Choice

Προέρχομαι από μια μεσοαστική οικογένεια. Μαμά φαρμακοποιός, μπαμπάς καθηγητής, επαρχιακή πόλη, μεσαίου μεγέθους διαμέρισμα, καθόλου δημοφιλής στο σχολείο, επιμελής μαθήτρια, χωρίς καμιά ιδιαίτερη εμφάνιση ωστόσο δημοφιλής στα αγόρια από το Λύκειο και μετά. Οι γονείς μου με μεγάλωσαν με πολλές αρχές. Να αγαπάω τα αδέρφια μου, τους φίλους μου, τα ζώα. Να κάνω πάντα αυτό που θέλω. Να υπερασπίζομαι με πάθος το δίκιο μου και των άλλων. Να είμαι τίμια. Να μη φοβάμαι την πολλή δουλειά. Να αποκτώ κάτι με την αξία μου. Ποτέ δεν πήρα καλό βαθμό ως παιδί καθηγητή γιατί με έστειλε σε διαφορετικό σχολείο από αυτό που δούλευε. Ήταν γενικώς φρι άνθρωποι οι γονείς μου-και είναι ακόμα παρότι έχουν γεράσει. Όταν άρχισα να βγαίνω έξω για βράδυ-λίγο αφότου ξεκίνησα το Λύκειο, μου είχαν βάλει ωράριο 01.30. Στη δευτέρα Λυκείου μου το έκανα 03.00. Στην τρίτη Λυκείου δε μου βάλανε καθόλου ωράριο. Είπε ο μπαμπάς μου: Αν θες να κάνεις κάτι δεν χρειάζεται να είναι ξημερώματα, το κάνεις και μέρα μεσημέρι. Σοφή κουβέντα. Έχω κάνει μέρα μεσημέρι ένα σωρό ζαβολιές αλλά δεν αφορούν ούτε τον μπαμπά μου ούτε κανέναν. Το ποιντ μου είναι ότι με είχαν τελείως ελεύθερη. Και το παινεύονταν. Πάντα έλεγαν, τα παιδιά μας είναι απολύτως ελεύθερα να κάνουν ό,τι γουστάρουν. Μα γιατί; τους ρωτούσαν οι άλλοι. Γιατί τα έχουμε μεγαλώσει έτσι που πιστεύουμε ότι ξέρουν τι είναι λάθος και τι είναι σωστό, και που κάτι λάθος έχει όρια. Έτσι, έκανα γκομενικές βλακείες αλλά τις έκοψα εκεί που κατάλαβα ότι παίρνω την κατρακύλα, δοκίμασα διάφορα, χμ, πράγματα, επίσης τα έκοψα, υπήρξε μια εποχή που έπινα αρκετά, το έκοψα κι αυτό-οκ το τσιγάρο δεν μπορώ να το κόψω, θέλω να πως δηλαδή πως τα όρια τα ξερω, και είναι όρια που μου υπαγορεύει η συνείδηση μου και ο αυτοσεβασμός μου.
Μεγάλωσα πιστεύοντας ότι ο έρωτας, η φιλιά, η αγάπη για αυτό που κάνεις, η δικαιοσύνη και τα σταράτα λόγια είναι τα υψηλότερα ιδανικά. Μεγάλωσα θεωρώντας πως κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να κάνει ό,τι θέλει χωρίς να τον κρίνει η κοινωνία. Δυστυχώς μάλλον είχα άλλες κοινωνίες στο μυαλό μου, όχι τη δικιά μας που παραπέμπει περισσότερο στην κοινωνία της μέσης ανατολής. Σέβομαι τις επιλογές των γκέι ανθρώπων και λυπάμαι που δεν μπορούν να εκδηλωθούν δημοσίως όπως οι στρέιτ. Σέβομαι τις επιλογές των στρέιτ αντρών να πάνε με όποια γυναίκα θέλουν, σε ό,τι συνδυασμό θέλουν, και για όσες φορές θέλουν. Και τέλος, για να φτάσω και στο θέμα μου επιτέλους, σέβομαι την επιλογή των γυναικών να κάνουν ακριβώς το ίδιο. Γιατί είναι ένα ζήτημα επιλογών και προσωπικής ελευθερίας που πρέπει να είναι αναφαίρετο και ανεπηρέαστο από την όποια κοινωνική αποδοχή έχει αυτό. Σε τελική ανάλυση, που είναι το κακό να σου αρέσουν τα αγόρια, όταν τη φορά που θα ερωτευτείς πραγματικά είσαι εκεί ψυχή τε και σώματι, με μάτια μόνο για εκείνον;
Αυτή είναι μόνο μία από τις δεκάδες βασανιστικές σκέψεις που τριβελίζουν το μυαλό μου και δεν με αφήνουν να κοιμηθώ. Ευτυχώς αύριο έχω άδεια και θα κοιμηθώ ως αργά.
Ps. Οι βάτες της Dusty σκοτώνουν
Ps2. Χθες βράδυ έκανα μια βόλτα στην Αθήνα και την είδα με τα μάτια που την έβλεπα παλιά, όταν ερχόμουν τουριστάκι. Τα κτίρια στη Β. Σοφίας, οι ψευδοφοίνικες, οι λεωφόροι. Τι ωραία πόλη ρε πούστη μου!
Ps3. Καληνύχτα golden!