THE BIG HURT

Η εν ψυχρώ δολοφονία του πιτσιρίκου έκαψε όλη την Αθήνα. Και καλά της έκανε. Πήγα στους Poni Hoax, ωραίοι ήταν. Βγαίνοντας έξω ο αέρας μύριζε καμένο και δακρυγόνα. Κατεβαίνοντας απο τη Βουλιαγμένης, εγώ κι ο φίλος μου που ήταν μαζί μου, συναντήσαμε ένα περιπολικό. Τον ρωτήσαμε μέχρι που ήταν κλειστά. Μας απάντησε με ένα ύφος του στυλ "τι μαλάκες μας αναγκάζουν να κλείνουμε". Ο φίλος μου τρελάθηκε. Του είπε, "το ξέρετε ότι σκοτώσατε ένα παιδάκι;" Και ο αμούστακος μπάτσος, ο απαίδευτος, του είπε "ΕΓΩ ΤΟ ΣΚΟΤΩΣΑ;" "Υπάρχουν αυτόπτες μάρτυρες το ξέρεις;Φίλοι μου τους είδαν να το σκοτωνουν". του αντέτεινε ο φίλος μου. "Ε, φίλοι σου είναι, τι θα σου πουν, εμένα οι φίλοι μου μου είπαν άλλα"! Αρνήθηκε να μου δώσει τα στοιχεία του και μου είπε "Πηγαίνετε απο δω κυρία". Ένιωσα περισσή χαρά όταν τον είδα να τον λούζει κρύος ιδρώτας τη στιγμή που χαμήλωσα τη φωνή μου και τον ρώτησα τι τόλμησε να μου πει. Φύγαμε.

Διασχίσαμε την Αμαλίας, όπου μπάτσοι με βλέμμα μοσχαριού κοίταζαν βλακωδώς την κίνηση και τον κόσμο που ρώταγε τι συμβαίνει. Στην Αμαλίας είδα και τη λουλουδοστολισμένη κολώνα εις μνήμη του Κωνσταντίνου Παπαχρόνη. Κάνε τον παράδεισο πιο ροκ του έλεγε ένα σημείωμα. Τι ροκ ρε γαμώτο; Κάποτε το ροκ ήταν ιδεολογία, τώρα σε θεωρών freak και αλήτη και ξεπερασμένο. Ο άνθρωπος σκοτώθηκε στο Σύνταγμα, μες στη μέση της Αθήνας. Είναι δυνατόν; Στη Βουκουρεστίου τα μάτια μου καίνε. Φτύνω συνέχεια για ναμην καταπιώ την αηδία των δακρυγόνων. Επεισόδια στη Σίνα λέει. Ταξί ούτε για δείγμα.

Κατεβαίνουμε την Ερμού με τα πόδια. Ραγισμένες βιτρίνες. Σπασμένες βιτρίνες. Το Naf Naf (ή το Esprit;δε θυμάμαι) διαλυμένο και καμένο και πιτσιρίκια βουτάνε ρούχα με στρας. Πιο κάτω σπασμένο το Glou. Κι εκεί πλιάτσικο. Απέναντι η Benetton κατακαμένη, κατάμαυρη, όπως και το H&M. To Sprider καμένο, και είναι τεράστιο. Ένα γωνιακό μικρομάγαζο κατεστραμμένο πλήρως. BSB, Online διαλυμένα. Μια ξανθιά σκυλού έξω από το Online έχει τρελαθεί: "Τα μαλακισμένα απλώνουν και χέρι". Μάλιστα, απλώνουν και χέρι. Όταν εσύ αγοράζεις το ρούχο ή πληρώνεις για να κατασκευαστεί 3 ευρώ και το πουλάς 50, φυσικά θα απλώσουν το χέρι τα... μαλακισμένα. Σόρι κιόλας που σε κάναμε να σηκώθείς από το τελευταίο τραπέζι πίστα που ήσουν στο Νότη και να πάει χαμένο το κιτσάτο χτένισμα κομμωτηρίου. Η δολοφονία του μικρού ήταν η τελευταία σταγόνα. Ειλικρινά τώρα, με όλη αυτή τη σιχαμάρα και την απάτη γύρω μας υπάρχει κάποιος που δεν περίμενε τέτοια πράγματα; Καίγεται ένα ολόκληρο κτίριο στην Ερμού, στο Μοναστηράκι. Δεν μπορούμε να περάσουμε. Η πόλη θυμίζει το Gotham City όταν κυριαρχούν οι "κακοί". Μόνο που εδώ οι κακοί κυβερνούν με το νόμο, δεν είναι αυτοί που καίνε και λεηλατούν, και είναι πολύ κρίμα που δεν υπάρχει ένας Σκοτεινός Εκδικητής να τους γαμήσει.

Χωνόμαστε στου Ψυρρή. Σαν να μην τρέχει τίποτα. Κάποια μαγαζιά έχουν κλείσει βεβαία, αλλά φοιτητές αραχτοί στα ουζάδικα, τα σκυλάδικα να βαράνε ακόμα, και από μέσα να βγαίνει ο νέος έλληνας. Αυτός που δεν έχει ιδεολογία, όνειρα, ικανότητα κριτικής σκέψης, ενδιαφέροντα. Αυτός που θέλει μόνο να βγει, να φάει, να γαμήσει, να καπνίσει, να κάνει καμάκι στο δρόμο, να δείξει ότι έχει λεφτά και καλύτερο αμάξι από τον γείτονα. Ξυπνήστε, αυτά ήταν στα 80s όταν ο Αντρέας τους έκανε όλους να νομίζουν ότι μπορούν να είναι big spenders και κύριοι μες στη λαϊκουριά τους. Τώρα ο κόσμος καίγεται. Καίγεται δίπλα σας κι εσείς δεν παίρνετε χαμπάρι. Δεν είχαν ακούσει καν για το παιδάκι ενώ στους Poni Hoax αυτό συζητάγαμε. Αυτή είναι η διαφορά, το χάσμα που υπάρχει σήμερα περισσότερο από ποτέ, η θλιβερή μειοψηφία των σκεπτόμενων και οι η ακόμα πιο θλιβερή πλειοψηφία των αδιάφορων-δεν τους βάζω όλους σε ένα σακούλι, δεν είναι όλοι στους Poni Hoax ανήσυχοι, υπάρχουν κ εκείνοι που μέλημά τους ήταν πώς θα κάνουν εντύπωση στο λάιβ φορώντας γόβες (και μιλάω για κυρίους). Φαντάζομαι από την άλλη πως υπάρχουν και σκυλάδες που προβληματίζονται. Δεν έχω διάθεση κατηγοριοποίησης αλλά είναι μπροστά στα μάτια μου. Πώς εξηγείται ότι όταν ρωτάς έναν μεταλλά τι έγινε, ξέρει να σου πει επακριβώς και όταν ρωτάς έναν σκυλά δεν έχει ιδέα;

Η ουσία βέβαια είναι μία. Πάει το παιδάκι. Και πάλι μάλλον θα τη γλιτώσουν. Λένε ότι ο μπαμπάς του έχει κοσμηματοπωλείο στο κέντρο, δεν ξέρω αν ισχύει. Και φαντάζομαι τη σκηνή. Σάββατο απόγευμα, μαζεμένοι στο σπίτι, χαζεύουν τηλεόραση, διαβάζουν καμιά εφημερίδα, το πήραν οι φίλοι του τηλέφωνο. "Μαμά πάω για καφέ" "Θ'αργήσεις αγάπη μου;" "Όχι μωρέ, έναν καφέ πάω να πιω". Και η μαμά του θα απάντησε "στο καλό", χωρίς να ξέρει ότι έπρεπε να του πει "καλό ταξίδι".