Κρίση+Indie Τάφρος

Η αλήθεια είναι πως μάλλον κανείς δεν έχει λεφτά για έξω. Ερημιά χθες. Ακόμα και το πάλαι ποτέ indie νυν mainstream Hoxton μισοάδειο ήταν-κι ο καιρός καλός να φανταστείς. Μόνο το Sodade ήταν γεμάτο. Ενδεχομένως οι gay που συχνάζουν εκεί είτε ανήκουν στην ανώτερη οικονομική τάξη είτε πλήττονται από αφόρητη μοναξιά. Σήμερα παίζουν δύο events. Ένα στο Bios και ένα σε κάποιο loft. Και πάλι τις ίδιες σκατόφατσες θα συναντήσεις αν αποφασίσεις να πας. Γιατί κάποτε έλεγα αμάν να ζήσω στην Αθήνα, να είμαι άγνωστος μεταξύ αγνώστων. Μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, ούτε μισό χρόνο δηλαδή, έμαθα τους πάντες κι απ' την καλή κι απ' την ανάποδη. Και όταν λέω τους πάντες, αναφέρομαι φυσικά στον κύκλο που κινούμαι (είναι φύσει αδύνατον να γνωρίσεις τους πάντες). Και ο κύκλος αυτός είναι ο λεγόμενος indie, alternative, street, όπως θες πες τον, δεν έχει σημασία, είναι σαν οποιαδήποτε άλλη κλίκα. Χωρισμένος στα δύο, σε αβοπολίτες και σε κρακχιτλεριακούς, όπως το χωριό στη Μεγάλη Τάφρο του Αστερίξ. Μόνο που η τάφρος διασχίζεται εύκολα και τότε είναι που όλα γίνονται πουτάνα.

Στο τέλος-τέλος το μόνο που θες είναι να πιεις ένα ποτό χωρίς να σου γυρνάνε τ' άντερα από τις φάτσες που συναντάς. Αλλά τι τα θες. Κι αν δε σου γυρίσουν απ'τις φάτσες θα σου γυρίσουν απ' τα χάλια ποτά. Οπότε η οικονομική κρίση μάλλον βολεύει γιατί κάθεσαι σπίτι, που σημαίνει γλιτώνεις λεφτά, γλιτώνεις μπόμπες και σκατόφατσες. Ενώ αν πήγες τις προάλλες πχ στους Fuck Buttons, έσκασες τα λεφτά σου, είδες τους ίδιους και τους ίδιους, και εισέπνευσες τόση ΑΝ-ίλα που θέλεις τουλάχιστον 3 χρόνια να την ξεφορτωθείς. Σπίτι και πάλι σπίτι.