Greek is who jealous does

Πολύς λόγος ρε παιδί μου για την ελληνική indie σκηνή. Ξυσταρχίδια σου λέω εγώ. 50 άτομα που ασχολούνται μαζί τους 50 φίλοι τους και 20 δημοσιογράφοι. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν αξιόλογα πράγματα-κάθε άλλο. Βγαίνουν τρομερά πράγματα. Υπάρχει μάλλον όμως τρομερή κακία, κομπλεξισμός και σταριλίκι. Υπάρχει μια μπάντα π.χ. που παίζει electro pop και βρίζει τους πάντες. Από Marsheaux και Matisse μέχρι Ρόδες. Και τους άκουσα τυχαία σε ένα live. Ή υπάρχουν άλλοι -ες που τρώνε άπειρο σπρώξιμο από τα μέσα (και φαίνεται, βγάζει μάτι) και που αμέσως νομίζουν ότι έγιναν οι Rolling Stones. Ή προχτές με τράβηξε μια φίλη μου σε ένα τριπλό live με τους Wild Honey, Le Page και His Majesty The King Of Spain. Φτάσαμε λίγο πριν τελειώσει ο Majesty. Η φίλη μου είχε ένα γκομενοκονέ να κάνει και πέρασα όλη την ώρα μόνη μου, έτσι άκουγα τα σχόλια γύρω μου. Αναγνώρισα πίσω μου κάτι τυπάδες από γνωστές μπάντες που τους έχω δει support σε διάφορα lives και που τον έκραζαν τον καημενούλη. Ο οποίος ήταν πολύ καλός. Συμπαθητική φυσιογνωμία και μαζεμένος. Ντάξει, είχε τρακ κι έλεγε λίγα χαζά. Αλλά είχε και φωνάρα. Μετά βγήκαν οι Wild Honey και η τύπισσα ήταν ωραία με εύθραυστη φωνούλα και όμορφη. Πάλι λέγανε πράγματα οι πίσω μου-σεξιστικά αυτή τη φορά. Και μετά βγήκανε οι Le Page αλλά εκεί δεν μίλησε κανένας-δεν ξέρω πώς το'παθαν. Και να'σου μπαίνω εδώ και βλέπω ότι βρήκαν τρόπο να κράξουν.
Ως άνθρωπος που ακούει μουσική και ενημερώνεται όσο μπορεί και έχει γνωρίσει κατά καιρούς μουσικούς έχω να πω ότι είναι αίσχος άτομα που ανήκουν σε μια σκηνή να μην αλληλοβοηθιούνται και να κράζονται, τόσο στα live, όσο και σε blogs ή κατ'ιδίαν. Δεν είπα ότι σε όλους πρέπει να αρέσουν όλα αλλά το να έχεις καλή διάθεση είναι κάτι που νομίζω θα'πρεπε να υπάρχει. Αλλά όχι. Μόνο να κράξουμε. Από φίλους, βέβαια, ηθοποιούς, δημοσιογράφους κλπ μαθαίνω ότι το ίδιο συμβαίνει σε όλους αυτούς τους καλλιτεχνικούς και παρακαλλιτεχνικούς χώρους-και δεν εκπλήσσομαι. Απλά είναι κρίμα να συνεχίζουμε ό,τι έκαναν όλες οι γενιές πριν από μας. Να πάμε να πνίξουμε ό,τι είναι καλό. Αλλά Έλληνες δεν είμαστε;

In the beginning, when we were winning, when our smiles were genuine..

Marianne Faithfull-Κυρία Κωνσταντίνα

Αυτή (επάνω) ήταν η Marianne Faithfull πριν πολλές δεκαετίες.

Κι αυτή (κάτω) ειναι η Marianne Faitfull σήμερα. Όχι. Σύμφωνα με κανάλι που διαφημίζει τσοντοτηλέφωνα και ζωδιοτηλέφωνα αυτή ακριβώς η φωτογραφιά αντιστοιχεί στην κυρία Κωνσταντίνα που μπορεί να μας δώσει απαντήσεις στα προβλήματα που μας απασχολούν και να προβλέψει με ακρίβεια το μέλλον. Γεια σου ρε κυρία Κωνταντίνα που έχεις πηδήξει μέχρι και τον Jagger!

Είναι άνοιξη-γιατί δε χορεύετε ρε;

Ένα ολόκληρο σαββατοκύριακο το πέρασα άρρωστη. Πολλά βιβλία, πολλές ταινίες, αρκετή μουσική. Είδα το The way we were, έκανε λίγη κοιλιά αλλά φανταστικό τέλος. Είδα το Twilight στο οποίο θα επανέλθω αργότερα, σε άλλο post. Άκουσα βασανιστικά στο repeat το Γιατί Δε Χορευέτε Ρε του Boy. Τρελάθηκα. Τι κομμάτι είναι αυτό! Σαν να προιωνίζεται το τέλος. Και την αρχή. Και όλα. Απίστευτο. Ξέρετε πότε αρρώστησα; Την Πέμπτη που πέρασα από την Ερμού και οι μπάτσοι πέταγαν χημικά στους πυροσβέστες. Και μετά τους έριξαν νερά με τις μάνικες, λέει. Τι ωραία. Και αρρώστησα λοιπόν από τα χημικά. Σε μπλε σακούλα ψιλικατζίδικου μου φέρανε χυμούς, σοκολάτες, Glamour και το Ποπ+Ροκ με το cd της Λένας Πλάτωνος. Τι φανταστικό cd. Θα λατρεύω τη Λένα για πάντα και στο Ηρώδειο το καλοκαίρι σχεδόν έκλαψα. Και φυσικά, όντας άρρωστη, σκεφτόμουν πολύ. Σκεφτόμουν τι ωραία που θα ήταν να ήμουν skinny μόνο για μια μέρα. Αλλά τρελά skinny. Πόδια καλαμάκια. Αχ, στην άλλη ζωή. Σκεφτόμουν πότε θα αποκτήσω δικό μου σπίτι. Ας όψεται η lopi και το apartment therapy. Σκεφτόμουν πως ήρθε η άνοιξε. Πως η Αθήνα μυρίζει λουλούδια και τα μύριζα μόνο όταν ερχόμουν ως τουρίστρια εξ επαρχίας-μέχρι σήμερα. Πως την άνοιξη με πιάνει να κάνω τατουάζ και μετά μ'αφήνει. Πως υπάρχει λόγος που έχει δημιουργηθεί το ισιωτικό ψαλίδι και το'βγαλα από το ντουλάπι. Πως πρέπει να σηκώσω τα χαλιά και να πάρω κανένα λουλούδι για το μπαλκόνι. Πως πρέπει να αρχίσω να χορεύω έξω κι ας χορεύω σαν χαζή. Τόσο πολύ με επηρέασε ο Boy.

Ουφφφφ

Μετρό Ακρόπολη: Παιδάκι: «Ακόπολη». Μαμά: Μπράβο. Η Ακρόπολη ήταν ένα κάστρο όπου έμεναν βασιλιάδες και βασίλισσες και μετά πέθαναν.
Ελπίζω η αίσθηση που είχα ότι η κυρία ήταν αλλοδαπή να αληθεύει..

Λεωφορείο: Εγώ: Θέλεις εισιτήριο; Η άλλη: Όχι δεν θέλω.
Nice..

Να δω πότε θα αποφασίσω να πάω στο San Francisco να δουλεύω ταμίας σε σούπερ μάρκετ, να γυρίζω σπίτι, να χώνομαι στην αγκαλιά του αγαπημένου μου και να μη με απασχολεί τίποτα. Τίποτα από αυτό τον άθλιο κόσμο που μας έχει περικυκλώσει. Και δε μιλάω μόνο για αυτούς στα ΜΜ…Μ.

21 Μαρτίου: Παγκόσμια Μέρα Ποίησης

ΑΓΑΠΗ
Κι ήμουν στο σκοτάδι. Κι ήμουν το σκοτάδι. Και με είδε μια αχτίδα.

Δροσούλα το ιλαρό το πρόσωπό της
κι εγώ ήμουν το κατάξερο ασφοδίλι.
Πώς μ'έσεισε το ξύπνημα μιας νιότης,
πώς εγελάσαν τα πικρά μου χείλη!

Σάμπως τα μάτια της να μου είπαν ότι
δεν είμαι πλέον ο ναυαγός κι ο μόνος,
κι ελύγισα σαν από τρυφερότη,
εγώ που μ'είχε πέτρα κάνει ο πόνος.

Κ.Γ Καρυωτάκης

Ας είναι καλά ο inverted_a που μου θύμισε τι είναι σημαντικό σήμερα. Πέρυσι είχε στο μετρό παντού αφίσες με στίχους του Εμπειρίκου (αν θυμάμαι καλά..). Φέτος ξεχάσαμε κι αυτό. Καρυωτάκης. Ο αγαπημένος μου έλληνας ποιητής. Το αγαπημένο μου ποίημα.

Πλυμένα Ρούχα (Ropa Lavada)

Είναι ένα μαγαζί στη Σόλωνος το Ropa Lavada. Και έχει πολυυυυυύ ωραία ρούχα. Έχω πάρει μια πράσινη φουστίτσα Fornarina με φιόγκο, τελείως ‘60s. Έχει βέβαια και κάτι άκυρα, υπερτιμημένα δαχτυλίδια φτιαγμένα από καπάκια αναψυκτικών και τα πλασάρει ως design-αλλά άμα δεν τα θες δεν τα παίρνεις. Κάποτε δοκίμαζα ένα φανταστικό φόρεμα, κοραλί γυαλιστερό πάνω, τζην κάτω, αλλά ήταν πολύ ακριβό. Τέσπα, το θέμα είναι ότι το Ropa Lavada κάνει καταπληκτικές βιτρίνες. Μανιτάρια-πέη, κηδείες και άλλες διάφορες θεματικές βιτρίνες που τώρα δεν θυμάμαι-όλες προκλητικές φυσικά. Ψάχνοντας να βρω κάνα info για το μαγαζί στο ίντερνετ να χαζέψω κάνα ρουχάκι, έπεσα πάνω σε αυτό.
Και όσο το διάβαζα μου έρχονταν στο μυαλό ό,τι έγινε στη Λυρική. Παρεμβολή στο έργο γιατί είχε ένα gay φιλί. Παρεμβολή στη βιτρίνα γιατί προσβάλει τα παπαδαριά. Σε λίγο θα κατεβάζουμε έργα που κάνουν κριτική, θα καίμε βιβλία που λένε κακιά κουβέντα για οποιαδήποτε αρχή αυτής της άθλιας χώρας και «προσβάλει» τα χρηστά ήθη. Ίσως θα έπρεπε να σκεφτούν πρώτα όλοι αυτοί που φωνάζουν για μια βιτρίνα σε πόσο τραγικό σημείο έχει φτάσει ο Κλήρος στη χώρα μας(ασυδοσία, υποκρισία, κλοπή και ένα κάρο άλλα αμαρτήματα που ο όποιος Θεός δεν θα ενέκρινε και πολύ) ώστε να διακωμωδείται. Αλλά και πάλι, η διακωμώδηση είναι κάτι που συμβαίνει από αρχαιοτάτων χρόνων και είναι όχι απλώς δικαίωμα (αν είστε της θεωρίας τους αισθητισμού που δηλώνει «η τέχνη για την τέχνη») αλλά και υποχρέωση (αν είστε υπέρ της στρατευμένης τέχνης) να κρίνουν με τον τρόπο τους τα κακώς κείμενα. Η καλλιτεχνική έκφραση είναι αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε ανθρώπου όπως και η ελευθερία έκφρασης. Γιατί αν καταστρατηγηθεί και αυτό το δικαίωμα, τότε θα φτάσουμε σε εποχές 60s. Και δεν εννοώ χίπιδες, βρετανική pop, και a-line φουστίτσες σαν αυτή που αγόρασα πριν το live των Franz Ferdinand από το Ropa Lavada. Εννοώ ‘60s στην Ελλάδα. Και εκείνη η δεκαετία, από το ‘67 και μετά, ήταν από τα χειρότερα πράγματα που συνέβησαν στην Ελλάδα.

Mellon Collie

*Σήμερα ήμουν κουκουλοφόρος. Φόραγα ένα μπλουζάκι με κουκούλα. Ακόμα κι αυτό ανέκδοτο θα γίνει-είναι άλλωστε τόσο γελοίο. Επίσημα ρουφιανιλίκια θα έχουμε από εδώ και μπρος. Λες και δεν έφταναν οι ρουφιάνοι που λέγονται ελεγκτές σε ΜΜΜ ή οι ρουφιάνοι στον εργασιακό χώρο. Βέβαια στις δουλειές δεν ξέρω τι είναι χειρότερο. Συνάδελφοι που δεν σε στηρίζουν, που έχεις αντιζηλίες μαζί τους, ή μήπως εκείνοι που στο παίζουν φίλοι για να σε ρουφιανεύουν; Δεν ξέρω. Ξέρω όμως ότι είμαστε χώρα ρουφιάνων.
*Κατέβασα να δω το Less Than Zero. Το 'χω ξαναδεί. Είναι η κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου του Ellis και έχει στο σάουντρακ το Hazy Shade Of Winter. Λατρεύω τον Ellis.
*Έχω τρομερό πρόβλημα μπλογκοέμπνευσης. Δεν μπορώ να συγκεντρώσω τις σκέψεις μου για πάνω από δύο προτάσεις.
*Πολλή τηλεόραση. Πολλή=4-5 ώρες την εβδομάδα που για τα δικά μου δεδομένα είναι πολύ. Έχω φάει κόλλημα με το MTV. Βλέπω America's Next Top Model στο ΣΚΑΙ. Βλέπω Gossip Girl και άμα πετύχω καμιά επανάληψη Δέκατη Εντολή ή Κόκκινο Κύκλο. Βλέπω φακέλους, Θεοδωράκη και Τσίμα. Τηλεόραση=μελαγχολία. Περιττά κιλά=μελαγχολία. Κατάλυση της δημοκρατίας=μελαγχολία. Η άθλια χώρα στην οποία ζούμε=μελαγχολία. Άνθρωποι που προσπαθούν να αλλάξουν και δεν τα καταφέρνουν=μελαγχολία. Άνθρωποι που αποφασίζουν να δεσμευτούν για μια ζωή=μελαγχολία.

Τρόποι αντιμετώπισης της μελαγχολίας; Η Αθήνα σε λίγο θα'ναι ανοιξιάτικη. Άραγε η Άνοιξη θα νικήσει τη μελαγχολία;

DEAD END ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΤΡΕΛΑ ΜΟΥ, ΞΥΠΝΑΤΕ!

ΡΕ ΓΑΜΩ ΤΟ ΣΤΑΝΙΟ ΜΟΥ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΛΑ? ΜΠΑΤΣΟΙ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ? ΝΑ ΜΗΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΠΕΡΠΑΤΗΣΕΙΣ? ΚΑΙ ΑΝ ΤΟΥ ΑΝΤΙΜΙΛΙΣΕΙΣ ΦΥΛΑΚΗ? ΚΑΙ ΜΕ ΚΛΟΜΠ, ΟΠΛΟ, ΧΗΜΙΚΑ Κ ΔΑΚΡΥΓΟΝΑ ΓΙΑ ΟΠΛΙΣΜΟ? ΚΙ ΑΜΑ ΔΗΛΑΔΗ ΜΟΥ ΠΕΙ ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΜΟΥΝΑΚΙ ΟΠΩΣ ΚΑΝΟΥΝ ΣΥΧΝΑ ΠΥΚΝΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΩ ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΓΑΜΗΣΟΥ, ΘΑ ΜΟΥ ΤΗΝ ΑΝΑΨΕΙ?ΚΙ ΑΝ ΟΔΗΓΕΙΣ ΜΗΧΑΝΗ ΚΑΙ ΦΟΡΑΣ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΚΟΥΚΟΥΛΑ ΠΟΥ ΣΕ ΖΕΣΤΑΙΝΕΙ; ΚΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΤΡΕΛΟΙ; ΑΣ ΕΡΘΕΙ Η ΣΚΟΤΛΑΝΤ ΓΙΑΡΝΤ ΚΙ ΑΣ ΜΑΖΕΨΕΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΖΩΑ. ΤΑ ΖΩΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΥΒΕΡΝΑΝΕ. Α, ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΙΟΜΑΣΤΕ, Ο ΛΑΟΣ ΔΕΝ ΞΕΧΝΑ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΔΕΞΙΑ. ΤΟ ΞΕΧΑΣΕ ΓΙΑ ΛΙΓΟ. ΤΩΡΑ ΘΑ ΤΟ ΘΥΜΑΤΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ. ΡΕ, ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΕΙ, ΡΕ?

Πο πο γενικώς!

*Α ρε Μονικάκι πάλι χαμός γίνεται για την πάρτη σου. Της γάμησες της μουσικής βιομηχανίας λένε. Ίδρωσε το αυτί της. Ο καψερός ο Μαραβέγιας τι σου ΄φταιγε το παλικάρι; Για τη Γαλάνη δεν ξέρω πώς χώνει τη μουσούδα της στα πράγματα, πάντως γενικώς ενδιαφέρεται για νέους μουσικούς. Τώρα ίσως είναι και επιφάνεια, δεν έχω ιδέα. Τελικώς, μετά από πολλή σκέψη κατέληξα στό ότι στα @@ μου ποιον σέβεται και ποιον όχι, για τη Μόνικα λέω. Το θέμα είναι το έργο της. Η μουσική της είναι καλή-οι στίχοι της απαίσιοι, that's all for me. Το μόνο μου σχόλιο έχει να κάνει με τη φράση του "ανώνυμου" ότι ενδιαφέρεται για τα πράγματα που συμβαίνουν γύρω της. Την έχω ακούσει την κοπελίτσα να λέει σε ραδιοφωνική συνέντευξη ότι δεν θα 'γραφε στίχους για τη φτώχια γιατί δεν έχει ιδέα τι σημαίνει φτώχια. Τράβα μια βόλτα στην Ομόνοια κορίτσι μου, βοήθα κανά φτωχό άνθρωπο που μου γυρνάς με το μίνι κούπερ και δεν ξέρεις τι σημαίνει φτώχια. Ένα πράγμα χρειάζεται να κάνεις για να μάθεις. Να κατεβάσεις το παράθυρο του αυτοκινήτου σου και να κοιτάξεις έξω.

*Αρκετά με τη Μόνικα. Υπάρχουν και εξίσου ταλαντούχοι μουσικοί. Πάρτε για παράδειγμα τον His Majesty The King Of Spain και τους Le Page που από κάποιο cruel twist of fate θα παίξουν στο Soundwave για να αναδειχτεί ένας τους νικητής της βραδιάς (ανά δύο παίζουν-ο ένας κερδίζει). Προσωπικά μου αρέσει ο King γιατί τα δύο κομμάτάκια του είναι πολύ ωραία και η διασκευή στο Gouge Away τσακίζει κόκαλα, γόνατα, ό,τι έχετε τέλος πάντων που δεν έχει διαλυθεί ακόμα από τα βάσανα (hah) ή από τις πολλές μουσικές. Plus, φοβερή φωνή. Και οι Le Page βέβαια είναι εξίσου συμπαθείς και πολύ poppy και με περισσότερη εμπειρία. Μαλακία παίχτηκε. I wanted both.

*Ταβερνάκι το Όνειρο (νομίζω) στα Άνω Πετράλωνα με απίστευτο φαί και Π-Α-Μ-Φ-Τ-Η-Ν-Ο!

*Δεν θυμάμαι αν το χω ξαναποστάρει, αλλά υπάρχει μια κοπελίτσα που για να μην της φαν τα αυτιά στην εφημερίδα που δουλεύει γιατί η εφημερίδα αυτή βγάζει και ένα ψευτογυναικείο περιοδικό κάθε μήνα, γράφει με ψευδώνυμο σε κανονικό γυναικείο περιοδικό. Χμ. Αν οι μισθοί ήταν αυτοί που πρέπει θα το έκανε; Μάλλον όχι.

*Ευτυχώς το χώρο των media και της μουσικής τον βλέπω από πολύ-πολύ-πολύ κοντά αλλά όχι από μέσα. Thank god.

Saturday Night Thoughts

*Πουτάνα όλα στη Σκουφά. Μόνο τον εαυτό μας έχουμε να στηριχτούμε πια.
*Καμια φορά ούτε τον εαυτό μας.
*Είμαι τόσο κουρασμένη που δεν μπορώ να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά.
*Θέλω να'ρθει το καλοκαίρι.
*Έχω απογοητευτεί. Δεν ξέρω πως θα γίνει να γοητευτώ ξανά.
*"Καλά μωρή, έδωσε 200 ευρώ για 3 boxer shorts;" γκέι τυπάς δίπλα μου σε παγκάκι στο Σύνταγμα.
*Προχτές βγήκα και ήπια τρια ποτά. Ωραία που ήταν! Κακώς το χο κόψει!
*Χρειάζομαι μια μεγάλη μεγάλη βιβλιοθήκη. Δεν χωράει τίποτα πια.
*Είμαι σαν χαμένο σκυλί. Δεν ξέρω που να πάω και τι να κάνω και απλά κοιτάζω γύρω μου.
*Κοιτάζω και εισπνέω τον αέρα. Και συνειδητοποιώ ότι η ζωή είναι ωραία και καλά θα κάνω να μην αφήνω μέρα να πηγαίνει χαμένη.
*Ύστερα θυμάμαι ότι η ζωή είναι μια πληγή που δεν κλείνει. Εκεί που νομίζεις πως έκλεισε, πέφτει πάνω της καυτό νερό και την ξανανοίγει.
*My heart is like an open highway (i just love this lyric).
*Αγαπώ τα ψηλοτάκουνα μποτάκια μου! Και είχα να τα βάλω τόσο πολύ καιρό!
*Δεν αγαπώ τα παιδιά. Και ό,τι κι αν κάνω δεν τα μπορώ. Θέλω να τα κοπανήσω. Αν κάνω δικό μου ίσως τα αγαπάω. Αν είναι έξυπνο θα το αγαπάω σίγουρα.
*Μια ζωγράφος στη λάιφο έλεγε πως οι πολυκατοικίες είναι δέντρα και τα αυτοκίνητα θάλασσα. Από τότε που το διάβασα αυτό βλέπω.
*Ο τρελοθειός μου στέλνει το κοριτσάκι του σε κολλέγιο στην Αμερική και η μάνα μου κλαίει. Τι μαλάκας κόσμος.

Spidy

Πάλι αράχνη..Τι να πω..

Choice

Προέρχομαι από μια μεσοαστική οικογένεια. Μαμά φαρμακοποιός, μπαμπάς καθηγητής, επαρχιακή πόλη, μεσαίου μεγέθους διαμέρισμα, καθόλου δημοφιλής στο σχολείο, επιμελής μαθήτρια, χωρίς καμιά ιδιαίτερη εμφάνιση ωστόσο δημοφιλής στα αγόρια από το Λύκειο και μετά. Οι γονείς μου με μεγάλωσαν με πολλές αρχές. Να αγαπάω τα αδέρφια μου, τους φίλους μου, τα ζώα. Να κάνω πάντα αυτό που θέλω. Να υπερασπίζομαι με πάθος το δίκιο μου και των άλλων. Να είμαι τίμια. Να μη φοβάμαι την πολλή δουλειά. Να αποκτώ κάτι με την αξία μου. Ποτέ δεν πήρα καλό βαθμό ως παιδί καθηγητή γιατί με έστειλε σε διαφορετικό σχολείο από αυτό που δούλευε. Ήταν γενικώς φρι άνθρωποι οι γονείς μου-και είναι ακόμα παρότι έχουν γεράσει. Όταν άρχισα να βγαίνω έξω για βράδυ-λίγο αφότου ξεκίνησα το Λύκειο, μου είχαν βάλει ωράριο 01.30. Στη δευτέρα Λυκείου μου το έκανα 03.00. Στην τρίτη Λυκείου δε μου βάλανε καθόλου ωράριο. Είπε ο μπαμπάς μου: Αν θες να κάνεις κάτι δεν χρειάζεται να είναι ξημερώματα, το κάνεις και μέρα μεσημέρι. Σοφή κουβέντα. Έχω κάνει μέρα μεσημέρι ένα σωρό ζαβολιές αλλά δεν αφορούν ούτε τον μπαμπά μου ούτε κανέναν. Το ποιντ μου είναι ότι με είχαν τελείως ελεύθερη. Και το παινεύονταν. Πάντα έλεγαν, τα παιδιά μας είναι απολύτως ελεύθερα να κάνουν ό,τι γουστάρουν. Μα γιατί; τους ρωτούσαν οι άλλοι. Γιατί τα έχουμε μεγαλώσει έτσι που πιστεύουμε ότι ξέρουν τι είναι λάθος και τι είναι σωστό, και που κάτι λάθος έχει όρια. Έτσι, έκανα γκομενικές βλακείες αλλά τις έκοψα εκεί που κατάλαβα ότι παίρνω την κατρακύλα, δοκίμασα διάφορα, χμ, πράγματα, επίσης τα έκοψα, υπήρξε μια εποχή που έπινα αρκετά, το έκοψα κι αυτό-οκ το τσιγάρο δεν μπορώ να το κόψω, θέλω να πως δηλαδή πως τα όρια τα ξερω, και είναι όρια που μου υπαγορεύει η συνείδηση μου και ο αυτοσεβασμός μου.
Μεγάλωσα πιστεύοντας ότι ο έρωτας, η φιλιά, η αγάπη για αυτό που κάνεις, η δικαιοσύνη και τα σταράτα λόγια είναι τα υψηλότερα ιδανικά. Μεγάλωσα θεωρώντας πως κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να κάνει ό,τι θέλει χωρίς να τον κρίνει η κοινωνία. Δυστυχώς μάλλον είχα άλλες κοινωνίες στο μυαλό μου, όχι τη δικιά μας που παραπέμπει περισσότερο στην κοινωνία της μέσης ανατολής. Σέβομαι τις επιλογές των γκέι ανθρώπων και λυπάμαι που δεν μπορούν να εκδηλωθούν δημοσίως όπως οι στρέιτ. Σέβομαι τις επιλογές των στρέιτ αντρών να πάνε με όποια γυναίκα θέλουν, σε ό,τι συνδυασμό θέλουν, και για όσες φορές θέλουν. Και τέλος, για να φτάσω και στο θέμα μου επιτέλους, σέβομαι την επιλογή των γυναικών να κάνουν ακριβώς το ίδιο. Γιατί είναι ένα ζήτημα επιλογών και προσωπικής ελευθερίας που πρέπει να είναι αναφαίρετο και ανεπηρέαστο από την όποια κοινωνική αποδοχή έχει αυτό. Σε τελική ανάλυση, που είναι το κακό να σου αρέσουν τα αγόρια, όταν τη φορά που θα ερωτευτείς πραγματικά είσαι εκεί ψυχή τε και σώματι, με μάτια μόνο για εκείνον;
Αυτή είναι μόνο μία από τις δεκάδες βασανιστικές σκέψεις που τριβελίζουν το μυαλό μου και δεν με αφήνουν να κοιμηθώ. Ευτυχώς αύριο έχω άδεια και θα κοιμηθώ ως αργά.
Ps. Οι βάτες της Dusty σκοτώνουν
Ps2. Χθες βράδυ έκανα μια βόλτα στην Αθήνα και την είδα με τα μάτια που την έβλεπα παλιά, όταν ερχόμουν τουριστάκι. Τα κτίρια στη Β. Σοφίας, οι ψευδοφοίνικες, οι λεωφόροι. Τι ωραία πόλη ρε πούστη μου!
Ps3. Καληνύχτα golden!

Run

Στον ύπνο μου είδα αράχνες. Το ήξερα ότι δεν μπορεί να ήταν για καλό.

Φράσεις, Ξενέρες και Μαλακίες

ΜΕΡΙΚΕΣ ΦΡΑΣΕΙΣ ΠΟΥ ΜΟΥ ΤΗ ΣΠΑΝΕ VOL1
(και δεν θέλω να ξανακούσω)
Εύχομαι ό,τι το καλύτερο. (διάφοροι)
Κλείσε, κλείσε, θα σε πάρω πίσω. (I'll call you back α λα ελληνικά????και το λένε και μορφωμένοι)
Έβαλε κρύο. (όπως ας πούμε έβαλε ήλιο???)
Περάστε, κυρία.(σε σειρά σούπερ μάρκετ)
Κύριε Γιώργο ένα κλαμπ σάντουιτς. (Στα Γκούντις)
Κωλοπιλάλα σ'έπιασε. (διάφοροι)
Μην τρελαίνεσαι. (διάφοροι)
Καλημέρα. (σε ελληνικές σειρές ανάμεσα σε ζευγάρια που τρώνε πρωινό στο κρεβάτι)
Γεια σου. (από πωλήτριες που τους μιλάς στον πληθυντικό)
Καλά, δεν το πιστεύω. (χαζογκόμενες)
Παρεάκι, ταινιάκι. (από χίπιδες φοιτητές)
Πάμε για ρακές. (από χίπιδες φοιτητές)
Τι ακούς; Απ' όλα. (άσχετοι)
Τι ακούς; Μέταλ και ροκ μπαλάντες. (άσχετοι στο τετράγωνο)
Τι ακούς; Ροκάκια. (άσχετοι που να πέσει φωτιά να τους κάψει)
Σινεμά πηγαίνετε; (αυτοί που πουλάνε κουπόνια για σινεμά)
Η Αθήνα είναι χαβούζα. (από Θεσσαλονικείς πάντα)
Σκληρό Ροκ. (στα δελτία)
Καυτή Πατάτα. (στα δελτία)
Το Κίτρινο Υποβρύχιο. (για μια ομάδα, δεν θυμάμαι ποια)
Καρναβαλιστές. (οι μαλάκες που γυρνάνε με ρόπαλα, σφυρίχτρες κλπ και σε ενοχλούν)
Κούλουμα. (what the fuck?)
Μήπως έχεις...(σε djs)
Ο Έλληνας και θα φάει και θα πιει και λεφτά να μην έχει θα πάει στα μπουζούκια. (σε ρεπορτάζ, σ.σ. ΜΠΡΑΒΟ!)
BONUS1
+3 Πράγματα που μου την έσπασαν σήμερα
Ο σεκιουριτάς στο Bershka Ερμού σταμάτησε τρεις ρομά με το που μπήκαν στο μαγαζί για να είμαι politically correct, και τους ρώτησε τι θέλουν μες στο Bershka. Ε, μα βέβαια, έπρεπε να πάνε στου Louis Vuitton να ψωνίσουν. Αυτό το πράγμα σε αυτή τη χώρα δεν θα το καταλάβω. Να σε κρίνουν από την εμφάνιση σου για τα πάντα.
Μια γριά στο σούπερ μάρκετ μου έφαγε τη σειρά μπαίνοντας στην ουρά από το πλάι. Είχε 3 πράγματα και αν ήταν πίσω μου θα την άφηνα να περάσει αλλά η αυθαιρεσία μου τη δίνει κι έτσι τη στραβοκοίταξα όταν αυτή πρώτη στραβοκοίταξε τα ρούχα μου.
Ένας μεσήλιξ στη στάση τσέκαρε όλες τις κοπέλες από πάνω μέχρι κάτω. Άλλαξα σποτ και ήρθε από κει, ξανάλλαξα, ξανάρθε. Ευτυχώς μετά τον έχασα μες στο λεωφορείο.

BONUS2
+3 μαλακίες
Σε δωμάτια στην ελληνική ύπαιθρο -που προσωπικά σιχαίνομαι- διαφημίζουν ότι παρέχουν πρωινό. Δεν ήταν άλλο από ένα ντουλάπι με ένα κουτί φρυγανιές και μερικές μαρμελαδίτσες. Έτυχε σε γνωστούς.
Έμαθα ότι όλο το team διανομής της γνωστής εφημερίδας που σας έλεγα δεν δουλεύει πια. Δεν ξέρω αν απολύθηκε ή παραιτήθηκε τελικώς.
Διαβάζοντας το blog του συμπαθούς blogfriend thod., διαπίστωσα για άλλη μια φορά πως στην Ελλάδα κανείς δεν μπορεί να δεχτεί ότι κάτι που κάνει μπορεί να μην αρέσει σε κάποιον άλλον.