Bye bye mp3

Πριν καμια βδομάδα γύρισα το μεσημέρι φορτωμένη από τη δουλειά. Κουβάλαγα ντοσιέ, βιβλία, την τσάντα μου, μια χάρτινη σακούλα με ό,τι είχε απομείνει από το brunch που τρώω στη δουλειά. Πέρασα κι από το σούπερ μάρκετ, και από το φούρνο και φόρτωσα τα αδύναμα χεράκια μου με σακουλάρες. Το mp3 έπαιζε, κρεμασμένο γύρω από τα αυτιά μου, μπλέχτηκε στα σκουλαρίκια μου, εκνευρίστικα, το έβγαλα, το πέταξα μέσα στη χάρτινη σακούλα με το μισογεμάτο τάπερ. Έφτασα τελικά σπίτι, έφαγα, άραξα, δεν έχει σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι σήμερα, αναζήτησα το mp3 μου. Αφού έπαιξα στις 3 διαφορετικές τσάντες που χρησιμοποιώ για τη δουλειά, σε τσέπες παλτών, σε συρτάρια, σε ντουλάπια, κάτω από ένα κάρο εφημερίδες και περιοδικά, έκανα τη θλιβερή διαπίστωση ότι το είχα πετάξει. Το άφησα μέσα στην χαρτοσακούλα και όταν τη χρησιμοποίησα για σακούλα σκουπιδιών ξέχασα να βγάλω το mp3 μου. Σαν να πέταξα 40 ευρώ στα σκουπίδα. Τι να κάνεις...So long, λοιπόν, ποτέ δεν με βόλεψες κι ας είχες μέσα ωραίες μουσικές. Black Mountain και Antony, Gogol Bordello και Sebastien Tellier. Δεν βαριέσαι, θα πάρω άλλο και θα βάλω ακόμα καλύτερες μουσικές μέσα μπας και μου φύγει το μουσικό κοκομπλόκο. Ναι, το έπαθα κι αυτό, δεν ακούω πια μουσική. Δεν μπορώ. Δεν ξέρω. Μάλλον θα περάσει. Όταν πάρω καινούριο mp3.