Πόσο εκνευριστικό είναι αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα. Αγαπάμε με πάθος και υστερία μια μπάντα κι έπειτα όχι μόνο τη σνομπάρουμε αλλά τη βρίζουμε κιόλας. Οι αφορμές είναι διάφορες: είτε επειδή γίνεται mainstream (ήτοι την ανακαλύπτουν πολλοί) και αυτό μας κάνει να νιώθουμε λιγότερο "ψαγμένοι" είτε επειδή έρχεται για live συχνά (συνέπεια του mainstream, hence λεφτά για τους διοργανωτές, αλλά hellooo, δεν είσαι υποχρεωμένος να πας στο live) είτε επειδή δεν βγάζει πια τόσο καλά άλμπουμ (fair enough). Το θέμα είναι ότι απλώς θα μπορούσαμε να μην ακούμε τα νέα τραγούδια, να μην ασχολούμαστε. Αλλά ψοφάμε για κράξιμο. Φτάνουμε μάλιστα να λέμε και ανέκδοτα ή τσιτάτα που περιστρέφονται γύρω από τη μπάντα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι Placebo. Πόσες φορές υπερφίαλοι μουσικοί συντάκτες έχουν πει το "αστειάκι" "καλύτερα να ακούσω Placebo" ή "άκου και Placebo εσύ"? Αν ακούσω κάτι σαν κι αυτό, ευχαρίστως. Και αυτό το post δεν είναι καν για τους Placebo. Είναι για τους Cure.
Μια μπάντα που εξέφρασε τις post-punk ανησυχίες των τελών του '70, έγινε έπειτα συνώνυμο του gothic, για να εκφράσει αργότερα την pop μελαγχολία του σήμερα και τη νοσταλγία για το παρελθόν. Κι όμως, ένα τέτοιο γκρουπ, με τεράστια μουσική προσφορά, ένα σωρό αριστουργηματικά άλμπουμ και δεκάδες κομμάτια-διαμάντια δέχεται τα πυρά των indie Ελλήνων. Επειδή ο Robert Smith βάφει ακόμα το γερασμένο πρόσωπό του Επειδή δεν βγάζει τόσο καλά τραγούδια. Επειδή είναι ακόμα ρομαντικός σε μία εποχή που είμαστε υποχρεωμένοι να λατρέψουμε τη μονότονη math εφευρετικότητα των Battles. Και γιατί δεν παραδεχόμαστε ότι το πρόβλημα είναι πως τους Cure τους έμαθαν στην Ελλάδα ακόμα και οι πέτρες λόγω του Friday I'm In Love και του Lovesong; Ό,τι και να λέμε, η εμφάνισή τους στο Terravibe πριν τρία χρόνια (νομίζω) ήταν συναρπαστική, οι εκτελέσεις των κομματιών άψογες και το βάψιμο του Smith δεν φαινόταν παράταιρο-ίσως μόνο λίγο θλιβερό.
Το 4:13 Dream θα κραχτεί πολύ. Κρίμα γιατί είναι ένα συμπαθητικό άλμπουμ. Σαφώς δεν έχει σχέση με τα αριστουργήματα που έβγαλαν κατά καιρούς. Παικτικά όμως είναι άψογο, η φωνή του Smith έχει το ίδιο ανατριχιαστικό αποτέλεσμα που είχε και πριν 30 χρόνια, και οι συνθέσεις είναι not bad at all. Εδώ μια γεύση για όσους δεν έτυχε να το ακούσουν ακόμα και εδώ το review του Pitchfork. Ακόμα κι αυτό το στριμμένο site είναι προφανές ότι έχει αδυναμία στους Cure. But then again, εμείς είμαστε πάντα πιο έξυπνοι.
Μια μπάντα που εξέφρασε τις post-punk ανησυχίες των τελών του '70, έγινε έπειτα συνώνυμο του gothic, για να εκφράσει αργότερα την pop μελαγχολία του σήμερα και τη νοσταλγία για το παρελθόν. Κι όμως, ένα τέτοιο γκρουπ, με τεράστια μουσική προσφορά, ένα σωρό αριστουργηματικά άλμπουμ και δεκάδες κομμάτια-διαμάντια δέχεται τα πυρά των indie Ελλήνων. Επειδή ο Robert Smith βάφει ακόμα το γερασμένο πρόσωπό του Επειδή δεν βγάζει τόσο καλά τραγούδια. Επειδή είναι ακόμα ρομαντικός σε μία εποχή που είμαστε υποχρεωμένοι να λατρέψουμε τη μονότονη math εφευρετικότητα των Battles. Και γιατί δεν παραδεχόμαστε ότι το πρόβλημα είναι πως τους Cure τους έμαθαν στην Ελλάδα ακόμα και οι πέτρες λόγω του Friday I'm In Love και του Lovesong; Ό,τι και να λέμε, η εμφάνισή τους στο Terravibe πριν τρία χρόνια (νομίζω) ήταν συναρπαστική, οι εκτελέσεις των κομματιών άψογες και το βάψιμο του Smith δεν φαινόταν παράταιρο-ίσως μόνο λίγο θλιβερό.
Το 4:13 Dream θα κραχτεί πολύ. Κρίμα γιατί είναι ένα συμπαθητικό άλμπουμ. Σαφώς δεν έχει σχέση με τα αριστουργήματα που έβγαλαν κατά καιρούς. Παικτικά όμως είναι άψογο, η φωνή του Smith έχει το ίδιο ανατριχιαστικό αποτέλεσμα που είχε και πριν 30 χρόνια, και οι συνθέσεις είναι not bad at all. Εδώ μια γεύση για όσους δεν έτυχε να το ακούσουν ακόμα και εδώ το review του Pitchfork. Ακόμα κι αυτό το στριμμένο site είναι προφανές ότι έχει αδυναμία στους Cure. But then again, εμείς είμαστε πάντα πιο έξυπνοι.
.jpg)
2 σχόλια:
Αν και δεν ξέρω πολλά από μουσική - πρακτικά τίποτα - συμφωνώ με την ψυχοκοινωνική σου ανάλυση. Τουτέστιν, ψοφάμε για κράξιμο. Το βλέπω και στους δικούς μου τομείς. "Ιδιοφυία η Zaha Hadid, αλλά μεγάλη σκύλα βρε αδερφάκι μου." Ή "Καλό το συνολάκι της Καιτούλας της Μος αλλά η ανορεξία είναι πασέ φέτος."
Βγάζει κομπλεξισμό δικό μας...
Ευχαριστώ για το μπλογκοσαπόρτ, btw!
Xαίρομαι που 8 χρόνια μετά το, ανησυχητικά προφητικό τότε, 39 απο το Bloodflowers του 2000, ο Robert με το 4:13 Dream να επιμένει να μη θέλει να πέσει για ύπνο και να sleep when he's dead. Δεν είναι Faith, ούτε Pornography, ξέρω, ξέρω, αμάν πια... Είναι κάτι άλλο όμως, είναι ένα κομμάτι απο μια ζωντανή πορεία 38 χρόνων που αναπνέει, πάλλεται, όπως όλοι μας οι ζωντανοί οργανισμοί εδω γύρω, οπότε καλό δεν είναι να σταματήσει αυτή η διαχρονική καραμέλα για το ότι "οι Cure δεν είναι όπως ήταν"; Ναι, σίγουρα δεν είναι όπως ήταν - τη ρητορικηλίθια (βουνο)πλάγια ερώτηση είναι αυτή; Γιατί εκτός από σημαντικότατος δημιουργός και καλλιτέχνης, ο Robert Smith είναι και άνθρωπος όπου μεγαλώνει σαν και μάς, παιδάκια... Αλλιώς θα έκανε ντουέτο με την βασίλισα της νεανικής υπερφορμόλης, την κυρα-Μαντόνα και τους GrannyStones. Είναι όμως ομορφότερο που αγκαλιάζει το τώρα του τόσο απλά, και αυτό φαίνεται (ακούγεται). Καλή ακρόαση.
Δημοσίευση σχολίου