Manic Depression

Δεν ήθελα να ξυπνήσω. Καφές. Σκέτος. MTV-χοντρό-παιδί μεταλλάς γίνεται μοντέλο. Ραδιόφωνο. Σκάι. Flakes. Σεμνοί. Μουντός καιρός. Μποτιλιάρισμα. Κόσμος για ψώνια. Όχι H&M, αλλά Rere Papa και Dior. Κοπέλα με ωραίο πράσινο παλτό. Στον φανταστικό μου κόσμο τη δέρνω και το κλέβω (όπως ο Rob Gordon έκανε κρέας τη μούρη του Ian με το τηλέφωνο στο δισκάδικο). Not. Στενά πεζοδρόμια. Γάτες και σκύλοι. Εξάρχεια. Μελαγχολία. Λίγα λεφτά. Πολλή δουλειά. Μέλλον μαύρο. Πεινάω. Σαλάτες. Ψωμάκια. Εξάρχεια. Γαμημένα. Βρώμικα. Ζητιάνοι. Πλανόδιοι μουσικοί. Μαύροι με cd και το Death Magnetic πάνω πάνω. Τύπος πουλάει ένα πενταβρώμικο βιβλίο με σκισμένα φύλλα. Ντοστογέφσκι-λέει-20 ευρώ. Pull and bear. Μαλακίες ρούχα του 20ευρου. Δεν έπαιρνα Ντοστογέφσκι? Μετρόπολις. Gabriela Cilmi πλάι πλάι με Portishead και Spiderman για ps3. Τρένο. Ακρόπολη στοιχειωμένη. Μικροπωλητές. Σκουλαρίκια. Πήλινη οικογένεια γουρουνιών με γυαλιστερά μάτια. Γουρούνια είναι αυτοί που τους βάζουν να πληρώνουν για άδειες. Βερόπουλος. Ψάχνω το πιο φτηνό τυρί-το ζαμπόν το βρήκα ήδη. Spar. Από Βασιλόπουλο παίρνω 365 κι από Ατλάντικ Αγρότισσα. Δεν είμαι της φτήνιας. Παλιά κορόιδευα αυτούς που ψώνιζαν απ'την Εγνατία κι απ' το Dia. Το λούζεσαι τελικά. Μουσάτος με καροτσάκι μπαίνει στο Βερόπουλο. Κάνει και στην άκρη να περάσω. Αγοράζει νουτέλα με δίλεπτα. Σκατά. Έχω κλειδωθεί απ' έξω. Το κλειδί του έτερου κάτοικου του σπιτιού πίσω από την πόρτα. Κάθομαι με τις πλαστικές πλην οκολογικές σακούλες έξω απ' την πόρτα και περιμένω να πηδήξει δύο μπαλκόνια για να μας ανοίξει. Μπαίνω. Θα στρώσω καινούρια σεντόνια, θα μαζέψω τα cd, θα διπλώσω τα ρούχα μου. Not. Κουλουριάζομαι στο κρεβάτι και δεν κάνω τίποτα. Είμαι depressed. Γιατί έτσι είναι μια καλή μερα. Μια μέρα που δεν δουλεύω και βγαίνω με φίλους και αγαπημένους έξω. Και για κάποιο ανεξήγητο λόγο μας κυνηγάει ένα μαύρο σύννεφο που σχηματίζει γράμματα στον ουρανό. Τα γράμματα λένε: Μια ζωή έτσι? Κι εγώ δεν ξέρω τι να απαντήσω.