Matisse

Όταν είχε βγει πριν δύο καλοκαίρια το Toys Up είχα ξετρελαθεί. Ήταν ένας φανταστικός pop δίσκος και πραγματικά απορώ γιατί έφαγε κάποιο άλφα κράξιμο και ποτέ δεν πήρε τα credits που του άξιζαν. Ίσως γιατί συνοδευόταν από όχι και τόσο καλά live αλλά αυτό δεν έχει να κάνει με τον δίσκο. Είχε μέσα το υπερφανταστικό Call me, Call me, που έγινε το πρώτο προσωπικό μου anthem για εκείνο το καλοκαίρι, είχε το εθιστικό 5 Seconds, το Gas με τη Γαλάνη, τη διασκευή στη Cindy Lauper, γαμώ γενικώς. Τους είχα δει live στη γιορτή της μουσικής. Είχαν φανατικούς μπροστά. Εγώ πιο πίσω, και ομολογώ πως δεν ήταν καλό live, αλλά περνούσα πολύ ωραία. Είχα μια αίσθηση ανάτασης. Ψυχικής. Από τότε βέβαια άλλαξαν πολλά. Οι Matisse άλλαξαν τραγουδιστή, εγώ βίωσα όλα τα συναισθήματα που υπάρχουν και έκανα ένα σωρό πράγματα-δυο χρόνια είναι θα μου πείτε, τα πάντα συμβαίνουν αλλά εγώ έκανα περισσότερα απ'όσα κάνει ο μέσος άνθρωπος μέσα σε δύο χρόνια-, τους είδα κι άλλες φορές live, τώρα κυκλοφορούν το Rock n Roll Mafia. Κι αυτό που κατάλαβα είναι ότι ο καιρός περνάει και δεν το σκέφτεσαι καθόλου όσο συμβαίνει. Και όταν βγαίνει π.χ το νέο άλμπουμ των Matisse σκέφτεσαι ξαφνικά "καλά, πέρασαν δύο χρόνια απ'το προηγούμενο;" Ω, ναι. Ο χρόνος είναι ανελέητος και ύπουλος. Καταστρέφει τα πάντα στο πέρασμά του χωρίς καν να το καταλάβεις.