God is an Accordion

Στο λεωφορείο 126 που περνάει από το Σύνταγμα ανεβαίνει από την μπροστινή πόρτα μία τρελή. Από τη μεσαία ένας γύφτος, σόρι, politically correct, ρομ, με ακορντεόν. Παίζει τις Νταλίκες, ναι το γνωστό "με τα φώτα νυσταγμένα και βαριά, τριγυρνάνε οι νταλίκες στην Αθήνα" κλπ κλπ, του Ρασούλη και του Νικολόπουλου. Το ερμηνεύει άψογα. Η τρελή ενθουσιάζεται. Η τρελή είναι σχετικά χοντρή, με φουντωτά, αχτένιστα σγουρά μαλλιά, πεταχτά δόντια με κενά ανάμεσα τους (που θυμίζουν λίγο εκείνη τη μουρλή από τα Παρατράγουδα, την αδύνατη ξανθιά-όχι την Πάνια). Μυρίζει σαν τζην που το έχουν κατουρήσει καμιά δεκαρία γάτες και μετά το βούτηξαν σε έναν τενεκέ φέτα, από τον οποιό είχε αφαιρεθεί η φέτα και είχε μείνει μόνο το ζουμί της. Φοράει φόρμα και αθλητικά παπούτσια χωρίς κάλτσες. Το λεωφορείο φρενάρει , ο γύφτος χάνει το στεντόριο της φωνής του, το παντελόνι της τρελής κάνει ένα κλικ πάνω και αποκαλύπτει το πόδι της, καλυμμένο με τρίχες, ίδιο αντρικό. Το τραγούδι τελειώνει, ο κόσμος δίνει ψιλά, η τρελή χειροκροτάει και φωνάζει στον γύφτο: "Να'σαι πάντα καλά, ο θεός να σε βλέπει". "Ωραία ευχή του έδωσε" λέει η προφανώς άθεη διπλανή μου. Τι αγχώνεται; Έστω ότι υπάρχει θεός, μήπως βλέπει και κανέναν; Ή μήπως ακούει τις προσευχές κανενός; Τα καλύπτει όλα ο ήχος του ακορντεόν.

Τσαγκαροδευτέρα

Δευτέρα, τσαγκαροδευτέρα γαμημένη. Ξύπνημα νωρίς. Δουλειά. Παρεξηγήσεις. Από πότε κανείς δεν κοιτάει την πρόθεση; Τον αγνό ενθουσιασμό; Κούραση. Πήχτρα η λεωφόρος. Το λεωφορείο πήγαινε με 5. Όταν πήγαινε. City Link ένας άλλος κόσμος. Η φίλη μου κρατάει τσάντα miu miu. Είναι τυλιγμένη σε ένα πράσινο πανάκριβο παλτό, φοράει ένα πανάκριβο πουκάμισο και ένα ασημένιο μπουφάν-γιλέκο. Τα μαλλιά της είναι κομμωτηρίου. Βαμμένα και χτενισμένα. Και κομμωτηρίου κολωνακιώτικου. Να και η αδερφή της. Με σούπερ δουλειά και ομπρέλα Burberry's. Μου κερνάνε τον καφέ. Φτωχός συγγενής με παλτό H&M και παντελόνι Bershka. Ρωτάνε στο Παλλάς για τη Μήδεια. "Των 80 έχουν μείνει". No problem. Πηγαίνω στο Άττικα. Γιατί; Για να νιώσω μεγαλύτερη μιζέρια; Κι όμως, μάλλον δεν είμαι εξαίρεση. Το Άττικα είναι άδειο. Έχω δεν έχω αγοράζω ένα δωράκι, νά σου το πενηνταρικάκι, γεια σου ρε Eurobank με τις κάρτες σου. Και το αστείο είναι ότι για μένα με την καμία δεν θα δινα πενήντα ευρώ σ' αυτή τη φάση. Όταν βγαίνω ψιχαλίζει. Το Άττικα, σαν κτίριο, μου θυμίζει το μουσείο στο Ghostbusters 2 που τυλίχτηκε με εκείνη τη ροζ γλίτσα. Το "κτίριο" μ' αρέσει να το γράφο με γιώτα. Από πότε γράφεται με ήτα; Στο δρόμο για το σπίτι σκέφτομαι διάφορα. Το χιόνι που πέφτει σε γειτονικές χώρες, τα γυαλιστερά παπούτσια της φίλης μου, τη Lydia Lunch που θα τη χάσω για άλλη μια φορά, τη φωτογραφία του παπουτσιού της που κοσμούσε κάποτε τον τοίχο του Hoxton. Βαρέθηκα να σκέφτομαι. Καμιά φορά το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να κοιμηθείς. Κι αν χιόνιζε ακόμα καλύτερα. Καληνύχτα.

Carolina Drama

Σ'ένα χαμόσπιτο στη Νότια Καρολάινα έμενε ένα δεκάχρονο αγόρι, με τον μεγαλύτερο αδερφό του τον Μπίλι, μια μάνα και τον γκόμενό της. Ο γκόμενός της ήταν χαμένο κόρμι, με μπλε τατουάζ που είχε κάνει όταν ήταν μικρός. Ήταν μέθυσος και τσαντίλας, ευτυχώς βέβαια που δεν είχε όπλο. Μια μέρα ο Μπίλι ξύπνησε στο πίσω μέρος του φορτηγού του κι έριξε μια ματιά στο πίσω μέρος του σπιτιού του. Έκπληκτος είδε τη μάνα του να κρατάει το κοκκινόμαλλο κεφάλι της και το γκόμενό της να έχει τυλίξει τα γαντοφορεμένα χέρια του γύρω από το λαιμό ενός γέρου παπά και να προσπαθεί να τον πνίξει. Ο Μπίλι κόντεψε να ξεράσει. Είδε τον βλάχο γκόμενο της μάνας του να χτυπάει τον παπά με ένα σφυρί. Ο παπάς προσπάθησε να παλέψει, είχε βάλει τα δυνατά του, αλλά ήταν γέρος.

Ο Μπίλι ήξερε-αν και δεν είχε γνωρίσει- τον παπά που κειτόταν στο δωμάτιο. Άκουσε τον εαυτό του να λέει "Αυτός πρέπει να είναι ο μπαμπάς μου". Τότε ήξερε τι έπρεπε να κάνει. Πήρε κουράγιο και άρπαξε το πρώτο χοντροκομμένο πράγμα που βρήκε, ένα κρύο μπουκάλι γάλα που του το είχαν φέρει το πρωί στις εννιά.

Ο Μπίλι μπούκαρε στο δωμάτιο και είδε το αίμα στο πάτωμα. Κλείδωσε την πόρτα πίσω του, κοίταξε τη μάνα του που ήταν σαν φάντασμα και τον γκόμενό της. Πλησίασε τον γέρο που σπαρταρούσε στο πάτωμα και ξαφνικά ο γκόμενος της μάνας του του φώναξε "Βγες έξω!!!" "Όχι μέχρι να μάθω τι συμβαίνει" "Να, λοιπόν, αυτός ο παπάς επιτέθηκε στη μάνα σου". Ο Μπίλι όμως ήξερε ότι ο τύπος έπαιζε θέατρο. Τότε, σήκωσε το μπουκάλι με το γάλα και του το έφερε στο κεφάλι. Το γάλα κύλησε ανάκατο με το αίμα στο πρόσωπό του και έπεσε στο έδαφος δίπλα στον παπά που αγκομαχουσε. "Μπαμπά, γιατί ήρθες εδώ;" Η μάνα του τότε έβγαλε έναν φάκελο γεμάτο λεφτά: "Ήρθε για να φέρει αυτό. Πληρώνει όλους τους λογαριασμούς εδώ και τόσα χρόνια". "Μαμά, ας βάλουμε αυτό το πτώμα κάτω από το δέντρο και τον μπαμπά στο πορτ μπαγκάζ και να φύγουμε για το Τενεσί". Τότε μπήκε μέσα ο μικρός αδερφός κρατώντας το καπέλο του γαλατά και ένα μπουκάλι τζιν.
Αν θέλετε να μάθετε το τέλος της ιστορίας, ρωτήστε τον γαλατά.

Αυτά τραγούδησε ο Jack White και πολύ θα ήθελα να ξέρω πως τελειώνει το Carolina Drama και δυστυχώς στο τέλος μας αφήνει με την απορία και ένα αστειάκι για τον γαλατά. Go figure. Thumbs up όμως για την άψογη southern white trash ατμόσφαιρα και για το φανταστικό story.

Zelot

Κυκλοφόρησε το νέο Sonik. Δεν το έχω στα χέρια μου, δεν ξέρω καν αν υπάρχει λόγος να το αγοράσω. Είδα όμως τη διαφήμιση πρωί-πρωί στο Avopolis. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι ανάμεσα στα θέματα στο εξώφυλλο ανάμεσα σε AC/DC, Grace Jones και Monster Magnet γράφει και Αργύρης Ζήλος. Είναι θέμα ο Ζήλος ή το ότι ο Ζήλος πήγε στο Sonik και πρέπει να τον διαφημίζουν στο εξώφυλλο; Κατά τα άλλα το θέμα Urban Legends ίσως έχει ένα ενδιαφέρον όπως και αυτό για την Americana, αν και έτσι πως διαφημίζεται μάλλον θα είναι γραμμένο με το "ιδιαίτερο" non-humour κάποιου από τους "χιουμορίστες" συντάκτες του (αλεπούδες στα κάρβουνα κλπ). Ωραία χρώματα στο εξώφυλλο αλλά φυσικά μιλάμε για τεύχος Νοεμβρίου που κυκλοφορεί λίγο πριν εκπνεύσει ο μήνας...

prison blues

Με αφορμή το πρωτόγνωρο κύμα απεργιών πείνας από τους κρατούμενους στις Ελληνικές φυλακές αλλά και την εγκληματική αποσιώπησή του από τα κυρίαρχα ΜΜΕ, για τη Δημοκρατία και την προάσπιση των βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων, καλούνται όλοι όσοι διατηρούν μπλογκς, διαδικτυακά φόρα και όχι μόνο να δημοσιεύσουν ταυτόχρονα και συντονισμένα σήμερα 20 Νοεμβρίου 2008, ημέρα Πέμπτη, το κείμενο “Όχι στο Όνομά μας” και όλους του χρήστες του διαδικτύου να το υπογράψουν.Την 21η Νοεμβρίου το κείμενο αυτό θα σταλεί σε όλα τα μέλη του κοινοβουλίου και σε όσο το δυνατόν περισσότερους φορείς μέσων μαζικής ενημέρωσης με την προτροπή της αναδημοσίευσής του. Το κείμενο προς αποστολή θα φέρει τους υπερσυνδέσμους (URL) από όλες τις ιστοσελίδες, που το υιοθέτησαν.

The cruel truth about tarifes

Μ'αρέσει να παίρνω ταξί για τη δουλειά. Κάνει το 1/6 του χρόνου σε σχέση με τα ΜΜΕ (γιατί το σπίτι μου είναι κοντά στη δουλειά αλλά δεν εχει συγκοινωνία κι έτσι πρέπει να πηγαίνω πρώτα στο Σύνταγμα με μετρό και μετά να παίρνω λεωφορείο). Plus, ο παππούς μου ήταν ταξιτζής. Φυσικά ο πιο ευγενής ταξιτζής που έχει υπάρξει σ' αυτή τη χώρα. Και με τόσα ταξί που έχω πάρει το λέω μετά βεβαιότητας. Και πώς όχι άλλωστε; Να τα και σήμερα.

Ταρίφας πεμπτουσία της ελληνίλας. Γύρω στα 55 αλλά μοιάζει 70. Χωρίς μπροστινά δόντια. Με μία γριά στο διπλανό κάθισμα που τη λέει κοπελιά γιατί ακόμα νομίζει ότι είναι 20. Cruel but true. Συζητάει μαζί της για τους Άγιους Πάντες. Σταυροκοπιούντια και οι δύο όταν περνάμε από μια εκκλησία. "Εδώ στο χασάπικο κατεβαίνω", λέει η γριά. Ο ταρίφας κάνει στην άκρη χωρίς αλάρμ, πάνω σε έναν κάθετο δρόμο, την ώρα που βγάινει ένα μηχανάκι. Το ακουμπάει ξυστά και λέει: "ό,τι θέλουν κάνουν".

Συνεχίζει στη Λεωφόρο, τρέχει σαν ζουρλός, τρέχει και πάνω στη μεγάλη στροφή και όταν την παίρνει ερχόμαστε face to face με ένα μίνι-μποτιλιάρισμα στα δεξιά, αυτός θέλει νά πάει δεξιά, τους κορνάρει και τους βρίζει σαν να κάνουν κάτι κακό, κάνει αριστερά μπλοκάροντας τους πίσω και μπαίνει γρήγορα πάλι δεξιά. Όλη την ώρα ευχόμουν να είχα βάλει ζώνη. Με το που στρίβει πάει να με αφήσει. "Όχι εδώ, σας είπα πιο κάτω". "Εδώ μου είπες". "Δεν σας είπα εδώ ". "Εδώ μου είπες". "Τώρα τι θα γίνει, θα με πας πιο κάτω;"

Βγαίνοντας μουρμούριζα διάφορα και σκεφτόμουν καφρίλες. Όπως ας πούμε γιατί να έχει πεθάνει αυτός ο θεός και να ζει αυτό το άχρηστο πλάσμα. Μάλλον επειδή ο τελευταίος σταυροκοπιέται μπροστά στις εκκλησίες. Είμαι κάφρος, το ξέρω. Cruel but true.

Μουσικές σκέψεις εν μέσω κρίσης και βροχής

• Χθες έβρεχε. Δευτέρα με βροχή ό, τι χειρότερο. Δευτέρα με βροχή και αδικίες στη δουλειά ακόμα χειρότερο. Δευτέρα με βροχή, αδικίες στη δουλειά και μπότες από το Pull and Bear ακόμα χειρότερο.

• Ο τραγουδιστής των Vines άρρωστος με σύνδρομο Asperger, κάτι σαν αυτισμό. Πιτσιρικάς και όμορφος. Αυτό κι αν είναι αδικία.

• Δεν θα ξεπεράσω ποτέ τη φωνή του Chris Eckman. Το νέο του άλμπουμ, The Last Side of the Mountain, είναι αρκετά καλό. Από τη Hitch Hyke στην Ελλάδα, από την Glitterhouse αλλού.




• Best των Stereo Nova χωρίς ένα κλεμμένο ποδήλατο και προάστια γίνεται; Γίνεται. Αλλά κάτι λείπει από το Βικτώρια.

• Είσαι απλώς ευγενικός και σου τη λένε κι από πάνω.




• Οι Residents ήταν βαρετοί. Η μπάντα δηλαδή ήταν μια χαρά και επιβλητική ο τυπάς όμως με την κουβέρτα μου έσπασε τα @@. Well, my brother Harvey και my brother Harvey, μας ζάλισε πια. Δεν είναι τυχαίο που το Παλλάς άδειαζε σιγά-σιγά. Κρίμα ...και είχα ακούσει τα καλύτερα. Πάντως με τόσους νιουγειβάδες που είχαν μαζευτεί απ' έξω θυμήθηκα ένα dvd με live της Siouxsie που ένα κάρο "φρίκουλα" μαζεύονται έξω από το Royal Albert Hall. Έτσι κί έξω απ' το Παλλάς τα πράσινα μαλλιά της τύπισσας από τη Rebound έσπαγαν την κυρίλα με τον πιο βίαιο τρόπο.




• Πώς νομίζεις όταν είσαι μικρός ότι όλα στη ζωή είναι σούπερ...Μεγαλώνεις, τρως ένα-ένα τα χαστούκια και αφού νιώθεις ότι είσαι ώριμος πια και δυνατός έρχεται η κρίση. Και μές στην κρίση οι αδικίες είναι ακόμα πιο μεγάλες, σε πνίγουν και σε σκοτώνουν λίγο-λίγο κάθε μέρα. Και δεν μπορεί να σε σώσει ούτε η μουσική πια. Απλά συνεχίζεις να ζεις. Ή μάλλον να νομίζεις ότι ζεις.




• Σε έναν τοίχο στα Εξάρχεια -νομίζω- γράφει: "Ήσουν καλό ρομποτάκι σήμερα;"" Όχι δεν ήμουν", θέλω να γράψω από κάτω, "τα ρομποτάκια δεν ακούν μουσική ούτε γράφουν σε blogs". Κι όμως...

Peter Murphy

All night long-από το άλμπουμ Love Hysteria. Ίσως το απόλυτο νεορομαντικό κόμμάτι από τον απόλυτο νεορομαντικό ήρωα (ήταν τουλάχιστον μέχρι που επανένωσε τους Bauhaus για τα λεφτά-όπως δήλωσε ευθαρσώς και ο ίδιος). Ευτυχώς που υπάρχουν τα videos γιατί θέλω να τον θυμάμαι όπως ήταν τότε: ένα σκοτεινό αγόρι που ύστερα έγινε εύθραυστος άντρας κι έπειτα... φάντασμα του εαυτού του.

Manic Depression

Δεν ήθελα να ξυπνήσω. Καφές. Σκέτος. MTV-χοντρό-παιδί μεταλλάς γίνεται μοντέλο. Ραδιόφωνο. Σκάι. Flakes. Σεμνοί. Μουντός καιρός. Μποτιλιάρισμα. Κόσμος για ψώνια. Όχι H&M, αλλά Rere Papa και Dior. Κοπέλα με ωραίο πράσινο παλτό. Στον φανταστικό μου κόσμο τη δέρνω και το κλέβω (όπως ο Rob Gordon έκανε κρέας τη μούρη του Ian με το τηλέφωνο στο δισκάδικο). Not. Στενά πεζοδρόμια. Γάτες και σκύλοι. Εξάρχεια. Μελαγχολία. Λίγα λεφτά. Πολλή δουλειά. Μέλλον μαύρο. Πεινάω. Σαλάτες. Ψωμάκια. Εξάρχεια. Γαμημένα. Βρώμικα. Ζητιάνοι. Πλανόδιοι μουσικοί. Μαύροι με cd και το Death Magnetic πάνω πάνω. Τύπος πουλάει ένα πενταβρώμικο βιβλίο με σκισμένα φύλλα. Ντοστογέφσκι-λέει-20 ευρώ. Pull and bear. Μαλακίες ρούχα του 20ευρου. Δεν έπαιρνα Ντοστογέφσκι? Μετρόπολις. Gabriela Cilmi πλάι πλάι με Portishead και Spiderman για ps3. Τρένο. Ακρόπολη στοιχειωμένη. Μικροπωλητές. Σκουλαρίκια. Πήλινη οικογένεια γουρουνιών με γυαλιστερά μάτια. Γουρούνια είναι αυτοί που τους βάζουν να πληρώνουν για άδειες. Βερόπουλος. Ψάχνω το πιο φτηνό τυρί-το ζαμπόν το βρήκα ήδη. Spar. Από Βασιλόπουλο παίρνω 365 κι από Ατλάντικ Αγρότισσα. Δεν είμαι της φτήνιας. Παλιά κορόιδευα αυτούς που ψώνιζαν απ'την Εγνατία κι απ' το Dia. Το λούζεσαι τελικά. Μουσάτος με καροτσάκι μπαίνει στο Βερόπουλο. Κάνει και στην άκρη να περάσω. Αγοράζει νουτέλα με δίλεπτα. Σκατά. Έχω κλειδωθεί απ' έξω. Το κλειδί του έτερου κάτοικου του σπιτιού πίσω από την πόρτα. Κάθομαι με τις πλαστικές πλην οκολογικές σακούλες έξω απ' την πόρτα και περιμένω να πηδήξει δύο μπαλκόνια για να μας ανοίξει. Μπαίνω. Θα στρώσω καινούρια σεντόνια, θα μαζέψω τα cd, θα διπλώσω τα ρούχα μου. Not. Κουλουριάζομαι στο κρεβάτι και δεν κάνω τίποτα. Είμαι depressed. Γιατί έτσι είναι μια καλή μερα. Μια μέρα που δεν δουλεύω και βγαίνω με φίλους και αγαπημένους έξω. Και για κάποιο ανεξήγητο λόγο μας κυνηγάει ένα μαύρο σύννεφο που σχηματίζει γράμματα στον ουρανό. Τα γράμματα λένε: Μια ζωή έτσι? Κι εγώ δεν ξέρω τι να απαντήσω.

The lost art of Athens Voice

Έχει πάρα πολύ καιρό που το έχω παρατηρήσει, αλλά το τελευταίο τεύχος της με έβγαλε από τα ρούχα μου. Ο λόγος για την Athens Voice της οποίας δηλώνω πάλαι ποτέ fan, από το πρώτο τεύχος της. Κάτι όμως δεν έχει αλλάξει;

Δεν βρίσκω θέμα να διαβάσω και βαρέθηκα να διαβάζω για τους δρόμους της πόλης σε αφιερώματα τύπου "κάτι τρέχει στη Σόλωνος" και για το που μπορούμε να βρούμε ψαλιδάδικα, κουμπάδικα, μεταχειρισμενάδικα και άλλα ψευτογραφικά. Δεν παρουσιάζονται πρόσωπα συγκεκριμένα που να με κάνουν να νιώσω ότι κάτι γίνεται στην Αθήνα. Δεν υπάρχει προσωπική άποψη των συντακτών. Για παράδειγμα στη Lifo οι στήλες της Χειρδάρη και της Τριβόλη χωρίς να λένε κάτι ιδιαίτερο, μια απλή καθημερινότητα αφηγούνται, είναι πολύ ενδιαφέρουσες. Στη Voice το κάνει η Μανίνα Ζουμπουλάκη και ο Νένες. Σεβαστός μεν ο δεύτερος, αλλά βάλτε ρε γαμώτο και έναν νέο άνθρωπο να γράψει. Ωραίο το point of view μιας πενηντάρας been there done that και η gay friendly αισθητική του κ. Νένε, αλλά πού είναι ένας 25άρης/αρα ή ένας 30άρης/άρα για να ταυτιστεί το target group της; Επίσης, πού είναι οι τέχνες, η underground Αθήνα, οι διάφορες σκηνές που κινούνται υπογείως στην πόλη; Και όχι, οι τάσεις clubbing του Μένεγου δεν είναι κάτι φοβερό, καθώς αναμασάει τα ίδια κ τα ίδια σε κάθε τεύχος. Για να μην αναφερθώ στη στήλη της μουσικής. Εκεί που η Lifo έχει τον υπερ-ψαγμένο Hulot η Voice έχει τον παρωχημένο Μηλάτο.

Σε αυτό το σημείο, για να μην παρεξηγηθώ, τονίζω πως δεν είμαι κανένας θιασώτης της Lifo. Απλώς η Voice δεν καταλαβαίνει ότι χάνει το παιχνίδι. Και το χάνει γιατί έχει τυφλό έρωτα για το βιβλίο (καλό το βιβλίο αλλά ως ένα σημείο), για τους ίδιους και τους ίδιους ανθρώπους μέσης ηλικίας, για τους φίλους της. Και έτσι, με την αναφορά στους φίλους της Voice ,φτάνουμε στο έναυσμα αυτού του post, το τελευταίο τεύχος της Voice που είναι αφιερωμένο στη Θεσσαλονίκη. Δεύτερο πιο σημαντικό πρόσωπο της πόλης θεώρησαν τον αρχισυντάκτη του Soul, frontman των Dread Astaire και κολλητό φίλο του Τσιτσόπουλου. Στις υπόλοιπες θέσεις φιγουράρουν επίσης ένα κάρο τίποτες και πουθενάδες επειδή είναι φίλοι τους.

Όταν η Voice πάψει να προβάλει τους φίλους της και σκεφτεί σοβαρά τι είναι αυτό που της λείπει και που καθιστά τη Lifo κλάσεις ανώτερη, τότε ίσως μπορέσει να ανακτήσει τη χαμένη της αίγλη.

Φρουτότυπο Baby

Χμ. Δύο σκέψεις:
α)Μέχρι πότε θα θεωρείσαι λεσβία αν δεν ενδιαφέρεσαι να κάνεις παιδί; Κανείς δεν το αποκλείει jesus! Απλώς, όταν έχεις δημιουργικές τάσεις σε ενδιαφέρουν κι άλλα πράγματα, κι όχι αν έφτασες τα 25, 30, 35 ή οποιαδήποτε άλλη ηλικία. Το παιδί πρέπει να είναι αποτέλεσμα ενός ωραίου έρωτα και όχι ενός κοινωνικά επιβεβλημένου άγχους. Το post αυτο φυσικά ισχύει για τις γυναίκες, γιατί ένας άντρας που δεν θέλει να κάνει παιδί είναι normal, cool, playboy.NOT.
β)Έμαθα από τα comments στο blog του enteka ότι έκλεισε ένα καφέ στη Θεσσαλονίκη, το Φρουτότυπο. Μικρό, τοσοδούλι για την ακρίβεια, με πεντανόστιμα γλυκά και 7 ή 8 τραπεζάκια. Υπερ-ευγενικός κύριος με μουστάκι, free press, καλοκαίρι τραπέζια έξω, πέρασμα, Ναυαρίνου, συζητήσεις, αναλύσεις, σχέδια, χαρά, στενοχώρια, τσάι φράουλα. Τι κρίμα. Πιο δίπλα βρισκόταν ένα δισκάδικο, το Kaleidoscope, που έκλεισε πολλά χρόνια πριν. Πεθαίνει αυτή η πόλη ρε γαμώτο.

Flakes+Sugahspank!

Δύο από τους πιο ωραίους δίσκους που άκουσα τον τελευταίο μήνα είναι ελληνικοί!
Ο ένας είναι των Flakes. (Lick your Fingers if you Like it)
Speedy pop, a touch of post-punk, εντυπωσιακά φωνητικά, εθιστικοί ρυθμοί! Αν δεν ήταν από την Πάτρα (και Αθήνα και Σύρο) και ήταν από το Essex λόγου χάρη θα είχαν ήδη κάνει δυο-τρία εξώφυλλα στο NME. Από την Inner Ear.
Ο άλλος είναι αρκετά έξω από τα μουσικά μου νερά καθότι δεν έχει ούτε ζαχαρωτές pop μελωδίες ούτε σέξι κιθάρες. Είναι ο δίσκος της Sugahspank! (The Incredible/The Invisible)Κι αυτό το θαυμαστικό αν δεν ήταν αναπόσπαστο κομμάτι του ονόματός της θα ήταν και δική μου προσθήκη. Funk, soul, hip hop, breaks, street ήχοι και η φωνή της Sugahspank! να φέρνει το Μπρονξ στην πόρτα μας. Από την Cast-a-Blast.
Proud to be Greek sometimes.

The Happy Prince @ La Rambla

Καμιά φορά η απογοήτευση είναι τόσο μεγάλη που το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να γελάς. Δεν φταις εσύ εξάλλου. Πώς να τα βάλεις με το χρήμα, το εμπόριο, τα κέρδη, τους εμπορικούς διευθυντές, τους διαφημιστές, τα κεφάλαια, τα μεγάλα κεφάλια; Και με τι όπλο; Την ακεραιότητα, την καλλιτεχνική διάσταση ή τη σπουδαιότητα κάποιων πραγμάτων; Το μόνο που μετράει είναι τα λεφτά. Ό,τι φέρει λεφτά είναι καλό. Not. Στο τέλος όμως εσύ που δεν φταις σε τίποτα, θα κληθείς να απολογηθείς, να αντέξεις την κριτική, να εξηγήσεις, να δικαιολογήσεις. Μήπως πρέπει να τα μαζέψεις, να πας στη Βαρκελώνη και να ζεις κάνοντας το άγαλμα στη rambla; Και ποιο άγαλμα να κάνεις; (μούμπλε μούμπλε μούμπλε)
ΤΟ ΒΡΗΚΑ! Θα κάνω τον Ευτυχισμένο Πρίγκηπα. Θα βλέπουν όλοι το λαμπερό μου έξω και κανείς δε θα ξέρει ότι μέσα μου κλαίω.

ps. Μία σύνοψη του ευτυχισμένου Πρίγκηπα από το Wikipedia.

The protagonist of the story is a gilt and bejewelled statue of a prince, who stands on a tall column overlooking a city. A swallow, who has delayed his migration to Egypt for the love of a reed, rests on the statue's plinth; the Prince is crying at the injustices he can now observe, having been isolated from the realities of his society while he was alive. The Prince asks the swallow to remove the ruby that adorns his sword, and give it to a poor seamstress with a sick child; the swallow does so. The swallow stays with the Prince over the ensuing weeks, distributing the jewels and gold from the Prince to the poor of the city. When the Prince is completely denuded of gold, the swallow realises he is dying from cold; the Prince asks the swallow to kiss him on the lips. The swallow dies, and the Prince's lead heart breaks. The next day, the Mayor of the city observes the state of the statue, and orders it to be removed and melted down. The Prince's heart does not melt in the furnace, and it is discarded on to the same dust-heap where the swallow's body is lying:

“

"Bring me the two most precious things in the city," said God to one of His Angels; and the Angel brought Him the leaden heart and the dead bird. "You have rightly chosen," said God, "for in my garden of Paradise this little bird shall sing for evermore, and in my city of gold the Happy Prince shall praise me."

”

Ring the Belle (and Sebastian)

Οι Belle and Sebastian θα κυκλοφορήσουν στις 17 του μήνα ένα διπλό cd με τα BBC Sessions τους. Can't wait.
Ιδού το track list:

Disc 1 - Radio Sessions

1. The State I Am In, Like Dylan In The Movies
2. Judy And The Dream Of Horses
3. The Stars Of Track And Field
4. I Could Be Dreaming
5. Seymour Stein
6. Lazy Jane
7. Sleep The Clock Around
8. Slow Graffiti
9. Wrong Love
10. Shoot The Sexual Athlete
11. The Magic Of A Kind Word
12. Nothing In The Silence
13. (My Girl's Got) Miraculous Technique

Disc 2 - Live In Belfast

1. Here Comes The Sun
2. There's Too Much Love
3. The Magic Of A Kind Word
4. Me And The Major
5. Wandering Alone
6. The Model
7. I'm Waiting For The Man
8. The Boy With The Arab Strap
9. The Wrong Girl
10. Dirty Dream # 2
11. Boys Are Back In Town
12. Legal Man

The Cure

Πόσο εκνευριστικό είναι αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα. Αγαπάμε με πάθος και υστερία μια μπάντα κι έπειτα όχι μόνο τη σνομπάρουμε αλλά τη βρίζουμε κιόλας. Οι αφορμές είναι διάφορες: είτε επειδή γίνεται mainstream (ήτοι την ανακαλύπτουν πολλοί) και αυτό μας κάνει να νιώθουμε λιγότερο "ψαγμένοι" είτε επειδή έρχεται για live συχνά (συνέπεια του mainstream, hence λεφτά για τους διοργανωτές, αλλά hellooo, δεν είσαι υποχρεωμένος να πας στο live) είτε επειδή δεν βγάζει πια τόσο καλά άλμπουμ (fair enough). Το θέμα είναι ότι απλώς θα μπορούσαμε να μην ακούμε τα νέα τραγούδια, να μην ασχολούμαστε. Αλλά ψοφάμε για κράξιμο. Φτάνουμε μάλιστα να λέμε και ανέκδοτα ή τσιτάτα που περιστρέφονται γύρω από τη μπάντα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι Placebo. Πόσες φορές υπερφίαλοι μουσικοί συντάκτες έχουν πει το "αστειάκι" "καλύτερα να ακούσω Placebo" ή "άκου και Placebo εσύ"? Αν ακούσω κάτι σαν κι αυτό, ευχαρίστως. Και αυτό το post δεν είναι καν για τους Placebo. Είναι για τους Cure.

Μια μπάντα που εξέφρασε τις post-punk ανησυχίες των τελών του '70, έγινε έπειτα συνώνυμο του gothic, για να εκφράσει αργότερα την pop μελαγχολία του σήμερα και τη νοσταλγία για το παρελθόν. Κι όμως, ένα τέτοιο γκρουπ, με τεράστια μουσική προσφορά, ένα σωρό αριστουργηματικά άλμπουμ και δεκάδες κομμάτια-διαμάντια δέχεται τα πυρά των indie Ελλήνων. Επειδή ο Robert Smith βάφει ακόμα το γερασμένο πρόσωπό του Επειδή δεν βγάζει τόσο καλά τραγούδια. Επειδή είναι ακόμα ρομαντικός σε μία εποχή που είμαστε υποχρεωμένοι να λατρέψουμε τη μονότονη math εφευρετικότητα των Battles. Και γιατί δεν παραδεχόμαστε ότι το πρόβλημα είναι πως τους Cure τους έμαθαν στην Ελλάδα ακόμα και οι πέτρες λόγω του Friday I'm In Love και του Lovesong; Ό,τι και να λέμε, η εμφάνισή τους στο Terravibe πριν τρία χρόνια (νομίζω) ήταν συναρπαστική, οι εκτελέσεις των κομματιών άψογες και το βάψιμο του Smith δεν φαινόταν παράταιρο-ίσως μόνο λίγο θλιβερό.

Το 4:13 Dream θα κραχτεί πολύ. Κρίμα γιατί είναι ένα συμπαθητικό άλμπουμ. Σαφώς δεν έχει σχέση με τα αριστουργήματα που έβγαλαν κατά καιρούς. Παικτικά όμως είναι άψογο, η φωνή του Smith έχει το ίδιο ανατριχιαστικό αποτέλεσμα που είχε και πριν 30 χρόνια, και οι συνθέσεις είναι not bad at all. Εδώ μια γεύση για όσους δεν έτυχε να το ακούσουν ακόμα και εδώ το review του Pitchfork. Ακόμα κι αυτό το στριμμένο site είναι προφανές ότι έχει αδυναμία στους Cure. But then again, εμείς είμαστε πάντα πιο έξυπνοι.

Santi vs Siouxsie

Ομολογώ ότι στον δίσκο της Santogold έδωσα προσοχή λίγους μήνες πριν εκπνεύσει το 2008, ωστόσο κέρδισε μια θέση στη δεκάδα μου, στην καρδιά μου (cheesy) και στη δισκοθήκη μου (Thank you T.). Από τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα σε σχέση με τον δίσκο ήταν η ομοιότητα (λέγε με κόπια) του My Superman με το Red Light των Siouxsie and the Banshees. Αν και στο booklet του cd αναφέρεται ως written by S.White, J.Hill, W.Pentz στο wikipedia αναφέρεται τόσο ο Steven Severin (μπασίστας των Banshees) όσο και η κυρία Ballion, κατά κόσμον Siouxsie. Δεν ξέρω αν η τελευταία κινήθηκε νομικώς για να αποκατασταθούν τα πράγματα, το θέμα όμως είναι ότι εν έτει 2008 ένας από τους δίσκους της χρονιάς πέρα από τις όποιες άλλες επιρροες οφείλει το 1/12 του στο Kaleidoscope, άλμπουμ του 1980. 28 χρόνια πριν. Ή ίσως απλώς η Santi White να ήθελε να αποτίσει φόρο τιμής στη μεγάλη κυρία του new wave.
Εδώ η Santi (για την ακρίβεια μια φωτό της με το κομμάτι) και εδώ η Siouxsie.

The Bookhouse Boys

Οι Bookhouse Boys είναι ένα πολύ καλά κρυμμένο λονδρέζικο μυστικό. Με ρετρό διάθεση που θυμίζει Scott Walker με ολίγη από surf, η 9μελής melodramatic μπάντα έχει τις δυνατότητες να αναπληρώσει το κενό που αφήνουν οι Last Shadow Puppets τώρα που οι Turner/Kane θα ασχοληθούν με τις άλλες μπάντες τους αφήνοντας τις '60s μαριονέτες τους στην άκρη. Το ομώνυμο άλμπουμ τους δεν κυκλοφορεί ακόμα απ' όσο ξέρω στην Ελλάδα. Ακούστε εδώ τουλάχιστον το Dead.

Κρίση+Indie Τάφρος

Η αλήθεια είναι πως μάλλον κανείς δεν έχει λεφτά για έξω. Ερημιά χθες. Ακόμα και το πάλαι ποτέ indie νυν mainstream Hoxton μισοάδειο ήταν-κι ο καιρός καλός να φανταστείς. Μόνο το Sodade ήταν γεμάτο. Ενδεχομένως οι gay που συχνάζουν εκεί είτε ανήκουν στην ανώτερη οικονομική τάξη είτε πλήττονται από αφόρητη μοναξιά. Σήμερα παίζουν δύο events. Ένα στο Bios και ένα σε κάποιο loft. Και πάλι τις ίδιες σκατόφατσες θα συναντήσεις αν αποφασίσεις να πας. Γιατί κάποτε έλεγα αμάν να ζήσω στην Αθήνα, να είμαι άγνωστος μεταξύ αγνώστων. Μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, ούτε μισό χρόνο δηλαδή, έμαθα τους πάντες κι απ' την καλή κι απ' την ανάποδη. Και όταν λέω τους πάντες, αναφέρομαι φυσικά στον κύκλο που κινούμαι (είναι φύσει αδύνατον να γνωρίσεις τους πάντες). Και ο κύκλος αυτός είναι ο λεγόμενος indie, alternative, street, όπως θες πες τον, δεν έχει σημασία, είναι σαν οποιαδήποτε άλλη κλίκα. Χωρισμένος στα δύο, σε αβοπολίτες και σε κρακχιτλεριακούς, όπως το χωριό στη Μεγάλη Τάφρο του Αστερίξ. Μόνο που η τάφρος διασχίζεται εύκολα και τότε είναι που όλα γίνονται πουτάνα.

Στο τέλος-τέλος το μόνο που θες είναι να πιεις ένα ποτό χωρίς να σου γυρνάνε τ' άντερα από τις φάτσες που συναντάς. Αλλά τι τα θες. Κι αν δε σου γυρίσουν απ'τις φάτσες θα σου γυρίσουν απ' τα χάλια ποτά. Οπότε η οικονομική κρίση μάλλον βολεύει γιατί κάθεσαι σπίτι, που σημαίνει γλιτώνεις λεφτά, γλιτώνεις μπόμπες και σκατόφατσες. Ενώ αν πήγες τις προάλλες πχ στους Fuck Buttons, έσκασες τα λεφτά σου, είδες τους ίδιους και τους ίδιους, και εισέπνευσες τόση ΑΝ-ίλα που θέλεις τουλάχιστον 3 χρόνια να την ξεφορτωθείς. Σπίτι και πάλι σπίτι.