The cruel truth about tarifes

Μ'αρέσει να παίρνω ταξί για τη δουλειά. Κάνει το 1/6 του χρόνου σε σχέση με τα ΜΜΕ (γιατί το σπίτι μου είναι κοντά στη δουλειά αλλά δεν εχει συγκοινωνία κι έτσι πρέπει να πηγαίνω πρώτα στο Σύνταγμα με μετρό και μετά να παίρνω λεωφορείο). Plus, ο παππούς μου ήταν ταξιτζής. Φυσικά ο πιο ευγενής ταξιτζής που έχει υπάρξει σ' αυτή τη χώρα. Και με τόσα ταξί που έχω πάρει το λέω μετά βεβαιότητας. Και πώς όχι άλλωστε; Να τα και σήμερα.

Ταρίφας πεμπτουσία της ελληνίλας. Γύρω στα 55 αλλά μοιάζει 70. Χωρίς μπροστινά δόντια. Με μία γριά στο διπλανό κάθισμα που τη λέει κοπελιά γιατί ακόμα νομίζει ότι είναι 20. Cruel but true. Συζητάει μαζί της για τους Άγιους Πάντες. Σταυροκοπιούντια και οι δύο όταν περνάμε από μια εκκλησία. "Εδώ στο χασάπικο κατεβαίνω", λέει η γριά. Ο ταρίφας κάνει στην άκρη χωρίς αλάρμ, πάνω σε έναν κάθετο δρόμο, την ώρα που βγάινει ένα μηχανάκι. Το ακουμπάει ξυστά και λέει: "ό,τι θέλουν κάνουν".

Συνεχίζει στη Λεωφόρο, τρέχει σαν ζουρλός, τρέχει και πάνω στη μεγάλη στροφή και όταν την παίρνει ερχόμαστε face to face με ένα μίνι-μποτιλιάρισμα στα δεξιά, αυτός θέλει νά πάει δεξιά, τους κορνάρει και τους βρίζει σαν να κάνουν κάτι κακό, κάνει αριστερά μπλοκάροντας τους πίσω και μπαίνει γρήγορα πάλι δεξιά. Όλη την ώρα ευχόμουν να είχα βάλει ζώνη. Με το που στρίβει πάει να με αφήσει. "Όχι εδώ, σας είπα πιο κάτω". "Εδώ μου είπες". "Δεν σας είπα εδώ ". "Εδώ μου είπες". "Τώρα τι θα γίνει, θα με πας πιο κάτω;"

Βγαίνοντας μουρμούριζα διάφορα και σκεφτόμουν καφρίλες. Όπως ας πούμε γιατί να έχει πεθάνει αυτός ο θεός και να ζει αυτό το άχρηστο πλάσμα. Μάλλον επειδή ο τελευταίος σταυροκοπιέται μπροστά στις εκκλησίες. Είμαι κάφρος, το ξέρω. Cruel but true.