Ήταν κάποτε το κορίτσι του έρωτα

Ήταν κάποτε ένα κορίτσι που ήθελε να ερωτευτεί. Ο μπαμπάς της την έλεγε το κορίτσι του έρωτα-γιατί ήταν πολύ ερωτευμένος με τη μαμά της όταν την έκαναν. Αλλά εκείνη το είχε πάρει αλλιώς. Έβλεπε τον έρωτα στο Όσα παίρνει ο άνεμος και ψηνόταν πολύ άσχημα να της συμβεί και της ίδιας. Και τα κατάφερε, ερωτεύτηκε. Νόμιζε πως ο έρωτας είναι το καλύτερο πράγμα που μπορούσε να της τύχει. Και όσα στραβά κι αν τύχαιναν αυτή επέμενε ότι ήταν κάτι καταπληκτικό. Και μου άρεσε αυτή η αισιοδοξία της. Τη συνάντησα πριν λίγο καιρό. Δεν τη γνώρισα, παρόλο που τα χαρακτηριστικά της δεν είχαν αλλάξει. Από τότε που ερωτεύτηκε για πρώτη φορά είχαν περάσει 15 χρόνια. Και πάλι ήταν ερωτευμένη. Αλλά τώρα κάτι είχε αλλάξει. Είχε συνειδητοποιήσει ότι ο έρωτας είναι καταστροφή. Ότι ο άνθρωπος χάνει τον εαυτό του όταν αποφασίζει να δώσει τα πάντα σε κάποιον άλλον. Ότι υπάρχουν άνθρωποι που όσο κι αν προσπαθούν, όσο κι αν θέλουν, δεν ταιριάζουν. Ότι πάντα θα πληγώνει και θα πληγώνεται. Ότι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν έστω κι αν το θέλουν. Ότι σε κανέναν δεν αρέσει η μοναξιά. Ότι είσαι ο εαυτός σου μόνο όταν είσαι μόνος. Ότι δεν μπορείς χωρίς τον άλλον από ένα σημείο και μετά. Παρόλα αυτά τα δεινά, όμως, αυτή παρέμενε ερωτευμένη. Δεν ήταν άλλη, αυτή ήταν, αυτή που ήξερα. Το ίδιο κορίτσι. Αν και... όταν κλείνω τα μάτια μου πάντα τη βλέπω διαφορετική. Σε ένα πάρτυ, με πολύ κόσμο, να μιλάει με όλους, να έχει ένα σώρο γνωστούς, να πίνει κοκτέιλ, να γελάει, να λέει αστεία, με μια πράσινη κοντή φούστα και μαύρες γυαλιστερές μπότες. Να δοκιμάζει ό,τι μαλακία έχει να προσφέρει η ζωή και να χαίρεται, να είναι γεμάτη. Αλλά στο τέλος να υποκύπτει σ' αυτό που γεννήθηκε να κάνει και χωρίς το οποίο δεν είναι ποτέ αληθινά γεμάτη. Να αγαπάει. Και να είναι αιώνια καταδικασμένη να έρχεται κοντά με ανθρώπους μόνο και μόνο για να ζήσει τον απίστευτο πόνο του να απομακρύνεσαι από κάποιον, να τον παίρνουν μακριά σου με τη βία, σαν ένα πρόωρο μωρό που δεν ήθελες να γεννήσεις εκείνη τη στιμή.