No work and all play makes Jill a dull girl

Σήμερα ξύπνησα με τρομερό πονοκέφαλο και δεν πήγα στη δουλειά. Κατα τις 12 βέβαια είχα ήδη συνέλθει αλλά δε βαριέσαι είχα ήδη χάσει 3 ώρες δουλειάς. Είναι παράξενο πόσα πράγματα μπορείς να κάνεις τόσες ώρες στο σπίτι όταν δεν είναι Σαββατοκύριακο. Γιατί το Σαββατοκύριακο έχεις να βάλεις μπουγάδες, να φτιάξεις τα μαλλιά σου, τα νύχια σου, να καθαρίσεις το σπίτι (πριν τα νύχια), να μαγειρέψεις και άλλες οικιακές εργασίες. Αλλά σήμερα ήταν όλα έτοιμα. Έκανα βόλτες πάνω κάτω, καπνίζοντας, με ένα φραπέ στο χέρι και ακούγοντας μουσική. Σήμερα το S είχε την τιμητική του. Άκουσα Smiths. Υπάρχει μια θεωρία που λέει ότι όποιος αγαπαει τους Smiths δεν μπορεί να είναι κακός άνθρωπος. Καλά, εντάξει, το παραδέχομαι, δική μου θεωρία είναι. Αλλά ισχύει σε ένα βαθμό. Ύστερα άκουσα Saint Etienne. Ύστερα άκουσα Shadows. Ύστερα βαρέθηκα και βγήκα μια βόλτα. Πήρα το λεωφορείο και κατέβηκα στο κέντρο. Καλά στο κέντρο μένω αλλά κατέβηκα πιο κέντρο. Και είδα πάλι τα ίδια. Κόσμο να ζητιανεύει. Κόσμο να σε κοιτάζει περίεργα. Γκρίζους ανθρώπους, γκρίζα κτίρια, γκρίζα λάστιχα λεωφορείων, γκρίζους καπνούς. Η ζωή είναι διαρκώς γκρίζα. Γι' αυτό ήθελα λίγο γαλάζιο. Τελικά γύρισα σπίτι νωρίς το απόγευμα με ένα γαλάζιο μπλουζάκι. Ελλείψει θάλασσας...Την άλλη φορά θα πάρω λεωφορείο που πάει νότια, εκεί προς Καβούρι, Βούλα, δεν τα ξέρω κιόλας καλά, αλλά κάπου όπου το κυρίαρχο χρώμα είναι το γαλάζιο. Το απόγευμα είπα να διαβάσω λίγο αλλά δεν είχα διάθεση. Είπα να ξεσκονίσω αλλά πάλι δεν είχα διάθεση. Και τι έκανα τελικά; Κοιμήθηκα. Θυμάμαι όταν ήμουν teenager ή φοιτήτρια δε μου έφτανε η μέρα και τώρα δεν έχω πώς να τη γεμίσω. Γιατί, ρε γαμώτο συνέβη αυτό; Πάντως πήρα μια απόφαση. Πονοκέφαλος-ξεπονοκέφαλος στη δουλειά θα πηγαίνω κάθε μέρα.
Υ.Γ. Μήπως να έπαιρνα ένα κατοικίδιο;