God is an Accordion

Στο λεωφορείο 126 που περνάει από το Σύνταγμα ανεβαίνει από την μπροστινή πόρτα μία τρελή. Από τη μεσαία ένας γύφτος, σόρι, politically correct, ρομ, με ακορντεόν. Παίζει τις Νταλίκες, ναι το γνωστό "με τα φώτα νυσταγμένα και βαριά, τριγυρνάνε οι νταλίκες στην Αθήνα" κλπ κλπ, του Ρασούλη και του Νικολόπουλου. Το ερμηνεύει άψογα. Η τρελή ενθουσιάζεται. Η τρελή είναι σχετικά χοντρή, με φουντωτά, αχτένιστα σγουρά μαλλιά, πεταχτά δόντια με κενά ανάμεσα τους (που θυμίζουν λίγο εκείνη τη μουρλή από τα Παρατράγουδα, την αδύνατη ξανθιά-όχι την Πάνια). Μυρίζει σαν τζην που το έχουν κατουρήσει καμιά δεκαρία γάτες και μετά το βούτηξαν σε έναν τενεκέ φέτα, από τον οποιό είχε αφαιρεθεί η φέτα και είχε μείνει μόνο το ζουμί της. Φοράει φόρμα και αθλητικά παπούτσια χωρίς κάλτσες. Το λεωφορείο φρενάρει , ο γύφτος χάνει το στεντόριο της φωνής του, το παντελόνι της τρελής κάνει ένα κλικ πάνω και αποκαλύπτει το πόδι της, καλυμμένο με τρίχες, ίδιο αντρικό. Το τραγούδι τελειώνει, ο κόσμος δίνει ψιλά, η τρελή χειροκροτάει και φωνάζει στον γύφτο: "Να'σαι πάντα καλά, ο θεός να σε βλέπει". "Ωραία ευχή του έδωσε" λέει η προφανώς άθεη διπλανή μου. Τι αγχώνεται; Έστω ότι υπάρχει θεός, μήπως βλέπει και κανέναν; Ή μήπως ακούει τις προσευχές κανενός; Τα καλύπτει όλα ο ήχος του ακορντεόν.