Πόσο διαρκεί η ζωή του ανθρώπου

Όταν ο Θεός έφτιαξε τον κόσμο ήρθε η ώρα να αποφασίσει πόσο θα ζήσει κάθε πλάσμα πάνω στη γη. Τότε παρουσιαστηκε μπροστά του το μουλάρι και τον ρώτησε πόσο θα ζήσει. Εκείνος απάντησε "30 χρόνια". Έντρομο το μουλάρι διαμαρτυρήθηκε: "Αχ, Θεε μου, είναι πολύ λίγος καιρός. Να κουβαλάω νύχτα μέρα για να τρώνε οι άλλοι και για ενθάρρυνση να μου δίνουνε κλοτσιές και χτύπηματα; Κάνε με να ζω λιγότερο." Έτσι ο Θεός το λυπήθηκε και του 'κοψε 18 χρόνια. Ύστερα ήρθε ο σκύλος. "Θέλεις να ζήσεις 30 χρόνια;" τον ρώτησε ο Θεός. "Όχι Θεέ μου", απάντησε εκείνο. "Τα πόδια μου δεν θα αντέξουν τόση ταλαιπώρια για τόσο πολύ καιρό. Δεν θα μπορώ ούτε να γαβγίσω γιατί θα έχω χάσει τη φωνή μου, θα μου πέσουν τα δόντια και δεν θα μπορώ να δαγκώσω. Το μόνο που θα μπορώ να κάνω είναι να λουφάζω και να σέρνομαι μες στη θλίψη". Έτσι ο Θεός το λυπήθηκε και του 'κοψε 12 χρόνια ζωής. Ύστερα ήρθε η Μαϊμού. Ο Θεός ήταν σίγουρος πως η χαρωπή μαϊμού θα ήθελε να ζει πολλά χρόνια. Εκείνη όμως του είπε:"Πίσω από το κέφι μου κρύβεται η στεναχώρια μου. Μπορεί να κάνω γκριμάτσες και καμώματα για να γελάνε οι άλλοι μέσα μου όμως είμαι θλιμμένη και δεν θα αντέξω τόσα χρόνια". Έτσι, ο Θεός τη σπλαχνίστηκε και της έκοψε 10 χρόνια. Κι ύστερα ήρθε ο άνθρωπος. "Θα ζήσεις 30 χρόνια", του είπε ο Θεός. "Τι; Είναι πολύ λίγο. Στα 30 θα χω χτίσει το σπίτι μου, θα φλέγομαι από επιθυμία να κάνω πράγματα, θα ετοιμάζομαι να ευχαριστηθώ τη ζωή μου και θα πεθάνω; Θέλω κι άλλο χρόνο!" "Ωραία λοιπόν", απάντησε ο Θεός, "Θα σου δώσω τα 18 χρόνια που αφαίρεσα από το μουλάρι" . "Δε μου φτάνουν," είπε ο άνθρωπος. "Θα σου δώσω και τα 12 χρόνια που πήρα από τον σκύλο." "Πάλι λίγα είναι," παραπονέθηκε ο άνθρωπος. "Εντάξει λοιπόν, θα σου δώσω και τα δέκα χρόνια της μαϊμούς κι ως εδώ ήταν." Ο άνθρωπος έφυγε και πάλι δεν ήταν ευχαριστημένος.
Από τότε ο άνθρωπος ζει περίπου 70 χρόνια. Τα πρώτα 30, τα ανθρώπινα, περνάνε γρήγορα, με υγεία, κέφι και αγάπη, δουλεύει με ευχαρίστηση, χαίρεται τη ζωή. Ύστερα έρχονται τα 18 χρόνια του μουλαριού. Κουβαλάει το ένα φορτίο μετά το άλλο στην πλάτη του. Θρέφει τους άλλους, και δέχεται χτυπήματα ως ανταμοιβή για τις πιστές του υπηρεσίες. Έπειτα έρχονται τα 12 χρόνια του σκύλου. Είναι στην άκρη και γρυλίζει και δεν έχει δόντια να δαγκώσει. Και στο τέλος έρχονται τα 10 χρόνια της μαϊμούς. Ο άνθρωπος σ'αυτά τα χρόνια χάνει το μυαλό του, η σκέψη του αδυνατίζει, κάνει χαζά κι ανόητα πράγματα και γίνεται περίεγελος των παιδιών.

Ελεύθερη απόδοση του "Πόσο διαρκεί η ζωή του ανθρώπου" (Γερμανικό παραμύθι, από το βιβλίο του Δ.Προύσαλη, Παραμύθια του Κάτω Κόσμου, εκδόσεις Απόπειρα).

Darth Vader

Μη λέμε κι ό,τι θέλουμε. Ο Darth βασανίστηκε ανάμεσα στο καλό και στο κακό ενώ ο τυπάς εδώ είναι pure evil. Δεν έχει καν τα @@ να φορέσει τη στολή του Darth ούτε εδώ ούτε και στο star wars για ps3.
Αιόλου

A lovely dress and two parrots

*Κάτι ωραία φουστάνια στα Όσκαρ...Ιδίως αυτό της Marion Cotillard. Και πολύ χάρηκα με τα αποτελέσματα. Slumdog Millionaire-τι ταινία, και Sean Penn στο Milk όλα τα λεφτά.
*Πόσο μα πόσο μα πόσο σπάζομαι που τον ΜΠΡΑΝΤ Πιτ τον λένε στην Ελλάδα ΜΠΡΑΝ ΠΙΤ. Ότι τι???
*Έβλεπα στο youtube βιντεάκια από τους mazoo and the zoο. Παπαγάλος, κατσίκα, ελέφαντες,-ροκ, σκυλοπόπ, ποπ αντίστοιχα- του χειρίστου είδους βέβαια το καθένα (το σκυλοποπ είναι απο μόνο του αίσχος). Κι όσο σκέφτομαι έναν άλλον παπαγάλο. Αυτόν που ζούσε στη Λιλιπούπολη..Αν κάνω ποτέ παιδιά, θα κάνω ό,τι μπορώ για να τα προφυλάξω από τον σύγχρονο πολιτισμό.
*Από πότε κύριοι δημοσιογράφοι λέμε ΔΡΑΠΕΤΕΥΣΗ και όχι ΑΠΟΔΡΑΣΗ?
*Θέλω να χιονίσει..να καθαρίσουν όλα.

Stuff

*Παίζαν οι Bokomolech σήμερα στο Trova και γινόταν της καριόλας. Δεν μπορούσες να μπεις. Δηλαδή, honestly, όοοοοολοι αυτοί πεθαίνουν για Bokomolech; Ποτέ δεν τρελάθηκαι και (πάλι) honestly, η μουσική τους ακούγεται τέρμα παρωχημένη. Τι να κάνουμε. Παίξανε οι Last Drive πριν 2 χρονια και ακουγόταν όπως θα ακούγεται πάντα το rock n roll. Παίξανε οι Bokomolech και ήταν όπως ακουγόταν το alternative πριν δέκα χρόνια, πριν εξελιχθεί σ'αυτό που είναι σήμερα. No big deal.
*Τυπάς στο Θησείο μίλαγε στο κινητό. "Στο Καστράκι; Μένω και στο Πουστράκι, δε με νοιάζει. Στ'αρχίδια μου αν δεν έχει θέρμανση. Ένα μήνα εκεί που κοιμάμαι το παράθυρο είναι ξηλωμένο. Πρέπει να κοιμηθώ κάπου...". Δυστυχία πέρα από τη σφαίρα της κατανόησής μας. Βέβαια, μου κανε εντύπωση που είχε κινητό.
*Στο ΣΚΑΙ δείχνει εκπομπή από αυτές με το Χ για μια dominatrix και τη σκλάβα της τη Ντάφνι που είναι άντρας. Ελπίζω να μη μας κάνει τελείως ντεκαβλέ στο τέλος.
*Νιγηριανή μαφία λέει στις ειδήσεις. Μάλλον μόνο εγώ δεν το ήξερα. Απειλούν τις πουτάνες με βουντού. 15.000 μαύρες πουτάνες στην Αθήνα. Συνολικά πόσες;
*Χθες αγόρασα φράουλες και μανταρίνια στο Μοναστηράκι. Μου φάνηκε σαν από άλλη εποχή. Έχω συνηθίσει να τα παίρνω από σούπερ μάρκετ.
*Έχει κρύο. Όχι σαν τα κρύα που είχα συνηθίσει αλλά κρύο. Το κρύο που σε κάνει να θες να μείνεις σπίτι και να αράζεις με πιτζάμες και χνουδωτές ροζ κάλτσες.
*Χθες αγόρασα σαγιονάρες απο το Αccessorize. Μαύρες με χρυσό. Ναι, σαγιονάρες μες στην παγωνία. Είμαι σε summer mood γαμώτο. Αρκεί να χάσω και κανά κιλό για να μπω και σε summer body. Όσο περνάν τα χρόνια τον μεταβολισμό τον τραβάς και δεν λέει να κουνήσει.
*When Last I Spoke To Carol, που η Carol γεννήθηκε το 1975 και ένα χαριτωμένο στόρι στο καλύτερο φετινό τραγούδι του Morrissey.
*Περιμένω ακόμα τις σούπερ μουσικές για φέτος.
*Έχω λιώσει στο MTV. Μ'αρέσουν όλα. Οι χαζοεκμπομπές (date my mom κλπ), το Fur Tv, τα Clips, τα σήματα. 90s freak.
*Ζεστό μπάνιο, ρομαντική κομεντί και ύπνος.
ΧΧΧ

Διαπιστώσεις

Σήμερα διαπίστωσα τα εξής:
α) ότι στη Βαρβάρα πέντε η ώρα δεν έχει μείνει τίποτα και ότι έχουν τρελή εμμονή με τα γλυκόξινα
β)ότι στο Φασόλι (που αμφιβάλω αν θα ξαναπατήσω) ήθελαν σώνει και καλά να στριμώξουν 3 άτομα σε ένα τραπεζάκι μια σταλιά για να καβατζώσουν και το δίπλα μην τυχόν χάσουν κανένα 20ευρω. Και επίσης δεν είχε φαγητά
γ)ότι στο Ριφιφί "δεν σερβίρουν μαύρα αναψυκτικά"
δ)ότι στο Γιάντες "σερβίρουν μόνο βιολογικά αναψυκτικά". Ότι η πορτοκαλάδα είναι πιο υγιεινή από την κοκα κόλα επειδή περιέχει 0,000001% χυμό πορτοκαλιού
ε)ότι στη Ροζαλία τρως φαί του σκασμού με 15 ευρώ each το πολύ, σερβίρουν κόκα κόλα, και σου φέρνουν και γλυκάκι στο τέλος
στ)ότι στη στοά του Hondos Center απαγορεύεται να αφήσεις το ποδήλατο σου μήπως θέλει να ακουμπήσει καμία γιαγιά που θα ψωνίζει. Ωραία ποδηλατική συνείδηση ο σεκιουριτάς
ζ)ότι ζουν ένα σωρό άθλιοι και έχει πεθάνει ο Jeff Buckley (άσχετο αλλά ήθελα να το πω)
η)ότι τα ταμεία σου κρατάνε ένα σωρό λεφτά λες και θα ζήσει ποτέ κανείς με τη σύνταξή του
θ)ότι αύριο πρέπει πάλι να πάω στη δουλειά
ι)ότι θαρθει η άνοιξη...που θα πάει..

Indian Vibes

Long time no post. Ας όψονται τα προσωπικά ντράβαλα που με ανάγκασαν να πάρω μέχρι και τριήμερη άδεια από τη δουλειά. Μάζεψα όμως υλικό. Καταρχήν είδα το Slumdog Millionaire. Εκπληκτικό. Μεγάλη ταινία έφτιαξε ο Danny Boyle (που εδώ μου θυμίζει λίγο μεταλλαγμένο Morrissey). Ως teenager λάτρεψα το Shallow Grave και το Trainspotting και χάρηκα τρελά που είδα αυτό το φιλμ τώρα. Με έβαλε σε σκέψεις και σε αναζητήσεις για την Ινδία. Για τη σύζυγο που καιγόταν μαζί με τον άντρα της. Λεγόταν sati και σταμάτησε να ισχύει το 1829. Η γυναίκα καιγόταν για να μην πέσει στα χέρια των νεκρών, εφόσον ο άντρας της είχε σκοτωθεί στη μάχη, αλλά αργότερα έγινε σημάδι συζυγικής αφοσίωσης. Για το «γραφτό», για τη μοίρα και το πεπρωμένο. Τελικά τι συμβαίνει; Νομίζουμε ότι κάνουμε επιλογές αλλά στην ουσία μας κινεί ένα άλλο χέρι; Υπάρχουν άνθρωποι που είναι το πεπρωμένο μας ή απλά άνθρωποι που αγαπάμε; Είναι η έννοια του πεπρωμένου μια σιδερένια μπάλα στο πόδι μας; Είναι η Ομόνοια η νέα Βομβάη (ή Μουμπάη);

Διάβασα τι έγραφε ο Τσιτσόπουλος στην Athens Voice. Είχα περάσει από τη Θεσσαλονίκη για λίγο καιρό, πριν πάρω μεταγραφή για Αθήνα, ως φοιτήτρια. Πάντα μου φαίνονται τρομερές μαλακίες αυτά που γράφει. Άσε που συνέχει μιλάει για τους φίλους του. Αλλά το θέμα μου τώρα είναι ότι περιγράφει μια Θεσσαλονίκη που δεν υπάρχει. Μαγικό το ένα, μαγικό το άλλο, αρχίδια, η Θεσσαλονίκη πνίγεται στο (γαλάζιο) αίμα της. Απλά τα πράγματα. Κι ο ίδιος φάσκει και αντιφάσκει. Τελικά είναι αχανές σκυλάδικο ή άντρο skate κουλτούρας; Όταν αποφασίσει ας μας πει γιατί είχα μια φαγούρα.

Πήγα στο Bios πριν λίγες μέρες. Δεν ξέρω, ή εγώ μεγάλωσα ή το δήθεν μεγάλωσε. Όλοι μεγαλοπιάνονται, σου μιλάνε με μισό στόμα και τη βλέπουν κάπως επειδή αυτά που ακούνε δεν έχουν μουσική ακολουθία (δεν ξέρω και καλά τους όρους). Ήχος πάνω στον ήχο και φασαρία, ψαγμένο ρε φίλε, γαμάτο. Κι όσο σκέφτομαι το CBGB όπου οι Ramones έκαναν μαθήματα απλότητας της μουσικής. Μαλάκες ήταν οι Ramones γαμώ;

Πάει κι ο Lux. Ζωή σε εμάς.

Και επανέρχομαι στην Ινδία. Τι μυστηριακή χώρα. Πόσες θρησκείες. Τι δεισιδαιμονίες. Χρειάζομαι ένα βιβλίο για την Ινδία επειγόντως. Την είδα ινδουίστρια-αν και όπως με κόβω θα πήγαινα στον Γάγγη με σαιζ-λόνγκ, γυαλί ηλίου και πίνα κολάδα.

Το vinyl microstore κάνει εκδρομή στην Πόλη (την παλιά πόλη ντε, που πάλι με χρόνια κλπ κλπ). Ωραία ιδέα. Καλύτερη από τη μαγειρική. 6 θέσεις έμειναν. Κι έχει και μια ξενοδοχειάρα. Μπορεί να μην είναι κοντά στον Γάγγη αλλά ωραία θα είναι.

Ήταν κάποτε το κορίτσι του έρωτα

Ήταν κάποτε ένα κορίτσι που ήθελε να ερωτευτεί. Ο μπαμπάς της την έλεγε το κορίτσι του έρωτα-γιατί ήταν πολύ ερωτευμένος με τη μαμά της όταν την έκαναν. Αλλά εκείνη το είχε πάρει αλλιώς. Έβλεπε τον έρωτα στο Όσα παίρνει ο άνεμος και ψηνόταν πολύ άσχημα να της συμβεί και της ίδιας. Και τα κατάφερε, ερωτεύτηκε. Νόμιζε πως ο έρωτας είναι το καλύτερο πράγμα που μπορούσε να της τύχει. Και όσα στραβά κι αν τύχαιναν αυτή επέμενε ότι ήταν κάτι καταπληκτικό. Και μου άρεσε αυτή η αισιοδοξία της. Τη συνάντησα πριν λίγο καιρό. Δεν τη γνώρισα, παρόλο που τα χαρακτηριστικά της δεν είχαν αλλάξει. Από τότε που ερωτεύτηκε για πρώτη φορά είχαν περάσει 15 χρόνια. Και πάλι ήταν ερωτευμένη. Αλλά τώρα κάτι είχε αλλάξει. Είχε συνειδητοποιήσει ότι ο έρωτας είναι καταστροφή. Ότι ο άνθρωπος χάνει τον εαυτό του όταν αποφασίζει να δώσει τα πάντα σε κάποιον άλλον. Ότι υπάρχουν άνθρωποι που όσο κι αν προσπαθούν, όσο κι αν θέλουν, δεν ταιριάζουν. Ότι πάντα θα πληγώνει και θα πληγώνεται. Ότι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν έστω κι αν το θέλουν. Ότι σε κανέναν δεν αρέσει η μοναξιά. Ότι είσαι ο εαυτός σου μόνο όταν είσαι μόνος. Ότι δεν μπορείς χωρίς τον άλλον από ένα σημείο και μετά. Παρόλα αυτά τα δεινά, όμως, αυτή παρέμενε ερωτευμένη. Δεν ήταν άλλη, αυτή ήταν, αυτή που ήξερα. Το ίδιο κορίτσι. Αν και... όταν κλείνω τα μάτια μου πάντα τη βλέπω διαφορετική. Σε ένα πάρτυ, με πολύ κόσμο, να μιλάει με όλους, να έχει ένα σώρο γνωστούς, να πίνει κοκτέιλ, να γελάει, να λέει αστεία, με μια πράσινη κοντή φούστα και μαύρες γυαλιστερές μπότες. Να δοκιμάζει ό,τι μαλακία έχει να προσφέρει η ζωή και να χαίρεται, να είναι γεμάτη. Αλλά στο τέλος να υποκύπτει σ' αυτό που γεννήθηκε να κάνει και χωρίς το οποίο δεν είναι ποτέ αληθινά γεμάτη. Να αγαπάει. Και να είναι αιώνια καταδικασμένη να έρχεται κοντά με ανθρώπους μόνο και μόνο για να ζήσει τον απίστευτο πόνο του να απομακρύνεσαι από κάποιον, να τον παίρνουν μακριά σου με τη βία, σαν ένα πρόωρο μωρό που δεν ήθελες να γεννήσεις εκείνη τη στιμή.

Rock On The Moon

Ξημερώματα. Η καρδιά του ζορίζεται. Εκείνος τρομάζει. Όχι και τόσο βέβαια. Εξάλλου τα χει δει και τα χει κάνει όλα. Η καρδιά του Lux Interior αποφασίζει να σταματήσει να δουλεύει στα 62 του. Ο,τι και να πω περιττό. Ο θεός του psychobilly, ο αιώνιος έρωτας της Poison Ivy (τι σκατά θα κάνει αυτή μετά από 35 χρόνια μαζί του;), ο teenage warewolf, ο τύπος που τον έπαιζε επί σκηνής και κυλιόταν με το σώβρακο πάλι επί σκηνής. Τι να πω τώρα; Ιστορίες για το Sacramento όπου ψώνισε την Poison ως hitch hyker; Για το CBGB; Για το live στο ψυχιατρείο; Για την υπέρτατη σεξουαλικότητα στη φωνή του; Για τη μουσική που σε κάνει να σεληνιάζεσαι;Αυτά είναι γνωστά. Τώρα θέλω μόνο να φωνάξω επειδή δεν τους έχω δει live. Και πάντα πίστευα ότι θα τους δω. Γιατί το γαμημένο το 97 ή το 98 (δε θυμάμαι) ήμουν μικρή και ενώ είχαν πάει όλοι εμένα δεν με είχαν αφήσει.Γιατί είχα ένα χρυσόψαρο που το είχα ονομάσει Lux. Γιατί φοράω sunglasses after dark. Rock on the moon, Lux..

Bye bye mp3

Πριν καμια βδομάδα γύρισα το μεσημέρι φορτωμένη από τη δουλειά. Κουβάλαγα ντοσιέ, βιβλία, την τσάντα μου, μια χάρτινη σακούλα με ό,τι είχε απομείνει από το brunch που τρώω στη δουλειά. Πέρασα κι από το σούπερ μάρκετ, και από το φούρνο και φόρτωσα τα αδύναμα χεράκια μου με σακουλάρες. Το mp3 έπαιζε, κρεμασμένο γύρω από τα αυτιά μου, μπλέχτηκε στα σκουλαρίκια μου, εκνευρίστικα, το έβγαλα, το πέταξα μέσα στη χάρτινη σακούλα με το μισογεμάτο τάπερ. Έφτασα τελικά σπίτι, έφαγα, άραξα, δεν έχει σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι σήμερα, αναζήτησα το mp3 μου. Αφού έπαιξα στις 3 διαφορετικές τσάντες που χρησιμοποιώ για τη δουλειά, σε τσέπες παλτών, σε συρτάρια, σε ντουλάπια, κάτω από ένα κάρο εφημερίδες και περιοδικά, έκανα τη θλιβερή διαπίστωση ότι το είχα πετάξει. Το άφησα μέσα στην χαρτοσακούλα και όταν τη χρησιμοποίησα για σακούλα σκουπιδιών ξέχασα να βγάλω το mp3 μου. Σαν να πέταξα 40 ευρώ στα σκουπίδα. Τι να κάνεις...So long, λοιπόν, ποτέ δεν με βόλεψες κι ας είχες μέσα ωραίες μουσικές. Black Mountain και Antony, Gogol Bordello και Sebastien Tellier. Δεν βαριέσαι, θα πάρω άλλο και θα βάλω ακόμα καλύτερες μουσικές μέσα μπας και μου φύγει το μουσικό κοκομπλόκο. Ναι, το έπαθα κι αυτό, δεν ακούω πια μουσική. Δεν μπορώ. Δεν ξέρω. Μάλλον θα περάσει. Όταν πάρω καινούριο mp3.