ζωή είναι διαρκώς γκρίζα. Γι' αυτό ήθελα λίγο γαλάζιο. Τελικά γύρισα σπίτι νωρίς το απόγευμα με ένα γαλάζιο μπλουζάκι. Ελλείψει θάλασσας...Την άλλη φορά θα πάρω λεωφορείο που πάει νότια, εκεί προς Καβούρι, Βούλα, δεν τα ξέρω κιόλας καλά, αλλά κάπου όπου το κυρίαρχο χρώμα είναι το γαλάζιο. Το απόγευμα είπα να διαβάσω λίγο αλλά δεν είχα διάθεση. Είπα να ξεσκονίσω αλλά πάλι δεν είχα διάθεση. Και τι έκανα τελικά; Κοιμήθηκα. Θυμάμαι όταν ήμουν teenager ή φοιτήτρια δε μου έφτανε η μέρα και τώρα δεν έχω πώς να τη γεμίσω. Γιατί, ρε γαμώτο συνέβη αυτό; Πάντως πήρα μια απόφαση. Πονοκέφαλος-ξεπονοκέφαλος στη δουλειά θα πηγαίνω κάθε μέρα.
Υ.Γ. Μήπως να έπαιρνα ένα κατοικίδιο;

Greek is who jealous does

Πολύς λόγος ρε παιδί μου για την ελληνική indie σκηνή. Ξυσταρχίδια σου λέω εγώ. 50 άτομα που ασχολούνται μαζί τους 50 φίλοι τους και 20 δημοσιογράφοι. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν αξιόλογα πράγματα-κάθε άλλο. Βγαίνουν τρομερά πράγματα. Υπάρχει μάλλον όμως τρομερή κακία, κομπλεξισμός και σταριλίκι. Υπάρχει μια μπάντα π.χ. που παίζει electro pop και βρίζει τους πάντες. Από Marsheaux και Matisse μέχρι Ρόδες. Και τους άκουσα τυχαία σε ένα live. Ή υπάρχουν άλλοι -ες που τρώνε άπειρο σπρώξιμο από τα μέσα (και φαίνεται, βγάζει μάτι) και που αμέσως νομίζουν ότι έγιναν οι Rolling Stones. Ή προχτές με τράβηξε μια φίλη μου σε ένα τριπλό live με τους Wild Honey, Le Page και His Majesty The King Of Spain. Φτάσαμε λίγο πριν τελειώσει ο Majesty. Η φίλη μου είχε ένα γκομενοκονέ να κάνει και πέρασα όλη την ώρα μόνη μου, έτσι άκουγα τα σχόλια γύρω μου. Αναγνώρισα πίσω μου κάτι τυπάδες από γνωστές μπάντες που τους έχω δει support σε διάφορα lives και που τον έκραζαν τον καημενούλη. Ο οποίος ήταν πολύ καλός. Συμπαθητική φυσιογνωμία και μαζεμένος. Ντάξει, είχε τρακ κι έλεγε λίγα χαζά. Αλλά είχε και φωνάρα. Μετά βγήκαν οι Wild Honey και η τύπισσα ήταν ωραία με εύθραυστη φωνούλα και όμορφη. Πάλι λέγανε πράγματα οι πίσω μου-σεξιστικά αυτή τη φορά. Και μετά βγήκανε οι Le Page αλλά εκεί δεν μίλησε κανένας-δεν ξέρω πώς το'παθαν. Και να'σου μπαίνω εδώ και βλέπω ότι βρήκαν τρόπο να κράξουν.
Ως άνθρωπος που ακούει μουσική και ενημερώνεται όσο μπορεί και έχει γνωρίσει κατά καιρούς μουσικούς έχω να πω ότι είναι αίσχος άτομα που ανήκουν σε μια σκηνή να μην αλληλοβοηθιούνται και να κράζονται, τόσο στα live, όσο και σε blogs ή κατ'ιδίαν. Δεν είπα ότι σε όλους πρέπει να αρέσουν όλα αλλά το να έχεις καλή διάθεση είναι κάτι που νομίζω θα'πρεπε να υπάρχει. Αλλά όχι. Μόνο να κράξουμε. Από φίλους, βέβαια, ηθοποιούς, δημοσιογράφους κλπ μαθαίνω ότι το ίδιο συμβαίνει σε όλους αυτούς τους καλλιτεχνικούς και παρακαλλιτεχνικούς χώρους-και δεν εκπλήσσομαι. Απλά είναι κρίμα να συνεχίζουμε ό,τι έκαναν όλες οι γενιές πριν από μας. Να πάμε να πνίξουμε ό,τι είναι καλό. Αλλά Έλληνες δεν είμαστε;

The Puressence Effect

Πήγα χθες στους Puressence. Για την ακρίβεια πήγα να δω τους Flakes που ήταν μια χαρά. Οι Puressence πάλι ήταν απαράδεκτοι. Το Gagarin φυσικά ήταν πήχτρα, not bad για την Astra, κάπως πρέπει να βγάλει τα σπασμένα. Το τραγικό είναι ότι για να βγάλει τα σπασμένα συγκροτημάτων όπως οι Art Brut και οι Black Lips πρέπει να φωνάξει τελειωμένες μπάντες όπως οι Puressence. Πόσες φορές τα χουμε πει; Ναι, γαμώ ήταν το 97. Αλλά το 97 τελείωσε. Κι εγώ άκουγα το υπέροχο πρώτο άλμπουμ τους ως μαθήτρια στη βροχερή επαρχιακή μου πόλη και ανατρίχιαζα αλλά ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ ΤΟ 97! Πλέον δεν είναι. Και μέσα στα τελευταία δέκα χρόνια έχουν υπάρξει τόσες μπάντες άξιες προσοχής που απορώ γιατί πηγαίνει ακόμα κόσμος να τους δει. Δεν είναι ότι είναι μια ιστορική μπάντα όπως πχ οι Cure, οι Depeche Mode, έστω και οι σιχαμένοι Scorpions που έχουν οχτακόσουσπενήντα δίσκους. Είναι μια μπάντα που έκανε sensation πριν 11 χρόνια και έκτοτε μέτριους δίσκους. Πέρα από τη γενική αρχή ότι τα κολλήματα δεν εξηγούνται σκεφτόμουν το εξής: Μήπως αυτοί που τους άκουγαν τότε ήταν 20άρηδες+ και τώρα είναι 30άρηδες + και είναι οι κλασικοί ελληνάρες που παντρεύονται γιατί πρέπει, κάνουν οικογένεια γιατί πρέπει, σοβαρεύουν γιατί πρέπει, και σταματάνε να ασχολούνται με τη μουσική γιατί "αυτά είναι για πιτσιρικάδες" και ποτέ δεν ασχολήθηκαν με τη μουσική σε πραγματικό βάθος παρά μόνο περιστασιακά και άκουγαν Puressence λόγω γκόμενας/γκόμενου και επειδή τους έπαιζε το ραδιόφωνο; (ουφ, λαχάνιασα!) Αν είναι έτσι, δικαιολογούνται τα πάντα. Όχι δικαιολογούνται, γράψτε λάθος. Εξηγούνται. Η πραγματική αγάπη για τη μουσική κρατάει για πάντα. Είτε είσαι 20, 30, 40, 50, 60+ αν την αγάπησες πραγματικά δε σταματάς να ασχολείσαι, να αγαπάς και το παλιό αλλά να ανακαλύπτεις και το καινούριο και να το τιμάς δεοντως. Having said that, τσεκάρετε στο flyer που τσίμπησα χθες από τον τόπο του εγκλήλματος: "let's meet and party with the band". Ένα χρόνο στο Μάντσεστερ οι Puressence παίζουν μπροστά σε 100 άτομα (στην καλύτερη) και τους τρώει η αγαμία. Έρχονται στην Ελλάδα και είναι σούπερ σταρ, γαμάνε και κάνουν sold out. Πόσο πιο τραγικοί μπορούμε να είμαστε πια; Ναι, ακόμα και σ' αυτά τα ασήμαντα.

Να 'χα μοναχα αγάπη και λίγο χρόνο και λίγα φράγκα...

THE BIG HURT

Η εν ψυχρώ δολοφονία του πιτσιρίκου έκαψε όλη την Αθήνα. Και καλά της έκανε. Πήγα στους Poni Hoax, ωραίοι ήταν. Βγαίνοντας έξω ο αέρας μύριζε καμένο και δακρυγόνα. Κατεβαίνοντας απο τη Βουλιαγμένης, εγώ κι ο φίλος μου που ήταν μαζί μου, συναντήσαμε ένα περιπολικό. Τον ρωτήσαμε μέχρι που ήταν κλειστά. Μας απάντησε με ένα ύφος του στυλ "τι μαλάκες μας αναγκάζουν να κλείνουμε". Ο φίλος μου τρελάθηκε. Του είπε, "το ξέρετε ότι σκοτώσατε ένα παιδάκι;" Και ο αμούστακος μπάτσος, ο απαίδευτος, του είπε "ΕΓΩ ΤΟ ΣΚΟΤΩΣΑ;" "Υπάρχουν αυτόπτες μάρτυρες το ξέρεις;Φίλοι μου τους είδαν να το σκοτωνουν". του αντέτεινε ο φίλος μου. "Ε, φίλοι σου είναι, τι θα σου πουν, εμένα οι φίλοι μου μου είπαν άλλα"! Αρνήθηκε να μου δώσει τα στοιχεία του και μου είπε "Πηγαίνετε απο δω κυρία". Ένιωσα περισσή χαρά όταν τον είδα να τον λούζει κρύος ιδρώτας τη στιγμή που χαμήλωσα τη φωνή μου και τον ρώτησα τι τόλμησε να μου πει. Φύγαμε.

Διασχίσαμε την Αμαλίας, όπου μπάτσοι με βλέμμα μοσχαριού κοίταζαν βλακωδώς την κίνηση και τον κόσμο που ρώταγε τι συμβαίνει. Στην Αμαλίας είδα και τη λουλουδοστολισμένη κολώνα εις μνήμη του Κωνσταντίνου Παπαχρόνη. Κάνε τον παράδεισο πιο ροκ του έλεγε ένα σημείωμα. Τι ροκ ρε γαμώτο; Κάποτε το ροκ ήταν ιδεολογία, τώρα σε θεωρών freak και αλήτη και ξεπερασμένο. Ο άνθρωπος σκοτώθηκε στο Σύνταγμα, μες στη μέση της Αθήνας. Είναι δυνατόν; Στη Βουκουρεστίου τα μάτια μου καίνε. Φτύνω συνέχεια για ναμην καταπιώ την αηδία των δακρυγόνων. Επεισόδια στη Σίνα λέει. Ταξί ούτε για δείγμα.

Κατεβαίνουμε την Ερμού με τα πόδια. Ραγισμένες βιτρίνες. Σπασμένες βιτρίνες. Το Naf Naf (ή το Esprit;δε θυμάμαι) διαλυμένο και καμένο και πιτσιρίκια βουτάνε ρούχα με στρας. Πιο κάτω σπασμένο το Glou. Κι εκεί πλιάτσικο. Απέναντι η Benetton κατακαμένη, κατάμαυρη, όπως και το H&M. To Sprider καμένο, και είναι τεράστιο. Ένα γωνιακό μικρομάγαζο κατεστραμμένο πλήρως. BSB, Online διαλυμένα. Μια ξανθιά σκυλού έξω από το Online έχει τρελαθεί: "Τα μαλακισμένα απλώνουν και χέρι". Μάλιστα, απλώνουν και χέρι. Όταν εσύ αγοράζεις το ρούχο ή πληρώνεις για να κατασκευαστεί 3 ευρώ και το πουλάς 50, φυσικά θα απλώσουν το χέρι τα... μαλακισμένα. Σόρι κιόλας που σε κάναμε να σηκώθείς από το τελευταίο τραπέζι πίστα που ήσουν στο Νότη και να πάει χαμένο το κιτσάτο χτένισμα κομμωτηρίου. Η δολοφονία του μικρού ήταν η τελευταία σταγόνα. Ειλικρινά τώρα, με όλη αυτή τη σιχαμάρα και την απάτη γύρω μας υπάρχει κάποιος που δεν περίμενε τέτοια πράγματα; Καίγεται ένα ολόκληρο κτίριο στην Ερμού, στο Μοναστηράκι. Δεν μπορούμε να περάσουμε. Η πόλη θυμίζει το Gotham City όταν κυριαρχούν οι "κακοί". Μόνο που εδώ οι κακοί κυβερνούν με το νόμο, δεν είναι αυτοί που καίνε και λεηλατούν, και είναι πολύ κρίμα που δεν υπάρχει ένας Σκοτεινός Εκδικητής να τους γαμήσει.

Χωνόμαστε στου Ψυρρή. Σαν να μην τρέχει τίποτα. Κάποια μαγαζιά έχουν κλείσει βεβαία, αλλά φοιτητές αραχτοί στα ουζάδικα, τα σκυλάδικα να βαράνε ακόμα, και από μέσα να βγαίνει ο νέος έλληνας. Αυτός που δεν έχει ιδεολογία, όνειρα, ικανότητα κριτικής σκέψης, ενδιαφέροντα. Αυτός που θέλει μόνο να βγει, να φάει, να γαμήσει, να καπνίσει, να κάνει καμάκι στο δρόμο, να δείξει ότι έχει λεφτά και καλύτερο αμάξι από τον γείτονα. Ξυπνήστε, αυτά ήταν στα 80s όταν ο Αντρέας τους έκανε όλους να νομίζουν ότι μπορούν να είναι big spenders και κύριοι μες στη λαϊκουριά τους. Τώρα ο κόσμος καίγεται. Καίγεται δίπλα σας κι εσείς δεν παίρνετε χαμπάρι. Δεν είχαν ακούσει καν για το παιδάκι ενώ στους Poni Hoax αυτό συζητάγαμε. Αυτή είναι η διαφορά, το χάσμα που υπάρχει σήμερα περισσότερο από ποτέ, η θλιβερή μειοψηφία των σκεπτόμενων και οι η ακόμα πιο θλιβερή πλειοψηφία των αδιάφορων-δεν τους βάζω όλους σε ένα σακούλι, δεν είναι όλοι στους Poni Hoax ανήσυχοι, υπάρχουν κ εκείνοι που μέλημά τους ήταν πώς θα κάνουν εντύπωση στο λάιβ φορώντας γόβες (και μιλάω για κυρίους). Φαντάζομαι από την άλλη πως υπάρχουν και σκυλάδες που προβληματίζονται. Δεν έχω διάθεση κατηγοριοποίησης αλλά είναι μπροστά στα μάτια μου. Πώς εξηγείται ότι όταν ρωτάς έναν μεταλλά τι έγινε, ξέρει να σου πει επακριβώς και όταν ρωτάς έναν σκυλά δεν έχει ιδέα;

Η ουσία βέβαια είναι μία. Πάει το παιδάκι. Και πάλι μάλλον θα τη γλιτώσουν. Λένε ότι ο μπαμπάς του έχει κοσμηματοπωλείο στο κέντρο, δεν ξέρω αν ισχύει. Και φαντάζομαι τη σκηνή. Σάββατο απόγευμα, μαζεμένοι στο σπίτι, χαζεύουν τηλεόραση, διαβάζουν καμιά εφημερίδα, το πήραν οι φίλοι του τηλέφωνο. "Μαμά πάω για καφέ" "Θ'αργήσεις αγάπη μου;" "Όχι μωρέ, έναν καφέ πάω να πιω". Και η μαμά του θα απάντησε "στο καλό", χωρίς να ξέρει ότι έπρεπε να του πει "καλό ταξίδι".

We Don't Play Bass

Πώς γίνεται κάποιος να χάσει τα μπάσα από το αυτί του; Και να ακούει μόνο τα πρίμα; Κι όμως γίνεται, όταν περάσεις τα 60 i guess όλες αυτές οι μαλακίες μπορούν να σου συμβούν-κι αν είσαι άτυχος ακόμα πιο νωρίς. Τα έχασε λοιπόν τα μπάσα από το αριστερό του αυτί. Του το είπε ο γιατρός. Και ακούει μόνο τα πρίμα, πχ το σκύλο του γείτονα στον από πίσω δρόμο. Και,ρε γαμώτο, δυσκολευόταν πάντα να κοιμηθεί από τους θορύβους. Τώρα θα υποφέρει. "Σαν να έχω ένα μεγάφωνο στο αυτί μου", μου λέει. Κι εγώ σκέφτομαι πόσο ωραία είναι τα κομμάτια που ξεκινάν με μπάσο και τον απίστευτο στίχο του Morrissey "The passing of time and all of its sickening crimes". Και το χειρότερο απ'όλα είναι πως νιώθω useless επειδή δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να το αλλάξω.

God is an Accordion

Στο λεωφορείο 126 που περνάει από το Σύνταγμα ανεβαίνει από την μπροστινή πόρτα μία τρελή. Από τη μεσαία ένας γύφτος, σόρι, politically correct, ρομ, με ακορντεόν. Παίζει τις Νταλίκες, ναι το γνωστό "με τα φώτα νυσταγμένα και βαριά, τριγυρνάνε οι νταλίκες στην Αθήνα" κλπ κλπ, του Ρασούλη και του Νικολόπουλου. Το ερμηνεύει άψογα. Η τρελή ενθουσιάζεται. Η τρελή είναι σχετικά χοντρή, με φουντωτά, αχτένιστα σγουρά μαλλιά, πεταχτά δόντια με κενά ανάμεσα τους (που θυμίζουν λίγο εκείνη τη μουρλή από τα Παρατράγουδα, την αδύνατη ξανθιά-όχι την Πάνια). Μυρίζει σαν τζην που το έχουν κατουρήσει καμιά δεκαρία γάτες και μετά το βούτηξαν σε έναν τενεκέ φέτα, από τον οποιό είχε αφαιρεθεί η φέτα και είχε μείνει μόνο το ζουμί της. Φοράει φόρμα και αθλητικά παπούτσια χωρίς κάλτσες. Το λεωφορείο φρενάρει , ο γύφτος χάνει το στεντόριο της φωνής του, το παντελόνι της τρελής κάνει ένα κλικ πάνω και αποκαλύπτει το πόδι της, καλυμμένο με τρίχες, ίδιο αντρικό. Το τραγούδι τελειώνει, ο κόσμος δίνει ψιλά, η τρελή χειροκροτάει και φωνάζει στον γύφτο: "Να'σαι πάντα καλά, ο θεός να σε βλέπει". "Ωραία ευχή του έδωσε" λέει η προφανώς άθεη διπλανή μου. Τι αγχώνεται; Έστω ότι υπάρχει θεός, μήπως βλέπει και κανέναν; Ή μήπως ακούει τις προσευχές κανενός; Τα καλύπτει όλα ο ήχος του ακορντεόν.

Τσαγκαροδευτέρα

Δευτέρα, τσαγκαροδευτέρα γαμημένη. Ξύπνημα νωρίς. Δουλειά. Παρεξηγήσεις. Από πότε κανείς δεν κοιτάει την πρόθεση; Τον αγνό ενθουσιασμό; Κούραση. Πήχτρα η λεωφόρος. Το λεωφορείο πήγαινε με 5. Όταν πήγαινε. City Link ένας άλλος κόσμος. Η φίλη μου κρατάει τσάντα miu miu. Είναι τυλιγμένη σε ένα πράσινο πανάκριβο παλτό, φοράει ένα πανάκριβο πουκάμισο και ένα ασημένιο μπουφάν-γιλέκο. Τα μαλλιά της είναι κομμωτηρίου. Βαμμένα και χτενισμένα. Και κομμωτηρίου κολωνακιώτικου. Να και η αδερφή της. Με σούπερ δουλειά και ομπρέλα Burberry's. Μου κερνάνε τον καφέ. Φτωχός συγγενής με παλτό H&M και παντελόνι Bershka. Ρωτάνε στο Παλλάς για τη Μήδεια. "Των 80 έχουν μείνει". No problem. Πηγαίνω στο Άττικα. Γιατί; Για να νιώσω μεγαλύτερη μιζέρια; Κι όμως, μάλλον δεν είμαι εξαίρεση. Το Άττικα είναι άδειο. Έχω δεν έχω αγοράζω ένα δωράκι, νά σου το πενηνταρικάκι, γεια σου ρε Eurobank με τις κάρτες σου. Και το αστείο είναι ότι για μένα με την καμία δεν θα δινα πενήντα ευρώ σ' αυτή τη φάση. Όταν βγαίνω ψιχαλίζει. Το Άττικα, σαν κτίριο, μου θυμίζει το μουσείο στο Ghostbusters 2 που τυλίχτηκε με εκείνη τη ροζ γλίτσα. Το "κτίριο" μ' αρέσει να το γράφο με γιώτα. Από πότε γράφεται με ήτα; Στο δρόμο για το σπίτι σκέφτομαι διάφορα. Το χιόνι που πέφτει σε γειτονικές χώρες, τα γυαλιστερά παπούτσια της φίλης μου, τη Lydia Lunch που θα τη χάσω για άλλη μια φορά, τη φωτογραφία του παπουτσιού της που κοσμούσε κάποτε τον τοίχο του Hoxton. Βαρέθηκα να σκέφτομαι. Καμιά φορά το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να κοιμηθείς. Κι αν χιόνιζε ακόμα καλύτερα. Καληνύχτα.

The cruel truth about tarifes

Μ'αρέσει να παίρνω ταξί για τη δουλειά. Κάνει το 1/6 του χρόνου σε σχέση με τα ΜΜΕ (γιατί το σπίτι μου είναι κοντά στη δουλειά αλλά δεν εχει συγκοινωνία κι έτσι πρέπει να πηγαίνω πρώτα στο Σύνταγμα με μετρό και μετά να παίρνω λεωφορείο). Plus, ο παππούς μου ήταν ταξιτζής. Φυσικά ο πιο ευγενής ταξιτζής που έχει υπάρξει σ' αυτή τη χώρα. Και με τόσα ταξί που έχω πάρει το λέω μετά βεβαιότητας. Και πώς όχι άλλωστε; Να τα και σήμερα.

Ταρίφας πεμπτουσία της ελληνίλας. Γύρω στα 55 αλλά μοιάζει 70. Χωρίς μπροστινά δόντια. Με μία γριά στο διπλανό κάθισμα που τη λέει κοπελιά γιατί ακόμα νομίζει ότι είναι 20. Cruel but true. Συζητάει μαζί της για τους Άγιους Πάντες. Σταυροκοπιούντια και οι δύο όταν περνάμε από μια εκκλησία. "Εδώ στο χασάπικο κατεβαίνω", λέει η γριά. Ο ταρίφας κάνει στην άκρη χωρίς αλάρμ, πάνω σε έναν κάθετο δρόμο, την ώρα που βγάινει ένα μηχανάκι. Το ακουμπάει ξυστά και λέει: "ό,τι θέλουν κάνουν".

Συνεχίζει στη Λεωφόρο, τρέχει σαν ζουρλός, τρέχει και πάνω στη μεγάλη στροφή και όταν την παίρνει ερχόμαστε face to face με ένα μίνι-μποτιλιάρισμα στα δεξιά, αυτός θέλει νά πάει δεξιά, τους κορνάρει και τους βρίζει σαν να κάνουν κάτι κακό, κάνει αριστερά μπλοκάροντας τους πίσω και μπαίνει γρήγορα πάλι δεξιά. Όλη την ώρα ευχόμουν να είχα βάλει ζώνη. Με το που στρίβει πάει να με αφήσει. "Όχι εδώ, σας είπα πιο κάτω". "Εδώ μου είπες". "Δεν σας είπα εδώ ". "Εδώ μου είπες". "Τώρα τι θα γίνει, θα με πας πιο κάτω;"

Βγαίνοντας μουρμούριζα διάφορα και σκεφτόμουν καφρίλες. Όπως ας πούμε γιατί να έχει πεθάνει αυτός ο θεός και να ζει αυτό το άχρηστο πλάσμα. Μάλλον επειδή ο τελευταίος σταυροκοπιέται μπροστά στις εκκλησίες. Είμαι κάφρος, το ξέρω. Cruel but true.

Μουσικές σκέψεις εν μέσω κρίσης και βροχής

• Χθες έβρεχε. Δευτέρα με βροχή ό, τι χειρότερο. Δευτέρα με βροχή και αδικίες στη δουλειά ακόμα χειρότερο. Δευτέρα με βροχή, αδικίες στη δουλειά και μπότες από το Pull and Bear ακόμα χειρότερο.

• Ο τραγουδιστής των Vines άρρωστος με σύνδρομο Asperger, κάτι σαν αυτισμό. Πιτσιρικάς και όμορφος. Αυτό κι αν είναι αδικία.

• Δεν θα ξεπεράσω ποτέ τη φωνή του Chris Eckman. Το νέο του άλμπουμ, The Last Side of the Mountain, είναι αρκετά καλό. Από τη Hitch Hyke στην Ελλάδα, από την Glitterhouse αλλού.




• Best των Stereo Nova χωρίς ένα κλεμμένο ποδήλατο και προάστια γίνεται; Γίνεται. Αλλά κάτι λείπει από το Βικτώρια.

• Είσαι απλώς ευγενικός και σου τη λένε κι από πάνω.




• Οι Residents ήταν βαρετοί. Η μπάντα δηλαδή ήταν μια χαρά και επιβλητική ο τυπάς όμως με την κουβέρτα μου έσπασε τα @@. Well, my brother Harvey και my brother Harvey, μας ζάλισε πια. Δεν είναι τυχαίο που το Παλλάς άδειαζε σιγά-σιγά. Κρίμα ...και είχα ακούσει τα καλύτερα. Πάντως με τόσους νιουγειβάδες που είχαν μαζευτεί απ' έξω θυμήθηκα ένα dvd με live της Siouxsie που ένα κάρο "φρίκουλα" μαζεύονται έξω από το Royal Albert Hall. Έτσι κί έξω απ' το Παλλάς τα πράσινα μαλλιά της τύπισσας από τη Rebound έσπαγαν την κυρίλα με τον πιο βίαιο τρόπο.




• Πώς νομίζεις όταν είσαι μικρός ότι όλα στη ζωή είναι σούπερ...Μεγαλώνεις, τρως ένα-ένα τα χαστούκια και αφού νιώθεις ότι είσαι ώριμος πια και δυνατός έρχεται η κρίση. Και μές στην κρίση οι αδικίες είναι ακόμα πιο μεγάλες, σε πνίγουν και σε σκοτώνουν λίγο-λίγο κάθε μέρα. Και δεν μπορεί να σε σώσει ούτε η μουσική πια. Απλά συνεχίζεις να ζεις. Ή μάλλον να νομίζεις ότι ζεις.




• Σε έναν τοίχο στα Εξάρχεια -νομίζω- γράφει: "Ήσουν καλό ρομποτάκι σήμερα;"" Όχι δεν ήμουν", θέλω να γράψω από κάτω, "τα ρομποτάκια δεν ακούν μουσική ούτε γράφουν σε blogs". Κι όμως...

Manic Depression

Δεν ήθελα να ξυπνήσω. Καφές. Σκέτος. MTV-χοντρό-παιδί μεταλλάς γίνεται μοντέλο. Ραδιόφωνο. Σκάι. Flakes. Σεμνοί. Μουντός καιρός. Μποτιλιάρισμα. Κόσμος για ψώνια. Όχι H&M, αλλά Rere Papa και Dior. Κοπέλα με ωραίο πράσινο παλτό. Στον φανταστικό μου κόσμο τη δέρνω και το κλέβω (όπως ο Rob Gordon έκανε κρέας τη μούρη του Ian με το τηλέφωνο στο δισκάδικο). Not. Στενά πεζοδρόμια. Γάτες και σκύλοι. Εξάρχεια. Μελαγχολία. Λίγα λεφτά. Πολλή δουλειά. Μέλλον μαύρο. Πεινάω. Σαλάτες. Ψωμάκια. Εξάρχεια. Γαμημένα. Βρώμικα. Ζητιάνοι. Πλανόδιοι μουσικοί. Μαύροι με cd και το Death Magnetic πάνω πάνω. Τύπος πουλάει ένα πενταβρώμικο βιβλίο με σκισμένα φύλλα. Ντοστογέφσκι-λέει-20 ευρώ. Pull and bear. Μαλακίες ρούχα του 20ευρου. Δεν έπαιρνα Ντοστογέφσκι? Μετρόπολις. Gabriela Cilmi πλάι πλάι με Portishead και Spiderman για ps3. Τρένο. Ακρόπολη στοιχειωμένη. Μικροπωλητές. Σκουλαρίκια. Πήλινη οικογένεια γουρουνιών με γυαλιστερά μάτια. Γουρούνια είναι αυτοί που τους βάζουν να πληρώνουν για άδειες. Βερόπουλος. Ψάχνω το πιο φτηνό τυρί-το ζαμπόν το βρήκα ήδη. Spar. Από Βασιλόπουλο παίρνω 365 κι από Ατλάντικ Αγρότισσα. Δεν είμαι της φτήνιας. Παλιά κορόιδευα αυτούς που ψώνιζαν απ'την Εγνατία κι απ' το Dia. Το λούζεσαι τελικά. Μουσάτος με καροτσάκι μπαίνει στο Βερόπουλο. Κάνει και στην άκρη να περάσω. Αγοράζει νουτέλα με δίλεπτα. Σκατά. Έχω κλειδωθεί απ' έξω. Το κλειδί του έτερου κάτοικου του σπιτιού πίσω από την πόρτα. Κάθομαι με τις πλαστικές πλην οκολογικές σακούλες έξω απ' την πόρτα και περιμένω να πηδήξει δύο μπαλκόνια για να μας ανοίξει. Μπαίνω. Θα στρώσω καινούρια σεντόνια, θα μαζέψω τα cd, θα διπλώσω τα ρούχα μου. Not. Κουλουριάζομαι στο κρεβάτι και δεν κάνω τίποτα. Είμαι depressed. Γιατί έτσι είναι μια καλή μερα. Μια μέρα που δεν δουλεύω και βγαίνω με φίλους και αγαπημένους έξω. Και για κάποιο ανεξήγητο λόγο μας κυνηγάει ένα μαύρο σύννεφο που σχηματίζει γράμματα στον ουρανό. Τα γράμματα λένε: Μια ζωή έτσι? Κι εγώ δεν ξέρω τι να απαντήσω.

Φρουτότυπο Baby

Χμ. Δύο σκέψεις:
α)Μέχρι πότε θα θεωρείσαι λεσβία αν δεν ενδιαφέρεσαι να κάνεις παιδί; Κανείς δεν το αποκλείει jesus! Απλώς, όταν έχεις δημιουργικές τάσεις σε ενδιαφέρουν κι άλλα πράγματα, κι όχι αν έφτασες τα 25, 30, 35 ή οποιαδήποτε άλλη ηλικία. Το παιδί πρέπει να είναι αποτέλεσμα ενός ωραίου έρωτα και όχι ενός κοινωνικά επιβεβλημένου άγχους. Το post αυτο φυσικά ισχύει για τις γυναίκες, γιατί ένας άντρας που δεν θέλει να κάνει παιδί είναι normal, cool, playboy.NOT.
β)Έμαθα από τα comments στο blog του enteka ότι έκλεισε ένα καφέ στη Θεσσαλονίκη, το Φρουτότυπο. Μικρό, τοσοδούλι για την ακρίβεια, με πεντανόστιμα γλυκά και 7 ή 8 τραπεζάκια. Υπερ-ευγενικός κύριος με μουστάκι, free press, καλοκαίρι τραπέζια έξω, πέρασμα, Ναυαρίνου, συζητήσεις, αναλύσεις, σχέδια, χαρά, στενοχώρια, τσάι φράουλα. Τι κρίμα. Πιο δίπλα βρισκόταν ένα δισκάδικο, το Kaleidoscope, που έκλεισε πολλά χρόνια πριν. Πεθαίνει αυτή η πόλη ρε γαμώτο.

The Happy Prince @ La Rambla

Καμιά φορά η απογοήτευση είναι τόσο μεγάλη που το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να γελάς. Δεν φταις εσύ εξάλλου. Πώς να τα βάλεις με το χρήμα, το εμπόριο, τα κέρδη, τους εμπορικούς διευθυντές, τους διαφημιστές, τα κεφάλαια, τα μεγάλα κεφάλια; Και με τι όπλο; Την ακεραιότητα, την καλλιτεχνική διάσταση ή τη σπουδαιότητα κάποιων πραγμάτων; Το μόνο που μετράει είναι τα λεφτά. Ό,τι φέρει λεφτά είναι καλό. Not. Στο τέλος όμως εσύ που δεν φταις σε τίποτα, θα κληθείς να απολογηθείς, να αντέξεις την κριτική, να εξηγήσεις, να δικαιολογήσεις. Μήπως πρέπει να τα μαζέψεις, να πας στη Βαρκελώνη και να ζεις κάνοντας το άγαλμα στη rambla; Και ποιο άγαλμα να κάνεις; (μούμπλε μούμπλε μούμπλε)
ΤΟ ΒΡΗΚΑ! Θα κάνω τον Ευτυχισμένο Πρίγκηπα. Θα βλέπουν όλοι το λαμπερό μου έξω και κανείς δε θα ξέρει ότι μέσα μου κλαίω.

ps. Μία σύνοψη του ευτυχισμένου Πρίγκηπα από το Wikipedia.

The protagonist of the story is a gilt and bejewelled statue of a prince, who stands on a tall column overlooking a city. A swallow, who has delayed his migration to Egypt for the love of a reed, rests on the statue's plinth; the Prince is crying at the injustices he can now observe, having been isolated from the realities of his society while he was alive. The Prince asks the swallow to remove the ruby that adorns his sword, and give it to a poor seamstress with a sick child; the swallow does so. The swallow stays with the Prince over the ensuing weeks, distributing the jewels and gold from the Prince to the poor of the city. When the Prince is completely denuded of gold, the swallow realises he is dying from cold; the Prince asks the swallow to kiss him on the lips. The swallow dies, and the Prince's lead heart breaks. The next day, the Mayor of the city observes the state of the statue, and orders it to be removed and melted down. The Prince's heart does not melt in the furnace, and it is discarded on to the same dust-heap where the swallow's body is lying:

“

"Bring me the two most precious things in the city," said God to one of His Angels; and the Angel brought Him the leaden heart and the dead bird. "You have rightly chosen," said God, "for in my garden of Paradise this little bird shall sing for evermore, and in my city of gold the Happy Prince shall praise me."

”

The Cure

Πόσο εκνευριστικό είναι αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα. Αγαπάμε με πάθος και υστερία μια μπάντα κι έπειτα όχι μόνο τη σνομπάρουμε αλλά τη βρίζουμε κιόλας. Οι αφορμές είναι διάφορες: είτε επειδή γίνεται mainstream (ήτοι την ανακαλύπτουν πολλοί) και αυτό μας κάνει να νιώθουμε λιγότερο "ψαγμένοι" είτε επειδή έρχεται για live συχνά (συνέπεια του mainstream, hence λεφτά για τους διοργανωτές, αλλά hellooo, δεν είσαι υποχρεωμένος να πας στο live) είτε επειδή δεν βγάζει πια τόσο καλά άλμπουμ (fair enough). Το θέμα είναι ότι απλώς θα μπορούσαμε να μην ακούμε τα νέα τραγούδια, να μην ασχολούμαστε. Αλλά ψοφάμε για κράξιμο. Φτάνουμε μάλιστα να λέμε και ανέκδοτα ή τσιτάτα που περιστρέφονται γύρω από τη μπάντα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι Placebo. Πόσες φορές υπερφίαλοι μουσικοί συντάκτες έχουν πει το "αστειάκι" "καλύτερα να ακούσω Placebo" ή "άκου και Placebo εσύ"? Αν ακούσω κάτι σαν κι αυτό, ευχαρίστως. Και αυτό το post δεν είναι καν για τους Placebo. Είναι για τους Cure.

Μια μπάντα που εξέφρασε τις post-punk ανησυχίες των τελών του '70, έγινε έπειτα συνώνυμο του gothic, για να εκφράσει αργότερα την pop μελαγχολία του σήμερα και τη νοσταλγία για το παρελθόν. Κι όμως, ένα τέτοιο γκρουπ, με τεράστια μουσική προσφορά, ένα σωρό αριστουργηματικά άλμπουμ και δεκάδες κομμάτια-διαμάντια δέχεται τα πυρά των indie Ελλήνων. Επειδή ο Robert Smith βάφει ακόμα το γερασμένο πρόσωπό του Επειδή δεν βγάζει τόσο καλά τραγούδια. Επειδή είναι ακόμα ρομαντικός σε μία εποχή που είμαστε υποχρεωμένοι να λατρέψουμε τη μονότονη math εφευρετικότητα των Battles. Και γιατί δεν παραδεχόμαστε ότι το πρόβλημα είναι πως τους Cure τους έμαθαν στην Ελλάδα ακόμα και οι πέτρες λόγω του Friday I'm In Love και του Lovesong; Ό,τι και να λέμε, η εμφάνισή τους στο Terravibe πριν τρία χρόνια (νομίζω) ήταν συναρπαστική, οι εκτελέσεις των κομματιών άψογες και το βάψιμο του Smith δεν φαινόταν παράταιρο-ίσως μόνο λίγο θλιβερό.

Το 4:13 Dream θα κραχτεί πολύ. Κρίμα γιατί είναι ένα συμπαθητικό άλμπουμ. Σαφώς δεν έχει σχέση με τα αριστουργήματα που έβγαλαν κατά καιρούς. Παικτικά όμως είναι άψογο, η φωνή του Smith έχει το ίδιο ανατριχιαστικό αποτέλεσμα που είχε και πριν 30 χρόνια, και οι συνθέσεις είναι not bad at all. Εδώ μια γεύση για όσους δεν έτυχε να το ακούσουν ακόμα και εδώ το review του Pitchfork. Ακόμα κι αυτό το στριμμένο site είναι προφανές ότι έχει αδυναμία στους Cure. But then again, εμείς είμαστε πάντα πιο έξυπνοι.

Κρίση+Indie Τάφρος

Η αλήθεια είναι πως μάλλον κανείς δεν έχει λεφτά για έξω. Ερημιά χθες. Ακόμα και το πάλαι ποτέ indie νυν mainstream Hoxton μισοάδειο ήταν-κι ο καιρός καλός να φανταστείς. Μόνο το Sodade ήταν γεμάτο. Ενδεχομένως οι gay που συχνάζουν εκεί είτε ανήκουν στην ανώτερη οικονομική τάξη είτε πλήττονται από αφόρητη μοναξιά. Σήμερα παίζουν δύο events. Ένα στο Bios και ένα σε κάποιο loft. Και πάλι τις ίδιες σκατόφατσες θα συναντήσεις αν αποφασίσεις να πας. Γιατί κάποτε έλεγα αμάν να ζήσω στην Αθήνα, να είμαι άγνωστος μεταξύ αγνώστων. Μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, ούτε μισό χρόνο δηλαδή, έμαθα τους πάντες κι απ' την καλή κι απ' την ανάποδη. Και όταν λέω τους πάντες, αναφέρομαι φυσικά στον κύκλο που κινούμαι (είναι φύσει αδύνατον να γνωρίσεις τους πάντες). Και ο κύκλος αυτός είναι ο λεγόμενος indie, alternative, street, όπως θες πες τον, δεν έχει σημασία, είναι σαν οποιαδήποτε άλλη κλίκα. Χωρισμένος στα δύο, σε αβοπολίτες και σε κρακχιτλεριακούς, όπως το χωριό στη Μεγάλη Τάφρο του Αστερίξ. Μόνο που η τάφρος διασχίζεται εύκολα και τότε είναι που όλα γίνονται πουτάνα.

Στο τέλος-τέλος το μόνο που θες είναι να πιεις ένα ποτό χωρίς να σου γυρνάνε τ' άντερα από τις φάτσες που συναντάς. Αλλά τι τα θες. Κι αν δε σου γυρίσουν απ'τις φάτσες θα σου γυρίσουν απ' τα χάλια ποτά. Οπότε η οικονομική κρίση μάλλον βολεύει γιατί κάθεσαι σπίτι, που σημαίνει γλιτώνεις λεφτά, γλιτώνεις μπόμπες και σκατόφατσες. Ενώ αν πήγες τις προάλλες πχ στους Fuck Buttons, έσκασες τα λεφτά σου, είδες τους ίδιους και τους ίδιους, και εισέπνευσες τόση ΑΝ-ίλα που θέλεις τουλάχιστον 3 χρόνια να την ξεφορτωθείς. Σπίτι και πάλι σπίτι.