The Best Cat Ever (in the strangest land)

Αυτή η πανέμορφη (και πάνχοντρη) γάτα ακούει στο όνομα Βάρθα. Ζει στο δισκάδικο του Γιώργου, το Sonic Boom στην Κυψέλη. Το Sonic Boom είναι στη Σύρου, λίγο πιο πάνω από το Marks n Spencer της Πατησίων. Έχει καινούρια και used cd. Ο Γιώργος είναι φοβερός άνθρωπος, ευγενικός, σου κάνει σούπερ τιμές, σου χαρίζει πράγματα αν σε γνωρίσει καλά ή έστω πηγαίνεις συχνά, είναι καλοσυνάτος, και φυσικά έχει την τέλεια γάτα. Είναι η μεγαλύτερη γάτα ever. Την έχουν κάνει θέμα νομίζω και στο Κ και στο Sonik παλιότερα. Είναι γύρω στα 7 κιλά. Παλιά ήταν 8μιση αλλά τώρα είναι σε δίαιτα. Anyway, πηγαίνεις, παίρνεις τα cdακια σου σε γαμάτες τιμές, χαιδεύεις τη γατάρα, γελάς με τον Γιώργο και φεύγεις ξέροντας ότι τα λεφτά σου δεν έχουν πάει στον κύριο που έχει το Μετρόπολις και αρέσκεται στο να τσεκάρει τα μαγαζιά του (και τους υπαλλήλους) από τις κάμερες. Α, πουλάς και τα cd που δεν θέλεις πια και τα παίρνει σε πολύ καλύτερες τιμές απ' ό,τι ο Ζαχαρίας.

Όταν φτάσαμε, βρήκαμε να παρκάρουμε στην Κυψέλη. Πόσο απίστευτο είναι αυτό; Στην Ομόνοια γινόταν της τρελής. Κόσμος πέρναγε το δρόμο απ' όπου νάναι, λες και το φανάρι ήταν περισσότερο από 300 μέτρα μακριά. Γαμώ το κεφάλι μου. Θέλω να ξυπνήσω και να χουμε γίνει ξαφνικά άνθρωποι. Γύρισα με ηλεκτρικό. Βρήκα και το εισιτηριάκι μου χτυπημένο πριν 20 λεπτά, cool. Κόσμος με ψώνια, δύο γαλλίδες, ένας καλοντυμένος παππούς. Στο Μοναστηράκι ανέβηκε μια μάνα με δύο παιδιά. Κορίτσια. Χοντρά. Γύρω στα δέκα. Τρώγανε σουβλάκια, πίτα με μπιφτέκι πρέπει να ήταν, πατάτες, ντομάτες, κρεμμύδια, μπαίνουν μες στο τρένο και τρέχουν να κάτσουν. Και η μάνα τα κοιτάζει χαρούμενη να καταβροχθίζουν το βρώμικο κρέας και να βρωμίζουν όλο το βαγόνι και να μεγαλώνουν απότομα από τα πολλά σουβλάκια και να γίνονται τεράστια, σαν μπαλόνια, με μυαλό πηγμένο στο λίπος και τεράστια προγούλια και να καταλήγουν να είναι αυτό το είδος ανθρώπου που κάποτε ελπίζω πως θα εκλείψει από αυτή τη χώρα. Γυρίζω σπίτι με ένα παγωτό καϊμάκι ανά χείρας και βάζω να ακούσω τα cdακια που αγόρασα και σκεφτομαι τι ωραία που θα ήταν να τηλεμεταφέρεσαι κατευθείαν στους ανθρώπους (και στα ζώα ) που αξίζουν και να γλιτώνεις απ' όλους τους άλλους. Πώς το λένε, "η κόλαση είναι οι άλλοι".

The Puressence Effect

Πήγα χθες στους Puressence. Για την ακρίβεια πήγα να δω τους Flakes που ήταν μια χαρά. Οι Puressence πάλι ήταν απαράδεκτοι. Το Gagarin φυσικά ήταν πήχτρα, not bad για την Astra, κάπως πρέπει να βγάλει τα σπασμένα. Το τραγικό είναι ότι για να βγάλει τα σπασμένα συγκροτημάτων όπως οι Art Brut και οι Black Lips πρέπει να φωνάξει τελειωμένες μπάντες όπως οι Puressence. Πόσες φορές τα χουμε πει; Ναι, γαμώ ήταν το 97. Αλλά το 97 τελείωσε. Κι εγώ άκουγα το υπέροχο πρώτο άλμπουμ τους ως μαθήτρια στη βροχερή επαρχιακή μου πόλη και ανατρίχιαζα αλλά ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ ΤΟ 97! Πλέον δεν είναι. Και μέσα στα τελευταία δέκα χρόνια έχουν υπάρξει τόσες μπάντες άξιες προσοχής που απορώ γιατί πηγαίνει ακόμα κόσμος να τους δει. Δεν είναι ότι είναι μια ιστορική μπάντα όπως πχ οι Cure, οι Depeche Mode, έστω και οι σιχαμένοι Scorpions που έχουν οχτακόσουσπενήντα δίσκους. Είναι μια μπάντα που έκανε sensation πριν 11 χρόνια και έκτοτε μέτριους δίσκους. Πέρα από τη γενική αρχή ότι τα κολλήματα δεν εξηγούνται σκεφτόμουν το εξής: Μήπως αυτοί που τους άκουγαν τότε ήταν 20άρηδες+ και τώρα είναι 30άρηδες + και είναι οι κλασικοί ελληνάρες που παντρεύονται γιατί πρέπει, κάνουν οικογένεια γιατί πρέπει, σοβαρεύουν γιατί πρέπει, και σταματάνε να ασχολούνται με τη μουσική γιατί "αυτά είναι για πιτσιρικάδες" και ποτέ δεν ασχολήθηκαν με τη μουσική σε πραγματικό βάθος παρά μόνο περιστασιακά και άκουγαν Puressence λόγω γκόμενας/γκόμενου και επειδή τους έπαιζε το ραδιόφωνο; (ουφ, λαχάνιασα!) Αν είναι έτσι, δικαιολογούνται τα πάντα. Όχι δικαιολογούνται, γράψτε λάθος. Εξηγούνται. Η πραγματική αγάπη για τη μουσική κρατάει για πάντα. Είτε είσαι 20, 30, 40, 50, 60+ αν την αγάπησες πραγματικά δε σταματάς να ασχολείσαι, να αγαπάς και το παλιό αλλά να ανακαλύπτεις και το καινούριο και να το τιμάς δεοντως. Having said that, τσεκάρετε στο flyer που τσίμπησα χθες από τον τόπο του εγκλήλματος: "let's meet and party with the band". Ένα χρόνο στο Μάντσεστερ οι Puressence παίζουν μπροστά σε 100 άτομα (στην καλύτερη) και τους τρώει η αγαμία. Έρχονται στην Ελλάδα και είναι σούπερ σταρ, γαμάνε και κάνουν sold out. Πόσο πιο τραγικοί μπορούμε να είμαστε πια; Ναι, ακόμα και σ' αυτά τα ασήμαντα.

You pulled a Monika

Θυμάμαι που στα φιλαράκια, ήταν οικογενειακό αστείο όταν η Μόνικα ήταν μικρή και έκανε μια μαλακία να της λένε οι γονείς της You pulled a Monica. Ήταν δηλαδή σαν να ταύτιζαν τη μαλακία με τη Μόνικα. Τώρα πια μπορούμε να είμαστε περήφανοι. Έχουμε κι εμείς μια Μόνικα που το όνομά της μπορεί να ταυτιστεί με τη μαλακία. Διάβασα την τελευταία συνέντευξή της στο crackhitler. Σε διάφορες συνεντεύξεις του παρελθόντος μου έβγαζε ότι είναι φοβερά υπεροπτική, ότι ζει σε έναν κόσμο που ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα που όλοι βιώνουμε-ίσως σε κάποιο παλάτι στα β.π, ότι δεν έχει πράγματα να πει, ότι είναι λίγο άδεια-σε αντιδιαστολή με τη μουσική της που είναι εξαιρετικά λυρική και οι στίχοι ευαίσθητοι. Ωστόσο κάποτε είπε πως οι στίχοι της δεν έχουν κανένα νόημα, ότι δεν γράφει για πράγματα όπως η φτώχια γιατί δεν τα ξέρει (!) και διάφορα άλλα που τώρα αδυνατώ να ανακαλέσω γιατί είναι τόσο έντονη στο μυαλό μου η πιο πρόσφατη συνέντευξη της. Για όποιον βαριέται να τη διαβάσει συνοψίζεται στα εξής:

• Η Μόνικα είναι πάμπλουτη και άμα ήθελε έβαζε τον μπαμπά της να της πληρώσει το δίσκο. Μάλιστα!Τόση μαγκιά!

• Έχει εξοχικό με πισίνα και γηπεδάκια. Congrats girl, είναι η στιγμή να τρίψεις στη μούρη μας το νεοπλουτισμό (έστω και τον πλούτο) της οικογένειας σου.

• Σνομπάρει τους ανθρώπους που συνεργάζεται. Ατάκα απείρου κάλλους η "Καμία σχέση με Μαραβέγια, πολύ ωραίο κομμάτι". Ξέχασε μάλλον πως όταν χρειαζόταν ακορντεονίστα στο Synch ο Μαραβέγιας πρόσφερε δύο χέρια βοήθειας.

• Μιλάει για τη Γαλάνη λες και είναι καμία μάνατζερ του κώλου που την ψάχνει για να την εντάξει στο ρόστερ της.

• Προς θεού, να την πάρουν τηλέφωνο από το Οξυγόνο live για συναυλίες; Πώς τόλμησαν;

• Η χειρότερη χρονιά της ζωής της ήταν επειδή η μουσική σκηνή στην Πάτρα δεν ήταν ζωντανή.(ό,τι του φανεί του λωλοστεφανή)
  

• Πιστεύει πως οι υπόλοιποι εκπρόσωποι της αγγλόφωνης σκηνής είναι ψωναρες (!).

Το τραγικό είναι πως αυτό το κορίτσι μάλλον δεν καταλαβαίνει τι λέει. Δεν αντέχω πλέον τη δικαιολογία του νεαρού της ηλικίας-έχει σχεδόν τελειώσει τη φοιτητική της ζωή αν δεν κάνω λάθος- και πλέον έχει αρκετές εμπειρίες ώστε να μπορεί να έχει έλεγχο αυτών που λέει (να βουτάει τη γλώσσα στο μυαλό). Επίσης μάλλον δεν ενημερώνεται απο πουθενά και για τίποτα. Γιατί αλλιώς δεν δικαιολογείται να έχει τόση άγνοια για τις τραγικές εποχές που περνάμε και να μας αραδιάζει τις πισινούλες και δεν ξέρω κι εγώ τι. Δε χρειάζεται να τις νιώσεις στο πετσί σου τις τραγικές εποχές. Μια βόλτα να βγεις η δυστυχία είναι παντού γύρω μας. Επίσης πόσοι, μα πόσοι, μα πόσοι μουσικοί γράφουν γαμάτες μουσικές και θα διναν και το δεξί τους @ για να παίξουν live σε οποιαδήποτε σκηνή, να δισκογραφήσουν ΟΠΟΥΔΗΠΟΤΕ; Κι αυτή κοροϊδεύει τα μαγαζιά που τη ζήτησαν για λάιβ και τους Film που χαίρονταν για το συμβόλαιο τους με την ΕΜΙ. Επιπλέον, η Γαλάνη, με τα όποια στραβά της, έχει βγάλει αρκετό κόσμο και φυσικά η καλλιτεχνική της προσφορά είναι μεγάλη. Όσο για τον Μαραβέγια, είναι το λιγότερο ντροπή της να υποτιμά αυτό που κάνει ένας νέος άνθρωπος που τώρα ξεκίνησε όπως και αυτή.

Μόνικα, καλό μου κορίτσι, σύνελθε. Ξέρεις τι είναι να αρέσει σε κάποιον ο δίσκος σου και όταν διαβάζει αυτά που λες να θέλει να τον πετάξει από το παράθυρο;
Πάντως αν δεν ήθελες αυτή την υπερέκθεση μπορούσες κάλλιστα να την αρνηθείς ή να την κρατήσεις ελεγχόμενη. Ας ζήταγες λεφτά από τον μπαμπά σου στην τελική για να το καταφέρεις. Χωρίς πλάκα, όμως, ποτέ δεν είναι αργά να γυρίσεις στον πύργο σου όπου δε σε φτάνει ούτε η ΕΜΙ, η Γαλάνη, ο Μαραβέγιας, οι live σκηνές, τα περιοδικα, οι ψωνάρες του χώρου σου και να μπορείς άνετα να πλέεις σε πισίνες ευτυχίας.

Cheers

Christmas, gigs & stuff

Τώρα που τελείωσε το blogoψήφισμα συνειδητοποίησα ότι δεν θέλω να ασχοληθώ για λίγο καιρό με τους δίσκους που περιέλαβα στη δική μου λίστα. Δεν ξέρω γιατί. Τα πράγματα είναι παράξενα φέτος. Δεν θέλω να βγω στην αγορά (στα μαγαζιά για όσους είναι γέννημα θρέμμα πρωτευουσιάνοι). Δεν με ενδιαφέρουν τα πάρτι των Χριστουγέννων, θέλω να αράξω στο σπίτι και να λιώσω στην αμερικάνικη σειρά και στο Star Wars. Είδα Monster Magnet, γάμησαν παρόλο που ο Dave είναι τρακοσαπενήντα κιλά πια και παρόλο που οι μαλάκες της didi βάλανε τόσα άτομα που είχαμε λιποθυμίες και ασθενοφόρα. Οι Wedding Present ήταν μια χαρά, το I-5 σκοτώνει αλλά το Τίκι ο πλέον ακατάλληλος χώρος. Είδα και μια παλιά φίλη μου. Έχει περάσει τα 30, δεν έχει τελειώσει τη σχολή, την έφαγε το σερβιτοριλίκι. Η μαμά της είναι άρρωστη και αυτή ψάχνει για δουλειά. Κρίμα. Μερικοί άνθρωποι απλώς είναι μουντζωμένοι στη ζωή. Έρχονται οι Calexico-δε με νοιάζει. Οι Mogwai-δε με νοιάζει. Περιμένω το live των Depeche Mode παρόλο που ξέρω ότι στο live είναι μαλάκες μα πιο πολύ περιμένω το Primavera στη Βαρκελώνη όπου θα παίξουν οι My Bloody Valentine και οι Throwing Muses. Όσο για τους AC/CD που ανακοινώθηκαν για τα τέλη Μαίου θα τιγκάρουν στον κόσμο παρά το εισιτήριο των 60 ευρώ (μίνιμουμ).

1. Santogold - Santogold

"I am a Golden Goddess" θα μπορούσε να αναφωνήσει η Santogold. Και γιατί όχι; Αφού ό,τι έπιασε το έκανε χρυσάφι. Έπιασε new wave; Χρυσάφι. Dub; Χρυσάφι. Reggae; Χρυσάφι. Indie; Χρυσάφι. Αρχικά διέρρηξε ένα μαγαζί που πουλούσε μεταχειρισμένα drum machines, ίδια μ' αυτά που χρησιμοποιούσαν οι Tubeway Army και οι πρώιμοι Human League. Έκατσε δυο μέρες κλεισμένη στο σπίτι ακούγοντας το Red Light και παίζοντας με τα drum machines. Αποφάσισε να κοπιάρει το κομμάτι τελειως (χωρίς τα κλικ-κλικ). Ύστερα, ταξίδεψε στο Coventry των Specials και στο Λονδίνο των Clash και τζάμαρε μαζί τους. Και στο τέλος ξαναγύρισε στη Νέα Υόρκη για να νιώσει σαν στο σπίτι της, μέσα στους indie καλλιτεχνικούς κύκλους. Έπειτα, έβαλε στο τραπέζι ό,τι είχε μαζέψει από τα ταξίδια της (συν τα drum machines της διάρρηξης) και έφτιαξε ένα κολλάζ. Κόλλησε όλα τα διαφορετικά αντικείμενα μεταξύ τους χρησιμοποιώντας ως κόλλα την εθιστική φωνή αγοροκόριτσου που της χάρισε η φύση και για τελείωμα πασπάλισε με ολόχρυσο glitter. Το αποτέλεσμα; Ο καλύτερος δίσκος της χρονιάς.

2. Black Kids-Partie Traumatic

"Hello, this is is your Body". Και όταν το σώμα σου σε καλεί να χορέψεις πώς να αντισταθείς; Όταν το Partie Traumatic είναι ο δίσκος που δεν μπορούν να βγάλουν πια για πολλούς και δίαφορους λόγους οι Cure, οι Psychedelic Furs, οι New Order πώς μπορείς να αδιαφορήσεις; Όταν ξέρεις ότι η Molly Ringwald θα άκουγε το Love me Already κλεισμένη στο ροζ δωμάτιο της, όταν το Partie Traumatic είναι το πιο εθιστικό κομμάτι των τελευταίων ετών μετά το Wolf Like Me, όταν ακούς τόσο ξεσηκωτικούς ρυθμούς και τρυφερές μελωδίες πώς στο καλό μπορείς να μην το αγαπήσεις; Ναι, είναι τέρμα revival αλλά είναι ένα ά-ψ-ο-γ-ο revival. Πέρα από το εξαιρετικό ξεσήκωμα ιδεών από τη δεκαετία του '80, δεν του λείπουν τα σύγχρονα στοιχεία (τα indie pop φωνητικά,) είναι γεμάτο πρωτότυπες ιδέες (διάλογος με το...σώμα σου;), έξυπνους στίχους και ιστορίες όλο ανατροπές-και φυσικά εμφανέστατη λατρεία για τον Robert Smith. Οι Black Kids στέκοντα για λίγο μαγεμένοι μπροστά στην πόρτα του χρονοντούλαπου των '80s. Την ανοίγουν ευθαρσώς και χωρίς να τα χάσουν απ' αυτά που αντικρίζουν γίνονται αμέσως ένα με το πιο εφηβικό και χαρούμενο πάρτι. It's party time! Let's Dance!

Merry Christmas! Ho, ho, ho!

3. The Gutter Twins-Saturnalia

Greg Dulli, η alternative φαντασίωση-πριν βάλει οχτακόσαπενήντα κιλά. Mark Lanegan, η rock φαντασίωση-αφού έκοψε το μαλλί. Μαζί; Το πιο εκρηκτικό ντουέτο αυτής της χρονιάς. Δε θα βρεις τίποτα καινούριο ή φρέσκο σε αυτόν τον δίσκο. Θα βρεις όμως τόσα άλλα που δεν πειράζει: Aστικά blues, βρώμικες rock συνθέσεις περασμένες από alternative φίλτρο, φωνητικά δύο ειδών-αισθησιακά και άγρια- σκοτεινή ατμόσφαιρα, αλκοόλ, αποπλάνηση-περιπλάνηση-παραπλάνηση, ανθρώπινα πάθη, αμαρτία, τιμωρία, λύτρωση, θυμό, πόθο, απόγνωση στη φωνή, αποδοχή και παράδοση, θεό και διάβολο, afghan whigs και lanegan band, ηλεκτρικά ξεσπάσματα, κιθάρες σκέτο ίλιγγο, ανεπαίσθητη soul, απαλές αφηγήσεις, αργόσυρτες μελωδίες και αναπόφευκτες κορυφώσεις. Τα ‘90s ξαναζωντανεύουν με τον καλύτερο τρόπο, μπολιασμένα με σύγχρονο και ταυτόχρονα διαχρονικό ήχο. Δεν με νοιάζει καθόλου αν είναι revival, χιλιοακουσμένο ή επανάληψη. Το Saturnalia μπήκε βίαια στην ψυχή μου, με τράβηξε στην κόλαση μαζί του και μετά με γύρισε στον παράδεισο. Και τώρα που το ξανακούω σκέφτομαι πως έπρεπε να είχα μείνει στην κόλαση γιατί είμαι σίγουρη ότι εκεί κατοικούν οι κύριοι που ευθύνονται για τον πιο sexy δίσκο της χρονιάς.

Να 'χα μοναχα αγάπη και λίγο χρόνο και λίγα φράγκα...

Hell yeah...

4.The Bookhouse Boys-The Bookhouse Boys

Ακόμα και οι Last Shadow Puppets θα υποκλίνονταν μπροστά στους Bookhouse Boys. Και δεν θα ήταν οι μόνοι. Τα σέβη τους θα δήλωναν οι Shadows, ο Nick Cave, ο Scott Walker, ο Ennio Morricone, ο Angelo Badalamenti, ο Dick Dale, οι Cramps και ένα κάρο άλλοι δημιουργοί στο όνομα των οποίων έχουν προφανώς πιει λίτρα νερό οι Boys πριν κάνουν αυτό το άλμπουμ. Λυρισμός σε όλο του το μεγαλείο, βαθιά φωνητικά, επική διάθεση, ρετρoμανία στη σκοτεινή πλευρά. Αν οι Last Shadow Puppets είναι οι Jedi του ρετρό, τότε οι Bookhouse Boys είναι οπωσδήποτε οι Sith.

5. Dengue Fever-Venus On Earth

“You live in Phnom Penh-you live in New York City”… Πόσες φορές τραγούδησα τους στίχους του Tiger Phone Card φέτος και τους ένιωσα ειλικρινά έστω κι αν δεν ζω μια σχέση από απόσταση; Πόσο συγκινήθηκα με την παραδοχή της αλήθειας του Sober Driver, «μου τηλεφωνείς μόνο επειδή είμαι νηφάλιος και θέλεις να οδηγήσω»; Και πόσο μακριά με μετέφερε η συγκλονιστική ατμόσφαιρα των Seeing Hands και Integratron; Σε μια ταινία του Ταραντίνο, σε ένα σκοτεινό club του Λος Άντζελες όπου μια Καμποτζιανή τραγουδίστρια με στραφταλιζέ φόρεμα τραγουδάει με πόνο ψυχής τον έρωτα και σε παρασύρει σε κάποια ύποπτη σέκτα. Την μπάντα της απαρτίζουν παράξενοι τύποι, με γυαλιά ηλίου και μούσια. Μπλέκουν την ψυχεδέλεια με την καμποτζιανή popular μουσική της δεκαετίας του ‘60, την καλιφορνέζικη surf και τους ανατολίτικους ρυθμούς με την indie pop φωνή του Zac Holtzman. Ο Η Chhom Nimol αναλαμβάνει ρόλο γητευτή κι εμείς υποκλινόμαστε στην εκφορά των χμερ της και στην γαργαλιστική προφορά της των Αγγλικών ενώ ταυτόχρονα λικνιζόμαστε στους ρυθμούς αυτού του καυτού πυρετού. Ρετρό με ουσία, εφευρετικότητα και μέλλον!

6. Black Mountain-In the Future

To In the Future ήταν φέτος υποψήφιο για τις παρακάτω κατηγορίες της totally προσωπικής Killah λίστας με τίτλο:

"τι πρέπει να περιέχει ένας δίσκος για να με ξετρελάνει-the american way".

1)Progressivιά

2)Zeppelinιά

3)Καταιγιστικές κιθάρες

4)Σφυροκόπημα

5)Ψυχεδέλεια

6)Jefferson Airplanιά

7)Παραισθήσεις

8)Στοιχειωτικά πλήκτρα

9)Trippy μελωδίες

10)Αντρίλα

11)LSD

12)Camel (και τσιγάρο και μπάντα)

13)Psych γυρίσματα

14) Highways, ερήμους, αμερικανίλα γενικώς που δεν συμμαζευέται

15)Fear and loathing

16)Γερο-Neil

17)Ένα επικό 16λεπτο κομμάτι

18)Μαυρίλα

19)Χρώματα

20)Sexy/sensual στίχους

Το In the Future κέρδισε σε όλες αυτές τις κατηγορίες. Κατα συνέπεια το βραβείο Most Productive Revival του ανήκει δικαιωματικά.---πέρα από τη χαζομάρα..τι απίστευτη ΔΙΣΚΑΡΑ!Θα μπορούσα να ακούω το Stormy High, το Tyrants, το Wucan και το Bright Lights σε όλη μου τη ζωή. Μόνο αυτά. Και το Wucan. Γιατρέ, ηρεμιστικά σου ζήτησα. Μήπως μου έδωσες χάπια σεβεντίλας?

7.TV on the Radio-Dear Science

Αυτός είναι από πολλές απόψεις ο καλύτερος δίσκος της χρονιάς. Το ότι βρίσκεται στη θέση 7 είναι γιατί οι δίσκοι που ακολουθούν είναι κολλήματα που δεν ξεπερνιούνται. Το Dear Science είναι φρέσκο, έχει ρυθμό, είναι το σήμερα της μουσικής. Οι TVOTR είναι για τα οο's μάλλον ό,τι ήταν οι Love για τη δεκαετία του '60. "Ασπρόμαυρη" μουσική από μαύρους για λευκούς-έστω κι αν το "μυαλό" των TVOTR είναι ο λευκός Dave Sitek-λίγη σημασία έχει. Funk rock πειραματισμοί που οδηγούν σε ολοκληρωμένο αποτέλεσμα, με τον ρυθμό να κρατάει πρωταγωνιστικό ρόλο σε ένα album που γαμάει και δέρνει-και στο τέλος χαμογελάει φιλάρεσκα. Cool as fuck.

Εκεί...

Όποιος δεν πήγε να πάει. Και αν θελήσει να κλάψει ας κλάψει. Εγώ έκλαψα. Πώς γίνεται να μη σε έχει αγγίξει αυτός ο φόνος;

8.The Last Shadow Puppets-The Age of the Understatement

Μου κόλλησε. Πολύ. Και για πολύ καιρό. Με μετέφερε στα ΄60s. Σε μισοφωτισμένα σαλόνια με ταπετσαρίες και πορτοκαλί λαμπατέρ. Από το πικάπ ακούγεται Scott Walker. Και πολλά άλλα. Πίνω λικέρ και φοράω ένα φόρεμα σε γραμμή Α σαν αυτά της France Gall. Και ενώ ακούω υπέροχες '60s pop μελωδίες δύο αγόρια μου μιλάνε. Με αυθάδεις φωνές. Αλλά και με ρομαντισμό. Είναι ντυμένοι παλιομοδίτικα. Πιτσιρίκια αλλά κύριοι. Με κάνουν να θέλουν να καθήσω στο πάτωμα και να βγάλω σιγά σιγά τις κάλτσες μου. Δεν μπορώ να αντισταθώ στα λόγια τους. Αφηγούνται με έναν τρόπο μελαγχολικό. Ρομαντικό. Χαρούμενο. Επικό. Κι ας λένε τις πιο απλές ιστορίες. Τους ερωτεύτηκα κεραυνοβόλα. Δεν ξέρω αν θα κρατήσει. Δεν με νοιάζει.

9. Portishead-Third

Το Dummy άλλαξε τον κόσμο μου όταν το άκουσα, εκεί γύρω στα 16. Δεν ξέρω γιατί. Ήταν κάτι τόσο φρέσκο, τόσο ατμοσφαιρικό. Ήταν ένα trip hop καλοκαίρι εκείνο με Tricky, Portishead και Massive Attack. Ομολογώ βέβαια ότι προτιμούσα το Maxinquaye από το Dummy αλλά αν έκανα τότε top tens θα ήταν και τα δύο μες στη δεκάδα. Το Dummy το αγάπησα, το Portishead το ερωτεύτηκα και το Third μου άρεσε πολύ-ίσως έχει να κάνει και με τον ενθουσιασμό που καταλαγιάζει με το πέρασμα του χρόνου. Το Third είναι εσωστρεφές και συγκινητικό, σκοτεινό και υποβλητικό- ένα χτύπημα κάτω απ’ τη μέση. Μπορεί αυτό που με γοητεύει να είναι η φωνή της Beth, αυτή η φωνή όλο πόνο, που κρύβει τόσο συναίσθημα και το εκφράζει πολύ καλύτερα από τις όμορφες συναδέλφους της. Ίσως ακριβώς γιατί της λείπει αυτή η εξωτερική χάρη-δεν έχει βέβαια καμία σημασία. Δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι το Machine Gun με τραυμάτισε και η πληγή δεν κλείνει.

10. Nick Cave and the Bad Seeds-Dig, Lazarus, Dig!!!

Ο Βασιλιάς Μελάνι επέστρεψε. Και τραγούδησε στο Λυκαβηττό και ο κόσμος όλος σείστηκε από τη βροντή του Tupelo. Μπορεί ο κόσμος να μη σείεται με το Dig, Lazarus, Dig!!! σίγουρα όμως διασκεδάζει. Ο Larry τριγυρνάει στη Νέα Υόρκη, οι συγγραφείς καλούνται να δώσουν εξηγήσεις, οι Λωτοφάγοι βολτάρουν τα βράδια μα στο τέλος το μόνο που θέλει να κάνει ο Nick είναι να κάνει κάποια δική του. Εξαιρετική επιστροφή. Γεια σου ρε Nick.

11. Coldplay-Viva la Vida or Death and all his Friends

Ωραίος δίσκος. Ο ενθουσιασμός βέβαια χάθηκε γρήγορα . Δεν ξέρω αν θα τον ξανακούσω τόσο πολύ που τον φάγαμε στη μάπα. Όταν βγήκε όμως ξετρελάθηκα.

12. Bodies of Water-A Certain Feeling

Το άκουσα σε ένα αυτοκίνητο. Οδηγώντας βράδυ στην Αθήνα. Είχαμε χαθεί κι εκείνος φοβόταν. Τι φοβάσαι χαζέ; Μες στην Αθήνα είμαστε, του είπα. Ίσως θα έπρεπε να του πω, Τι φοβάσαι; Έχουμε μαζί μας το A Certain Feelling. Επικό. Μεγαλεπίβολο. Λυρικό. Φωνακλάδικο. Ήρεμο. Λυτρωτικό. Υπέροχο.

Blast from the Past-My Irish Friend

Όταν ήμουν 14 περίπου είχα ξεκινήσει να αλληλογραφώ με έναν Ιρλανδό τυπάκο. Στέλναμε συνέχεια γράμματα. Μου'χε στείλει και κάτι ιρλανδικά τσιγαράκια σούπερ, τα κάπνισα στην πίσω βεράντα με τον ξάδερφό μου, τα πρώτα μου τσιγάρα. Μου είχε στείλει σε single το Firestarter των Prodigy και κάτι συλλογές με Scooter (έλεος:)) ενώ εγώ τον ζάλιζα με τα δικά μου rock και brit-εκείνη την εποχή. Μου 'χε στείλει και μια εκπληκτικη φωτογραφία από έναν γάμο του αδερφού του. Είχε νομίζω 10 αδέρφια. Αυτός ήταν πιτσιρίκι, ξανθό και με στραβωμένη φατσούλα-βρετανάκι. Τα αδέρφια του ήταν όλα μεγάλα, ήταν σαν να έπαιζαν στο 4 γάμοι και 1 κηδεία, με χρυσά γιλεκάκια, γκρί φράκο, και κόκκινα μαλλιά, ο ένας πιο ωραίος τύπος απ' τον άλλον. Και ο 75άρης καθολικός μπαμπάς τους. Όταν πέρασα στο πανεπιστήμιο σιγά σιγά σταμάτησε και η αλληλογραφία. Αυτό έγινε περίπου δηλαδή το 1998.

Πριν μισή ώρα, άνοιξα το mail μου. Όταν είδα ένα mail με ξένο όνομα στα εισερχόμενα, νόμισα πως ήταν spam. Ήταν όμως ο Ιρλανδούλης μου. Είδε ότι γίνεται της καριόλας στην Ελλάδα και με θυμήθηκε και ήθελε να δει αν είμαι καλά. Με googlαρε και βρήκε τα πάντα για μένα. Με τι ασχολούμαι, το mail μου (λίγο scary αλλά εν προκειμένω δεν πειράζει) κι έτσι αποφάσισε να επικοινωνήσει μετά από 10 χρόνια. Ζει στην Καλιφόρνια τώρα. Και είναι επιστήμονας. Εγώ πάλι είμαι εδώ (επιστήμονας ποτέ δε θα γινόμουν), να συνειδητοποιω μέχρι που έφτασε η φήμη μας. Φυσικά του τα είπα όλα χαρτί και καλαμάρι. Ποιος φταίει και γιατί. Έτσι, για να ξέρουν και εκεί έξω σε τι χάλι βρισκόμαστε. Ευτυχώς υπάρχουν και αυτές οι μικρές στιγμές που μας κάνουν να ξεχνιόμαστε και μας προσφέρουν αναλαμπές χαράς στην τραγική καθημερινότητά του Δεκέμβρη. Πάω να ανάψω ένα τσιγάρο για πάρτη του, κι ας μην είναι ιρλανδικό.

13. Glasvegas-Glasvegas

Φασαρία α λα Jesus and Mary Chain, εκσυγχρονισμένο doo-wop α λα Raveonettes και η γεμάτη παράπονο φωνή του James Allan συνθέτουν τον πιο εφηβικό δίσκο του 2008, με ένα από τα καλύτερα εξώφυλλα.

14. Nicole Atkins-Neptune City

Δεν έχω όρεξη να γράψω. Θα πω μόνο ότι η κυρία Atkins τραγούδησε φέτος με τη βελούδινη φωνή της τον έρωτα καλύτερα από κάθε άλλον. Don't tell me...

THE BIG HURT

Η εν ψυχρώ δολοφονία του πιτσιρίκου έκαψε όλη την Αθήνα. Και καλά της έκανε. Πήγα στους Poni Hoax, ωραίοι ήταν. Βγαίνοντας έξω ο αέρας μύριζε καμένο και δακρυγόνα. Κατεβαίνοντας απο τη Βουλιαγμένης, εγώ κι ο φίλος μου που ήταν μαζί μου, συναντήσαμε ένα περιπολικό. Τον ρωτήσαμε μέχρι που ήταν κλειστά. Μας απάντησε με ένα ύφος του στυλ "τι μαλάκες μας αναγκάζουν να κλείνουμε". Ο φίλος μου τρελάθηκε. Του είπε, "το ξέρετε ότι σκοτώσατε ένα παιδάκι;" Και ο αμούστακος μπάτσος, ο απαίδευτος, του είπε "ΕΓΩ ΤΟ ΣΚΟΤΩΣΑ;" "Υπάρχουν αυτόπτες μάρτυρες το ξέρεις;Φίλοι μου τους είδαν να το σκοτωνουν". του αντέτεινε ο φίλος μου. "Ε, φίλοι σου είναι, τι θα σου πουν, εμένα οι φίλοι μου μου είπαν άλλα"! Αρνήθηκε να μου δώσει τα στοιχεία του και μου είπε "Πηγαίνετε απο δω κυρία". Ένιωσα περισσή χαρά όταν τον είδα να τον λούζει κρύος ιδρώτας τη στιγμή που χαμήλωσα τη φωνή μου και τον ρώτησα τι τόλμησε να μου πει. Φύγαμε.

Διασχίσαμε την Αμαλίας, όπου μπάτσοι με βλέμμα μοσχαριού κοίταζαν βλακωδώς την κίνηση και τον κόσμο που ρώταγε τι συμβαίνει. Στην Αμαλίας είδα και τη λουλουδοστολισμένη κολώνα εις μνήμη του Κωνσταντίνου Παπαχρόνη. Κάνε τον παράδεισο πιο ροκ του έλεγε ένα σημείωμα. Τι ροκ ρε γαμώτο; Κάποτε το ροκ ήταν ιδεολογία, τώρα σε θεωρών freak και αλήτη και ξεπερασμένο. Ο άνθρωπος σκοτώθηκε στο Σύνταγμα, μες στη μέση της Αθήνας. Είναι δυνατόν; Στη Βουκουρεστίου τα μάτια μου καίνε. Φτύνω συνέχεια για ναμην καταπιώ την αηδία των δακρυγόνων. Επεισόδια στη Σίνα λέει. Ταξί ούτε για δείγμα.

Κατεβαίνουμε την Ερμού με τα πόδια. Ραγισμένες βιτρίνες. Σπασμένες βιτρίνες. Το Naf Naf (ή το Esprit;δε θυμάμαι) διαλυμένο και καμένο και πιτσιρίκια βουτάνε ρούχα με στρας. Πιο κάτω σπασμένο το Glou. Κι εκεί πλιάτσικο. Απέναντι η Benetton κατακαμένη, κατάμαυρη, όπως και το H&M. To Sprider καμένο, και είναι τεράστιο. Ένα γωνιακό μικρομάγαζο κατεστραμμένο πλήρως. BSB, Online διαλυμένα. Μια ξανθιά σκυλού έξω από το Online έχει τρελαθεί: "Τα μαλακισμένα απλώνουν και χέρι". Μάλιστα, απλώνουν και χέρι. Όταν εσύ αγοράζεις το ρούχο ή πληρώνεις για να κατασκευαστεί 3 ευρώ και το πουλάς 50, φυσικά θα απλώσουν το χέρι τα... μαλακισμένα. Σόρι κιόλας που σε κάναμε να σηκώθείς από το τελευταίο τραπέζι πίστα που ήσουν στο Νότη και να πάει χαμένο το κιτσάτο χτένισμα κομμωτηρίου. Η δολοφονία του μικρού ήταν η τελευταία σταγόνα. Ειλικρινά τώρα, με όλη αυτή τη σιχαμάρα και την απάτη γύρω μας υπάρχει κάποιος που δεν περίμενε τέτοια πράγματα; Καίγεται ένα ολόκληρο κτίριο στην Ερμού, στο Μοναστηράκι. Δεν μπορούμε να περάσουμε. Η πόλη θυμίζει το Gotham City όταν κυριαρχούν οι "κακοί". Μόνο που εδώ οι κακοί κυβερνούν με το νόμο, δεν είναι αυτοί που καίνε και λεηλατούν, και είναι πολύ κρίμα που δεν υπάρχει ένας Σκοτεινός Εκδικητής να τους γαμήσει.

Χωνόμαστε στου Ψυρρή. Σαν να μην τρέχει τίποτα. Κάποια μαγαζιά έχουν κλείσει βεβαία, αλλά φοιτητές αραχτοί στα ουζάδικα, τα σκυλάδικα να βαράνε ακόμα, και από μέσα να βγαίνει ο νέος έλληνας. Αυτός που δεν έχει ιδεολογία, όνειρα, ικανότητα κριτικής σκέψης, ενδιαφέροντα. Αυτός που θέλει μόνο να βγει, να φάει, να γαμήσει, να καπνίσει, να κάνει καμάκι στο δρόμο, να δείξει ότι έχει λεφτά και καλύτερο αμάξι από τον γείτονα. Ξυπνήστε, αυτά ήταν στα 80s όταν ο Αντρέας τους έκανε όλους να νομίζουν ότι μπορούν να είναι big spenders και κύριοι μες στη λαϊκουριά τους. Τώρα ο κόσμος καίγεται. Καίγεται δίπλα σας κι εσείς δεν παίρνετε χαμπάρι. Δεν είχαν ακούσει καν για το παιδάκι ενώ στους Poni Hoax αυτό συζητάγαμε. Αυτή είναι η διαφορά, το χάσμα που υπάρχει σήμερα περισσότερο από ποτέ, η θλιβερή μειοψηφία των σκεπτόμενων και οι η ακόμα πιο θλιβερή πλειοψηφία των αδιάφορων-δεν τους βάζω όλους σε ένα σακούλι, δεν είναι όλοι στους Poni Hoax ανήσυχοι, υπάρχουν κ εκείνοι που μέλημά τους ήταν πώς θα κάνουν εντύπωση στο λάιβ φορώντας γόβες (και μιλάω για κυρίους). Φαντάζομαι από την άλλη πως υπάρχουν και σκυλάδες που προβληματίζονται. Δεν έχω διάθεση κατηγοριοποίησης αλλά είναι μπροστά στα μάτια μου. Πώς εξηγείται ότι όταν ρωτάς έναν μεταλλά τι έγινε, ξέρει να σου πει επακριβώς και όταν ρωτάς έναν σκυλά δεν έχει ιδέα;

Η ουσία βέβαια είναι μία. Πάει το παιδάκι. Και πάλι μάλλον θα τη γλιτώσουν. Λένε ότι ο μπαμπάς του έχει κοσμηματοπωλείο στο κέντρο, δεν ξέρω αν ισχύει. Και φαντάζομαι τη σκηνή. Σάββατο απόγευμα, μαζεμένοι στο σπίτι, χαζεύουν τηλεόραση, διαβάζουν καμιά εφημερίδα, το πήραν οι φίλοι του τηλέφωνο. "Μαμά πάω για καφέ" "Θ'αργήσεις αγάπη μου;" "Όχι μωρέ, έναν καφέ πάω να πιω". Και η μαμά του θα απάντησε "στο καλό", χωρίς να ξέρει ότι έπρεπε να του πει "καλό ταξίδι".

We Don't Play Bass

Πώς γίνεται κάποιος να χάσει τα μπάσα από το αυτί του; Και να ακούει μόνο τα πρίμα; Κι όμως γίνεται, όταν περάσεις τα 60 i guess όλες αυτές οι μαλακίες μπορούν να σου συμβούν-κι αν είσαι άτυχος ακόμα πιο νωρίς. Τα έχασε λοιπόν τα μπάσα από το αριστερό του αυτί. Του το είπε ο γιατρός. Και ακούει μόνο τα πρίμα, πχ το σκύλο του γείτονα στον από πίσω δρόμο. Και,ρε γαμώτο, δυσκολευόταν πάντα να κοιμηθεί από τους θορύβους. Τώρα θα υποφέρει. "Σαν να έχω ένα μεγάφωνο στο αυτί μου", μου λέει. Κι εγώ σκέφτομαι πόσο ωραία είναι τα κομμάτια που ξεκινάν με μπάσο και τον απίστευτο στίχο του Morrissey "The passing of time and all of its sickening crimes". Και το χειρότερο απ'όλα είναι πως νιώθω useless επειδή δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να το αλλάξω.

15. Hugo Race and the True Spirit-53d State

Σίγουρα ο κύριος Race δεν είναι πια εκείνο το κουκλίστικο αγόρι που έκανε κακές παρέες, βλέπε Birthday Party. Είναι ακόμα καλύτερος. Αφού δοκίμασε ένα κάρο πράγματα, βρήκε το ύφος που του ταιριάζει έστω κι αν χρειάστηκε το όμορφο πρόσωπό του να αυλακωθεί από ρυτίδες (καλά, μη φανταστείς). Τώρα πια μπορεί να κάνει παρέα με τον Howe Gelb -αν και επιλέγει τη γυναίκα του ως σύντροφο στο ταξίδι στην 53η πολιτεία- και να τραγουδάει με όλο το γρέζι του κόσμου για ό,τι τον στοιχειώνει. Για τον άνεμο της ερήμου, τα παρακμιακά μπαρ στη μέση του πουθενά και το τρίπτυχο αμαρτία-τιμωρία-συγχώρεση υπό το μουσικό τρίπτυχο blues-rock-desert. Αστικά blues forever #1. Έπεται και #2 αλλά πολύ πιο πάνω.

16. Lightspeed Champion-Falling Off The Lavender Bridge

Ο πρωταθλητής της ταχύτητας του φωτός αγαπάει τα Star Wars- 1 point. Ενσωματώνει τα themes από την εν λόγω…εξαλογία στα sets του- 2 points. Αγαπάει τις γάτες-3 points. Φοράει γούνινο καπέλο όταν παίζει live- 4 points. Είναι cool-5 points. Φοράει hyper intellectual γυαλιά-6 points. Δεν ακολουθεί την indie πεπατημένη-7 points. Δεν διστάζει να δείξει την αγάπη του για την pop-8 points. Kάνει φροντισμένες ενορχηστρώσεις ώστε να πάει τις μελωδίες του ένα βήμα παραπέρα-9 points. Τραγουδάει με όλη του την καρδιά-10 points. Eπαναφέρει τη βρετανική ονειρική pop της δεκαετίας του ‘80 κατεβάζοντας την όμως από τα σύννεφα και μεταφέροντάς τη στην Αμερική-11 points. Έχει παρελθόν με τους Test Icicles, και μόνο για το όνομα τους 12-points. Διαλέγει πανέμορφο τίτλο για το άλμπουμ του-13 points. Έγραψε το Galaxy of the Lost-14 points. Φτιάχνει την πιο ελαφριά baroque pop που κυκλοφορεί αυτή τη στιγμή-15 points. For chrissakes, έχει βγει στη σκηνή ντυμένος Darth Vader-και είχε και τον Chewbacca δίπλα του-16 points! Η θέση 16 είναι σίγουρα δική του.

Circus of Death

Human League δεν σημαίνει μόνο Don't You Want Me. Κάποτε είχαν το δικό τους Circus of Death. Where they were Being Boiled...
Υ.Γ. Και όπως γράφουν στα περιοδικά μόδας, Maxi Single από προσωπική συλλογή :)

17. Kings of Leon-Only by the Night

Come a little CLOSER. I need to feel you breathing down my neck in the night. I wanna CRAWL into your arms, take off your glasses, kiss your lips and your elbows and then move a little bit to the south. It’s a fierce night, it’s all about SEX ON FIRE. I wanna use your body, even though afterwards I’ll feel all alone, and I'll keep thinking that I could USE SOMEBODY, someone like you. I would take you to MANHATTAN and dance the night away with you. Man! What a REVELRY! I know we’re not 17 anymore, you can tell by the little wrinkles around our eyes, but it’s ok. Now I can tell what I m feeling. I got a NOTION that I want you. But I mean I really-really want you. It’s only through you that I can BE SOMEBODY. And I m quite sure that together we we can even fall asleep in the middle of the COLD DESERT and never feel the moist sand whipping our bodies. We’ll be forever on fire.

Sexy as hell.

18.Duffy-Rockferry

Κάτι η πλατίνα στο μαλλί, κάτι το eyeliner που δημιουργεί το περίφημο μάτι ελαφιού (α λα ΒΒ), κάτι η mellow soul φωνή, η Ουαλή Duffy δεν με άφησε ασυγκίνητη. Ίδιως αφού την παραγωγή του album της ανέλαβε ο Bernard Butler όπως και να τη βοηθήσει στο γράψιμο των τραγουδιών. Η Dusty Springfield κλείνει το μάτι στη νεαρή Duffy, οι Walker Brothers χαίρονται που βρήκαν μια αδερφούλα και η Amy Winehouse αρχίζει να ψάχνει τις ξανθιές βαφές στα ράφια του σούπερ μάρκετ. Καλά, αυτό το τελευταίο διαγράψτε το, η Duffy δεν ξεπερνάει σε καμία περίπτωση τη Winehouse. Σίγουρα όμως είναι το clean cut, ξανθό alter ego της, μια ερμηνεύτρια με ταλέντο που ανταπεξέρχεται τόσο στο δυναμικό ύφος κομματιών όπως το Mercy όσο και στο ονειροπόλο στυλ τραγουδιών σαν το Distand Dramer. Γαλανομάτα soul του σαλονιού, ενός σαλονιού με pop διακόσμηση.

19. The Walkmen-You&Me

Λάτρεψα την οργισμένη απόγνωση κομματιών όπως το Rat αλλά για κάποιο λόγο και τα άκρως συναισθηματικά τραγούδια αυτού του άλμπουμ μου έκαναν αμέσως κλίκ. Το You & Me πλησιάζει περισσότερο τον λυρισμό των Arcade Fire, έχει πολύ πλούσιο ήχο που δημιουργείται μέσα από πληθώρα οργάνων, φυσικούς ήχους, θριαμβευτικά drummings, reverbs, σφυρίγματα και παραπονιάρικα φωνητικά. Στο σύνολο του, είναι ένα άλμπουμ που δημιουργεί ταυτόχρονα χαρά, θλίψη και ανάταση και που θυμίζει- αν με πιάσει το πολύ λογοτεχνικό μου (και ολίγον τι cheesy)- τον κύκλο της ζωής: Σηκώνεσαι και πέφτεις και ξανασηκώνεσαι. Και αν κατά τη διάρκεια όλων αυτών ακούς αυτόν τον δίσκο τόσο το καλύτερο.

20. The Cure-4:13 Dream

Χωρίς να είναι κάτι καινούριο είναι μια αξιοπρεπέστατη επιστροφή. Η φωνή του Smith, ανατριχιαστική μετά από τόσα χρόνια, τα twinkling stars του Disintegration, η απόγνωση του Wish, ο ενθουσιασμός του Kiss me, Kiss me, Kiss me. Το 4:13 Dream σε κάνει να αισθανθείς λίγο όπως ένιωθες ακούγοντας εκείνα τα albums. Και μόνο αυτό κερδίζει στον νέο δίσκο των Cure μια θέση στο νούμερο 20.

God is an Accordion

Στο λεωφορείο 126 που περνάει από το Σύνταγμα ανεβαίνει από την μπροστινή πόρτα μία τρελή. Από τη μεσαία ένας γύφτος, σόρι, politically correct, ρομ, με ακορντεόν. Παίζει τις Νταλίκες, ναι το γνωστό "με τα φώτα νυσταγμένα και βαριά, τριγυρνάνε οι νταλίκες στην Αθήνα" κλπ κλπ, του Ρασούλη και του Νικολόπουλου. Το ερμηνεύει άψογα. Η τρελή ενθουσιάζεται. Η τρελή είναι σχετικά χοντρή, με φουντωτά, αχτένιστα σγουρά μαλλιά, πεταχτά δόντια με κενά ανάμεσα τους (που θυμίζουν λίγο εκείνη τη μουρλή από τα Παρατράγουδα, την αδύνατη ξανθιά-όχι την Πάνια). Μυρίζει σαν τζην που το έχουν κατουρήσει καμιά δεκαρία γάτες και μετά το βούτηξαν σε έναν τενεκέ φέτα, από τον οποιό είχε αφαιρεθεί η φέτα και είχε μείνει μόνο το ζουμί της. Φοράει φόρμα και αθλητικά παπούτσια χωρίς κάλτσες. Το λεωφορείο φρενάρει , ο γύφτος χάνει το στεντόριο της φωνής του, το παντελόνι της τρελής κάνει ένα κλικ πάνω και αποκαλύπτει το πόδι της, καλυμμένο με τρίχες, ίδιο αντρικό. Το τραγούδι τελειώνει, ο κόσμος δίνει ψιλά, η τρελή χειροκροτάει και φωνάζει στον γύφτο: "Να'σαι πάντα καλά, ο θεός να σε βλέπει". "Ωραία ευχή του έδωσε" λέει η προφανώς άθεη διπλανή μου. Τι αγχώνεται; Έστω ότι υπάρχει θεός, μήπως βλέπει και κανέναν; Ή μήπως ακούει τις προσευχές κανενός; Τα καλύπτει όλα ο ήχος του ακορντεόν.

Τσαγκαροδευτέρα

Δευτέρα, τσαγκαροδευτέρα γαμημένη. Ξύπνημα νωρίς. Δουλειά. Παρεξηγήσεις. Από πότε κανείς δεν κοιτάει την πρόθεση; Τον αγνό ενθουσιασμό; Κούραση. Πήχτρα η λεωφόρος. Το λεωφορείο πήγαινε με 5. Όταν πήγαινε. City Link ένας άλλος κόσμος. Η φίλη μου κρατάει τσάντα miu miu. Είναι τυλιγμένη σε ένα πράσινο πανάκριβο παλτό, φοράει ένα πανάκριβο πουκάμισο και ένα ασημένιο μπουφάν-γιλέκο. Τα μαλλιά της είναι κομμωτηρίου. Βαμμένα και χτενισμένα. Και κομμωτηρίου κολωνακιώτικου. Να και η αδερφή της. Με σούπερ δουλειά και ομπρέλα Burberry's. Μου κερνάνε τον καφέ. Φτωχός συγγενής με παλτό H&M και παντελόνι Bershka. Ρωτάνε στο Παλλάς για τη Μήδεια. "Των 80 έχουν μείνει". No problem. Πηγαίνω στο Άττικα. Γιατί; Για να νιώσω μεγαλύτερη μιζέρια; Κι όμως, μάλλον δεν είμαι εξαίρεση. Το Άττικα είναι άδειο. Έχω δεν έχω αγοράζω ένα δωράκι, νά σου το πενηνταρικάκι, γεια σου ρε Eurobank με τις κάρτες σου. Και το αστείο είναι ότι για μένα με την καμία δεν θα δινα πενήντα ευρώ σ' αυτή τη φάση. Όταν βγαίνω ψιχαλίζει. Το Άττικα, σαν κτίριο, μου θυμίζει το μουσείο στο Ghostbusters 2 που τυλίχτηκε με εκείνη τη ροζ γλίτσα. Το "κτίριο" μ' αρέσει να το γράφο με γιώτα. Από πότε γράφεται με ήτα; Στο δρόμο για το σπίτι σκέφτομαι διάφορα. Το χιόνι που πέφτει σε γειτονικές χώρες, τα γυαλιστερά παπούτσια της φίλης μου, τη Lydia Lunch που θα τη χάσω για άλλη μια φορά, τη φωτογραφία του παπουτσιού της που κοσμούσε κάποτε τον τοίχο του Hoxton. Βαρέθηκα να σκέφτομαι. Καμιά φορά το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να κοιμηθείς. Κι αν χιόνιζε ακόμα καλύτερα. Καληνύχτα.

Carolina Drama

Σ'ένα χαμόσπιτο στη Νότια Καρολάινα έμενε ένα δεκάχρονο αγόρι, με τον μεγαλύτερο αδερφό του τον Μπίλι, μια μάνα και τον γκόμενό της. Ο γκόμενός της ήταν χαμένο κόρμι, με μπλε τατουάζ που είχε κάνει όταν ήταν μικρός. Ήταν μέθυσος και τσαντίλας, ευτυχώς βέβαια που δεν είχε όπλο. Μια μέρα ο Μπίλι ξύπνησε στο πίσω μέρος του φορτηγού του κι έριξε μια ματιά στο πίσω μέρος του σπιτιού του. Έκπληκτος είδε τη μάνα του να κρατάει το κοκκινόμαλλο κεφάλι της και το γκόμενό της να έχει τυλίξει τα γαντοφορεμένα χέρια του γύρω από το λαιμό ενός γέρου παπά και να προσπαθεί να τον πνίξει. Ο Μπίλι κόντεψε να ξεράσει. Είδε τον βλάχο γκόμενο της μάνας του να χτυπάει τον παπά με ένα σφυρί. Ο παπάς προσπάθησε να παλέψει, είχε βάλει τα δυνατά του, αλλά ήταν γέρος.

Ο Μπίλι ήξερε-αν και δεν είχε γνωρίσει- τον παπά που κειτόταν στο δωμάτιο. Άκουσε τον εαυτό του να λέει "Αυτός πρέπει να είναι ο μπαμπάς μου". Τότε ήξερε τι έπρεπε να κάνει. Πήρε κουράγιο και άρπαξε το πρώτο χοντροκομμένο πράγμα που βρήκε, ένα κρύο μπουκάλι γάλα που του το είχαν φέρει το πρωί στις εννιά.

Ο Μπίλι μπούκαρε στο δωμάτιο και είδε το αίμα στο πάτωμα. Κλείδωσε την πόρτα πίσω του, κοίταξε τη μάνα του που ήταν σαν φάντασμα και τον γκόμενό της. Πλησίασε τον γέρο που σπαρταρούσε στο πάτωμα και ξαφνικά ο γκόμενος της μάνας του του φώναξε "Βγες έξω!!!" "Όχι μέχρι να μάθω τι συμβαίνει" "Να, λοιπόν, αυτός ο παπάς επιτέθηκε στη μάνα σου". Ο Μπίλι όμως ήξερε ότι ο τύπος έπαιζε θέατρο. Τότε, σήκωσε το μπουκάλι με το γάλα και του το έφερε στο κεφάλι. Το γάλα κύλησε ανάκατο με το αίμα στο πρόσωπό του και έπεσε στο έδαφος δίπλα στον παπά που αγκομαχουσε. "Μπαμπά, γιατί ήρθες εδώ;" Η μάνα του τότε έβγαλε έναν φάκελο γεμάτο λεφτά: "Ήρθε για να φέρει αυτό. Πληρώνει όλους τους λογαριασμούς εδώ και τόσα χρόνια". "Μαμά, ας βάλουμε αυτό το πτώμα κάτω από το δέντρο και τον μπαμπά στο πορτ μπαγκάζ και να φύγουμε για το Τενεσί". Τότε μπήκε μέσα ο μικρός αδερφός κρατώντας το καπέλο του γαλατά και ένα μπουκάλι τζιν.
Αν θέλετε να μάθετε το τέλος της ιστορίας, ρωτήστε τον γαλατά.

Αυτά τραγούδησε ο Jack White και πολύ θα ήθελα να ξέρω πως τελειώνει το Carolina Drama και δυστυχώς στο τέλος μας αφήνει με την απορία και ένα αστειάκι για τον γαλατά. Go figure. Thumbs up όμως για την άψογη southern white trash ατμόσφαιρα και για το φανταστικό story.

Zelot

Κυκλοφόρησε το νέο Sonik. Δεν το έχω στα χέρια μου, δεν ξέρω καν αν υπάρχει λόγος να το αγοράσω. Είδα όμως τη διαφήμιση πρωί-πρωί στο Avopolis. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι ανάμεσα στα θέματα στο εξώφυλλο ανάμεσα σε AC/DC, Grace Jones και Monster Magnet γράφει και Αργύρης Ζήλος. Είναι θέμα ο Ζήλος ή το ότι ο Ζήλος πήγε στο Sonik και πρέπει να τον διαφημίζουν στο εξώφυλλο; Κατά τα άλλα το θέμα Urban Legends ίσως έχει ένα ενδιαφέρον όπως και αυτό για την Americana, αν και έτσι πως διαφημίζεται μάλλον θα είναι γραμμένο με το "ιδιαίτερο" non-humour κάποιου από τους "χιουμορίστες" συντάκτες του (αλεπούδες στα κάρβουνα κλπ). Ωραία χρώματα στο εξώφυλλο αλλά φυσικά μιλάμε για τεύχος Νοεμβρίου που κυκλοφορεί λίγο πριν εκπνεύσει ο μήνας...

prison blues

Με αφορμή το πρωτόγνωρο κύμα απεργιών πείνας από τους κρατούμενους στις Ελληνικές φυλακές αλλά και την εγκληματική αποσιώπησή του από τα κυρίαρχα ΜΜΕ, για τη Δημοκρατία και την προάσπιση των βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων, καλούνται όλοι όσοι διατηρούν μπλογκς, διαδικτυακά φόρα και όχι μόνο να δημοσιεύσουν ταυτόχρονα και συντονισμένα σήμερα 20 Νοεμβρίου 2008, ημέρα Πέμπτη, το κείμενο “Όχι στο Όνομά μας” και όλους του χρήστες του διαδικτύου να το υπογράψουν.Την 21η Νοεμβρίου το κείμενο αυτό θα σταλεί σε όλα τα μέλη του κοινοβουλίου και σε όσο το δυνατόν περισσότερους φορείς μέσων μαζικής ενημέρωσης με την προτροπή της αναδημοσίευσής του. Το κείμενο προς αποστολή θα φέρει τους υπερσυνδέσμους (URL) από όλες τις ιστοσελίδες, που το υιοθέτησαν.

The cruel truth about tarifes

Μ'αρέσει να παίρνω ταξί για τη δουλειά. Κάνει το 1/6 του χρόνου σε σχέση με τα ΜΜΕ (γιατί το σπίτι μου είναι κοντά στη δουλειά αλλά δεν εχει συγκοινωνία κι έτσι πρέπει να πηγαίνω πρώτα στο Σύνταγμα με μετρό και μετά να παίρνω λεωφορείο). Plus, ο παππούς μου ήταν ταξιτζής. Φυσικά ο πιο ευγενής ταξιτζής που έχει υπάρξει σ' αυτή τη χώρα. Και με τόσα ταξί που έχω πάρει το λέω μετά βεβαιότητας. Και πώς όχι άλλωστε; Να τα και σήμερα.

Ταρίφας πεμπτουσία της ελληνίλας. Γύρω στα 55 αλλά μοιάζει 70. Χωρίς μπροστινά δόντια. Με μία γριά στο διπλανό κάθισμα που τη λέει κοπελιά γιατί ακόμα νομίζει ότι είναι 20. Cruel but true. Συζητάει μαζί της για τους Άγιους Πάντες. Σταυροκοπιούντια και οι δύο όταν περνάμε από μια εκκλησία. "Εδώ στο χασάπικο κατεβαίνω", λέει η γριά. Ο ταρίφας κάνει στην άκρη χωρίς αλάρμ, πάνω σε έναν κάθετο δρόμο, την ώρα που βγάινει ένα μηχανάκι. Το ακουμπάει ξυστά και λέει: "ό,τι θέλουν κάνουν".

Συνεχίζει στη Λεωφόρο, τρέχει σαν ζουρλός, τρέχει και πάνω στη μεγάλη στροφή και όταν την παίρνει ερχόμαστε face to face με ένα μίνι-μποτιλιάρισμα στα δεξιά, αυτός θέλει νά πάει δεξιά, τους κορνάρει και τους βρίζει σαν να κάνουν κάτι κακό, κάνει αριστερά μπλοκάροντας τους πίσω και μπαίνει γρήγορα πάλι δεξιά. Όλη την ώρα ευχόμουν να είχα βάλει ζώνη. Με το που στρίβει πάει να με αφήσει. "Όχι εδώ, σας είπα πιο κάτω". "Εδώ μου είπες". "Δεν σας είπα εδώ ". "Εδώ μου είπες". "Τώρα τι θα γίνει, θα με πας πιο κάτω;"

Βγαίνοντας μουρμούριζα διάφορα και σκεφτόμουν καφρίλες. Όπως ας πούμε γιατί να έχει πεθάνει αυτός ο θεός και να ζει αυτό το άχρηστο πλάσμα. Μάλλον επειδή ο τελευταίος σταυροκοπιέται μπροστά στις εκκλησίες. Είμαι κάφρος, το ξέρω. Cruel but true.

Μουσικές σκέψεις εν μέσω κρίσης και βροχής

• Χθες έβρεχε. Δευτέρα με βροχή ό, τι χειρότερο. Δευτέρα με βροχή και αδικίες στη δουλειά ακόμα χειρότερο. Δευτέρα με βροχή, αδικίες στη δουλειά και μπότες από το Pull and Bear ακόμα χειρότερο.

• Ο τραγουδιστής των Vines άρρωστος με σύνδρομο Asperger, κάτι σαν αυτισμό. Πιτσιρικάς και όμορφος. Αυτό κι αν είναι αδικία.

• Δεν θα ξεπεράσω ποτέ τη φωνή του Chris Eckman. Το νέο του άλμπουμ, The Last Side of the Mountain, είναι αρκετά καλό. Από τη Hitch Hyke στην Ελλάδα, από την Glitterhouse αλλού.




• Best των Stereo Nova χωρίς ένα κλεμμένο ποδήλατο και προάστια γίνεται; Γίνεται. Αλλά κάτι λείπει από το Βικτώρια.

• Είσαι απλώς ευγενικός και σου τη λένε κι από πάνω.




• Οι Residents ήταν βαρετοί. Η μπάντα δηλαδή ήταν μια χαρά και επιβλητική ο τυπάς όμως με την κουβέρτα μου έσπασε τα @@. Well, my brother Harvey και my brother Harvey, μας ζάλισε πια. Δεν είναι τυχαίο που το Παλλάς άδειαζε σιγά-σιγά. Κρίμα ...και είχα ακούσει τα καλύτερα. Πάντως με τόσους νιουγειβάδες που είχαν μαζευτεί απ' έξω θυμήθηκα ένα dvd με live της Siouxsie που ένα κάρο "φρίκουλα" μαζεύονται έξω από το Royal Albert Hall. Έτσι κί έξω απ' το Παλλάς τα πράσινα μαλλιά της τύπισσας από τη Rebound έσπαγαν την κυρίλα με τον πιο βίαιο τρόπο.




• Πώς νομίζεις όταν είσαι μικρός ότι όλα στη ζωή είναι σούπερ...Μεγαλώνεις, τρως ένα-ένα τα χαστούκια και αφού νιώθεις ότι είσαι ώριμος πια και δυνατός έρχεται η κρίση. Και μές στην κρίση οι αδικίες είναι ακόμα πιο μεγάλες, σε πνίγουν και σε σκοτώνουν λίγο-λίγο κάθε μέρα. Και δεν μπορεί να σε σώσει ούτε η μουσική πια. Απλά συνεχίζεις να ζεις. Ή μάλλον να νομίζεις ότι ζεις.




• Σε έναν τοίχο στα Εξάρχεια -νομίζω- γράφει: "Ήσουν καλό ρομποτάκι σήμερα;"" Όχι δεν ήμουν", θέλω να γράψω από κάτω, "τα ρομποτάκια δεν ακούν μουσική ούτε γράφουν σε blogs". Κι όμως...

Peter Murphy

All night long-από το άλμπουμ Love Hysteria. Ίσως το απόλυτο νεορομαντικό κόμμάτι από τον απόλυτο νεορομαντικό ήρωα (ήταν τουλάχιστον μέχρι που επανένωσε τους Bauhaus για τα λεφτά-όπως δήλωσε ευθαρσώς και ο ίδιος). Ευτυχώς που υπάρχουν τα videos γιατί θέλω να τον θυμάμαι όπως ήταν τότε: ένα σκοτεινό αγόρι που ύστερα έγινε εύθραυστος άντρας κι έπειτα... φάντασμα του εαυτού του.

Manic Depression

Δεν ήθελα να ξυπνήσω. Καφές. Σκέτος. MTV-χοντρό-παιδί μεταλλάς γίνεται μοντέλο. Ραδιόφωνο. Σκάι. Flakes. Σεμνοί. Μουντός καιρός. Μποτιλιάρισμα. Κόσμος για ψώνια. Όχι H&M, αλλά Rere Papa και Dior. Κοπέλα με ωραίο πράσινο παλτό. Στον φανταστικό μου κόσμο τη δέρνω και το κλέβω (όπως ο Rob Gordon έκανε κρέας τη μούρη του Ian με το τηλέφωνο στο δισκάδικο). Not. Στενά πεζοδρόμια. Γάτες και σκύλοι. Εξάρχεια. Μελαγχολία. Λίγα λεφτά. Πολλή δουλειά. Μέλλον μαύρο. Πεινάω. Σαλάτες. Ψωμάκια. Εξάρχεια. Γαμημένα. Βρώμικα. Ζητιάνοι. Πλανόδιοι μουσικοί. Μαύροι με cd και το Death Magnetic πάνω πάνω. Τύπος πουλάει ένα πενταβρώμικο βιβλίο με σκισμένα φύλλα. Ντοστογέφσκι-λέει-20 ευρώ. Pull and bear. Μαλακίες ρούχα του 20ευρου. Δεν έπαιρνα Ντοστογέφσκι? Μετρόπολις. Gabriela Cilmi πλάι πλάι με Portishead και Spiderman για ps3. Τρένο. Ακρόπολη στοιχειωμένη. Μικροπωλητές. Σκουλαρίκια. Πήλινη οικογένεια γουρουνιών με γυαλιστερά μάτια. Γουρούνια είναι αυτοί που τους βάζουν να πληρώνουν για άδειες. Βερόπουλος. Ψάχνω το πιο φτηνό τυρί-το ζαμπόν το βρήκα ήδη. Spar. Από Βασιλόπουλο παίρνω 365 κι από Ατλάντικ Αγρότισσα. Δεν είμαι της φτήνιας. Παλιά κορόιδευα αυτούς που ψώνιζαν απ'την Εγνατία κι απ' το Dia. Το λούζεσαι τελικά. Μουσάτος με καροτσάκι μπαίνει στο Βερόπουλο. Κάνει και στην άκρη να περάσω. Αγοράζει νουτέλα με δίλεπτα. Σκατά. Έχω κλειδωθεί απ' έξω. Το κλειδί του έτερου κάτοικου του σπιτιού πίσω από την πόρτα. Κάθομαι με τις πλαστικές πλην οκολογικές σακούλες έξω απ' την πόρτα και περιμένω να πηδήξει δύο μπαλκόνια για να μας ανοίξει. Μπαίνω. Θα στρώσω καινούρια σεντόνια, θα μαζέψω τα cd, θα διπλώσω τα ρούχα μου. Not. Κουλουριάζομαι στο κρεβάτι και δεν κάνω τίποτα. Είμαι depressed. Γιατί έτσι είναι μια καλή μερα. Μια μέρα που δεν δουλεύω και βγαίνω με φίλους και αγαπημένους έξω. Και για κάποιο ανεξήγητο λόγο μας κυνηγάει ένα μαύρο σύννεφο που σχηματίζει γράμματα στον ουρανό. Τα γράμματα λένε: Μια ζωή έτσι? Κι εγώ δεν ξέρω τι να απαντήσω.

The lost art of Athens Voice

Έχει πάρα πολύ καιρό που το έχω παρατηρήσει, αλλά το τελευταίο τεύχος της με έβγαλε από τα ρούχα μου. Ο λόγος για την Athens Voice της οποίας δηλώνω πάλαι ποτέ fan, από το πρώτο τεύχος της. Κάτι όμως δεν έχει αλλάξει;

Δεν βρίσκω θέμα να διαβάσω και βαρέθηκα να διαβάζω για τους δρόμους της πόλης σε αφιερώματα τύπου "κάτι τρέχει στη Σόλωνος" και για το που μπορούμε να βρούμε ψαλιδάδικα, κουμπάδικα, μεταχειρισμενάδικα και άλλα ψευτογραφικά. Δεν παρουσιάζονται πρόσωπα συγκεκριμένα που να με κάνουν να νιώσω ότι κάτι γίνεται στην Αθήνα. Δεν υπάρχει προσωπική άποψη των συντακτών. Για παράδειγμα στη Lifo οι στήλες της Χειρδάρη και της Τριβόλη χωρίς να λένε κάτι ιδιαίτερο, μια απλή καθημερινότητα αφηγούνται, είναι πολύ ενδιαφέρουσες. Στη Voice το κάνει η Μανίνα Ζουμπουλάκη και ο Νένες. Σεβαστός μεν ο δεύτερος, αλλά βάλτε ρε γαμώτο και έναν νέο άνθρωπο να γράψει. Ωραίο το point of view μιας πενηντάρας been there done that και η gay friendly αισθητική του κ. Νένε, αλλά πού είναι ένας 25άρης/αρα ή ένας 30άρης/άρα για να ταυτιστεί το target group της; Επίσης, πού είναι οι τέχνες, η underground Αθήνα, οι διάφορες σκηνές που κινούνται υπογείως στην πόλη; Και όχι, οι τάσεις clubbing του Μένεγου δεν είναι κάτι φοβερό, καθώς αναμασάει τα ίδια κ τα ίδια σε κάθε τεύχος. Για να μην αναφερθώ στη στήλη της μουσικής. Εκεί που η Lifo έχει τον υπερ-ψαγμένο Hulot η Voice έχει τον παρωχημένο Μηλάτο.

Σε αυτό το σημείο, για να μην παρεξηγηθώ, τονίζω πως δεν είμαι κανένας θιασώτης της Lifo. Απλώς η Voice δεν καταλαβαίνει ότι χάνει το παιχνίδι. Και το χάνει γιατί έχει τυφλό έρωτα για το βιβλίο (καλό το βιβλίο αλλά ως ένα σημείο), για τους ίδιους και τους ίδιους ανθρώπους μέσης ηλικίας, για τους φίλους της. Και έτσι, με την αναφορά στους φίλους της Voice ,φτάνουμε στο έναυσμα αυτού του post, το τελευταίο τεύχος της Voice που είναι αφιερωμένο στη Θεσσαλονίκη. Δεύτερο πιο σημαντικό πρόσωπο της πόλης θεώρησαν τον αρχισυντάκτη του Soul, frontman των Dread Astaire και κολλητό φίλο του Τσιτσόπουλου. Στις υπόλοιπες θέσεις φιγουράρουν επίσης ένα κάρο τίποτες και πουθενάδες επειδή είναι φίλοι τους.

Όταν η Voice πάψει να προβάλει τους φίλους της και σκεφτεί σοβαρά τι είναι αυτό που της λείπει και που καθιστά τη Lifo κλάσεις ανώτερη, τότε ίσως μπορέσει να ανακτήσει τη χαμένη της αίγλη.

Φρουτότυπο Baby

Χμ. Δύο σκέψεις:
α)Μέχρι πότε θα θεωρείσαι λεσβία αν δεν ενδιαφέρεσαι να κάνεις παιδί; Κανείς δεν το αποκλείει jesus! Απλώς, όταν έχεις δημιουργικές τάσεις σε ενδιαφέρουν κι άλλα πράγματα, κι όχι αν έφτασες τα 25, 30, 35 ή οποιαδήποτε άλλη ηλικία. Το παιδί πρέπει να είναι αποτέλεσμα ενός ωραίου έρωτα και όχι ενός κοινωνικά επιβεβλημένου άγχους. Το post αυτο φυσικά ισχύει για τις γυναίκες, γιατί ένας άντρας που δεν θέλει να κάνει παιδί είναι normal, cool, playboy.NOT.
β)Έμαθα από τα comments στο blog του enteka ότι έκλεισε ένα καφέ στη Θεσσαλονίκη, το Φρουτότυπο. Μικρό, τοσοδούλι για την ακρίβεια, με πεντανόστιμα γλυκά και 7 ή 8 τραπεζάκια. Υπερ-ευγενικός κύριος με μουστάκι, free press, καλοκαίρι τραπέζια έξω, πέρασμα, Ναυαρίνου, συζητήσεις, αναλύσεις, σχέδια, χαρά, στενοχώρια, τσάι φράουλα. Τι κρίμα. Πιο δίπλα βρισκόταν ένα δισκάδικο, το Kaleidoscope, που έκλεισε πολλά χρόνια πριν. Πεθαίνει αυτή η πόλη ρε γαμώτο.

Flakes+Sugahspank!

Δύο από τους πιο ωραίους δίσκους που άκουσα τον τελευταίο μήνα είναι ελληνικοί!
Ο ένας είναι των Flakes. (Lick your Fingers if you Like it)
Speedy pop, a touch of post-punk, εντυπωσιακά φωνητικά, εθιστικοί ρυθμοί! Αν δεν ήταν από την Πάτρα (και Αθήνα και Σύρο) και ήταν από το Essex λόγου χάρη θα είχαν ήδη κάνει δυο-τρία εξώφυλλα στο NME. Από την Inner Ear.
Ο άλλος είναι αρκετά έξω από τα μουσικά μου νερά καθότι δεν έχει ούτε ζαχαρωτές pop μελωδίες ούτε σέξι κιθάρες. Είναι ο δίσκος της Sugahspank! (The Incredible/The Invisible)Κι αυτό το θαυμαστικό αν δεν ήταν αναπόσπαστο κομμάτι του ονόματός της θα ήταν και δική μου προσθήκη. Funk, soul, hip hop, breaks, street ήχοι και η φωνή της Sugahspank! να φέρνει το Μπρονξ στην πόρτα μας. Από την Cast-a-Blast.
Proud to be Greek sometimes.

The Happy Prince @ La Rambla

Καμιά φορά η απογοήτευση είναι τόσο μεγάλη που το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να γελάς. Δεν φταις εσύ εξάλλου. Πώς να τα βάλεις με το χρήμα, το εμπόριο, τα κέρδη, τους εμπορικούς διευθυντές, τους διαφημιστές, τα κεφάλαια, τα μεγάλα κεφάλια; Και με τι όπλο; Την ακεραιότητα, την καλλιτεχνική διάσταση ή τη σπουδαιότητα κάποιων πραγμάτων; Το μόνο που μετράει είναι τα λεφτά. Ό,τι φέρει λεφτά είναι καλό. Not. Στο τέλος όμως εσύ που δεν φταις σε τίποτα, θα κληθείς να απολογηθείς, να αντέξεις την κριτική, να εξηγήσεις, να δικαιολογήσεις. Μήπως πρέπει να τα μαζέψεις, να πας στη Βαρκελώνη και να ζεις κάνοντας το άγαλμα στη rambla; Και ποιο άγαλμα να κάνεις; (μούμπλε μούμπλε μούμπλε)
ΤΟ ΒΡΗΚΑ! Θα κάνω τον Ευτυχισμένο Πρίγκηπα. Θα βλέπουν όλοι το λαμπερό μου έξω και κανείς δε θα ξέρει ότι μέσα μου κλαίω.

ps. Μία σύνοψη του ευτυχισμένου Πρίγκηπα από το Wikipedia.

The protagonist of the story is a gilt and bejewelled statue of a prince, who stands on a tall column overlooking a city. A swallow, who has delayed his migration to Egypt for the love of a reed, rests on the statue's plinth; the Prince is crying at the injustices he can now observe, having been isolated from the realities of his society while he was alive. The Prince asks the swallow to remove the ruby that adorns his sword, and give it to a poor seamstress with a sick child; the swallow does so. The swallow stays with the Prince over the ensuing weeks, distributing the jewels and gold from the Prince to the poor of the city. When the Prince is completely denuded of gold, the swallow realises he is dying from cold; the Prince asks the swallow to kiss him on the lips. The swallow dies, and the Prince's lead heart breaks. The next day, the Mayor of the city observes the state of the statue, and orders it to be removed and melted down. The Prince's heart does not melt in the furnace, and it is discarded on to the same dust-heap where the swallow's body is lying:

“

"Bring me the two most precious things in the city," said God to one of His Angels; and the Angel brought Him the leaden heart and the dead bird. "You have rightly chosen," said God, "for in my garden of Paradise this little bird shall sing for evermore, and in my city of gold the Happy Prince shall praise me."

”

Ring the Belle (and Sebastian)

Οι Belle and Sebastian θα κυκλοφορήσουν στις 17 του μήνα ένα διπλό cd με τα BBC Sessions τους. Can't wait.
Ιδού το track list:

Disc 1 - Radio Sessions

1. The State I Am In, Like Dylan In The Movies
2. Judy And The Dream Of Horses
3. The Stars Of Track And Field
4. I Could Be Dreaming
5. Seymour Stein
6. Lazy Jane
7. Sleep The Clock Around
8. Slow Graffiti
9. Wrong Love
10. Shoot The Sexual Athlete
11. The Magic Of A Kind Word
12. Nothing In The Silence
13. (My Girl's Got) Miraculous Technique

Disc 2 - Live In Belfast

1. Here Comes The Sun
2. There's Too Much Love
3. The Magic Of A Kind Word
4. Me And The Major
5. Wandering Alone
6. The Model
7. I'm Waiting For The Man
8. The Boy With The Arab Strap
9. The Wrong Girl
10. Dirty Dream # 2
11. Boys Are Back In Town
12. Legal Man

The Cure

Πόσο εκνευριστικό είναι αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα. Αγαπάμε με πάθος και υστερία μια μπάντα κι έπειτα όχι μόνο τη σνομπάρουμε αλλά τη βρίζουμε κιόλας. Οι αφορμές είναι διάφορες: είτε επειδή γίνεται mainstream (ήτοι την ανακαλύπτουν πολλοί) και αυτό μας κάνει να νιώθουμε λιγότερο "ψαγμένοι" είτε επειδή έρχεται για live συχνά (συνέπεια του mainstream, hence λεφτά για τους διοργανωτές, αλλά hellooo, δεν είσαι υποχρεωμένος να πας στο live) είτε επειδή δεν βγάζει πια τόσο καλά άλμπουμ (fair enough). Το θέμα είναι ότι απλώς θα μπορούσαμε να μην ακούμε τα νέα τραγούδια, να μην ασχολούμαστε. Αλλά ψοφάμε για κράξιμο. Φτάνουμε μάλιστα να λέμε και ανέκδοτα ή τσιτάτα που περιστρέφονται γύρω από τη μπάντα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι Placebo. Πόσες φορές υπερφίαλοι μουσικοί συντάκτες έχουν πει το "αστειάκι" "καλύτερα να ακούσω Placebo" ή "άκου και Placebo εσύ"? Αν ακούσω κάτι σαν κι αυτό, ευχαρίστως. Και αυτό το post δεν είναι καν για τους Placebo. Είναι για τους Cure.

Μια μπάντα που εξέφρασε τις post-punk ανησυχίες των τελών του '70, έγινε έπειτα συνώνυμο του gothic, για να εκφράσει αργότερα την pop μελαγχολία του σήμερα και τη νοσταλγία για το παρελθόν. Κι όμως, ένα τέτοιο γκρουπ, με τεράστια μουσική προσφορά, ένα σωρό αριστουργηματικά άλμπουμ και δεκάδες κομμάτια-διαμάντια δέχεται τα πυρά των indie Ελλήνων. Επειδή ο Robert Smith βάφει ακόμα το γερασμένο πρόσωπό του Επειδή δεν βγάζει τόσο καλά τραγούδια. Επειδή είναι ακόμα ρομαντικός σε μία εποχή που είμαστε υποχρεωμένοι να λατρέψουμε τη μονότονη math εφευρετικότητα των Battles. Και γιατί δεν παραδεχόμαστε ότι το πρόβλημα είναι πως τους Cure τους έμαθαν στην Ελλάδα ακόμα και οι πέτρες λόγω του Friday I'm In Love και του Lovesong; Ό,τι και να λέμε, η εμφάνισή τους στο Terravibe πριν τρία χρόνια (νομίζω) ήταν συναρπαστική, οι εκτελέσεις των κομματιών άψογες και το βάψιμο του Smith δεν φαινόταν παράταιρο-ίσως μόνο λίγο θλιβερό.

Το 4:13 Dream θα κραχτεί πολύ. Κρίμα γιατί είναι ένα συμπαθητικό άλμπουμ. Σαφώς δεν έχει σχέση με τα αριστουργήματα που έβγαλαν κατά καιρούς. Παικτικά όμως είναι άψογο, η φωνή του Smith έχει το ίδιο ανατριχιαστικό αποτέλεσμα που είχε και πριν 30 χρόνια, και οι συνθέσεις είναι not bad at all. Εδώ μια γεύση για όσους δεν έτυχε να το ακούσουν ακόμα και εδώ το review του Pitchfork. Ακόμα κι αυτό το στριμμένο site είναι προφανές ότι έχει αδυναμία στους Cure. But then again, εμείς είμαστε πάντα πιο έξυπνοι.

Santi vs Siouxsie

Ομολογώ ότι στον δίσκο της Santogold έδωσα προσοχή λίγους μήνες πριν εκπνεύσει το 2008, ωστόσο κέρδισε μια θέση στη δεκάδα μου, στην καρδιά μου (cheesy) και στη δισκοθήκη μου (Thank you T.). Από τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα σε σχέση με τον δίσκο ήταν η ομοιότητα (λέγε με κόπια) του My Superman με το Red Light των Siouxsie and the Banshees. Αν και στο booklet του cd αναφέρεται ως written by S.White, J.Hill, W.Pentz στο wikipedia αναφέρεται τόσο ο Steven Severin (μπασίστας των Banshees) όσο και η κυρία Ballion, κατά κόσμον Siouxsie. Δεν ξέρω αν η τελευταία κινήθηκε νομικώς για να αποκατασταθούν τα πράγματα, το θέμα όμως είναι ότι εν έτει 2008 ένας από τους δίσκους της χρονιάς πέρα από τις όποιες άλλες επιρροες οφείλει το 1/12 του στο Kaleidoscope, άλμπουμ του 1980. 28 χρόνια πριν. Ή ίσως απλώς η Santi White να ήθελε να αποτίσει φόρο τιμής στη μεγάλη κυρία του new wave.
Εδώ η Santi (για την ακρίβεια μια φωτό της με το κομμάτι) και εδώ η Siouxsie.