Φοβάμαι τους Μπάτσους

Πήρα κι εγώ τις πάστες-ποντικάκια μου και πήγα να φάω σε ένα φιλικό σπίτι στα εξάρχεια. Μπλε γραμμή μετρό από το Μοναστηράκι. Στο Σύνταγμα ανέβηκαν ματατζήδες και ειδικοί φρουροί. Ολόκληρη διμοιρία. Γέμισαν ένα βαγόνι, ακριβώς πίσω από το δικό μου. Ο κόσμος τους κοίταζε φρικαρισμένος. Τρομαγμένος, αηδιασμένος. Φοβήθηκα. Το κουτί με τα ποντικάκια γλύστρισε από τα χέρια μου αλλά το κράτησα τελευταία στιγμή. Το μετρό ξεκίνησε και ένιωθα σαν να σέρναμε μαζί μας έναν οχετό. Κατέβηκαν στο Μέγαρο Μουσικής. Κάτι πιτσιρίκια έλεγαν πως θα έστηναν ενέδρα στο μετρό-ισχύει δεν ισχύει, πιθανότατα δεν θα μάθουμε ποτέ. Τόσοι πολλοί. Με γκλόμπ και όπλα. Με την δυνατότητα να τραβήξουν τη σκανδάλη και να αφαιρέσουν μια ζωή. Σκέφτομαι έναν πιτσιρικά να τους τη σπάει και να τον πυροβολούν. Τους σκέφτομαι να καμακώνουν-ως συνήθως-μια κοπέλα, αυτή να τους σνομπάρει και να της τσακίζουν τον αυχένα με ένα γκλομπ. Οι ματατζήδες μοιάζουν με τον Ρόμποκοπ. Και το Ρόμποκοπ είναι φρικτή ταινία. Οι μπότες τους (ή αυτά τα προστατευτικά που έχουν μπροστά στα πόδια τους) μου θυμίζουν τις μπότες των γκοθάδων. Και έχουν βλέμματα κενά. Ηλίθια. Φαίνονται ότι είναι στόκοι ρε πούστη μου. Από αυτούς που κανείς δεν έδινε σημασία στο σχολείο γιατί δεν ήταν ούτε popular ούτε nerds, ούτε απουσιολόγοι, ούτε freaks, ούτε οι καραγκιόζηδες της τάξης. Ήταν αυτοί που κρύβονταν στα τελευταία θρανία για να μην τους ρωτήσουν μάθημα. Κι όταν τους ρώταγαν όντως μάθημα δεν είχαν το θάρρος να πουν ότι δεν ξέρουν. Έκαναν πως προσπαθούν να θυμηθούν. Πώς να θυμηθεί κάποιος που δεν έχει μυαλό; Και πώς να θυμηθούν όλοι αυτοί το παιδί που έπεσε νεκρό και ότι το όπλο και το γκλομπ είναι για να προστατεύουν εμάς ή τους εαυτούς τους από επιθέσεις κακοποιών και όχι για να χτυπήσουν δικηγόρους, δημοσιογράφους, αγόρια, κορίτσια, ανθρώπους αυτής της πόλης;
Ένιωσα απροστάτευτη. Και φοβήθηκα τόσο που με σόκαρε. Ζούμε σε μια πόλη παράξενη. Ο φόβος μόλις ξεκίνησε. Η βια έχει ξεσπάσει και όλα θα αλλάξουν για πάντα.