Όταν ήμουν 14 περίπου είχα ξεκινήσει να αλληλογραφώ με έναν Ιρλανδό τυπάκο. Στέλναμε συνέχεια γράμματα. Μου'χε στείλει και κάτι ιρλανδικά τσιγαράκια σούπερ, τα κάπνισα στην πίσω βεράντα με τον ξάδερφό μου, τα πρώτα μου τσιγάρα. Μου είχε στείλει σε single το Firestarter των Prodigy και κάτι συλλογές με Scooter (έλεος:)) ενώ εγώ τον ζάλιζα με τα δικά μου rock και brit-εκείνη την εποχή. Μου 'χε στείλει και μια εκπληκτικη φωτογραφία από έναν γάμο του αδερφού του. Είχε νομίζω 10 αδέρφια. Αυτός ήταν πιτσιρίκι, ξανθό και με στραβωμένη φατσούλα-βρετανάκι. Τα αδέρφια του ήταν όλα μεγάλα, ήταν σαν να έπαιζαν στο 4 γάμοι και 1 κηδεία, με χρυσά γιλεκάκια, γκρί φράκο, και κόκκινα μαλλιά, ο ένας πιο ωραίος τύπος απ' τον άλλον. Και ο 75άρης καθολικός μπαμπάς τους. Όταν πέρασα στο πανεπιστήμιο σιγά σιγά σταμάτησε και η αλληλογραφία. Αυτό έγινε περίπου δηλαδή το 1998.
Πριν μισή ώρα, άνοιξα το mail μου. Όταν είδα ένα mail με ξένο όνομα στα εισερχόμενα, νόμισα πως ήταν spam. Ήταν όμως ο Ιρλανδούλης μου. Είδε ότι γίνεται της καριόλας στην Ελλάδα και με θυμήθηκε και ήθελε να δει αν είμαι καλά. Με googlαρε και βρήκε τα πάντα για μένα. Με τι ασχολούμαι, το mail μου (λίγο scary αλλά εν προκειμένω δεν πειράζει) κι έτσι αποφάσισε να επικοινωνήσει μετά από 10 χρόνια. Ζει στην Καλιφόρνια τώρα. Και είναι επιστήμονας. Εγώ πάλι είμαι εδώ (επιστήμονας ποτέ δε θα γινόμουν), να συνειδητοποιω μέχρι που έφτασε η φήμη μας. Φυσικά του τα είπα όλα χαρτί και καλαμάρι. Ποιος φταίει και γιατί. Έτσι, για να ξέρουν και εκεί έξω σε τι χάλι βρισκόμαστε. Ευτυχώς υπάρχουν και αυτές οι μικρές στιγμές που μας κάνουν να ξεχνιόμαστε και μας προσφέρουν αναλαμπές χαράς στην τραγική καθημερινότητά του Δεκέμβρη. Πάω να ανάψω ένα τσιγάρο για πάρτη του, κι ας μην είναι ιρλανδικό.
Πριν μισή ώρα, άνοιξα το mail μου. Όταν είδα ένα mail με ξένο όνομα στα εισερχόμενα, νόμισα πως ήταν spam. Ήταν όμως ο Ιρλανδούλης μου. Είδε ότι γίνεται της καριόλας στην Ελλάδα και με θυμήθηκε και ήθελε να δει αν είμαι καλά. Με googlαρε και βρήκε τα πάντα για μένα. Με τι ασχολούμαι, το mail μου (λίγο scary αλλά εν προκειμένω δεν πειράζει) κι έτσι αποφάσισε να επικοινωνήσει μετά από 10 χρόνια. Ζει στην Καλιφόρνια τώρα. Και είναι επιστήμονας. Εγώ πάλι είμαι εδώ (επιστήμονας ποτέ δε θα γινόμουν), να συνειδητοποιω μέχρι που έφτασε η φήμη μας. Φυσικά του τα είπα όλα χαρτί και καλαμάρι. Ποιος φταίει και γιατί. Έτσι, για να ξέρουν και εκεί έξω σε τι χάλι βρισκόμαστε. Ευτυχώς υπάρχουν και αυτές οι μικρές στιγμές που μας κάνουν να ξεχνιόμαστε και μας προσφέρουν αναλαμπές χαράς στην τραγική καθημερινότητά του Δεκέμβρη. Πάω να ανάψω ένα τσιγάρο για πάρτη του, κι ας μην είναι ιρλανδικό.
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου