Δεν ξέρω πόσες φορές θα γράψω ακόμα γι αυτό. Ίσως ναναι η τελευταία.
6 Δεκεμβρίου. Η μέρα που η ζωή μας άλλαξε και δεν θα είναι ποτέ πια η ίδια.Εκείνη τη μέρα στόλισα το σπίτι. Μικρό δεντράκι, μπλε φωτάκια και μερικές κάλτσες στα καλοριφέρ (λόγω έλλειψης τζακιού). Το βράδυ πήγα σε μια συναυλία. Είχα ήδη μάθει για τη δολοφονία του πιτσιρίκου. Όταν βγήκα από το club ο αέρας ήταν πίτα στα χημικά. Το κέντρο της Αθήνας θύμιζε εμπόλεμη ζώνη. Έρημο. Με κόσμο να τρέχει δεξιά αριστερά. Και μπάτσους. Πολλούς μπάτσους. Στην Ερμού γινόταν χαμός. Πλιάτσικο απ' τα λίγα και μαγαζιά κατακαμένα. Ο κόσμος έπαιρνε πράγματα σαν τρελός και οι μπάτσοι κάθονταν και έβλεπαν. Ακριβώς. Είναι βλακείες αυτά που είπαν ότι κατέστειλαν το πλιάτσικο. Κοίταζαν. Και στο τέλος συνέλαβαν πέντε έξι αλλοδαπούς και πιτσιρίκια για να μην τους πούνε άχρηστους. Ψέματα. Το είδα με τα μάτια μου.Το επόμενο πρωί η Αθήνα φλεγόταν ακόμα. Και για πολλές μέρες. Κλέψανε το Louis Vuitton, τα κοσμηματοπωλεία της Βουκουρεστίου, τα ακριβά ρουχάδικα στη Σκουφά. Και όλοι φώναζαν για τις περιουσίες τους. Κανείς δεν φωνάζει πια για την αδικία; Για την ασυδοσία; Για τον θάνατο ενός παιδιού που θα μπορούσε να είναι αδερφός μας, γιος μας, εμείς;Ο Αλέξης Γρηγορόπουλος ήταν ένα ωραίο παιδάκι. Ένα ροκ παιδάκι με μπλουζάκι Sex Pistols. Εμ, βέβαια. Ξεπαστρέψτε τον ροκ κόσμο αυτής της χώρας, εξαφανίστε τον και δείξτε την ανοχή σας στους σκυλάδες που συρρέουν στην Ιερά Οδό (καμιά φορά αναρωτιέμαι αν έχουν ιδέα τι ήταν αυτή η καταραμένη οδός), που παρκάρουν τις πόρσε τους και αφήνουν μια λωρίδα κυκλοφορίας με την ανοχή του κράτους. Γιατί τέτοιοι είστε. Ένα παιδί πέφτει νεκρό από άλλον έναν τσαμπουκαλή μπάτσο και οι υπουργοί πηγαίνουν στα μπουζούκια. Κουκουλοφόροι αλήτες. Έτσι λένε. Φυσικά και είναι. Γιατί οι μισοί κουκουλοφόροι είναι μπάτσοι. Τα βίντεο στο ίντερνετ δίνουν και παίρνουν, ελάχιστα από αυτά φτάνουν στα κανάλια. Το παρακράτος ζει και βασιλεύει.Βρήκαν ευκαιρία τα παιδιά για τεμπελιά και για να χάσουν σχολείο. Και γιατί να μη χάσουν αυτό το άθλιο σχολείο, αυτό το βασανιστήριο στις απαράδεκτες αίθουσες, με τους απαίδευτους καθηγητές, με τη γνώση του wikipedia; Τίποτα δεν έμαθα από το σχολείο. Και την ορθογραφία που ξέρω την έμαθα από τη μαμά μου. Πήγαινα και έλεγα αμάν να τελειώσει. Γιατί; Για να πάω φροντιστήριο. Που ήταν τουλάχιστον καλύτερα. Φαντάσου. Πώς να μη φωνάζουν αυτά τα παιδιά όταν θα σπουδάσουν 300 χρόνια για να παίρνουν 700 ευρώ όταν τα ενοίκια έχουν 400;Πήγα εκεί που σκοτώθηκε το πιτσιρίκι. Του άφησα και σημείωμα. Του είπα να κάνει τον παράδεισο πιο ροκ. Γιατί εδώ κάτω είναι η κόλαση. Μπορεί να μην πεθαίνουμε κανονικά όπως στη Λωρίδα της Γάζας αλλά κάθε μέρα είναι μια συνειδητοποίηση ότι δεν υπάρχει μέλλον κι αυτό ισοδυναμεί με μικρό θάνατο. Ένας έντεχνος μας είπε κάποτε, "υπάρχουν και μικροί φόνοι"; Και βέβαια υπάρχουν κύριε του εν-τέχνου. Μεγάλος ήταν ο φόνος του Α. Γρηγορόπουλου. Μικροί είναι αυτοί που υφιστάμεθα εμείς καθημερινά. Και μόνο κάτι ά-τεχνοι σαν τους Sex Pistols μπορούν να το καταλάβουν. Και γι αυτό τους άκουγε ο μικρός. Πόσα ψέματα, πόση υποκρισία, κάλαντα στους πολιτικούς, ψευτοπαραιτήσεις, playstation και μπουζούκια, λεφτά στους παπάδες, λεφτά στο στρατό, λεφτά στις τράπεζες. Παντού, εκτός από εμάς. Α ναι, ούτε και στους μπάτσους. Αυτοί για χίλια ευρώ την κάνουν όλοι τη δουλειά. Ναι, τα ξέρω, δεν είναι όλοι ίδιοι, οι περισσότεροι όμως είναι. Όταν πηγαίνεις στη δουλειά σου και σε καμακώνουν οι μπάτσοι αναρωτιέσαι σε ποια υποανάπτυκτη χώρα ζεις. Στην Αγγλία μόνο να σε βοηθήσουν. Εδώ μόνο να σε περιγελάσουν, να σε καμακώσουν, να σε ειρωνευτούν, να σε σκοτώσουν. Στην ισπανία έχουν τατουάζ. Εδώ θεωρούν αλήτες όσους έχουν τατουάζ και όχι όσους την πέφτουν σε άγνωστες κοπέλες στο δρόμο, ούτε όσους τραβούν όπλο άκριτα.40 μέρες μετά ξεστολίζω. Αν δεν είχα προλάβει να στολίσω πριν το συμβάν δεν θα είχα στολίσει καθόλου. 40 μέρες μετά ένας μικρός αστυνομικός χαροπαλεύει. Αθώο θύμα. Αλλά αθώος ήταν και ο Γρηγορόπουλος. Συγνώμη αλλά δεν μπορώ να λυπηθώ το ίδιο έναν άνθρωπο που επέλεξε να γίνει μπάτσος (έστω και γιατί σ' αυτή τη χώρα που ζούμε είναι μια εξασφάλιση) και ένα παιδί που έτυχε να πάει για καφέ στα Εξάρχεια. 40 μέρες μετά συλλαμβάνουν δημοσιογράφους και δικηγόρους. Αύριο θα συλλάβουν εμάς. Κι ο κόσμος συνεχίζει να βγαίνει, να μπουζουκώνεται, να ξοδεύει, να καταβροχθίζει, να λέει πως οι ξένοι δημοσιογράφοι μας ντροπιάζουν, οι θείες στα παράθυρα να λένε ότι έφταιγε η μάνα του παιδιού που το άφησε να βγει έξω, οι δικηγόροι του διαβόλου να λένε ότι ήταν ατύχημα, τρελοί ανάμεσα στους λογικούς να τριγυρνάνε στους δρόμους με όπλα. Μπάμ, στην άναψα. Είσαι νεκρός. Όχι κύριε, νεκροί είναι όλοι αυτοί που συνεχίζουν σαν να μην έγινε τίποτα. Γιατί η ζωή μας έχει αλλάξει για πάντα και όσο πιο γρήγορα το πάρουμε χαμπάρι τόσο πιο γρήγορα θα μπορέσουμε να σωθούμε. Το αίμα του Γρηγορόπουλου έχει ποτίσει τον πεζόδρομο των Εξαρχείων, κυλάει υπόγεια σ'όλη την πόλη, μπαίνει στους αγωγούς του νερού, βγαίνει από τις βρύσες, μολύνει τις καλλιέργειες, και πνίγει όλη την πόλη. Όλη τη χώρα. Κι εμείς νομίζουμε ότι θα επιπλεύσουμε. Τι ανόητοι….
και η....
...Chrissie Hynde?
Τη βρήκα στο Crackhitler. Είναι η κόρη του Kurt Cobain και της Courtney Love. Η H Frances Bean. Το φασολάκι του Kurt. Είναι 16. Έχει βλέμμα τρελού, το μάτι της μαμάς και το φρύδι του μπαμπά. Θυμάμαι αυτή την κλασική φωτογραφία που είχε προκαλέσει σάλο.
Δεν ξέρω γιατί. Εμένα μου φαινόταν cool. Then again, πήγαινα γυμνάσιο-αν και η αλήθεια είναι ακόμα μου φαίνεται super cool. Η απόλυτη ninetίλα, το απόλυτο σταριλίκι, το απόλυτο rock. Άραγε πώς είναι να μεγαλώνεις ξέροντας ότι ο μπαμπάς σου ήταν το είδωλο μιας γενιάς;
Sleeping, Eξάρχεια
Περασμένα μεγαλεία-πιλοποιείο Πουλόπουλου (τρελή παρήχηση του π και του λ!), Θησείο.
African-american με γούνινο καπέλο, γούνα και τσάντα-κουνέλι (ξέρω, δεν φαίνεται καλά), Σύνταγμα.
Παπουτσάκι φιρμάτο, Αιόλου.
Η καλύτερη διαφήμιση που θα μπορούσε να γίνει, στο Γκάζι.
Και για να μην ξεχάσουμε όπως ξεχνάμε τόσα άλλα, Αβραμιώτου.
Άλλαξε η χρονιά. So? Τίποτα δεν αλλάζει. Τουλάχιστον σε προσωπικό επίπεδο να γίνει κάτι. New Year's Resolutions λοιπόν:
Αυτή η πανέμορφη (και πάνχοντρη) γάτα ακούει στο όνομα Βάρθα. Ζει στο δισκάδικο του Γιώργου, το Sonic Boom στην Κυψέλη. Το Sonic Boom είναι στη Σύρου, λίγο πιο πάνω από το Marks n Spencer της Πατησίων. Έχει καινούρια και used cd. Ο Γιώργος είναι φοβερός άνθρωπος, ευγενικός, σου κάνει σούπερ τιμές, σου χαρίζει πράγματα αν σε γνωρίσει καλά ή έστω πηγαίνεις συχνά, είναι καλοσυνάτος, και φυσικά έχει την τέλεια γάτα. Είναι η μεγαλύτερη γάτα ever. Την έχουν κάνει θέμα νομίζω και στο Κ και στο Sonik παλιότερα. Είναι γύρω στα 7 κιλά. Παλιά ήταν 8μιση αλλά τώρα είναι σε δίαιτα. Anyway, πηγαίνεις, παίρνεις τα cdακια σου σε γαμάτες τιμές, χαιδεύεις τη γατάρα, γελάς με τον Γιώργο και φεύγεις ξέροντας ότι τα λεφτά σου δεν έχουν πάει στον κύριο που έχει το Μετρόπολις και αρέσκεται στο να τσεκάρει τα μαγαζιά του (και τους υπαλλήλους) από τις κάμερες. Α, πουλάς και τα cd που δεν θέλεις πια και τα παίρνει σε πολύ καλύτερες τιμές απ' ό,τι ο Ζαχαρίας.
Πήγα χθες στους Puressence. Για την ακρίβεια πήγα να δω τους Flakes που ήταν μια χαρά. Οι Puressence πάλι ήταν απαράδεκτοι. Το Gagarin φυσικά ήταν πήχτρα, not bad για την Astra, κάπως πρέπει να βγάλει τα σπασμένα. Το τραγικό είναι ότι για να βγάλει τα σπασμένα συγκροτημάτων όπως οι Art Brut και οι Black Lips πρέπει να φωνάξει τελειωμένες μπάντες όπως οι Puressence. Πόσες φορές τα χουμε πει; Ναι, γαμώ ήταν το 97. Αλλά το 97 τελείωσε. Κι εγώ άκουγα το υπέροχο πρώτο άλμπουμ τους ως μαθήτρια στη βροχερή επαρχιακή μου πόλη και ανατρίχιαζα αλλά ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ ΤΟ 97! Πλέον δεν είναι. Και μέσα στα τελευταία δέκα χρόνια έχουν υπάρξει τόσες μπάντες άξιες προσοχής που απορώ γιατί πηγαίνει ακόμα κόσμος να τους δει. Δεν είναι ότι είναι μια ιστορική μπάντα όπως πχ οι Cure, οι Depeche Mode, έστω και οι σιχαμένοι Scorpions που έχουν οχτακόσουσπενήντα δίσκους. Είναι μια μπάντα που έκανε sensation πριν 11 χρόνια και έκτοτε μέτριους δίσκους. Πέρα από τη γενική αρχή ότι τα κολλήματα δεν εξηγούνται σκεφτόμουν το εξής: Μήπως αυτοί που τους άκουγαν τότε ήταν 20άρηδες+ και τώρα είναι 30άρηδες + και είναι οι κλασικοί ελληνάρες που παντρεύονται γιατί πρέπει, κάνουν οικογένεια γιατί πρέπει, σοβαρεύουν γιατί πρέπει, και σταματάνε να ασχολούνται με τη μουσική γιατί "αυτά είναι για πιτσιρικάδες" και ποτέ δεν ασχολήθηκαν με τη μουσική σε πραγματικό βάθος παρά μόνο περιστασιακά και άκουγαν Puressence λόγω γκόμενας/γκόμενου και επειδή τους έπαιζε το ραδιόφωνο; (ουφ, λαχάνιασα!) Αν είναι έτσι, δικαιολογούνται τα πάντα. Όχι δικαιολογούνται, γράψτε λάθος. Εξηγούνται. Η πραγματική αγάπη για τη μουσική κρατάει για πάντα. Είτε είσαι 20, 30, 40, 50, 60+ αν την αγάπησες πραγματικά δε σταματάς να ασχολείσαι, να αγαπάς και το παλιό αλλά να ανακαλύπτεις και το καινούριο και να το τιμάς δεοντως. Having said that, τσεκάρετε στο flyer που τσίμπησα χθες από τον τόπο του εγκλήλματος: "let's meet and party with the band". Ένα χρόνο στο Μάντσεστερ οι Puressence παίζουν μπροστά σε 100 άτομα (στην καλύτερη) και τους τρώει η αγαμία. Έρχονται στην Ελλάδα και είναι σούπερ σταρ, γαμάνε και κάνουν sold out. Πόσο πιο τραγικοί μπορούμε να είμαστε πια; Ναι, ακόμα και σ' αυτά τα ασήμαντα.
.jpg)
