Τα 90s ήταν η εποχή των do's και don'ts. Ο Κωστόπουλος καθιέρωσε κάτι χαζές λίστες του στυλ "πράγματα που πρέπει να έχεις κάνει μέχρι συγκεκριμένη ηλικία (τύπου, αν είσαι άντρας, να έχεις πάει με 30 γυναίκες, να έχεις πάρει μέρος σε παρτούζα και άλλα τέτοια καλόγουστα)". Σκεφτόμουν, λοιπόν, τη χρησιμότητα τέτοιων λιστών και κατέληξα πως σκοπός τους είναι να σε κάνουν να βάλεις στόχους και να δουλέψεις για την πραγματοποίησή τους (αφήστε το παράδειγμα στην άκρη, μιλάμε για κανονικές λίστες). Οπότε αποφάσισα να βάλω πέντε στόχους που θέλω να έχω πραγματοποιήσει ως τα 35.2)Να ταξιδέψω στην Αμερική.
3)Να διατηρήσω σταθερή και ανοδική επαγγελματική πορεία.
4)Να αποκτήσω κάτι που να έχει σμαράγδι μέσα του (έχω θέμα με τα πράσινα!).
5)Να γίνω καταπληκτική οδηγός.
Πεζοί στόχοι. Αλλά οι άλλοι, οι πιο σοβαροί και ποιητικοί, είναι για μένα και μόνο για μένα.
.jpg)
4 σχόλια:
Εγώ που πήρα σπίτι και θα το ξεχρεώνω μέχρι τα 40 μου, μετράει?
Πάντως, ωραίοι στόχοι. Προτείνω να ανταμείψεις τον εαυτό σου με ένα σμαραδένιο κόσμημα για να γιορτάσεις την επόμενη επαγγελματική σου επιτυχία. Και όσον αφορά την οδήγηση, καλή τύχη. Εγώ νιώθω τυχερή που έμαθα να οδηγάω στον Βόλο. Αν έμενα από τα 18 στην Αθήνα, μάλλον θα μου'χαν φάει το - χρεωμένο - σπίτι οι ταξιτζήδες.
Καλημέρα! Σου εύχομαι να πραγματοποιήσεις όλους τους στόχους σου, και τους πεζούς και τους ποιητικούς. Θα σου πρότεινα να βάλεις το ταξίδι στην Αμερική σε προτεραιότητα. Αξίζει!
@lopi
kai vevaia metraei to spiti!
ti einai ta 40?tha eisai mia hot sarantara kai thaxeis kai diko sou spiti!catch!
@mixalis
Hello!Thanx gia thn entharrynsh!oso gia thn ameriki, i'm working on it!
άργησα λίγο, αλλά πρέπει να στο πω αυτό: δεν το καταλαβαίνω αυτό το κόλλημα του έλληνα να αποκτήσει "δικό του σπίτι". έπιπλα αγοράσαμε με την κοπέλα μου, και πάλι νιώθουμε οτι μας κρατάνε πίσω, δλδ αν μας τη βαρέσει να φύγουμε από την πόλη και τη χώρα, τι θα τα κάνουμε όλα αυτά; πόσο μάλλον ένα σπίτι... τρελή δέσμευση. κι είναι και το άλλο, στο οποίο η δεσποινίς λόπι ως αρχιτέκτων θα συμφωνήσει: το μπετόν ως υλικό κατασκευής έχει μικρή διάρκεια ζωής: μικρότερη από το προσδόκιμο του μέσου ανθρώπου. μετά γίνεται διαπερατό (δλδ η υγρασία μπορεί να το διαπεράσει), ο οπλισμός με τον καιρό οξειδώνεται και στο πρώτο κούνημα σπάει σαν κλαράκι. ήδη εγώ περιμένω στον επόμενο σεισμό (χτύπα ξύλο, αλλά ζούμε σε σεισμογενή περιοχή) οι πρώτες πολυκατοικίες που χτίστηκαν τσάτρα-πάτρα εκεί το '60 να μην αντέξουν. οπότε τι μένει; δεν ξέρω. για μένα καλύτερα στο νοίκι και να έχω ελευθερία κινήσεων, ούτε μπλεξίματα με εφορίες, ούτε άγχη, ούτε τίποτα. Όποτε μου τη βαρέσει, παίρνω τα μπογαλάκια μου και δρόμο.
just my 2 cents. σου εύχομαι ολόψυχα να πραγματοποιήσεις όλα όσα κρατάς για τον εαυτό σου. και να μην είναι στόχοι, αλλά όνειρα. τα λέμε!
Δημοσίευση σχολίου