Zelot

Κυκλοφόρησε το νέο Sonik. Δεν το έχω στα χέρια μου, δεν ξέρω καν αν υπάρχει λόγος να το αγοράσω. Είδα όμως τη διαφήμιση πρωί-πρωί στο Avopolis. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι ανάμεσα στα θέματα στο εξώφυλλο ανάμεσα σε AC/DC, Grace Jones και Monster Magnet γράφει και Αργύρης Ζήλος. Είναι θέμα ο Ζήλος ή το ότι ο Ζήλος πήγε στο Sonik και πρέπει να τον διαφημίζουν στο εξώφυλλο; Κατά τα άλλα το θέμα Urban Legends ίσως έχει ένα ενδιαφέρον όπως και αυτό για την Americana, αν και έτσι πως διαφημίζεται μάλλον θα είναι γραμμένο με το "ιδιαίτερο" non-humour κάποιου από τους "χιουμορίστες" συντάκτες του (αλεπούδες στα κάρβουνα κλπ). Ωραία χρώματα στο εξώφυλλο αλλά φυσικά μιλάμε για τεύχος Νοεμβρίου που κυκλοφορεί λίγο πριν εκπνεύσει ο μήνας...

The lost art of Athens Voice

Έχει πάρα πολύ καιρό που το έχω παρατηρήσει, αλλά το τελευταίο τεύχος της με έβγαλε από τα ρούχα μου. Ο λόγος για την Athens Voice της οποίας δηλώνω πάλαι ποτέ fan, από το πρώτο τεύχος της. Κάτι όμως δεν έχει αλλάξει;

Δεν βρίσκω θέμα να διαβάσω και βαρέθηκα να διαβάζω για τους δρόμους της πόλης σε αφιερώματα τύπου "κάτι τρέχει στη Σόλωνος" και για το που μπορούμε να βρούμε ψαλιδάδικα, κουμπάδικα, μεταχειρισμενάδικα και άλλα ψευτογραφικά. Δεν παρουσιάζονται πρόσωπα συγκεκριμένα που να με κάνουν να νιώσω ότι κάτι γίνεται στην Αθήνα. Δεν υπάρχει προσωπική άποψη των συντακτών. Για παράδειγμα στη Lifo οι στήλες της Χειρδάρη και της Τριβόλη χωρίς να λένε κάτι ιδιαίτερο, μια απλή καθημερινότητα αφηγούνται, είναι πολύ ενδιαφέρουσες. Στη Voice το κάνει η Μανίνα Ζουμπουλάκη και ο Νένες. Σεβαστός μεν ο δεύτερος, αλλά βάλτε ρε γαμώτο και έναν νέο άνθρωπο να γράψει. Ωραίο το point of view μιας πενηντάρας been there done that και η gay friendly αισθητική του κ. Νένε, αλλά πού είναι ένας 25άρης/αρα ή ένας 30άρης/άρα για να ταυτιστεί το target group της; Επίσης, πού είναι οι τέχνες, η underground Αθήνα, οι διάφορες σκηνές που κινούνται υπογείως στην πόλη; Και όχι, οι τάσεις clubbing του Μένεγου δεν είναι κάτι φοβερό, καθώς αναμασάει τα ίδια κ τα ίδια σε κάθε τεύχος. Για να μην αναφερθώ στη στήλη της μουσικής. Εκεί που η Lifo έχει τον υπερ-ψαγμένο Hulot η Voice έχει τον παρωχημένο Μηλάτο.

Σε αυτό το σημείο, για να μην παρεξηγηθώ, τονίζω πως δεν είμαι κανένας θιασώτης της Lifo. Απλώς η Voice δεν καταλαβαίνει ότι χάνει το παιχνίδι. Και το χάνει γιατί έχει τυφλό έρωτα για το βιβλίο (καλό το βιβλίο αλλά ως ένα σημείο), για τους ίδιους και τους ίδιους ανθρώπους μέσης ηλικίας, για τους φίλους της. Και έτσι, με την αναφορά στους φίλους της Voice ,φτάνουμε στο έναυσμα αυτού του post, το τελευταίο τεύχος της Voice που είναι αφιερωμένο στη Θεσσαλονίκη. Δεύτερο πιο σημαντικό πρόσωπο της πόλης θεώρησαν τον αρχισυντάκτη του Soul, frontman των Dread Astaire και κολλητό φίλο του Τσιτσόπουλου. Στις υπόλοιπες θέσεις φιγουράρουν επίσης ένα κάρο τίποτες και πουθενάδες επειδή είναι φίλοι τους.

Όταν η Voice πάψει να προβάλει τους φίλους της και σκεφτεί σοβαρά τι είναι αυτό που της λείπει και που καθιστά τη Lifo κλάσεις ανώτερη, τότε ίσως μπορέσει να ανακτήσει τη χαμένη της αίγλη.