Τσαγκαροδευτέρα

Δευτέρα, τσαγκαροδευτέρα γαμημένη. Ξύπνημα νωρίς. Δουλειά. Παρεξηγήσεις. Από πότε κανείς δεν κοιτάει την πρόθεση; Τον αγνό ενθουσιασμό; Κούραση. Πήχτρα η λεωφόρος. Το λεωφορείο πήγαινε με 5. Όταν πήγαινε. City Link ένας άλλος κόσμος. Η φίλη μου κρατάει τσάντα miu miu. Είναι τυλιγμένη σε ένα πράσινο πανάκριβο παλτό, φοράει ένα πανάκριβο πουκάμισο και ένα ασημένιο μπουφάν-γιλέκο. Τα μαλλιά της είναι κομμωτηρίου. Βαμμένα και χτενισμένα. Και κομμωτηρίου κολωνακιώτικου. Να και η αδερφή της. Με σούπερ δουλειά και ομπρέλα Burberry's. Μου κερνάνε τον καφέ. Φτωχός συγγενής με παλτό H&M και παντελόνι Bershka. Ρωτάνε στο Παλλάς για τη Μήδεια. "Των 80 έχουν μείνει". No problem. Πηγαίνω στο Άττικα. Γιατί; Για να νιώσω μεγαλύτερη μιζέρια; Κι όμως, μάλλον δεν είμαι εξαίρεση. Το Άττικα είναι άδειο. Έχω δεν έχω αγοράζω ένα δωράκι, νά σου το πενηνταρικάκι, γεια σου ρε Eurobank με τις κάρτες σου. Και το αστείο είναι ότι για μένα με την καμία δεν θα δινα πενήντα ευρώ σ' αυτή τη φάση. Όταν βγαίνω ψιχαλίζει. Το Άττικα, σαν κτίριο, μου θυμίζει το μουσείο στο Ghostbusters 2 που τυλίχτηκε με εκείνη τη ροζ γλίτσα. Το "κτίριο" μ' αρέσει να το γράφο με γιώτα. Από πότε γράφεται με ήτα; Στο δρόμο για το σπίτι σκέφτομαι διάφορα. Το χιόνι που πέφτει σε γειτονικές χώρες, τα γυαλιστερά παπούτσια της φίλης μου, τη Lydia Lunch που θα τη χάσω για άλλη μια φορά, τη φωτογραφία του παπουτσιού της που κοσμούσε κάποτε τον τοίχο του Hoxton. Βαρέθηκα να σκέφτομαι. Καμιά φορά το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να κοιμηθείς. Κι αν χιόνιζε ακόμα καλύτερα. Καληνύχτα.