Broken

Δεν ξέρω πόσες φορές θα γράψω ακόμα γι αυτό. Ίσως ναναι η τελευταία.

6 Δεκεμβρίου. Η μέρα που η ζωή μας άλλαξε και δεν θα είναι ποτέ πια η ίδια.Εκείνη τη μέρα στόλισα το σπίτι. Μικρό δεντράκι, μπλε φωτάκια και μερικές κάλτσες στα καλοριφέρ (λόγω έλλειψης τζακιού). Το βράδυ πήγα σε μια συναυλία. Είχα ήδη μάθει για τη δολοφονία του πιτσιρίκου. Όταν βγήκα από το club ο αέρας ήταν πίτα στα χημικά. Το κέντρο της Αθήνας θύμιζε εμπόλεμη ζώνη. Έρημο. Με κόσμο να τρέχει δεξιά αριστερά. Και μπάτσους. Πολλούς μπάτσους. Στην Ερμού γινόταν χαμός. Πλιάτσικο απ' τα λίγα και μαγαζιά κατακαμένα. Ο κόσμος έπαιρνε πράγματα σαν τρελός και οι μπάτσοι κάθονταν και έβλεπαν. Ακριβώς. Είναι βλακείες αυτά που είπαν ότι κατέστειλαν το πλιάτσικο. Κοίταζαν. Και στο τέλος συνέλαβαν πέντε έξι αλλοδαπούς και πιτσιρίκια για να μην τους πούνε άχρηστους. Ψέματα. Το είδα με τα μάτια μου.Το επόμενο πρωί η Αθήνα φλεγόταν ακόμα. Και για πολλές μέρες. Κλέψανε το Louis Vuitton, τα κοσμηματοπωλεία της Βουκουρεστίου, τα ακριβά ρουχάδικα στη Σκουφά. Και όλοι φώναζαν για τις περιουσίες τους. Κανείς δεν φωνάζει πια για την αδικία; Για την ασυδοσία; Για τον θάνατο ενός παιδιού που θα μπορούσε να είναι αδερφός μας, γιος μας, εμείς;Ο Αλέξης Γρηγορόπουλος ήταν ένα ωραίο παιδάκι. Ένα ροκ παιδάκι με μπλουζάκι Sex Pistols. Εμ, βέβαια. Ξεπαστρέψτε τον ροκ κόσμο αυτής της χώρας, εξαφανίστε τον και δείξτε την ανοχή σας στους σκυλάδες που συρρέουν στην Ιερά Οδό (καμιά φορά αναρωτιέμαι αν έχουν ιδέα τι ήταν αυτή η καταραμένη οδός), που παρκάρουν τις πόρσε τους και αφήνουν μια λωρίδα κυκλοφορίας με την ανοχή του κράτους. Γιατί τέτοιοι είστε. Ένα παιδί πέφτει νεκρό από άλλον έναν τσαμπουκαλή μπάτσο και οι υπουργοί πηγαίνουν στα μπουζούκια. Κουκουλοφόροι αλήτες. Έτσι λένε. Φυσικά και είναι. Γιατί οι μισοί κουκουλοφόροι είναι μπάτσοι. Τα βίντεο στο ίντερνετ δίνουν και παίρνουν, ελάχιστα από αυτά φτάνουν στα κανάλια. Το παρακράτος ζει και βασιλεύει.Βρήκαν ευκαιρία τα παιδιά για τεμπελιά και για να χάσουν σχολείο. Και γιατί να μη χάσουν αυτό το άθλιο σχολείο, αυτό το βασανιστήριο στις απαράδεκτες αίθουσες, με τους απαίδευτους καθηγητές, με τη γνώση του wikipedia; Τίποτα δεν έμαθα από το σχολείο. Και την ορθογραφία που ξέρω την έμαθα από τη μαμά μου. Πήγαινα και έλεγα αμάν να τελειώσει. Γιατί; Για να πάω φροντιστήριο. Που ήταν τουλάχιστον καλύτερα. Φαντάσου. Πώς να μη φωνάζουν αυτά τα παιδιά όταν θα σπουδάσουν 300 χρόνια για να παίρνουν 700 ευρώ όταν τα ενοίκια έχουν 400;Πήγα εκεί που σκοτώθηκε το πιτσιρίκι. Του άφησα και σημείωμα. Του είπα να κάνει τον παράδεισο πιο ροκ. Γιατί εδώ κάτω είναι η κόλαση. Μπορεί να μην πεθαίνουμε κανονικά όπως στη Λωρίδα της Γάζας αλλά κάθε μέρα είναι μια συνειδητοποίηση ότι δεν υπάρχει μέλλον κι αυτό ισοδυναμεί με μικρό θάνατο. Ένας έντεχνος μας είπε κάποτε, "υπάρχουν και μικροί φόνοι"; Και βέβαια υπάρχουν κύριε του εν-τέχνου. Μεγάλος ήταν ο φόνος του Α. Γρηγορόπουλου. Μικροί είναι αυτοί που υφιστάμεθα εμείς καθημερινά. Και μόνο κάτι ά-τεχνοι σαν τους Sex Pistols μπορούν να το καταλάβουν. Και γι αυτό τους άκουγε ο μικρός. Πόσα ψέματα, πόση υποκρισία, κάλαντα στους πολιτικούς, ψευτοπαραιτήσεις, playstation και μπουζούκια, λεφτά στους παπάδες, λεφτά στο στρατό, λεφτά στις τράπεζες. Παντού, εκτός από εμάς. Α ναι, ούτε και στους μπάτσους. Αυτοί για χίλια ευρώ την κάνουν όλοι τη δουλειά. Ναι, τα ξέρω, δεν είναι όλοι ίδιοι, οι περισσότεροι όμως είναι. Όταν πηγαίνεις στη δουλειά σου και σε καμακώνουν οι μπάτσοι αναρωτιέσαι σε ποια υποανάπτυκτη χώρα ζεις. Στην Αγγλία μόνο να σε βοηθήσουν. Εδώ μόνο να σε περιγελάσουν, να σε καμακώσουν, να σε ειρωνευτούν, να σε σκοτώσουν. Στην ισπανία έχουν τατουάζ. Εδώ θεωρούν αλήτες όσους έχουν τατουάζ και όχι όσους την πέφτουν σε άγνωστες κοπέλες στο δρόμο, ούτε όσους τραβούν όπλο άκριτα.40 μέρες μετά ξεστολίζω. Αν δεν είχα προλάβει να στολίσω πριν το συμβάν δεν θα είχα στολίσει καθόλου. 40 μέρες μετά ένας μικρός αστυνομικός χαροπαλεύει. Αθώο θύμα. Αλλά αθώος ήταν και ο Γρηγορόπουλος. Συγνώμη αλλά δεν μπορώ να λυπηθώ το ίδιο έναν άνθρωπο που επέλεξε να γίνει μπάτσος (έστω και γιατί σ' αυτή τη χώρα που ζούμε είναι μια εξασφάλιση) και ένα παιδί που έτυχε να πάει για καφέ στα Εξάρχεια. 40 μέρες μετά συλλαμβάνουν δημοσιογράφους και δικηγόρους. Αύριο θα συλλάβουν εμάς. Κι ο κόσμος συνεχίζει να βγαίνει, να μπουζουκώνεται, να ξοδεύει, να καταβροχθίζει, να λέει πως οι ξένοι δημοσιογράφοι μας ντροπιάζουν, οι θείες στα παράθυρα να λένε ότι έφταιγε η μάνα του παιδιού που το άφησε να βγει έξω, οι δικηγόροι του διαβόλου να λένε ότι ήταν ατύχημα, τρελοί ανάμεσα στους λογικούς να τριγυρνάνε στους δρόμους με όπλα. Μπάμ, στην άναψα. Είσαι νεκρός. Όχι κύριε, νεκροί είναι όλοι αυτοί που συνεχίζουν σαν να μην έγινε τίποτα. Γιατί η ζωή μας έχει αλλάξει για πάντα και όσο πιο γρήγορα το πάρουμε χαμπάρι τόσο πιο γρήγορα θα μπορέσουμε να σωθούμε. Το αίμα του Γρηγορόπουλου έχει ποτίσει τον πεζόδρομο των Εξαρχείων, κυλάει υπόγεια σ'όλη την πόλη, μπαίνει στους αγωγούς του νερού, βγαίνει από τις βρύσες, μολύνει τις καλλιέργειες, και πνίγει όλη την πόλη. Όλη τη χώρα. Κι εμείς νομίζουμε ότι θα επιπλεύσουμε. Τι ανόητοι….