Παρασκευή 8 Μαΐου 2009

Job Description


Σήμερα παίζουν οι Flakes στο bios αλλά δεν νομίζω να πάρω τα πόδια μου να πάω. Γιατί όσο παράξενο κι αν φαίνεται ακόμα κι όταν δεν δουλεύεις κουράζεσαι. Σήμερα σκεφτόμουν τις δουλειές. Υπάρχουν π.χ. δουλειές σαν τη δική μου που είναι ευχάριστες, σε ευχάριστο περιβάλλον, όχι πολύ κουραστικές, και γενικά χαλαρές. Και έχουν και μερικά προνόμια. Υπάρχουν δουλειές κουραστικές αλλά "μουράτες". Υπάρχουν δουλειές βαρετές που δεν έχουν καμία σχέση με το ποιος είσαι και το τι κάνεις στη ζωή σου. Υπάρχουν δουλειές καλοπληρωμένες, μέτρια πληρωμένες, επαρκώς πληρωμένες. Όπως και να'χει, είναι προνόμιο να έχεις δουλειά τέτοια εποχή. Ακόμα κι όταν διαμαρτύρεσαι το κάνεις από συνήθεια. Ή από ανθρώπινη δυσανεξία στη δουλειά :). Εκτός κι αν έχεις την εξής δουλειά: Σήμερα στην έκθεση βιβλίου στο Ζάππειο, είδα έναν γέρο, καμιά εβδομηνταριά θα ήταν, που έσπρωχνε ένα καροτσάκι με φιστίκια και κάστανα. Ένας φίλος μου πήρε. Έπρεπε να πάρω κι εγώ. Κι ένιωσα τόσο άσχημα που δεν πήρα που μου ΄ρθε να βάλω τα κλάματα. Αλλά περισσότερο ήθελα να κλάψω επειδή μου φαίνεται αδιανόητο ένας άνθρωπος τόσο γέρος, που με το ζόρι περπατάει, να πρέπει κάθε μέρα να σηκωθεί, να βγει απ'το πιθανόν άθλιο σπιτάκι του και να σπρώχνει σε όλη την πόλη αυτό το καροτσάκι. Και να πουλαέι πράγματα προς ένα και δύο ευρώ. Η ζωή είναι άδικη. Όχι ότι δεν το ήξερα. Απλά το είχα ξεχάσει.

Δεν υπάρχουν σχόλια: