Είναι άνοιξη-γιατί δε χορεύετε ρε;

Ένα ολόκληρο σαββατοκύριακο το πέρασα άρρωστη. Πολλά βιβλία, πολλές ταινίες, αρκετή μουσική. Είδα το The way we were, έκανε λίγη κοιλιά αλλά φανταστικό τέλος. Είδα το Twilight στο οποίο θα επανέλθω αργότερα, σε άλλο post. Άκουσα βασανιστικά στο repeat το Γιατί Δε Χορευέτε Ρε του Boy. Τρελάθηκα. Τι κομμάτι είναι αυτό! Σαν να προιωνίζεται το τέλος. Και την αρχή. Και όλα. Απίστευτο. Ξέρετε πότε αρρώστησα; Την Πέμπτη που πέρασα από την Ερμού και οι μπάτσοι πέταγαν χημικά στους πυροσβέστες. Και μετά τους έριξαν νερά με τις μάνικες, λέει. Τι ωραία. Και αρρώστησα λοιπόν από τα χημικά. Σε μπλε σακούλα ψιλικατζίδικου μου φέρανε χυμούς, σοκολάτες, Glamour και το Ποπ+Ροκ με το cd της Λένας Πλάτωνος. Τι φανταστικό cd. Θα λατρεύω τη Λένα για πάντα και στο Ηρώδειο το καλοκαίρι σχεδόν έκλαψα. Και φυσικά, όντας άρρωστη, σκεφτόμουν πολύ. Σκεφτόμουν τι ωραία που θα ήταν να ήμουν skinny μόνο για μια μέρα. Αλλά τρελά skinny. Πόδια καλαμάκια. Αχ, στην άλλη ζωή. Σκεφτόμουν πότε θα αποκτήσω δικό μου σπίτι. Ας όψεται η lopi και το apartment therapy. Σκεφτόμουν πως ήρθε η άνοιξε. Πως η Αθήνα μυρίζει λουλούδια και τα μύριζα μόνο όταν ερχόμουν ως τουρίστρια εξ επαρχίας-μέχρι σήμερα. Πως την άνοιξη με πιάνει να κάνω τατουάζ και μετά μ'αφήνει. Πως υπάρχει λόγος που έχει δημιουργηθεί το ισιωτικό ψαλίδι και το'βγαλα από το ντουλάπι. Πως πρέπει να σηκώσω τα χαλιά και να πάρω κανένα λουλούδι για το μπαλκόνι. Πως πρέπει να αρχίσω να χορεύω έξω κι ας χορεύω σαν χαζή. Τόσο πολύ με επηρέασε ο Boy.