May in 6 parts

Part 1: The Darling Buds Of May
Here we are. Μπαίνει Μάιος. Όταν ήμουν μικρή ο Μάιος κάτι μου έκανε, μάλλον επειδή διάβαζα Κάντυ-Κάντυ (κόμιξ παρακαλώ, πριν τη σειρά, πολύ προχώ) και η Κάντυ και η Άννυ είχαν τα γενέθλιά τους Μάιο (παρόλο που ήταν ορφανές, τις είχαν βρει Μάιο και έτσι προέκυψαν νομίζω οι ημερομηνίες). Επίσης Μάιο έχει γενέθλια μέλος της οικογένειάς μου, plus ο πρώτος μου γκόμενος. Και ο δεύτερος. Anyway, μ'αρέσει ο Μάιος. Μου φέρνει στο νου παπαρούνες, τριαντάφυλλα, φως, αέρα που μυρίζει χορτάρι και δροσιά, το σώμα ξυπνάει, βγαίνει από τα σκατόρουχα του χειμώνα. Απ'την άλλη αρχίζεις να ιδρώνεις-δυστυχώς ιδρώνω στα μαλλιά και η μακριά μου κόμμη γίνεται κώλος-, να θες λεφτά για να πας ταξίδια, να πάρεις βαθιές ανάσες και να εισπνεύσεις τη ζωή, να την επεξεργαστείς μέσα σου, για να εκπνεύσεις και να αφήσεις αστερόσκονη στον αέρα γύρω σου. Μ'έπιασε το ποιητικό μου. Μάιος αύριο, βλέπετε. Πάμε σε πιο πεζά πράγματα.
Part 2: Hungry Like The Wolf
Σκεφτόμουν διάφορα φαγάδικα όπου πηγαίνω κατά καιρούς και αποφάσισα να τα αξιολογήσω. Το Φασόλι δε συζητώ πόσο μούφα είναι, τα 'χουμε ξαναπεί. Στο Pasta la Vista στο Γκάζι ενώ έχει ωραίο φαί (χάλια διαφημίσεις) για μουσική έχουν ραδιόφωνο, όσο τρως όλο το προσωπικό (1 κοπέλα) είναν εξαφανισμένο, και μας έφερε τα φαγητά μας χωρίς πιρούνια. Στο Applebees σου μιλάνε στον ενικό. Ντάξει, για πόσο με περνάνε; Και τι σημασία έχει; Στο Λονδίνο κλπ σε σκλαβώνουν με τα sir και τα madame. Για βιολογικές μαλακίες χωρίς κόκα κόλα τα 'χουμε πει. Στο Butcher's σερβίρουν τα κρέατα χωρίς πατάτες, με μια ψητή ντοματάρα κομμένη στη μέση. Νταξει, θα πάρουμε έξτρα πατάτες, μην κάνετε έτσι. Αυτά με τα φαγάδικα.
Part 3: Shit Happens
Δεν έχω χειρότερο πράγμα σ'αυτή τη ζωή απ'το να πρέπει να διαλέγω. Και δεν ξέρω πώς γίνεται, a cruel twist of fate ένα πράγμα, και αναγκάζομαι να πρέπει να επιλέξω από δύο πράγματα που θέλω εξίσου. Στο διάλο με τις επιλογές.
Part 4: And....Action!
Ήρθε η ώρα. Να κάνω αυτό που πρέπει να κάνω. Κυλάει μέσα μου και ήρθε η ώρα του να βγει έξω. Βγαίνει. Όπου να΄ναι. Το νιώθω. Και θα σαρώσει τα πάντα μέσα μου.
Part 5: Flowers In The Window
Η διαφήμιση που λεει "Κάντε την Αθήνα πράσινη, βάλτε λουλούδια στα μπαλκόνια και στις ταράτσες" είναι γελοία γιατί ο κυρ-Νικήτας βαρέθηκε να χουφτώνει και αποφάσισε να γαμήσει κιόλας ό,τι βρει μπροστά του και μετά να ρίξει σε εμάς τα γαμησιάτικα, αλλά εγώ ψήθηκα να πάρω λουλουδάκια. Αφού ζωάκι δεν έχω, θα γεμίσω το μικρό μου μπαλκονάκι με γλάστρες, και, που ξέρεις, ίσως καταφέρω να γίνω όσο υπεύθυνη χρειάζεται για να φροντίσω ένα φυτό.
Part 6: 10 Albums For The Weekend (ή αλλιώς, που θα πάει, θα πιεστώ και θα ξαναρχίσω να ακούω μουσική ξεκινώντας με μια μείξη παλιού και καινούριου )

The Horrors-Primary Colours (ιδίως το New Ice Age τα σπάει!)
Depeche Mode-Sounds of the Universe
Lady Gaga-The Fame
Prince-Diamonds and Pearls
Jarvis Cocker-Further Complications
Raveonettes-Pretty In Black
South of no North-Lacrimae Christi
Silver Jews-Lookout Mountain, Lookout Sea
Sugar-Copper Blue
Jeremy Jay-Slow Dance

CUL8R που λέει και η νεολαία :)

Summer Coming

*Να ποστάρεις για να ποστάρεις; Δεν έχω να πω και τίποτα φοβερό.
*Κάθομαι τυλιγμένη με μεμβράνη κουζίνας και κουβέρτα μπας και χάσω κανα γραμμάριο. Lame; Έρχεται το καλοκαίρι και έχω φρικάρει. Βάζω κρέμες κάθε βράδυ και παίρνω χάπια με τσάι και διάφορα άλλα που χτυπάνε, λέει, το λίπος.
*Βέβαια, απ'την άλλη ο κόσμος είναι έξω, στο δρόμο κι αυτό είναι πολύ ωραίο από μόνο του. Θα μου πεις, κι εσύ έξω είσαι; Δεν είσαι σε ένα γραφείο; Ε, και μόνο που ξέρεις ότι η ζωή συνεχίζεται κάπου έξω καλά είναι.
*Θέλω να ακούσω έναν δίσκο που να με συγκλονίσει. Τι γίνεται; Θα 'χουμε τίποτα το 09; Ή δε συγκλονίζομαι πια λόγω ηλικίας; Πριν δυο καλοκαίρια είχα πάθει πλάκα με το Silent Disco. Πέρυσι άκουγα -ετεροχρονισμένα- Amy Macdonald. Φέτος;
*Yoga(ς) συνέχεια: Αφήστε την ανάσα σας να χύσει όλη την αίθουσα. Μάλιστα.
*Ζώα συνεχίζουν να στοιβάζονται στα αριστέρα στις κοιλιόμενες του μετρό.
*Μπάτσοι πουλάνε τσαμπουκά σε οδηγούς λεωφορείων.
*Μιας που λέμε για καλοκαίρι, πρέπει να σας πω ότι έχω προσωπικότητα ήλιο. Οι άνθρωποι που την έχουν νομίζουν ότι όλα περιστρέφονται γύρω τους, δεν ενδιαφέρονται για το timing των καταστάσεων και για την οπτική του άλλου. Εγώ φταιώ για όλα, πάντα; I want to be somebody else or I'll explode.
*Κατανάλωση στοπ. 50 ζευγάρια παπούτσια στο τελευταίο μέτρημα. Μόνο πεδιλάκια θα πάρω ένεκα καλοκαιριού. Ακους εκεί 50 ζευγάρια.
*Δυστυχώς όμως όχι 50 κιλά. Damn. Αυτή η μεμβράνη σαν να μ'έχει σφίξει πολύ.

Καλύβα yoga

Πάντα ήθελα να ξεκινήσω μια πρόταση με τη φράση "My therapist says". Επειδή όμως την ψυχοθεραπεία τη γλίτωσα, θα πρέπει να βρω μια εναλλακτική φράση. My yoga instructor, λοιπόν, says σε κάποια φάση: "Φανταστείτε ότι στους γλουτούς σας έχετε δύο τεράστια ρουθούνια και ότι από εκεί περνάει όλος ο αέρας στο κορμί σας". Όχι. Να μου λείπει. Τι new age αηδίες είναι αυτές; Αφήστε που έλεγε "νιώστε τη κοιλιά και το κόκυγα". Το «ν» τι απέγινε; Γι’αυτό άλλαξα instructor και πήγα σε μία καινούρια, που λέει: "Καμιά φορά χρειαζόμαστε χαλάρωση. Δεν καλυβόμαστε αλλιώς. Η διαφθορά στην εκκλησία με στιγματίζει ενοχλητικά. Αφήστε την ενέργειά σας να γίνει ένα με την ενέργεια της γης". Αχ, τα σιχαίνομαι αυτά. Κι εκεί που μας σκεπάζει με μια κουβέρτα θέλω να σηκωθώ και να φύγω, ως ένδειξη διαμαρτυριάς για τον χαμένο χρόνο. Γιατί εγώ είμαι εκεί μόνο για να σφίξω γλουτούς, μηρούς και κοιλιακούς, όχι για να γίνω ένα με το σύμπαν. Άσε που στο τέλος μας ευχαριστεί που ενώσαμε τις ενέργειές μας μες στην αίθουσα. Με ρώτησες κυρία μου αν θέλω να ενώσω την ενέργεια μου με την κυρία Πλατίνα, με την κυριά Βρωμόκαλτση και με την κυρία Οι-Παπάδες-Είναι-Καλοί; Μέχρι να εφευρεθεί μια μέθοδος που θα σου επιτρέπει να φτιάχνεις λίγο το σώμα σου μόνη σου, τζάμπα, και στο σπίτι σου, και με ό,τι μουσική γουστάρεις και χωρίς κούραση, ιδρώτα, συμπαντικά μηνύματα, αλληλεπίδραση ενέργειας και βιασμό της ελληνικής γλώσσας, δυστυχώς θα πρέπει να συμβιβαζόμαστε με όλες αυτές τις μαλακίες. Και γιατί; Για να φτιάξουμε αυτά τα κακοφορμισμένα, πλαδαρά κορμιά που είμαστε καταδικασμένες να κουβαλάμε μια ζωή επειδή guess what είμαστε ελληνίδες. Χμπφ! Δε με καλύβει που θα έλεγε και η yoga instructor μου.

Ζεν

Ζεν. Μετά από τόσες μέρες αποχής απ' όλα είμαι ζεν. Ευτυχώς δεν έφαγα πααααάρα πολύ, είδα όμως πολύ Lost, Gossip Girl, Grey's Anatomy, Desperate Housewives, διάβασα λιγάκι, έκανα βόλτα στη θάλασσα και στο δάσος, κοιμήθηκα αρκετά, έκανα πάμφτηνο mani-pedi και άλλα αισθητικά, αλλά μας διαβάζουν και κύριοι και θα βαρεθούν. Δεν καταλαβαίνω γιατί στην Αθήνα αυτές οι υπηρεσίες είναι τόσο πιο ακριβές. Anyway, στην επιστροφή, χαμός στα διόδια Ελευσίνας, ψιλοατυχήματα. Και τελικά εδώ. Αύριο πρωινό ξύπνημα για τη δουλειά, σπάσιμο νεύρων, υποχρεώσεις, αλλά δεν πτοούμαι, γαμώτο. Είμαι ζεν.
Τo soundtrack του Πάσχα (τελείως τυχαίο, ό,τι είχα στο mp3): Albums:The Gutter Twins-Saturnalia, Mark Lanegan&Isobel Campbell-Sunday at Devil Dirt, The Bookhouse Boys-The Bookhouse Boys, Κόρε.Ύδρο-Αν Όλα τελείωναν εδώ. Songs: Boy-Γιατί Δε Χορεύετε Ρε;, Mor Ve Otesi-Deli (Ναι, το περσινό τούρκικο στη Eurovision), Fleet Foxes-Mykonos, Nick Cave and the Bad Seeds-Lie Down Here, Mary and the Boy-Fuck Me.

I love Asia

Χθες πέτυχα στην τηλεόραση μια ταινία με την Asia Argento. Έχω θέμα με την Argento. Είχα δει παλιά στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το Scarlet Diva, ταινία που είχε σκηνοθετήσει και πρωταγωνιστούσε, και έκτοτε είχα ενθουσιαστεί. Σέξι, αδύνατη, άγρια, με απίστευτο τατουάζ σε απίστευτο σημείο, με rock attitude, με φανταστικά μαύρα μαλλιά, όμορφο πρόσωπο. Στην ταινία φιλάει αγόρια και κορίτσια, ερωτεύεται rock stars, παλεύει με τους δαίμονες της (cheesy- αλλά αυτό κάνει). Πήρα την αφίσα της ταινίας και την έβαλα στο δωμάτιο μου. Και ερωτεύτηκα τα τατουάζ. Ύστερα έμαθα ότι είναι κόρη του Dario Argento (το προφανές) και της γυναίκας του που λέγεται Daria (!) και ότι έχει παίξει στη Βασιλίσσα Μαργκό. Όταν είδα σε dvd το Scarlet Diva είδα τη συνέντευξη της. Έχει, λέει, πολλές σκηνές-θέματα στο έργο που την έχουν στοιχειώσει και τα παρουσίασε στην ταινία για να γλιτώσει από αυτά, να τα ξορκίσει. Όπως μια ιστορία που περιλαμβάνει μια κυρία, έναν σκύλο και σεξ-δεν θυμάμαι το συνδυασμό δυστυχώς ή ευτυχώς. Λίγο αργότερα, την είδα σε διαφημίσεις της Miss Sixty. Δοκίμασα το τζην που διαφήμιζε αλλά στην Asia που είναι hyper super λεπτούλα ταίριαζε καλύτερα.
Με αφορμή την ταινία που είδα χτες, διάβασα στο ίντερνετ ότι είναι 34 σήμερα, ότι έχει 2 παιδιά, ένα στα 26 από τον Marco Castoldi, που έχει τη μπάντα Bluvertigo, και ένα από τον τωρινό της άντρα, Michele Civetta, σκηνοθέτη (που, σημειωτέον έχει σκηνοθετήσει videos για Lou Reed και Sparklehorse). Επίσης έχει βγάλει ένα βιβίο, το I Love You Kirk, και ξέρει αγγλικά, ρώσικα, και γαλλικά (πέρα από ιταλικά:P).
Επειδή είναι καλλιτέχνις, επειδή ελκύεται από καλλιτέχνες, επειδή οι καλλιτεχνικές της ανησυχίες είναι πολλές και ποικιλόμορφες, επειδή είναι όμορφη, σέξι, rock και ανεπιτήδευτη, επειδή ήταν παντρεμένη με τον Vincent Gallo, επειδή δεν δίστασε να κάνει ένα παιδί στα 26 γιατί προφανώς έτσι το ένιωσε και όχι γιατί "έπρεπε", επειδή φαίνεται πανέξυπνη, επειδή χιλιάδες σκέψεις στοιχειώνουν το μυαλό της, I love Asia Argento!
Υ.Γ Απλώς τη θέλω πίσω με τον Gallo!

100

Εκατοστή ανάρτηση, καμία διάθεση για πάρτι όμως. Νιώθω ότι έχω χάσει το νόημα. Απ'όλα. Δεν ξέρω τι κάνω, τι θέλω, τι άνθρωπος είμαι πια. Σήμερα στο μετρό το τείχος των ανθρώπων που περιμενε να μπει στο μετρό ήταν πολύ ισχυρό. Περνώντας ανάμεσά τους πήρα παραμαζωμα μια μικρή ελληνική σημαιούλα που κρατούσε ένας ηλίθιος. Όταν την αντιλήφθηκα στη ζακέτα μου, την πέταξα κάτω με αηδία. Χτύπησα το χέρι μου σήμερα. Έξω τα ίδια και τα ίδια και τα ίδια. Μέσα επίσης. Και μέσα μου. Πώς λέμε η θάλασσα μέσα μου; Κάπως έτσι. Αναρωτιέμαι τι ορίζει την κατάθλιψη.

Tired Thoughts

• Είμαι πολύ κουρασμένη.
• Ταλιατέλες με ντομάτα και λίγο τυρί.
• Τι σιχαμένα που παίζει η Κατερίνα Παπουτσάκη στο σήριαλ για τη Βουγιουκλάκη.
• Πονάει η μέση μου.
• Πονάει το μέσα μου.
• Σήμερα 9-5 δουλειά non-stop.
• Η νέα τρέλα των κοριτσιών ακούει στο όνομα Robert Pattinson. He's hot, he's sexy, he's undead γράφει το GQ! Χαχαχα!
  
• Μια φίλη μου λέει "αξίζει να ζεις στην Αθήνα για να μυρίσεις έστω και μια φορά το μοναδικό άρωμα της Άνοιξης που έχει". Είναι όλες αυτές οι πορτοκαλιές, νεραντζιές, πασχαλιές, αμυγδαλιές. Είναι το άρωμα της ζωής που κάνει κύκλους.
• Διαφημίζουν κρέμες για την κυτταρίτιδα. Έρχεται το καλοκαίρι. Άντε, θέλω λίγο χρώμα υγείας πάνω μου.
• Βάζω τον Pattinson στη φωτό γιατί σήμερα είδα τέρμα μιζέρια στην Αθήνα και είπα να αλλάξω λίγο παραστάσεις.
• Είναι, άραγε, όλα αδιέξοδα; Τι θα γίνει;
  

No work and all play makes Jill a dull girl

Σήμερα ξύπνησα με τρομερό πονοκέφαλο και δεν πήγα στη δουλειά. Κατα τις 12 βέβαια είχα ήδη συνέλθει αλλά δε βαριέσαι είχα ήδη χάσει 3 ώρες δουλειάς. Είναι παράξενο πόσα πράγματα μπορείς να κάνεις τόσες ώρες στο σπίτι όταν δεν είναι Σαββατοκύριακο. Γιατί το Σαββατοκύριακο έχεις να βάλεις μπουγάδες, να φτιάξεις τα μαλλιά σου, τα νύχια σου, να καθαρίσεις το σπίτι (πριν τα νύχια), να μαγειρέψεις και άλλες οικιακές εργασίες. Αλλά σήμερα ήταν όλα έτοιμα. Έκανα βόλτες πάνω κάτω, καπνίζοντας, με ένα φραπέ στο χέρι και ακούγοντας μουσική. Σήμερα το S είχε την τιμητική του. Άκουσα Smiths. Υπάρχει μια θεωρία που λέει ότι όποιος αγαπαει τους Smiths δεν μπορεί να είναι κακός άνθρωπος. Καλά, εντάξει, το παραδέχομαι, δική μου θεωρία είναι. Αλλά ισχύει σε ένα βαθμό. Ύστερα άκουσα Saint Etienne. Ύστερα άκουσα Shadows. Ύστερα βαρέθηκα και βγήκα μια βόλτα. Πήρα το λεωφορείο και κατέβηκα στο κέντρο. Καλά στο κέντρο μένω αλλά κατέβηκα πιο κέντρο. Και είδα πάλι τα ίδια. Κόσμο να ζητιανεύει. Κόσμο να σε κοιτάζει περίεργα. Γκρίζους ανθρώπους, γκρίζα κτίρια, γκρίζα λάστιχα λεωφορείων, γκρίζους καπνούς. Η ζωή είναι διαρκώς γκρίζα. Γι' αυτό ήθελα λίγο γαλάζιο. Τελικά γύρισα σπίτι νωρίς το απόγευμα με ένα γαλάζιο μπλουζάκι. Ελλείψει θάλασσας...Την άλλη φορά θα πάρω λεωφορείο που πάει νότια, εκεί προς Καβούρι, Βούλα, δεν τα ξέρω κιόλας καλά, αλλά κάπου όπου το κυρίαρχο χρώμα είναι το γαλάζιο. Το απόγευμα είπα να διαβάσω λίγο αλλά δεν είχα διάθεση. Είπα να ξεσκονίσω αλλά πάλι δεν είχα διάθεση. Και τι έκανα τελικά; Κοιμήθηκα. Θυμάμαι όταν ήμουν teenager ή φοιτήτρια δε μου έφτανε η μέρα και τώρα δεν έχω πώς να τη γεμίσω. Γιατί, ρε γαμώτο συνέβη αυτό; Πάντως πήρα μια απόφαση. Πονοκέφαλος-ξεπονοκέφαλος στη δουλειά θα πηγαίνω κάθε μέρα.
Υ.Γ. Μήπως να έπαιρνα ένα κατοικίδιο;

Greek is who jealous does

Πολύς λόγος ρε παιδί μου για την ελληνική indie σκηνή. Ξυσταρχίδια σου λέω εγώ. 50 άτομα που ασχολούνται μαζί τους 50 φίλοι τους και 20 δημοσιογράφοι. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν αξιόλογα πράγματα-κάθε άλλο. Βγαίνουν τρομερά πράγματα. Υπάρχει μάλλον όμως τρομερή κακία, κομπλεξισμός και σταριλίκι. Υπάρχει μια μπάντα π.χ. που παίζει electro pop και βρίζει τους πάντες. Από Marsheaux και Matisse μέχρι Ρόδες. Και τους άκουσα τυχαία σε ένα live. Ή υπάρχουν άλλοι -ες που τρώνε άπειρο σπρώξιμο από τα μέσα (και φαίνεται, βγάζει μάτι) και που αμέσως νομίζουν ότι έγιναν οι Rolling Stones. Ή προχτές με τράβηξε μια φίλη μου σε ένα τριπλό live με τους Wild Honey, Le Page και His Majesty The King Of Spain. Φτάσαμε λίγο πριν τελειώσει ο Majesty. Η φίλη μου είχε ένα γκομενοκονέ να κάνει και πέρασα όλη την ώρα μόνη μου, έτσι άκουγα τα σχόλια γύρω μου. Αναγνώρισα πίσω μου κάτι τυπάδες από γνωστές μπάντες που τους έχω δει support σε διάφορα lives και που τον έκραζαν τον καημενούλη. Ο οποίος ήταν πολύ καλός. Συμπαθητική φυσιογνωμία και μαζεμένος. Ντάξει, είχε τρακ κι έλεγε λίγα χαζά. Αλλά είχε και φωνάρα. Μετά βγήκαν οι Wild Honey και η τύπισσα ήταν ωραία με εύθραυστη φωνούλα και όμορφη. Πάλι λέγανε πράγματα οι πίσω μου-σεξιστικά αυτή τη φορά. Και μετά βγήκανε οι Le Page αλλά εκεί δεν μίλησε κανένας-δεν ξέρω πώς το'παθαν. Και να'σου μπαίνω εδώ και βλέπω ότι βρήκαν τρόπο να κράξουν.
Ως άνθρωπος που ακούει μουσική και ενημερώνεται όσο μπορεί και έχει γνωρίσει κατά καιρούς μουσικούς έχω να πω ότι είναι αίσχος άτομα που ανήκουν σε μια σκηνή να μην αλληλοβοηθιούνται και να κράζονται, τόσο στα live, όσο και σε blogs ή κατ'ιδίαν. Δεν είπα ότι σε όλους πρέπει να αρέσουν όλα αλλά το να έχεις καλή διάθεση είναι κάτι που νομίζω θα'πρεπε να υπάρχει. Αλλά όχι. Μόνο να κράξουμε. Από φίλους, βέβαια, ηθοποιούς, δημοσιογράφους κλπ μαθαίνω ότι το ίδιο συμβαίνει σε όλους αυτούς τους καλλιτεχνικούς και παρακαλλιτεχνικούς χώρους-και δεν εκπλήσσομαι. Απλά είναι κρίμα να συνεχίζουμε ό,τι έκαναν όλες οι γενιές πριν από μας. Να πάμε να πνίξουμε ό,τι είναι καλό. Αλλά Έλληνες δεν είμαστε;

In the beginning, when we were winning, when our smiles were genuine..