This is our last goodbye

Αυτό είναι το τελευταίο και αποχαιρετιστήριο ποστ σε αυτό το blog. Δεν θα το κλείσω. Απλώς δεν θα το ανανεώσω ξανά. Για πολλούς λόγους. Πρώτον, έχασε την ανωνυμία του. Υπερβολικά πολλοί άνθρωποι έμαθαν την ταυτότητα μου και δεν υπάρχει λόγος πλέον να γράφω αυτά που θέλω αν χρειάζεται να σκέφτομαι ποιος θα τα διαβάσει. 'Εχω να γράψω τόσα πολλά και δεν μπορώ γιατί ξέρω ότι θα εκθέτω πλέον τον εαυτό μου. Εξάλλου κατέληξα ότι τα ημερολόγια είναι προσωπικά. Αφετέρου άλλαξαν οι καταστασεις μέσα στις οποίες δημιουργήθηκε. Τρίτον, τη δημιουργική μου διάθεση θα τη διοχετεύσω πλέον σε άλλου τύπου γράψιμο. Τέταρτον, δεν χρειάζομαι πλέον ασχολίες που να με παραπλανούν από το να σκεφτώ τη ζωή μου και το αν μου αρέσει. Γι'αυτό και έκοψα τις σειρές μαχαίρι. Ξανάρχισα να ακούω μουσική. Κοιμάμαι λίγο και έχω απίστευτη ενέργεια. Βλέπω ταινίες. Τακτοποιώ το σπίτι μου. Και δεν χρειάζομαι πια αυτο το blog. Η ζωή είναι έξω και θα βγω να τη ζήσω. Το κατάλαβα και χτες στου AC/DC αυτό. Πως η ζωή είναι γεμάτη μεγαλειώδη πράγματα και συναισθήματα που δεν μπορούν να αποτυπωθούν σε ένα blog. Έτσι, κάπου εδώ σας χαιρετώ και ευχαριστώ όσους έκαναν τον κόπο να διαβάσουν έστω και ένα ποστ. See you in the real world.

AC/DC

Είχα δεν είχα αγόρασα εισιτήριο ACDC. Τι να κάνεις. Μισθός μιάμισης ημέρας. Αλλά προβλέπω πως θαναι και γαμώ. Και ούτε θα αναβληθεί, ούτε θα ακυρωθεί, ούτε τίποτα. Άσε που έχω μια σούπερ διάθεση ξαφνικά. Ξαφνικά άλλαξε όλος μου ο κόσμος, οι άνθρωποι που συναναστρέφομαι, άλλαξαν τα πάντα. Changes που λέει και ο Bowie. Καλά τα λέει. Άνοιξη. Έρχεται καλοκαίρι. Ώρα να κατηφορίζουμε προς θάλασσες, προς νότο. Να περπατήσουμε νύχτα στην παραλία. Να αρχίσει να κολλάει λίγο το δέρμα από την υγρασία της θάλασσας. Αλλά να ξεκολλάει το μυαλό μας. It's time to walk along the beach. And yes, we're about to rock! Ι'm about to rock..and roll!

Starry sky

Κατά πόσο αποφασίζουμε εμείς τι θα γίνει στη ζωή μας; Αληθεύει ότι τα αστέρια επηρεάζουν τις ζωές των ανθρώπων; Οι πράξεις μας είναι αποτέλεσμα σκέψης και απόφασης ή είναι καθοδηγούμενες από κάτι άλλο και απλά έχουμε την ψευδαίσθηση του ελέγχου; Who knows..

Matisse

Όταν είχε βγει πριν δύο καλοκαίρια το Toys Up είχα ξετρελαθεί. Ήταν ένας φανταστικός pop δίσκος και πραγματικά απορώ γιατί έφαγε κάποιο άλφα κράξιμο και ποτέ δεν πήρε τα credits που του άξιζαν. Ίσως γιατί συνοδευόταν από όχι και τόσο καλά live αλλά αυτό δεν έχει να κάνει με τον δίσκο. Είχε μέσα το υπερφανταστικό Call me, Call me, που έγινε το πρώτο προσωπικό μου anthem για εκείνο το καλοκαίρι, είχε το εθιστικό 5 Seconds, το Gas με τη Γαλάνη, τη διασκευή στη Cindy Lauper, γαμώ γενικώς. Τους είχα δει live στη γιορτή της μουσικής. Είχαν φανατικούς μπροστά. Εγώ πιο πίσω, και ομολογώ πως δεν ήταν καλό live, αλλά περνούσα πολύ ωραία. Είχα μια αίσθηση ανάτασης. Ψυχικής. Από τότε βέβαια άλλαξαν πολλά. Οι Matisse άλλαξαν τραγουδιστή, εγώ βίωσα όλα τα συναισθήματα που υπάρχουν και έκανα ένα σωρό πράγματα-δυο χρόνια είναι θα μου πείτε, τα πάντα συμβαίνουν αλλά εγώ έκανα περισσότερα απ'όσα κάνει ο μέσος άνθρωπος μέσα σε δύο χρόνια-, τους είδα κι άλλες φορές live, τώρα κυκλοφορούν το Rock n Roll Mafia. Κι αυτό που κατάλαβα είναι ότι ο καιρός περνάει και δεν το σκέφτεσαι καθόλου όσο συμβαίνει. Και όταν βγαίνει π.χ το νέο άλμπουμ των Matisse σκέφτεσαι ξαφνικά "καλά, πέρασαν δύο χρόνια απ'το προηγούμενο;" Ω, ναι. Ο χρόνος είναι ανελέητος και ύπουλος. Καταστρέφει τα πάντα στο πέρασμά του χωρίς καν να το καταλάβεις.

Αγαπητέ Alexander

Ξετρελάθηκα με το τραγούδι σου αλλά και με την performance σου. Είσαι πολύ ταλαντούχος και πολύ όμορφος. Jesus, you are gorgeous! Που λες, επειδή είμαι σε ένα κάποιο λούκι σκέφτηκα να σου γράψω αυτό το γράμμα μήπως και σε βρει σύμφωνο. Σκεφτόμουν λοιπόν μήπως θα ήθελες να τα φτιάξουμε και να ζήσουμε μαζί έξω απ'το Όσλο. Θα μετακόμιζα αύριο. Άντε, μεθαύριο για να προλάβω να τους χαιρετήσω όλους. Που λες...θα τα φτιάχναμε, θα μέναμε σε ένα τέλειο, ήσυχο σπίτι, τριόροφο i guess για να'χουμε χώρο για καλλιτεχνική έκφραση, και θα είχαμε πολλούς φίλους. Τα βράδια θα βγαίναμε νωρίς για φαγητό και θα πηγαίναμε στα alternative μπαρ. Καμιά φορά θα πηγαίναμε και στα μπλακμεταλάδικα. για καφριλες. Θα ακούγαμε Madrugada, Apoptygma, Lindstrom, Turbonegro, A-ha και Royksopp. Θα πηγαίναμε περιπάτους στα Φιόρδ και στα δάση. Θα κάναμε σκι το χειμώνα. Θα σου μαγείρευα lapskaus και torsk. Το χειμώνα δεν θα παθαίναμε κατάθλιψη απ'το σκοτάδι γιατί θα ήμασταν μαζί και το καλοκαίρι θα χαιρόμασταν τη μέρα. Άσε που αν πήγαινε σοβαρά το πράγμα τα παιδιά μας θα είχαν την καλύτερη εκπαίδευση στην Ευρώπη.
Αυτά έχω να προσφέρω. Να προσθέσω ότι είμαι Ελληνίδα, ζω στην Αθήνα, είμαι μελαχρινή και κοντούλα, λίγο μεγαλύτερη από σένα, μαγειρεύω καταπληκτικά, και θέλω κάποιον να με πάρει μακριά.
Φιλία από τη ζεστή Αθήνα, στο δροσερό (ή και κρύο) Όσλο.

Fairytale

Καταπληκτικό το κομμάτι της Νορβηγίας. Συγκινητικό και feelgood ταυτόχρονα. Και ο Νορβηγός κουκλί και αξιολάτρευτο. Φανταστικό fairytale. Επίσης η Patricia Kaas ήταν θεά, απίστευτα συγκινητική, αλλά και η Εσθονία ήταν πολύ-πολύ καλή. Μόνο ο Σάκης ήταν σκατά. Παλιομοδίτικο eurodance του κώλου με ένα touch από γυφτιά. Τι να λέμε τώρα. Ας ξοδεύουμε λεφτά να κάνουμε το χρέος μας διπλάσιο. Και να πληρώνουμε εμείς οι μαλάκες τις γυφτιές. Σκέφτομαι αν θα μπορούσαμε ποτέ να στείλουμε ένα κομμάτι σαν το περσινό της Τουρκίας. Αλλά όταν για εκείνο το κομμάτι που ήταν σαν Muse λέγανε οι "γνώστες" ότι ήταν σαν Onirama τι να περιμένει κανείς..Το πολύ-πολύ τους Onirama.
Λίγο fairytale να ξεχαστούμε απ'όλα αν και οι στίχοι δε βοηθάνε. Γεια σου ρε κουκλάκι!

Faulty

Που λες..Το ξέρω ότι ασχολούμαι συνέχεια μ'αυτά...αλλά τι να κάνω. Κορίτσι είμαι κι εγώ. Σκεφτόμουν ότι και μέσα και έξω είμαι γεμάτη faults. 'Ντάξει, τη μόστρα μου δε τη λες χάλια αλλά τα από κάτω είναι χάλι μαύρο. Βέβαια, δε με λες χοντρή. Αλλά ούτε λεπτή. Έχω μεγάλη περιφέρεια, μεγάλο κώλο, παχουλά πόδια. Αλλά έτσι ήμουν πάντα. Ακόμα κι όταν πήγαινα γυμναστήριο τρακόσες φορές την ημέρα-ναι, υπήρχε και τέτοια περίοδος στη ζωή μου. Άρα με λες παχουλή. Αλλά για κάποιο λόγο τα βρακιά και τα καλσόν που αγοράζω είναι νούμερο 1-δεν ξέρω πώς γίνεται αυτό, ίσως επειδή είμαι κοντή. Αυτό ήθελα να πω. Επίσης, όσον αφορά τα μέσα, είμαι εγωκεντρική-προσωπικότητα ήλιος γαρ-, απότομη, νευρική, κυκλοθυμική, φωνακλού, ακατάστατη, αθυρόστομη, βάναυση, δεν έχω συναίσθηση του τι κάνω όταν νευριάζω, εριστική, φαρμακόγλωσση, καταστροφική, αυτοκαταστροφική, επικριτική, αυστηρή και πολλά άλλα. Αλλά έχω ένα καλό. Αγαπάω πραγματικά. Είτε φίλους είτε γκόμενους. Και για όσο κρατήσει. Αλλά είναι πραγματικό και τελείως ανιδιοτελές. Οπότε ίσως πρέπει να πάω σε έναν γιατρό να διορθώσει και τα υπόλοιπα μπας και προκόψω ποτέ. Α, και σε έναν διαιτολόγο.

title-less

Κι ένα κομμάτι της πόλης νυχτώνει. Καληνύχτα.

Tits on fat back (didn't find)

Αναρωτιέμαι...γιατί να τονίζει κανείς τα άσχημα σημεία του; Είναι έλλειψη αυτογνωσίας ή σταρχιδισμός; Δηλαδή, να πάω εγώ να φορέσω άσπρο κολάν που από άποψη περιφέρειας είμαι μεγαλύτερη από τη Β' Αθηνών; Ε, δεν είμαστε καλα! Χτες όμως, στο Μοναστηράκι, είδα κάτι αντίστοιχο με αυτό στη φωτογραφία και έφριξα. Η μπλούζα ήταν κλειστή από παντού και είχε μόνο άνοιγμα στην πλάτη, απ' όπου φαινόταν ένα ημιβρώμικο σουτιέν και οι πατσές (έστω, περισσευούμενο τσιτσί βρε αδερφέ) της πλάτης της κοπέλας...Δεν είπα να είναι όλοι λεπτοί και κορμάρες. Κανείς δεν είναι. Αλλά γιατί να βγάλεις το χειρότερο σημείο σου στη φόρα; Βέβαια, ένας φίλος μου, μου είπε πως αυτό δεν είναι τίποτα. Είδε προχτές, λέει, μια κοπέλα ευτραφή που την πάταγε τόσο πολύ το σουτιέν και το στενό μπλουζάκι της που ήταν σα να έχει βυζιά στην πλάτη. Δυστυχώς η αναζήτησή μου στις γκουγκλοεικόνες "tits on fat back" δεν απέδωσε καρπούς οπότε συμβιβάστηκα με αυτήν την πλατούλα. Ε, ρε, τι έχουμε να δούμε τώρα που έρχεται καλοκαίρι!

Tonight Tonight

Σουρεάλ

Ξύπνησα άρρωστη στις 8. Από τη χθεσινή ταλαιπωρία. Σα να με είχε σπάσει κάποιος στο ξύλο. Το κεφάλι μου καζάνι. Σύρθηκα ως τη δουλειά και μετά από τρεις ώρες έφυγα. Πήγα σπίτι. Άνοιξα τηλεόραση. Πρωινός καφές. Καγιά με ωραίο βάψιμο να σχολιάζει τη συναυλία των Depeche Mode. Ανάθεμα κι αν ήξερε τίποτα. Μα τι σουρεάλ είναι αυτά; DM στον πρωινό καφέ; Και αφού τελείωσε αυτά που έλεγε, άλλαξε θέμα λέγοντας «πες μας τώρα για τις κατσικούλες που μας έλεγες». Σουρεάλ.

Depeche Failure

Ωραία τα κατάφεραν κι αυτή τη φορά στη Didi Music. Αφού παρκάραμε στου διαόλου πάνω στην εθνική γιατί δεν υπήρχε θέση για δείγμα και στριμωχτήκαμε ανάμεσα σε άπειρο κόσμο για να δούμε τους DM από κοντά, βγήκε η Μαντζούκα με τον μάνατζερ και μας ανακοίνωσε πως το live δεν θα γίνει γιατί ο Gahan αρρώστησε. Στην αρχή νομίσαμε ότι αστειεύεται. Όταν όμως ο κόσμος άρχισε να φεύγει, ε, έπρεπε να το παρουμε απόφαση ότι η υπόθεση είχε τελειώσει. Ίσως αύριο, λέει. Μικρή σημασία έχει. Άπειρος κόσμος δεν θα πάει. Εγώ σίγουρα δεν θα είμαι εκεί. Anyway, αφού περπατάγαμε πολλή ώρα προς το αυτοκίνητο συνειδητοποιήσαμε ότι ο καλύτερος τρόπος να φτάσουμε γρήγορα-γιατί η λαοθάλασσα ήταν απάλευτη-θα ήταν να σκαρφαλώναμε τις πλαγιές, όπως έκανε τόσος κόσμος. Ανηφόρα, φυτά, χώμα, γλίστρες, εθνική, περπάτημα, αμάξι, να'σου κι ένα χαρτάκι πάνω στο αμάξι, ξέρετε από εκείνα τα ωραία τα ροζ, κίνηση, κούραση, στεναχώρια για πολλούς λόγους, σουβλάκι με αγενέστατη ρωσίδα σερβιτόρα. Κι αύριο δουλειά. Το απόλυτο τίποτα ήταν η σημερινή μερα και τελικά μάλλον δεν είναι γραφτό να τους δω τους Depeche. Ψυχραιμία...

Tonight

The whole truth about men

Καταρχήν, τι να περιμένει κανείς από ανθρώπους που ασχολούνται σοβαρά με το ποδόσφαιρο; Ας μου εξηγήσει κάποιος: Έστω ότι κερδίζει ο Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός, ΑΕΚ κ.ο.κ. που υποτιθέστω είναι η ομάδα σου, εσύ τι κερδίζεις; Πώς βελτιώνεται η ζωή σου; Και η λογική του "ασχολείται ο μισός πλανήτης" δεν μου λέει κάτι. Είναι...μπαλική λογική.*
Πάντα έχετε δίκιο. Μα πάντα. Ό,τι μαλακία κι αν κάνετε έχετε δίκιο. Στο τέλος βέβαια παραδέχεστε ότι έχουμε εμείς, αλλά το λαδάκι μάς το 'χετε βγάλει*Δεν πάρχει τέλειος άντρας. Δεν υπάρχει όμως!*Όπως και να είστε αν σας γουστάρουμε σας γουστάρουμε. Οπότε δεν υπάρχει λόγος για κόμπλεξ και ανασφάλειες. Αν δεν σας γουστάραμε δεν θα ήμασταν μαζί σας.*Όσες από εμάς δεν είμαστε πόρνες του ελέους να γουστάρουμε αμάξια και τραπεζώματα ώστε να γίνει ο κώλος μας ακόμα πιο τούρλα απ'ό,τι είναι, απ'το καθισιό και το φαί, θέλουμε απλώς ΦΑΚΣ: Φροντίδα, Αγάπη, Κατανόηση, Σεβασμό. Τόσο δύσκολο είναι πια να τα δώσετε;*Είναι σπάνιο να βρείτε κοπέλα με τα ίδια ενδιαφέροντα (μουσικές, διαβάσματα, ταινίες). Μην την παίρνετε ως δεδομένη.*Υπάρχουν πολλά ηλίθια πλάσματα που εκπροσωπούν το φύλο μας. Αλλά αν μια γυναίκα είναι έξυπνη δεν υπάρχει λόγος να μην το παραδεχτείς.*Για ποιο λόγο θέλετε να είστε πιο πλούσιοι, πιο πετυχημένοι, πιο διάσημοι; Τι σας τρώει;*Είστε καθυστερήμενα (politicaly incorrect alert!) και ρωτάτε με πόσους έχουμε πάει; Αφού το μόνο που θέλετε να ακούσετε είναι : "2, με τον εφηβικό μου έρωτα και έναν καθηγητή στο πανεπίστημιο, ε, και τώρα με εσένα, αγάπη μου." Ακόμα πιο χαζό βέβαια, είναι ότι το πιστεύετε.*Έχετε δίκιο ότι δε οδηγούμε καλά.*Τι πειράζει που σας διορθώνουμε την ορθογραφία σας;*Εκμεταλλεύεστε τον ενθουσιασμό μας και είστε βλάκες γι'αυτό.*'Ντάξει, είναι μαλακία που συνέχεια θέλουμε compliments, αλλά, κι εσείς...τσάμπα είναι!*Κατατάσσεστε σε δύο κατηγορίες: αγοράκια και εφήβους. Either one is cute αλλά πολύ ζόρικα και τα δύο!*Το μόνο που δεν σας καταλογίζω είναι ότι όταν αρρωσταίνετε γκρινιάζετε, γιατί κι εγώ γκρινιάζω ακόμα και πριν αρρωστήσω.
All that said, όταν θέλετε είστε αξιολάτρευτοι και δεν θέλουμε να σας χάνουμε χώρις λόγο.

Είναι αλήθεια ότι...

-Δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον εαυτό μας;
Τότε γιατί γινόμαστε χειρότεροι όσο μεγαλώνουμε;
-Δεν πρέπει να αλλάζουμε τους άλλους;
Τότε γιατί δεν ανεχόμαστε τα ελαττώματά τους;
-Υπάρχουν τέλειοι έρωτες;
Τότε πού είναι;
-Όσο πιο πολλά δίνεις τόσο σε πατάνε;
Τότε γιατί δεν τους δίνεις και ένα τανκ να κάνουν τη δουλειά τους καλύτερα;
-Ο ανανάς αδυνατίζει;
Τότε γιατί είμαι ακόμα τρακόσα κιλά;
-Κανείς δεν τα 'χει όλα;
Τότε γιατί υπάρχουν ψηλοί, αδύνατοι, πλούσιοι, πετυχημένοι, έξυπνοι σε συσκευασία ενός;
-Μένουμε για πάντα παιδιά;
Τότε γιατί η ζωή δεν είναι λούνα παρκ; (ίσως γιατί τα λούνα πάρκ είναι από τα πιο θλιβερά πράγματα στον κόσμο)