Random Thoughts

Σάπιο Σάββατο. Βροχή που γαμάει τη σαββατιάτικη βόλτα. Στο φασόλι το φαί έχει χαλάσει. Το κρύο διαπέρασε τα all star μου. Ως teenager έβγαινα πολύ light ντυμένη και δεν καταλάβαινα τίποτα. Ως φοιτήτρια δεν κρύωνα κι ας φόραγα σταράκια. Τώρα κρυώνω. Και δεν έχω όρεξη γενικώς για έξω. Μεγάλωσα; Δεν χάνω εύκολα κιλά πια. Λες; Καπνίζω άπειρα τελευταία. Μου τη σπάνε οι δήθεν. Είδα τυπά σε δισκάδικο που τον ρώτησε ο υπάλληλος τι κάνει και απάντησε "Συστολή, φίλε". Δηλαδή; Εγώ την άλλη φορά θα πω "έρεβος". Άντε πια. με τις μαλακίες. Ο ηλεκτρικός κλειστός από Ομόνοια και κάτω. Μας πήδηξαν. Σήμερα έκλεισαν την Αθηνάς με το έτσι θέλω. Ό,τι νάναι. Μια θεία έβριζε ένα λεωφορείο που σταμάτησε πιο μακριά από τη στάση. "Πούστη, αρχίδι". Γεια σου ρε θεια. Μια κοπέλα έβρισε έναν οδηγό που πέρασε με κόκκινο. Διερχόμενος τυπάς της είπε "Δωωωώσε". Θέατρο παραλόγου παντού. Στο Free έλεγε πως 750 ευρώ φτάνουν για 16 μέρες. Όχι κι έτσι, εμένα τα 700 μου φτάνουν για 17. Νομίζω έχω νέα κατανόηση για τους γέρους που είναι απεριποίητοι και άπλυτοι. Έχω βαρεθεί τόσα χρόνια, φτιάξε μαλλιά, νύχια, κάνε αποτρίχωση, βάψου-ξεβάψου, κάθε μέρα μπάνιο, το καλοκαίρι δύο φορές τη μέρα. Άσε που οι πάγοι λιώνουν, πρέπει να εφεύρουν γρήγορα ένα σωμακλιματιστικό, δεν το βλέπω καλά το καλοκαίρι. Θα σταματήσω να επενδύω σε μπότες (σιγά την επένδυση, 70 ευρώ pull n bear και μπάζουν νερό). Θα επενδύω σε σαγιονάρες. Κοιμήσου, ξύπνα, πήγαινε στη δουλειά, γύρνα, ξεκουράσου, φάε, κοιμήσου, ξαναξύπνα. Για πόσο; Σήμερα ξαπλωμένη στον καναπέ, ένιωσα για λίγο ότι ήμουν 16. Στο mad έπαιζε Cornershop, Fool's Garden, White Town-one hit wonders των '90s. Τι ωραία στα 16. Μόνο στα αγγλικά είχα να πάω. Άκουγα μουσική, είχα αρχίσει να βγαίνω έξω, όλα ήταν καινούρια, ολοκαίνουρια και γυαλιστερά για μένα. Τώρα είναι όλα παλιά. Και ίδια. If only i could turn back time...

Περιοδικά et al.

Εχει λίγο καιρό που αποφάσισα να μην ασχολούμαι με το τι γράφει ποιος σε μουσικά περιοδικά, sites και τα λοιπά γιατί είναι ηλίθιο και ανούσιο φανιλίκι-hateιλίκι και οι άνθρωποι τείνουν να σε απογοητεύουν κάποια στιγμή. Δε σταμάτησα όμως να ασχολούμαι γενικώς με τα έντυπα (ή όχι έντυπα), μουσικά και μη. Και τα περιοδικάκια μου αγοράζω, και τα sites μου επισκέπτομαι ανελλιπώς, και τα blogs μου φυσικά διαβάζω!
Το προήγουμενο Σαββατοκύριακο αγόρασα το δεύτερο τεύχος του Pop+Rock. Το πρώτο μου είχε αρέσει αρκετά, βρήκα αρκετά flaws, αλλά δεν ήθελα να το κρίνω από το πρώτο. Το δεύτερο ήταν πολύ καλύτερο. Γράφουν γνωστοί-άγνωστοι, άγνωστοι, καινούριοι, παλιοί, πολύς κόσμος γενικά. Έχει ωραίες ιδέες, χρώματα,θέματα κλπ κλπ, αλλά αυτό που μου άρεσε και μου είχε λείψει ήταν ότι θυμίζει περιοδικό. Το ξεφυλλίζεις κανονικά, επιστρέφεις να ξαναδείς κάτι, ωραίο feeling. Είχε βέβαια και κάτι κουλά, συνέντευξη σε μια τύπισσα που είχε βγει στα Υπέροχα Πλάσματα και OK, κάτι Μiles davis κλπ που δεν με απασχολούν προσωπικά-σε άλλους μπορεί να λένε-, αλλά μου κράτησε παρέα ένα σ.κ. Παρεμπιπτόντως και το Sonik δίνει ωραία δισκάκια τελευταία, γενικώς μια χαρά κάθονται τα περιοδικά εσχάτως. Στεναχωρήθηκα μόνο που στο δεύτερο τεύχος του Pop+Rock έλειπε η στήλη του Σπήλιου Λαμπρόπουλου (luv Spilios), ελπίζω να επιστρέψει στο επόμενο γιατί έχει κάτι από το παλιό καλό Pop+Rock που διάβαζα στα early-mid nineties. Επίσης, σόρι για την αναφορά στο Σπήλιο -είπαμε, δεν ασχολούμαι πια με πρόσωπα- αλλά Σπήλιο we luv, οπότε ας συγχωρεθεί αυτή η αδυναμία.
Η Athens Voice συνεχίζει να μη μου αρέσει, την προηγούμενη εβδομάδα ασχολούνταν με τα συγκλονιστικά τεκταινόμενα στον Άγιο Παντελεήμονα, αφήστε που γράφουν όλο κάτι γκόμενες τελείως ντεκαυλέ κείμενα.
Lifo μια χαρά. Απίθανο το τεύχος τότε με τα "Δεκεμβριανά". Α ναι, και από το πρόσφατο, μια χαρά ο Μουζουράκης με το αφροκαλυμμένο του πουλί. Βέβαια, δεν φαινόταν, οπότε δεν έχω άποψη, η φωνή του όμως είναι καύλα, απίθανη, και το Έλα, με τη Ζουγανέλη το ερωτικό (ελληνικό) κομμάτι της χρονιάς. Έγραψε η Sunny.
To Free με κουράζει, βαρέθηκα djs, graffitάδες, σχεδιαστές μόδας. Trendiά και δηθενιά. Parties με τους ίδιους εξαντρίκ τύπους (αν ήταν στη Νίκαια, όχι εξαντρίκ, ούτε ζουρλούς δεν θα τους έλεγαν), νέοι φερέλπιδες ηθοποιοί, τιπς για να την πέφτεις σωστά, τέτοια πράγματα.
Ε ναι, τι θέλετε, είμαι με πυρετό από το Σαββατοκύριακο και έχω λιώσει στο περιοδικό!Ακόμα και περιοδικό με έπιπλα πήρα!Περαστικά μου!

The coolest couple alive

Πω πω, τι γαμάτα πρέπει να είναι να είσαι ο Devendra ή η Natalie Portman. Τους φαντάζομαι αραχτούς στο σπίτι της Natalie στην Καλιφόρνια, να την πίνουν όλη μέρα, να βολτάρουν με έναν καφέ στο χέρι, αφού φυσικά έχουν ξυπνήσει ότι ώρα θέλουν, να πηγαίνουν για ψώνια σε σούπερ μαγαζιά αλλά να μην τους κοιτάζουν σαν να' ναι τίποτα λέσια, αλλά σαν καλλιτέχνες, να ακούνε τις αρρώστιες του Devendra και να βλέπουν συνέχεια Star Wars. Όταν η Natalie θα πηγαίνει για γύρισμα ο Devendra θα γυρνάει στον κήπο ξυπόλητος και θα εμπνέεται μουσικές και φυσικά θα την πίνει δίπλα στην πισίνα. Το βράδυ θα βλέπουν SNL και θα την πίνουν και μετά σεξάκι όπου θα της λέει κανά ισπανικό και ύπνο. Και να φανταστείς ότι όλα ξεκίνησαν στα γυρίσματα του Carmensita. Αχ, για αυτούς είναι η ζωή.

No News from Nowhere

Καιρό έχω να ποστάρω. Αφενός πολύ δουλειά αφετέρου ελάχιστα ερεθίσματα. Όχι, οι πορείες δεν είναι ερέθισμα. Όχι όταν γίνονται κάθε μέρα. Το ότι σπάσανε το bios είναι. Δεν το σχολιάζω. Δεν ξέρω πια ποιος έχει δίκιο. Δε με νοιάζει. Αυτή τη στιγμή είμαι απορροφημένη στον δικο μου μικρόκοσμο και δεν νιώθω τύψεις γιατί γενικά με θεωρώ ευσυνείδητο άτομο. Κάνω ανακύκλωση, κατεβάζω φαγητά που περίσσεψαν στα ζωά, δίνω λεφτά στους ζητιάνους και φυσικά αφήνω το εισιτήριο μου όταν κατέβω από το μετρό. Οπότε αυτές τις μέρες ασχολούμαι λίγο και με εμένα. Και οποιος ασχολείται μαθαίνει πολλά. Να έμαθα ότι το μυαλό του ανθρώπου θέλει ένα κλικ για να σαλέψει. Ότι ο άνθρωπος είναι ικανός για τα χειρότερα και τα καλύτερα πράγματα. Ότι η ηρεμία είναι το παν. Ότι αν βάφεις τα νύχια σου κόκκινα και πίνεις κοκα κόλα λάιτ δεν μπορείς να χεις άποψη. Καλό κι αυτό. Ότι η Ελένη Βλάχου είχε την ποίηση της ζωής στα μάτια της. Ότι οι "μεγάλοι" θεωρούν τη μουσική πράγμα για παιδιά. Δεν εξηγείται αλλιώς η στάση της δημοσιογράφου που ρώτησε τον Boy αν διέλυσε τη μπάντα του επειδή μεγάλωσε. Ότι η Vashti Bunyan, σύμφωνα με τον indie παρουσιαστή του Mad, είναι άντρας καλλιτέχνης-όχι πχ αγγλίδα folk τραγουδοποιός με κομμάτι γραμμένο από δύο Stones. Τι άλλο έμαθα...Ότι ορθώς ψωνίζει κανείς 9 η ώρα την πρώτη μέρα των εκπτώσεων, ότι περνάς τη μέρα σου κάνοντας μια δουλειά που ελάχιστη σχέση έχει μ' αυτά που σε ενδιαφέρουν και ότι όμως είμαι πολύ τυχερή που έχω δουλειά. Πότε όμως θα μάθω να θυμάμαι αυτά που μαθαίνω; Α ρε, Vashti, some things just stick in your mind. Όχι όλα όμως.

Lovesong by Abbie Gale

Το πέτυχα αργά χτες το βράδυ στο Mad. Δεν αντέχω άλλο τα λυπητερά videoclips ρε γμτ.

Τι κοινό έχουν οι ελιές Καλαμάτας...

και η....
...Chrissie Hynde?

Απ: Μπορεί κανείς να βρει και τα δυο στο χορτοφαγικό-ιταλικό εστιατόριο της Chrissie, στο Akron του Ohio με το ευφάνταστο όνομα The Vegiterranean.
http://www.thevegiterranean.com/

The Birth Of All The Romance a la 90s...

The Death Of All The Romance by The Dears

Σίγουρα το πιο θλιβερο βιντεοκλίπ του κόσμου και σίγουρα ο πιο θλιβερός τίτλος του κόσμου. Αλλά και ένα εκπληκτικό τραγούδι.

Broken

Δεν ξέρω πόσες φορές θα γράψω ακόμα γι αυτό. Ίσως ναναι η τελευταία.

6 Δεκεμβρίου. Η μέρα που η ζωή μας άλλαξε και δεν θα είναι ποτέ πια η ίδια.Εκείνη τη μέρα στόλισα το σπίτι. Μικρό δεντράκι, μπλε φωτάκια και μερικές κάλτσες στα καλοριφέρ (λόγω έλλειψης τζακιού). Το βράδυ πήγα σε μια συναυλία. Είχα ήδη μάθει για τη δολοφονία του πιτσιρίκου. Όταν βγήκα από το club ο αέρας ήταν πίτα στα χημικά. Το κέντρο της Αθήνας θύμιζε εμπόλεμη ζώνη. Έρημο. Με κόσμο να τρέχει δεξιά αριστερά. Και μπάτσους. Πολλούς μπάτσους. Στην Ερμού γινόταν χαμός. Πλιάτσικο απ' τα λίγα και μαγαζιά κατακαμένα. Ο κόσμος έπαιρνε πράγματα σαν τρελός και οι μπάτσοι κάθονταν και έβλεπαν. Ακριβώς. Είναι βλακείες αυτά που είπαν ότι κατέστειλαν το πλιάτσικο. Κοίταζαν. Και στο τέλος συνέλαβαν πέντε έξι αλλοδαπούς και πιτσιρίκια για να μην τους πούνε άχρηστους. Ψέματα. Το είδα με τα μάτια μου.Το επόμενο πρωί η Αθήνα φλεγόταν ακόμα. Και για πολλές μέρες. Κλέψανε το Louis Vuitton, τα κοσμηματοπωλεία της Βουκουρεστίου, τα ακριβά ρουχάδικα στη Σκουφά. Και όλοι φώναζαν για τις περιουσίες τους. Κανείς δεν φωνάζει πια για την αδικία; Για την ασυδοσία; Για τον θάνατο ενός παιδιού που θα μπορούσε να είναι αδερφός μας, γιος μας, εμείς;Ο Αλέξης Γρηγορόπουλος ήταν ένα ωραίο παιδάκι. Ένα ροκ παιδάκι με μπλουζάκι Sex Pistols. Εμ, βέβαια. Ξεπαστρέψτε τον ροκ κόσμο αυτής της χώρας, εξαφανίστε τον και δείξτε την ανοχή σας στους σκυλάδες που συρρέουν στην Ιερά Οδό (καμιά φορά αναρωτιέμαι αν έχουν ιδέα τι ήταν αυτή η καταραμένη οδός), που παρκάρουν τις πόρσε τους και αφήνουν μια λωρίδα κυκλοφορίας με την ανοχή του κράτους. Γιατί τέτοιοι είστε. Ένα παιδί πέφτει νεκρό από άλλον έναν τσαμπουκαλή μπάτσο και οι υπουργοί πηγαίνουν στα μπουζούκια. Κουκουλοφόροι αλήτες. Έτσι λένε. Φυσικά και είναι. Γιατί οι μισοί κουκουλοφόροι είναι μπάτσοι. Τα βίντεο στο ίντερνετ δίνουν και παίρνουν, ελάχιστα από αυτά φτάνουν στα κανάλια. Το παρακράτος ζει και βασιλεύει.Βρήκαν ευκαιρία τα παιδιά για τεμπελιά και για να χάσουν σχολείο. Και γιατί να μη χάσουν αυτό το άθλιο σχολείο, αυτό το βασανιστήριο στις απαράδεκτες αίθουσες, με τους απαίδευτους καθηγητές, με τη γνώση του wikipedia; Τίποτα δεν έμαθα από το σχολείο. Και την ορθογραφία που ξέρω την έμαθα από τη μαμά μου. Πήγαινα και έλεγα αμάν να τελειώσει. Γιατί; Για να πάω φροντιστήριο. Που ήταν τουλάχιστον καλύτερα. Φαντάσου. Πώς να μη φωνάζουν αυτά τα παιδιά όταν θα σπουδάσουν 300 χρόνια για να παίρνουν 700 ευρώ όταν τα ενοίκια έχουν 400;Πήγα εκεί που σκοτώθηκε το πιτσιρίκι. Του άφησα και σημείωμα. Του είπα να κάνει τον παράδεισο πιο ροκ. Γιατί εδώ κάτω είναι η κόλαση. Μπορεί να μην πεθαίνουμε κανονικά όπως στη Λωρίδα της Γάζας αλλά κάθε μέρα είναι μια συνειδητοποίηση ότι δεν υπάρχει μέλλον κι αυτό ισοδυναμεί με μικρό θάνατο. Ένας έντεχνος μας είπε κάποτε, "υπάρχουν και μικροί φόνοι"; Και βέβαια υπάρχουν κύριε του εν-τέχνου. Μεγάλος ήταν ο φόνος του Α. Γρηγορόπουλου. Μικροί είναι αυτοί που υφιστάμεθα εμείς καθημερινά. Και μόνο κάτι ά-τεχνοι σαν τους Sex Pistols μπορούν να το καταλάβουν. Και γι αυτό τους άκουγε ο μικρός. Πόσα ψέματα, πόση υποκρισία, κάλαντα στους πολιτικούς, ψευτοπαραιτήσεις, playstation και μπουζούκια, λεφτά στους παπάδες, λεφτά στο στρατό, λεφτά στις τράπεζες. Παντού, εκτός από εμάς. Α ναι, ούτε και στους μπάτσους. Αυτοί για χίλια ευρώ την κάνουν όλοι τη δουλειά. Ναι, τα ξέρω, δεν είναι όλοι ίδιοι, οι περισσότεροι όμως είναι. Όταν πηγαίνεις στη δουλειά σου και σε καμακώνουν οι μπάτσοι αναρωτιέσαι σε ποια υποανάπτυκτη χώρα ζεις. Στην Αγγλία μόνο να σε βοηθήσουν. Εδώ μόνο να σε περιγελάσουν, να σε καμακώσουν, να σε ειρωνευτούν, να σε σκοτώσουν. Στην ισπανία έχουν τατουάζ. Εδώ θεωρούν αλήτες όσους έχουν τατουάζ και όχι όσους την πέφτουν σε άγνωστες κοπέλες στο δρόμο, ούτε όσους τραβούν όπλο άκριτα.40 μέρες μετά ξεστολίζω. Αν δεν είχα προλάβει να στολίσω πριν το συμβάν δεν θα είχα στολίσει καθόλου. 40 μέρες μετά ένας μικρός αστυνομικός χαροπαλεύει. Αθώο θύμα. Αλλά αθώος ήταν και ο Γρηγορόπουλος. Συγνώμη αλλά δεν μπορώ να λυπηθώ το ίδιο έναν άνθρωπο που επέλεξε να γίνει μπάτσος (έστω και γιατί σ' αυτή τη χώρα που ζούμε είναι μια εξασφάλιση) και ένα παιδί που έτυχε να πάει για καφέ στα Εξάρχεια. 40 μέρες μετά συλλαμβάνουν δημοσιογράφους και δικηγόρους. Αύριο θα συλλάβουν εμάς. Κι ο κόσμος συνεχίζει να βγαίνει, να μπουζουκώνεται, να ξοδεύει, να καταβροχθίζει, να λέει πως οι ξένοι δημοσιογράφοι μας ντροπιάζουν, οι θείες στα παράθυρα να λένε ότι έφταιγε η μάνα του παιδιού που το άφησε να βγει έξω, οι δικηγόροι του διαβόλου να λένε ότι ήταν ατύχημα, τρελοί ανάμεσα στους λογικούς να τριγυρνάνε στους δρόμους με όπλα. Μπάμ, στην άναψα. Είσαι νεκρός. Όχι κύριε, νεκροί είναι όλοι αυτοί που συνεχίζουν σαν να μην έγινε τίποτα. Γιατί η ζωή μας έχει αλλάξει για πάντα και όσο πιο γρήγορα το πάρουμε χαμπάρι τόσο πιο γρήγορα θα μπορέσουμε να σωθούμε. Το αίμα του Γρηγορόπουλου έχει ποτίσει τον πεζόδρομο των Εξαρχείων, κυλάει υπόγεια σ'όλη την πόλη, μπαίνει στους αγωγούς του νερού, βγαίνει από τις βρύσες, μολύνει τις καλλιέργειες, και πνίγει όλη την πόλη. Όλη τη χώρα. Κι εμείς νομίζουμε ότι θα επιπλεύσουμε. Τι ανόητοι….

Φοβάμαι τους Μπάτσους

Πήρα κι εγώ τις πάστες-ποντικάκια μου και πήγα να φάω σε ένα φιλικό σπίτι στα εξάρχεια. Μπλε γραμμή μετρό από το Μοναστηράκι. Στο Σύνταγμα ανέβηκαν ματατζήδες και ειδικοί φρουροί. Ολόκληρη διμοιρία. Γέμισαν ένα βαγόνι, ακριβώς πίσω από το δικό μου. Ο κόσμος τους κοίταζε φρικαρισμένος. Τρομαγμένος, αηδιασμένος. Φοβήθηκα. Το κουτί με τα ποντικάκια γλύστρισε από τα χέρια μου αλλά το κράτησα τελευταία στιγμή. Το μετρό ξεκίνησε και ένιωθα σαν να σέρναμε μαζί μας έναν οχετό. Κατέβηκαν στο Μέγαρο Μουσικής. Κάτι πιτσιρίκια έλεγαν πως θα έστηναν ενέδρα στο μετρό-ισχύει δεν ισχύει, πιθανότατα δεν θα μάθουμε ποτέ. Τόσοι πολλοί. Με γκλόμπ και όπλα. Με την δυνατότητα να τραβήξουν τη σκανδάλη και να αφαιρέσουν μια ζωή. Σκέφτομαι έναν πιτσιρικά να τους τη σπάει και να τον πυροβολούν. Τους σκέφτομαι να καμακώνουν-ως συνήθως-μια κοπέλα, αυτή να τους σνομπάρει και να της τσακίζουν τον αυχένα με ένα γκλομπ. Οι ματατζήδες μοιάζουν με τον Ρόμποκοπ. Και το Ρόμποκοπ είναι φρικτή ταινία. Οι μπότες τους (ή αυτά τα προστατευτικά που έχουν μπροστά στα πόδια τους) μου θυμίζουν τις μπότες των γκοθάδων. Και έχουν βλέμματα κενά. Ηλίθια. Φαίνονται ότι είναι στόκοι ρε πούστη μου. Από αυτούς που κανείς δεν έδινε σημασία στο σχολείο γιατί δεν ήταν ούτε popular ούτε nerds, ούτε απουσιολόγοι, ούτε freaks, ούτε οι καραγκιόζηδες της τάξης. Ήταν αυτοί που κρύβονταν στα τελευταία θρανία για να μην τους ρωτήσουν μάθημα. Κι όταν τους ρώταγαν όντως μάθημα δεν είχαν το θάρρος να πουν ότι δεν ξέρουν. Έκαναν πως προσπαθούν να θυμηθούν. Πώς να θυμηθεί κάποιος που δεν έχει μυαλό; Και πώς να θυμηθούν όλοι αυτοί το παιδί που έπεσε νεκρό και ότι το όπλο και το γκλομπ είναι για να προστατεύουν εμάς ή τους εαυτούς τους από επιθέσεις κακοποιών και όχι για να χτυπήσουν δικηγόρους, δημοσιογράφους, αγόρια, κορίτσια, ανθρώπους αυτής της πόλης;
Ένιωσα απροστάτευτη. Και φοβήθηκα τόσο που με σόκαρε. Ζούμε σε μια πόλη παράξενη. Ο φόβος μόλις ξεκίνησε. Η βια έχει ξεσπάσει και όλα θα αλλάξουν για πάντα.

Sunday at Devil Dirt, Thursday at Home

Ήρθε σήμερα. Από το play.com. Στο public το είχε γύρω στα 18 ευρώ. Είναι v2 που δεν έρχεται Ελλάδα. Το πήρα 14 ευρώ και έχει και ένα bonus disc με 7 live κομμάτια και γαμάτο packaging. Για να κάνω και το fashion statement μου, τρελαίνομαι για την Isobel που άφησε τα φλώρικα ζιβάγκο των Belle and Sebastian και έγινε cowgirl με καρό πουκάμισο, δερμάτινη καφέ ζώνη και τζην φυσικά. Στο εσώφυλλο δείχνει και τα παπούτσια της, white trash πλατφόρμες (η πέδιλα) και κόκκινο νύχι. Έναν Lanegan χρειαζόταν για να γίνει γυναίκα μάλλον. Α, όσο για τον εν λόγω κύριο, στέκεται δίπλα της, στο porch, μαυροφορεμένος. Για τον δίσκο, λίγο πολύ γνωστά: americana meets urban blues meets rock music meets pop vocals by Isobel and drunk vocals by Lanegan. Μήπως να βάλω λίγο ουίσκι στον καφέ;

Baby boom

Τη βρήκα στο Crackhitler. Είναι η κόρη του Kurt Cobain και της Courtney Love. Η H Frances Bean. Το φασολάκι του Kurt. Είναι 16. Έχει βλέμμα τρελού, το μάτι της μαμάς και το φρύδι του μπαμπά. Θυμάμαι αυτή την κλασική φωτογραφία που είχε προκαλέσει σάλο.

Δεν ξέρω γιατί. Εμένα μου φαινόταν cool. Then again, πήγαινα γυμνάσιο-αν και η αλήθεια είναι ακόμα μου φαίνεται super cool. Η απόλυτη ninetίλα, το απόλυτο σταριλίκι, το απόλυτο rock. Άραγε πώς είναι να μεγαλώνεις ξέροντας ότι ο μπαμπάς σου ήταν το είδωλο μιας γενιάς;

Το ίδιο αναρωτιέμαι και γι'αυτο το μωρό εδώ κάτω, την κόρη του Ian Curtis, τη Natalie Curtis.

Προχθές στο κ44 έδειχνε το ντοκυμαντέρ για τους Joy Division που έδινε το Sonik. Κόλλησα. Απίστευτο. Ψάχνοντας στο ίντερνετ να δω τι απέγινε το παιδί του Ian βρήκα το... myspace της. Μένει στο Μάντσεστερ και είναι φωτογράφος. Έχει και blog. Της αρέσουν οι Air. Και έχει το διάφανο βλέμμα του πατέρα της και την αγγλική κακοφιαξιά της μάνας της.

Η Αθήνα σε 6 εβδομάδες και 6 φωτογραφίες

Sleeping, Eξάρχεια


Περασμένα μεγαλεία-πιλοποιείο Πουλόπουλου (τρελή παρήχηση του π και του λ!), Θησείο.



African-american με γούνινο καπέλο, γούνα και τσάντα-κουνέλι (ξέρω, δεν φαίνεται καλά), Σύνταγμα.


Παπουτσάκι φιρμάτο, Αιόλου.



Η καλύτερη διαφήμιση που θα μπορούσε να γίνει, στο Γκάζι.



Και για να μην ξεχάσουμε όπως ξεχνάμε τόσα άλλα, Αβραμιώτου.

New Year's Resolutions

Άλλαξε η χρονιά. So? Τίποτα δεν αλλάζει. Τουλάχιστον σε προσωπικό επίπεδο να γίνει κάτι. New Year's Resolutions λοιπόν:
1)Λιγότερο κάπνισμα
2)Περισσότερος ύπνος (ναι, ακόμα περισσότερος)
3)Λιγότερο ίντερνετ
4)Περισσότερη συζήτηση
5)Λιγότερη στενοχώρια και γκρίνια για πράγματα που δεν αλλάζουν
6)Λιγότερα ψώνια
7)Περισσότερα δώρα
8)Περισσότερος τσαμπουκάς εκεί που πρέπει
9)Λιγότερο φαγητό
10)Περισσότερη άσκηση
11)Περισσότερη αισιοδοξία
12)Λιγότεροι απότομοι τρόποι
13)Περισσότερη τάξη
14)Λιγότερες βαφές
15)Περισσότερες εκδηλώσεις τρυφερότητας
16)Λιγότερα νεύρα
17)Περισσότερα ταξίδια (ναι, ακόμα περισσότερα)
18)Περισσότερο διάβασμα
19)Λιγότερη (αλλά ουσιαστικότερη) μουσική
20)Λιγότερα ταξί
21)Περισσότερο μετρό
22)Να μάθω επιτέλους να βάφω τα νύχια μου χωρίς να βάφω το δέρμα και να μοιάζουν τα χέρια μου σαν ματωμένα
23)Να μην ξεχνάω να αφήνω τα εισιτήρια μου στο μετρό και κανά ψιλό στους ζητιάνους. Τους γέρους και τις γριές.