ΑΓΑΠΗΚι ήμουν στο σκοτάδι. Κι ήμουν το σκοτάδι. Και με είδε μια αχτίδα.
Δροσούλα το ιλαρό το πρόσωπό της
κι εγώ ήμουν το κατάξερο ασφοδίλι.
Πώς μ'έσεισε το ξύπνημα μιας νιότης,
πώς εγελάσαν τα πικρά μου χείλη!
Σάμπως τα μάτια της να μου είπαν ότι
δεν είμαι πλέον ο ναυαγός κι ο μόνος,
κι ελύγισα σαν από τρυφερότη,
εγώ που μ'είχε πέτρα κάνει ο πόνος.
Κ.Γ Καρυωτάκης
Ας είναι καλά ο inverted_a που μου θύμισε τι είναι σημαντικό σήμερα. Πέρυσι είχε στο μετρό παντού αφίσες με στίχους του Εμπειρίκου (αν θυμάμαι καλά..). Φέτος ξεχάσαμε κι αυτό. Καρυωτάκης. Ο αγαπημένος μου έλληνας ποιητής. Το αγαπημένο μου ποίημα.
.jpg)
3 σχόλια:
εγώ προσωπικά δε τρελαίνομαι για ποίηση. μου θυμίζει στο σχολείο που μας ανάγκαζαν να ερμηνεύουμε τα ποιήματα. πόσο άκυρο ήταν αυτό;
το σχολείο έχει κάνει μεγάλη ζημιά στο πώς αντιλαμβανόμαστε την ποίηση και τη λογοτεχνία. όπως και το ότι παντα οι κα8ηγητές ζήταγαν μόνο την ερμηνεία που είχε στο βοήθημα και αν εκλάμβανες κάτι διοαφορετικά το θεωρούσαν λάθος.
τι να πεις..
Το σχολείο έχει κάνει μεγάλο κακό στον τόπο εδώ που τα λέμε... Αλλά ας μην γκρινιάξω τώρα μπροστά σε ένα τόσο ωραίο ποίημα...
Δημοσίευση σχολίου